ตูม!
แสงสีขาวระเบิดท่ามกลางฝูงมด ทำให้เกิดควันปกคลุมทั่วทั้งถ้ำ
 
เสียงประกาศดังขึ้นในหัวของหานเซิ่นซ้ำๆนับครั้งไม่ถ้วน แต่หานเซิ่นได้ยินว่าตัวเองได้รับวิญญาณอสูร 2 ดวง
 
หานเซิ่นรู้สึกดีมากๆ เขาไม่ได้รู้สึกดีอย่างนี้มาเป็นเวลานานแล้ว
 
ชายชาวนภาคนนั้นหยุดวิ่งและหันมามองอย่างตกตะลึง เขาตัวแข็งทื่อไปกับสิ่งที่เพิ่งจะได้เห็น
 
มนตรายิงจรวดอีกลูกออกไปและมันก็พุ่งเข้าไปใส่ฝูงมดหยกที่วิ่งเข้ามา ศพที่ไหม้เกรียมของมดนั้นเกลือนกลาดเต็มไปหมด
 
“ว้าว! อาวุธของเจ้าทรงพลังจริงๆ” ชายคนนั้นมองไปที่มนตราขณะที่พูดออกมา
 
“ข้าแค่โชคดีเท่านั้นเอง” หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้มออกมา
 
มนตราจำเป็นต้องใช้เวลา 3 วินาทีในการชาร์จยิงแต่ละลูก แต่หลังจากที่ยิงไปได้ 3-4 ลูก พวกมดหยกที่มีชีวิตอยู่ก็ถอยกลับเข้าไปในถ้ำ
 
ชายคนนั้นมองดูมนตราด้วยความสนใจ เขาพูดแนะนำตัวขึ้นมา
“ชื่อของข้าคืออวี้จิง แล้วเจ้าล่ะ?”
 
“หานเซิ่น” หานเซิ่นตอบ
 
“เจ้าคือหานเซิ่นที่ถูกแบกเข้าไปในปราสาทนภาอย่างนั้นหรอ?” อวี้จิงถามอย่างประหลาดใจ
 
หานเซิ่นยักไหล่ของเขา
 
“เจ้าดูต่างจากข่าวลือที่ข้าได้ยินมา และอาวุธจีโนของเจ้าก็ทรงพลังจริงๆ” อวี้จิงพูด
 
หลังจากนั้นอวี้จิงก็พูดต่อ “หานเซิ่น เจ้าสนใจจะมาร่วมมือกับข้าไหม?”
 
“ไม่ล่ะ” หานเซิ่นตอบในทันที
 
อวี้จิงดูผิดหวัง หลังจากนั้นเขาก็พูด “อย่างน้อยเจ้าก็ลองฟังข้อเสนอของข้าดูก่อน?”
 
“ไม่ล่ะขอบคุณ” หานเซิ่นพูด
 
ถึงหานเซิ่นจะพูดอย่างนั้น แต่อวี้จิงก็อดไม่ได้ที่จะอธิบายให้เขาฟัง
“ศิษย์น้องหาน มันใช่อย่างนั้น ข้ารับมือกับมดหยกระดับไวเคานต์ได้ แต่เหตุผลที่ข้าวิ่งหนีนั้นเป็นเพราะมันมีระดับเอิร์ลอยู่ด้วย มันเป็นมดราชินีกลายพันธุ์ ด้วยเหตุนั้นข้าถึงได้วิ่งหนี”
 
“มดราชินีกลายพันธุ์?” เมื่อหานเซิ่นได้ยินอย่างนั้น เขาก็รู้สึกสนใจขึ้นมา
 
หานเซิ่นได้รับยีนซีโน่เจเนอิคของมังกรเสวียนเยวี๋ยนมา แต่เขาไม่สามารถดูดซับมันได้ เขาต้องการจะทำความเข้าใจถึงความแตกต่างระหว่างยีนธรรมดากับยีนกลายพันธุ์ ถ้าเขาได้ยีนกลายพันธุ์ระดับเอิร์ล เขาก็อาจจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
 
“ใช่แล้ว ข้าโชคร้ายจริงๆ! ข้าได้ไปพบต้นไม้ผลหยกต้นหนึ่ง และในขณะที่ข้ากำลังเก็บผลไม้หยก ข้าก็สังเกตเห็นรังมดหยกอยู่ถัดไปจากต้นไม้หยก ซึ่งมันทำให้ข้าเกือบจะถูกฆ่าตาย ข้าต้องใช้สิ่งของติดตัวทุกอย่างเพื่อเอาตัวรอด ข้าสูญเสียไปมากกับการเดินทางในครั้งนี้” อวี้จิงถอนหายใจ
 
หลังจากนั้นจู่ๆอวี้จิงก็ยิ้มให้กับหานเซิ่น “ศิษย์น้อง ข้าคิดว่าเจ้าแข็งแกร่ง อย่างนั้นแล้วทำไมเจ้ากับข้าไม่ไปเก็บผลไม้หยกด้วยกันและแบ่งกันคนละครึ่งล่ะ?”
 
