ไนน์เทาซันด์คิงปลดปล่อยจิตสังหารออกมา ดวงตาทั้งหมดบนชุดเกราะเปิดออก มันมีแสงแห่งเทพประหลาดในดวงตาพวกนั้น มันเป็นเหมือนกับวงแหวนสีเขียวที่ทั้งดูแปลกประหลาดและงดงาม
 
หานเซิ่นรู้สึกหนาวขึ้นมา และจู่ๆดวงตาของเขาก็เริ่มปิดลงโดยที่ไม่สามารถควบคุมได้ มันแตกต่างไปจากความรู้สึกในตอนที่เขาเผชิญหน้ากับดาบไนน์อายด์ ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เขาลืมตาไม่ขึ้นเท่านั้น แม้แต่จิตใจของเขาก็ดูเหมือนจะเบลอๆไปด้วยเช่นกัน
 
“ไม่แปลกใจเลยที่มันเป็นอาวุธประจำตัวพระเจ้า มันทรงพลังกว่าดาบไนน์อายด์นั่นมาก”
จิตใจของหานเซิ่นแข็งดังเหล็กกล้า มันไม่ง่ายที่อาวุธประจำตัวพระเจ้าของไนน์เทาซันด์คิงจะควบคุมจิตใจของเขาได้ แต่ปลาทองตัวใหญ่นั้นได้รับผลกระทบจากพลังพิษสุนัขบ้าอยู่ก่อนแล้ว จิตใจของมันจึงไม่โปรดโปร่ง และมันก็เริ่มว่ายเข้าไปหาศาลาหิน
 
“ไนน์เทาซันด์คิง เจ้าคิดว่าข้าหานเซิ่นเป็นแค่เศษสวะคนหนึ่งอย่างนั้นหรอ?”
ใบหน้าของหานเซิ่นยังคงดูสงบนิ่ง เกือบจะในเวลาเดียวกันเขาก็หายตัวไป ในจังหวะต่อมาเขาก็ไปปรากฏตัวตรงหน้าไนน์เทาซันด์คิง พร้อมกับใช้มีดแทงเข้าไปที่คอของอีกฝ่าย
 
ถึงแม้ไนน์เทาซันด์คิงจะค่อนข้างหวาดกลัวหานเซิ่น แต่เขาหวาดกลัวผู้นำเซเคร็ดยิ่งกว่า เขาเลือกจะต่อสู้กับหานเซิ่นดีกว่าที่ต้องเสี่ยงแตะต้องวัตถุที่ถูกทิ้งเอาไว้โดยผู้นำเซเคร็ด
 
ไนน์เทาซันด์คิงยกแขนขึ้นมาเพื่อบล็อกมีดของหานเซิ่น ด้วยชุดเกราะต่อสู้เทาซันด์อาย เขาไม่จำเป็นต้องกลัวมีดของหานเซิ่น ขณะเดียวกันเขาก็ชกกำปั้นอีกข้างไปที่ท้องของหานเซิ่น
 
แต่ทันใดนั้นไนน์เทาซันด์คิงก็สังเกตเห็นว่าแขนซ้ายและกำปั้นข้างขวาของเขายังคงอยู่ห่างไปจากหานเซิ่น เขาไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้
 
มีดของหานเซิ่นฟันไปถูกคอที่ไร้การป้องกันของไนน์เทาซันด์คิง ทำให้เกิดเป็นบาดแผลที่เผยให้เห็นกระดูกที่อยู่ภายใน
 
หานเซิ่นคิด ‘ไม่แปลกใจเลยที่เขาเป็นถึงขั้นทรูก็อตระดับท็อป ถึงเราจะทุ่มสุดกำลังก็ตัดได้แค่ผิวหนังของเขาเท่านั้น’
 
หานเซิ่นไม่ได้หยุดมือเพียงแค่นั้น เขาเป็นเหมือนกับเทพปีศาจขณะที่เขากวัดแกว่งมีดเหตุและผลออกไป มีดแสงทั้งหมดพุ่งออกไปเพื่อจะตัดคอของไนน์เทาซันด์คิง
 
ไนน์เทาซันด์คิงทั้งพยายามบล็อคและหลบหลีกมีดแสงของหานเซิ่น แต่เขาค้นพบว่าไม่สำคัญว่าเขาจะเคลื่อนไหวรวดเร็วสักแค่ไหน เขาก็หลบหรือบล็อกการโจมตีที่เข้ามาไม่ได้ มันเหมือนกับว่าตอนนี้เขาเชื่องช้ามากๆ
 
