เมื่อถึงวันที่ดอลลาร์และไผ่เดียวดายต้องต่อสู้กัน ยอดฝีมือมากมายต่างหันมาสนใจการต่อสู้ในครั้งนี้ พวกเขาให้ความสนใจมันมากกว่าการต่อสู้ของราชันคนไหนๆ
 
“เจ้าคิดว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ?”
 
“ข้าคิดว่าไผ่เดียวดายจะเป็นฝ่ายชนะ เจ้าก็รู้ว่าปราสาทนภาไม่ใช่แค่ธรรมดาๆ และไผ่เดียวดายก็เป็นมาร์ควิสที่เก่งกาจที่สุดของพวกเขา มาร์ควิสธรรมดาไม่มีทางจะต่อกรกับคนอย่างเขาได้ และถึงดอลลาร์จะแข็งแกร่งก็จริง แต่พรสวรรค์ของเขาเรียบง่ายเกินไป นอกจากร่างกายที่แข็งแกร่งและเหรียญแล้ว เขาก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ”
 
“นั่นก็จริง ด้วยเทคนิคไม่กี่อย่างที่ดอลลาร์มี มันเป็นไปได้ยากที่เขาจะเป็นฝ่ายชนะ ยอดฝีมืออย่างไผ่เดียวดายไม่มีทางจะพ่ายแพ้ต่อวิชาจีโนเพียงแค่วิชาเดียว เขาแข็งแกร่งเกินไป”
 
“พวกเจ้ารู้ได้ยังไงว่าดอลลาร์ไม่มีวิชาจีโนอื่นซ่อนอยู่อีก ในเมื่อพวกเรายังไม่เคยได้เห็น?”
 
การสนทนาที่ร้อนแรงดำเนินต่อไป และไม่นานบัญชีสิ่งมีชีวิตจีโนก็ส่องแสงบนฝากฟ้า และทันที่ที่มันทำอย่างนั้นผู้เข้าแข่งขันทุกคนก็ถูกเทเลพอร์ตเข้าไปข้างใน
 
“ไผ่เดียวดาย ครั้งนี้พวกเรามาต่อสู้กันจริงๆ!”
หานเซิ่นปรากฏตัวท่ามกลางทะเลทรายแห่งหนึ่ง เขาเริ่มมองไปรอบๆเพื่อหาคู่ต่อสู้ แต่เขามองไม่เห็นไผ่เดียวดายเลย
 
หานเซิ่นขมวดคิ้ว เขารู้จักไผ่เดียวดายดี และเขาก็รู้ว่าคนอย่างไผ่เดียวดายไม่มีทางซ่อนตัว ไผ่เดียวดายจะต่อสู้กับคู่ต่อสู้แบบตรงไปตรงมาโดยไม่เล่นลูกไม้ตุกติก
 
หานเซิ่นพยายามมองไปรอบๆ แต่เขาก็ไม่เห็นร่องรอยของไผ่เดียวดายเลย
 
ผู้ชมเองก็สับสนกับเรื่องนี้เช่นเดียวกัน พวกเขาพยายามสังเกตรอบๆอย่างละเอียด แต่พวกเขาก็ไม่เห็นร่องรอยของไผ่เดียวดายเช่นเดียวกัน
 
ทันใดนั้นมิติรอบๆตัวหานเซิ่นก็บิดเบือนและส่งเขากลับออกมาจากบัญชีสิ่งมีชีวิตจีโน โดยที่กระดาษการเข้าสมัครของเขายังคงอยู่ดี
 
หานเซิ่นรู้ตัวอย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น ไผ่เดียวดายตัดสินใจไม่เข้าร่วมการต่อสู้ ทำให้หานเซิ่นได้รับชัยชนะโดยอัตโนมัติ
 
ทุกคนต่างก็แปลกใจอย่างมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นี่เป็นการต่อสู้ที่ผู้คนคาดหวังมากที่สุด แต่ไผ่เดียวดายกลับตัดสินใจยอมแพ้
 
ข่าวลือเริ่มแพร่สะพัดออกไปทั่วจักรวาลราวกับไฟป่า บางข่าวลือบอกว่าดอลลาร์เองก็เป็นหนึ่งในชาวนภา และนั่นเป็นเหตุผลที่ไผ่เดียวดายตัดสินใจไม่ต่อสู้กับเขา
 
มันยังมีข่าวลืออื่นอีกด้วย บางข่าวลือบอกว่าดอลลาร์ได้ทำข้อตกลงกับทางปราสานภา และเพราะข้อตกลงนั้นทำให้ไผ่เดียวดายต้องสละสิทธิ์จากการแข่งขัน
 