“ไม่อยากจะเสียมารยาท แต่ทำไมข้าถึงไม่ไปที่นั่นด้วยตัวเองล่ะ ถ้าเป็นแบบนั้น?” หานเซิ่นยิ้มให้กับอวี้จิง
 
อวี้จิงยังคงยิ้มออกมา แต่จิตใจของเขาสั่นไหวด้วยความกังวล
“ศิษย์น้องหานเพิ่งจะมาอยู่ในปราสาทนภาได้ไม่กี่วัน ดังนั้นเจ้าคงจะไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับถ้ำเสวียนเยวี๋ยนมากสินะ? ถึงแม้เกาะแห่งนี้จะดูไม่ใหญ่มาก แต่ภายในของมันใหญ่กว่าที่เห็นมากนัก ถึงเจ้าจะเข้ามาในนี้เป็นปี เจ้าก็คงจะสำรวจทุกซอกทุกมุมของที่นี่ไม่ได้ ถ้ำของที่นี่เป็นอะไรที่ซับซ้อน ดังนั้นเจ้าอาจจะหลงทางได้ง่ายๆ ถ้าไม่มีข้าไปด้วย เจ้าต้องการจะเสียเวลาในการค้นหาแบบนั้นจริงๆอย่างนั้นหรอ?”
 
“นั่นฟังดูมีเหตุผล ตกลง พวกเราจะแบ่งผลไม้กันคนละครึ่ง” หานเซิ่นพูดขณะที่ค้นซากของพวกมดหยก
 
จรวดของมนตรานั้นรุนแรงเกินไป และมดหยกก็เป็นแค่ระดับไวเคานต์เท่านั้น ดังนั้นพวกมันส่วนใหญ่จึงถูกระเบิดเป็นผุยผง และยีนซีโน่เจเนอิคส่วนใหญ่ก็ถูกทำลายจนไม่มีเหลือ ทำให้หานเซิ่นได้ชิ้นส่วนยีนซีโน่เจเนอิคมาเพียงแค่สิบกว่าชิ้นเท่านั้น
 
อวี้จิงดีใจที่ได้ยินหานเซิ่นพูดอย่างนั้น “ศิษย์น้องหาน เจ้าจะไม่เสียใจที่ได้ร่วมมือกับข้า! ว่าแต่อาวุธจีโนของเจ้าทำลายมดหยกระดับเอิร์ลได้ไหม?”
 
หานเซิ่นค้นหาร่างของมดหยกอีก 2-3 ตัวที่ไม่ได้ถูกทำลายเป็นผุยผง หลังจากนั้นเขาก็เริ่มออกตามหาต้นไม้ผลหยกร่วมกับอวี้จิง
 
ตามจริงแล้วเป้าหมายของหานเซิ่นในการเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่ผลไม้หยก สิ่งที่เขาต้องการจริงๆก็คือยีนซีโน่เจเนอิคของมดหยกราชินี
 
อวี้จิงไม่ได้พูดโกหก ตำแหน่งของต้นไม้ผลหยกถูกซ่อนอย่างมิดชิดจริงๆ พวกเขาต้องเดินผ่านอุโมงค์ที่ซับซ้อนนานกว่าหนึ่งชั่งโมงถึงจะหามันเจอ
 
“ศิษย์น้องหาน เจ้าเห็นก้อนหินที่อยู่ข้างๆต้นไม้นั่นไหม? นั่นคือทางออกของรังมด ถ้าพวกเราเข้าไปใกล้จนเกินไป พวกมดก็จะหลั่งไหลกันออกมา ข้าได้ลองตรวจสอบมันก่อนหน้านี้แล้ว มันมีมดหยกระดับเอิร์ลอยู่อย่างน้อย 8 ตัว และมันยังมีมดราชินีอยู่อีกตัวหนึ่งด้วย เจ้าคิดจะทำยังไง?” อวี้จิงดูกังวล เขากลัวว่าหานเซิ่นจะเกิดเปลี่ยนใจ
 
“พวกเราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอ? พวกเราจะแบ่งผลไม้กันคนละครึ่ง ส่วนยีนซีโน่เจเนอิคของมดหยกจะเป็นของข้า” หานเซิ่นพูด
 
อวี้จิงพูดขึ้นมาในทันที “ใช่แล้ว มันไม่สำคัญว่าใครจะเป็นคนฆ่าพวกมัน เจ้าเอายีนซีโน่เจเนอิคทั้งหมดไป”
 
อวี้จิงพูดอย่างนั้น แต่ในใจของเขาคิด ‘มดหยกราชินีกลายพันธุ์น่ะหรอ? เจ้าตัวนั้นแข็งแกร่งไม่ต่างไปจากมาร์ควิส แถมยังมีมดหยดระดับเอิร์ลอีก 7-8 ตัว ข้ากลัวว่าเจ้าจะวิ่งหนีก่อนที่จะได้รับชิ้นส่วนยีนซีโน่เจเนอิคสักชิ้นด้วยซ้ำ’
 
“โอเค ถ้าอย่างนั้นก็เป็นอันตกลง เจ้าเดินออกไปตรงนั้น” หานเซิ่นพูด
 
“ข้าจะเดินไปตรงนั้นได้ยังไง?” อวี้จิงถามอย่างสับสน
 
“เดินออกไปตรงนั้น เจ้าจะบินหรือคลานไปก็ได้ แค่ออกไปตรงนั้นและล่อพวกมดออกมาก็พอ” หานเซิ่นยิ้ม
 
“ล่อพวกมันออกมา? เจ้ามีแผนจะล่อพวกมันออกมาฆ่าก่อนและค่อยเก็บผลไม้ทีหลังอย่างนั้นหรอ?” อวี้จิงมองหานเซิ่นอย่างแปลกๆ
 
“เจ้ามีความคิดอื่นที่ดีกว่าอย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นยิ้มให้กับอวี้จิง
 
ด้วยรองเท้าเขี้ยวกระต่าย มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับหานเซิ่นที่จะเข้าไปเก็บผลไม้หยกมา แต่เขาไม่ได้มาที่นี่เพียงเพื่อผลไม้ การเก็บผลไม้และรีบหนีออกไปจึงไม่ได้อยู่ในความคิดของเขา