“อาณาเขตกาลเวลา!” ไนน์เทาซันด์คิงตกใจเมื่อรู้ถึงพลังที่หานเซิ่นกำลังใช้
 
หานเซิ่นดูเยือกเย็น เขาฟันต่อไปเรื่อยๆโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา บาดแผลบนคอของไนน์เทาซันด์คิงลึกขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งเปลวไฟสีม่วงบนบาดแผลนั้นกำลังแพร่กระจายออกไป และทำให้เลือดหลั่งไหลออกมาอย่างไม่หยุด มันคือพลังเขี้ยวของวิชามีดเขี้ยวดาบ
 
ชุดเกราะของไนน์เทาซันด์คิงยังคงวูบวาบด้วยแสงประหลาดจากดวงตา แต่ในอาณาเขตกาลเวลานั้น ถึงแม้พวกเขาจะอยู่ห่างกันเพียงแค่ไม่กี่ฟุต แต่มันก็ไม่มีอะไรที่มาถึงตัวหานเซิ่นได้อยู่ดี
 
สุดท้ายไนน์เทาซันด์คิงก็ตะโกนถามอย่างเกรี้ยวโกรธ
“หานเซิ่น เจ้าคิดจริงๆหรือว่าเจ้าจะทำอะไรก็ได้ด้วยอาณาเขตกาลเวลานั่น? วันนี้ข้าจะแสดงให้เจ้าดูว่าทำไมข้าถึงถูกเรียกว่าไนน์เทาซันด์คิง”
 
หลังจากนั้นหานเซิ่นก็เห็นไนน์เทาซันด์คิงปล่อยเงาประหลาดออกมา มันเหมือนกับเงาของปีศาจที่คลานออกมาจากขุมนรก มันทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวเพียงแค่ได้เห็น
 
ในตอนที่เงาปีศาจที่บ้าคลั่งนั้นออกมา ร่างกายของไนน์เทาซันด์คิงก็เป็นเหมือนกับภูเขาไฟที่ปะทุ ออร่าที่น่ากลัวเข้าปกคลุมทั้งสวนศักดิ์สิทธิ์
 
“หนึ่งวินาทีคือหนึ่งพันปี!” ไนน์เทาซันด์คิงตะโกนอย่างคุ้มคลั่ง ดวงตาประหลาดทั้งหมดบนชุดเกราะของเขาเบิดออก แสงสีเขียวจากดวงตาพุ่งผ่านอาณาเขตกาลเวลาเพื่อไปจู่โจมหานเซิ่น
 
“มันทำลายข้อจำกัดของอาณาเขตกาลเวลาได้? นั่นเป็นวิชาจีโนแบบไหนกัน?” หานเซิ่นแปลกใจ เขาเทเลพอร์ตถอยห่างจากไนน์เทาซันด์คิงเพื่อหลบหลีกแสงนั่น
 
“หนึ่งวินาทีคือหนึ่งพันปี ข้าเปลี่ยนหนึ่งพันปีให้เป็นหนึ่งวินาทีได้ มันไม่สำคัญว่าอาณาเขตกาลเวลาของเจ้าจะทรงพลังขนาดไหน มันก็หยุดวิชาหนึ่งวินาทีคือหนึ่งพันปีของข้าไม่ได้”
ไนน์เทาซันด์คิงมองไปที่หานเซิ่น ขณะที่ร่างกายของเขาก็ระเบิดแสงออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้แสงบนชุดเกราะของเขาเป็นเหมือนกับดวงอาทิตย์ มันส่องสว่างออกไปทั่วทั้งสวนศักดิ์สิทธิ์ ถ้าหานเซิ่นไม่ออกไปจากสวน เขาก็ต้องถูกแสงนั่นเข้า
 
หานเซิ่นรู้ว่าที่ไนน์เทาซันด์คิงบอกว่าเขาสามารถเปลี่ยนหนึ่งพันปีให้กลายเป็นหนึ่งวินาทีได้นั้นคงจะเป็นแค่คำขู่เท่านั้น เขาคงจะเปลี่ยนหนึ่งปีให้กลายเป็นหนึ่งวินาทีได้เท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นมันก็สามารถผ่านอาณาเขตกาลเวลาของเขามาได้
 
ในตอนที่แสงสีเขียวถูกปลดปล่อยออกมา มันก็ไม่มีที่ให้เขาหนีไปหลบได้อีก หานเซิ่นไม่สามารถออกไปจากสวนศักดิ์สิทธิ์ได้ ทั้งหมดที่เขาทำได้ก็คือพึ่งพาการป้องกันของโล่เมดูซ่าส์เกซ
 
ปลาทองทั้งสองไปถึงที่ศาลาหินแล้ว แต่ศาลาหินไม่สามารถบล็อกแสงเอาไว้ได้ พวกมันทั้งสองจึงถูกควบคุมโดยชุดเกราะต่อสู้เทาซันด์อาย ดวงตาของพวกมันกลายเป็นเหมือนกับหลอดไฟสีเขียว และร่างกายของมันก็กำลังขยับเข้าไปหารูปปั้นของหว่านเอ๋อร์
 