ข่าวลือที่บ้ายิ่งไปกว่านั้นบอกว่าดอลลาร์มีความสัมพันธ์แบบคู่รักกับไผ่เดียวดาย และไผ่เดียวดายก็ถอนตัวเพื่อให้คนรักของเขาจะได้เข้ารอบต่อไป
 
หานเซิ่นไม่ได้สนใจอะไรข่าวลือพวกนั้น แต่เขาพบว่าตัวเองรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา ไผ่เดียวดายไม่ใช่คนที่จะทอดทิ้งการต่อสู้แบบนี้ ดังนั้นมันต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ทำให้เขาไม่สามารถมาเข้าร่วมการต่อสู้ได้
 
หานเซิ่นตัดสินใจโทรไปหาอี๋ซาและบอกให้เธอรู้ว่าเขายังปลอดภัยดี หลังจากนั้นเขาก็ติดต่อไปหาปราสาทนภาเพื่อบอกให้พวกเขารู้เช่นเดียวกัน และหานเซิ่นก็ถามพวกเขาเกี่ยวกับไผ่เดียวดาย
 
แต่หานเซิ่นก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งที่พวกเขาบอก ทางปราสาทนภาไม่รู้ว่าทำไมไผ่เดียวดายถึงถอนตัวจากการต่อสู้ และไผ่เดียวดายก็หายตัวไปตั้งแต่หลายวันก่อน ทำให้ทางปราสาทนภาไม่สามารถติดต่อกับเขาได้
 
และที่น่าแปลกที่สุดก็คือถึงคนที่แอบลอบเข้ามาในบ้านของไผ่เดียวดายจะเป็นชาวนภาก็จริง แต่มันไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับเขาอยู่ในบันทึกของปราสาทนภาเลย
 
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” หานเซิ่นขมวดคิ้ว เขารู้ว่ามันต้องมีเรื่องร้ายบางอย่างเกิดขึ้นกับไผ่เดียวดาย มันน่าตกใจที่ปราสาทนภาไม่สามารถหาร่องรอยหรือเบาะแสที่อยู่ของไผ่เดียวดายได้
 
หลังจากที่ได้การพูดคุยกับผู้นำของปราสาทนภา หานเซิ่นก็บอกเรื่องราวของตัวเองออกไปและบอกต่อไปว่าจะหาทางกลับไปที่ปราสาทนภาด้วยตัวเอง
 
บนดวงดาวที่ดูดึกดำบรรพ์ เนตรมารกำลังนั่งอยู่บนก้อนหินก้อนหนึ่ง เขากำลังตกปลาอยู่ที่ริมแม่น้ำ เด็กผู้หญิงนั่งอยู่ข้างๆเขาขณะที่มองลงไปในแม่น้ำ
 
ทันใดนั้นสายเบ็ดกระตุก และเนตรมารก็ดึงดันเบ็ดพร้อมกับกระชากปลาออกมาจากน้ำ
 
“อาหารกลางวัน” เนตรมารยิ้มให้กับเด็กผู้หญิง
 
เด็กผู้หญิงยิ้ม แต่หลังจากที่เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา เธอก็ดูตกใจ เธอชี้ไปที่เขาและพูด “เลือด!”
 
เนตรมารขมวดคิ้วและเช็ดหน้าผากของตัวเอง ตอนนี้ดวงตาดวงที่ 3 ของเขาเริ่มจะมีเลือดไหลออกมา
 
“เจ้านี่ไม่รู้จักเลิกราจริงๆ” เนตรมารพูดพร้อมกับเช็ดเลือดออกไป
 
‘เจ้ายังดูดซับร่างกายและพลังของเขาได้ไม่หมดอีกอย่างนั้นหรอ?” เด็กผู้หญิงถาม
 
“ข้ารวมตัวเองเข้ากับร่างกายและพลังของเขาแล้ว แต่ว่า…” เนตรมารหยุดไปกะทันหัน
 
“แต่ว่าอะไร?” เด็กผู้หญิงถาม
 
“แต่ว่าจิตใจของเขาแข็งแกร่งเกินไป และไม่มีอะไรที่ข้าจะทำได้ ข้าคิดว่ามันคงจะต้องใช้เวลาอีกสักพัก”
เนตรมารยักไหล่และพูดต่อ “แต่มันไม่เป็นอะไร เพราะยังไงร่างกายและพลังของเขาก็ตกเป็นของข้าแล้ว การขัดขืนทางจิตใจของเขาเป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์ และมันจะถูกบดขยี้ในที่สุด”
 