หานเซิ่นขมวดคิ้ว เขาใช้โล่เมดูซ่าส์เกซเพื่อป้องกันแสงเอาไว้ แต่เขาปกป้องได้แค่ตัวเองกับเป่าเอ๋อเท่านั้น เขาไม่สามารถปกป้องปลาทองทั้งสองได้
 
ยิ่งไปกว่านั้นหยางยวิ๋นเซิงกำลังได้รับบาดเจ็บหนักและนอนกองอยู่กับพื้น เมื่อเขาถูกแสงจากชุดเกราะต่อสู้เทาซันด์อาย ดวงตาของเขาก็กลายเป็นเหมือนหลอดไฟ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมาโดยเมินเฉยต่ออาการบาดแผลและเดินเข้ามาในศาลาหิน
 
ปัง! ปัง! ปัง!
มันมีเสียงดังขึ้นสามครั้ง ปลาทองทั้งสองและหยางยวิ๋นเซิงแค่แตะชุดของรูปปั้นนิดเดียวเท่านั้น ก่อนที่จะถูกส่งกระเด็นออกไปชนเข้ากับกำแพงของสวนศักดิ์สิทธิ์
 
หยางยวิ๋นเซิงได้รับบาดเจ็บหนักยิ่งกว่าเดิม ถึงเขาจะยังถูกควบคุมโดยชุดเกราะต่อสู้เทาซันด์ แต่เขาก็ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือด ปลาทองทั้งสองก็ได้รับบาดเจ็บเช่นเดียวกัน แต่พวกมันไม่ได้สาหัสเหมือนอย่างหยางยวิ๋นเซิง
 
“หนึ่งวินาทีคือหนึ่งฟันปี!” ไนน์เทาซันด์คิงตะโกน ชุดเกราะต่อสู้เทาซันด์เริ่มปลดปล่อยแสงออกมาจากดวงตาอีกครั้ง
 
หานเซิ่นสังเกตเห็นว่าเส้นผมของไนน์เทาซันด์คิงที่เดิมเป็นสีเงินเริ่มจะซีดลงไปและผิวก็เริ่มมีรอยเหี่ยวย่น หานเซิ่นเข้าใจในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
“วิชาหนึ่งวินาทีคือหนึ่งฟันปีของชายแก่คนนี้เร่งเวลาของตัวเขาเองไปด้วย ยิ่งเขาเร่งความเร็วของกาลเวลามากเท่าไหร่ เขาก็จะแก่ตัวมากเท่านั้น วิชาจีโนนี้จะใช้อายุขัยของเขา ไม่แปลกใจเลยที่ก่อนหน้านี้เขาเลือกจะไม่ใช้มัน เขาจะใช้มันเฉพาะในจังหวะสำคัญเท่านั้น”
 
เป็นอย่างที่หานเซิ่นคิด วิชาหนึ่งวินาทีคือหนึ่งพันปีของไนน์เทาซันด์คิงนั้นจะเร่งเวลาของคนอื่นพร้อมๆกับเวลาของตัวเอง ถ้าเขายังใช้วิชาหนึ่งวินาทีคือหนึ่งพันปีไปเรื่อยๆ ถึงหานเซิ่นจะไม่ได้ทำอะไร ชายคนนั้นก็จะแก่ตายไปเอง
 
“แปลกจริงๆ พลังดั้งเดิมของไนน์เทาซันด์คิงไม่ใช่ธาตุกาลเวลา เขาใช้วิชาจีโนธาตุกาลเวลาแบบนั้นได้ยังไง?” หานเซิ่นเริ่มจะคิดว่ามันแปลกๆ ดังนั้นเขาจึงตรวจเช็คไนน์เทาซันด์คิงอย่างละเอียด
 
ภายใต้พลังและอิทธิพลของชุดเกราะต่อสู้เทาซันด์อาย ปลาทองทั้งสองว่ายไปหารูปปั้นอีกครั้ง ครั้งนี้ไนน์เทาซันด์คิงใช้พลังมากกว่าเดิม ปลาทองตัวใหญ่ไม่ควรจะถูกควบคุมง่ายๆ แต่เนื่องจากมันถูกพิษสุนัขบ้าเข้าไป ทำให้จิตใจของมันไม่ปลอดโปร่ง มันจึงถูกควบคุมได้ง่ายยิ่งกว่าปลาทองน้อยซะอีก มันว่ายเข้าไปหารูปปั้นอย่างรวดเร็ว
 
ปัง!
เมื่อปลาทองตัวใหญ่ชนเข้ากับรูปปั้น รูปปั้นก็ขยับเล็กน้อย ขณะที่ปลาทองตัวใหญ่ถูกส่งกระเด็นออกไปอีกครั้งหนึ่ง
 
ในเวลาเดียวกันนั้นรูปปั้นก็ปล่อยแสงศักดิ์สิทธิ์บางอย่างออกมา