เด็กผู้หญิงหันกลับมามองแม่น้ำและเท้าคางด้วยมือทั้ง 2 ข้างของเธอ
 
ทุกคนคิดว่าการตัดสินใจถอนตัวของไผ่เดียวดายเป็นอะไรที่แปลกประหลาด แต่ถึงอย่างนั้นการแข่งขันในบัญชีสิ่งมีชีวิตจีโนก็ยังดำเนินต่อไป ตอนนี้ทุกระดับถูกคัดจนเหลือผู้เข้าแข่งขันเพียงแค่ 16 คน
 
หานเซิ่น อี๋ซา เสี่ยวฮวาและเซี่ยชิงเข้ามาถึงรอบสุดท้ายได้สำเร็จ ซึ่งพวกเขาแข่งขันในระดับที่ต่างกันออกไป
 
การต่อสู้รอบต่อไปของหานเซิ่นไม่ได้ยากจนเกินไป เขามีร่างกายที่แข็งแกร่งและวิชาเหรียญอยู่ เขาเอาชนะหนึ่งในเดสทรอยเยอร์และผ่านเข้าไปสู่รอบ 8 คนสุดท้าย
 
มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเสี่ยวฮวาหรืออี๋ซาเช่นกัน พวกเขาเอาชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างไม่มีปัญหาอะไร
 
แต่สถานการณ์ของเซี่ยชิงดูไม่ค่อยดีเท่าไรนัก คู่ต่อสู้ของเขาเป็นหนึ่งในเดสทรอยเยอร์เช่นกัน และเอิร์ลเดสทรอยเยอร์คนนั้นก็มีชื่อเสียงไม่ได้ด้อยไปกว่าไผ่เดียวดายเลย
 
ทั้งเดสทรอยเยอร์และนภาเป็นหนึ่งสิบเผ่าพันธุ์สูงสุด ดังนั้นแม้แต่สมาชิกระดับเอิร์ลของพวกเขาก็แข็งแกร่งมากๆ
 
เซี่ยชิงใช้หนังสือของเขาเพื่อสร้างร่างเลียนแบบเอิร์ลเดสทรอยเยอร์ขึ้นมา แต่ไม่ว่าเขาจะวาดอะไรออกมา เขาก็ไม่สามารถป้องกันการโจมตีของคู่ต่อสู้ได้ สิ่งมีชีวิตไหนๆที่เขาวาดขึ้นมาถูกทำลายล้างอย่างรวดเร็วโดยเอิร์ลเดสทรอยยเยอร์คนนั้น
 
เอิร์ลเดสทรอยเยอร์นั้นมี 3 หัวและ 6 แขน เขาใช้พลังแสง ความมืดและเคออส ร่างกายของเขาแข็งแกร่งเทียบได้กับหานเซิ่นในตอนที่ยังเป็นระดับเอิร์ล แถมวิชาจีโนของเขาก็น่ากลัวมากๆอีกด้วย ทำให้พลังในการวาดรูปของเซี่ยชิงดูไร้ประโยชน์ไปเลย
 
“เซี่ยชิงคนนั้นฝีมือไม่เลว แต่เขายังด้อยกว่าเอิร์ลโอโดก้าอยู่”
 
“อาวุธจีโนของเขาเป็นอะไรที่แปลกประหลาด แต่ดูเหมือนว่ามันจะเอาชนะโอโดก้าไม่ได้”
 
“ดูเหมือนว่าโอโดก้าจะได้อันดับหนึ่งของระดับเอิร์ล”
 
ผู้คนที่ดูการต่อสู้ในระดับเอิร์ลอยู่สามารถบอกได้ว่าเซี่ยชิงเป็นฝ่ายที่กำลังเสียเปรียบ
 
ปัง!
 
หมัดที่ทรงพลังของโอโดก้าทำลายภาพวาดของเซี่ยชิง หลังจากนั้นมันก็พุ่งต่อไปหาใบหน้าของเซี่ยชิง ทำให้เซี่ยชิงและหนังสือถูกส่งกระเด็นออกไปชนกับภูเขาที่อยู่ใกล้ๆ จนทำให้ครึ่งหนึ่งของภูเขาถล่มลงมา
 
“พอกันที” เซี่ยชิงพยุงตัวเองขึ้นมาจากเศษหิน รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
 
เขาเลิกวาดภาพและโยนหนังสือออกไป หลังจากนั้นมันก็กลายเป็นชุดเกราะที่สวมร่างกายของเขา
 
“เจ้ายังคิดจะสู้ต่ออีกงั้นหรอ?” โอโดก้ามองเซี่ยชิงอย่างผิดหวัง
 
“การต่อสู้ครั้งนี้มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น” แสงสีเงินปะทุออกมาจากร่างกายของเซี่ยชิงราวกับภูเขาไฟ