หานเซิ่นคิด ‘นี่ม้วนกระดาษนี่บันทึกรายชื่อของยอดฝีมือที่เคยฆ่าพระเจ้าเอาไว้อย่างนั้นหรอ?’
 
แต่หานเซิ่นคิดว่ามีบางสิ่งผิดปกติเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ผู้นำเซเคร็ดนั้นทำการวิจัยอยู่เป็นเวลานาน แต่เขาก็ยังฆ่าพระเจ้าไม่ได้ แบบนั้นทำไมเพอเพิลไฟต์ที่เป็นลูกน้องของเขากลับฆ่าพระเจ้าได้สำเร็จ? นั่นเป็นอะไรที่แปลก แถมผู้หญิงคนนั้นและฮอไรซอนทอลอีวิลเคยบอกว่าถ้าไม่มีสุดยอดยีน มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าพระเจ้า แม้แต่ผู้นำเซเคร็ดก็หาสุดยอดยีนมาไม่ได้ แบบนั้นเพอเพิลไฟต์ไปหาสุดยอดยีนมาได้ยังไง?” ในหัวของหานเซิ่นเต็มไปด้วยคำถาม
 
เพื่อจะหาคำตอบในม้วนกระดาษนี้ หานเซิ่นส่งแรงเข้าไปในมือมากขึ้นเพื่อจะดึงม้วนกระดาษให้เปิดกว้างขึ้นกว่าเดิม
 
ม้วนกระดาษนั้นเป็นอะไรที่ยากจะเปิดออกราวกับว่ามันทากาวเอาไว้ มันต้องใช้พลังจำนวนมากเพื่อเปิดมันออก และการเปิดมันให้กว้างขึ้นนั้นเป็นอะไรที่ยากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่พลังขั้นลาร์วาของหานเซิ่นก็เกือบจะเปิดมันไม่ออก
 
“ฮอไรซอนทอลอีวิล… ฆ่าพระเจ้า…” ในตอนที่หานเซิ่นเห็นชื่อนั้น เขาก็แข็งทื่อไป
 
ฮอไรซอนทอลอีวิลเป็นอัลฟ่าของเผ่าเบรกสกาย ก่อนหน้านี้หานเซิ่นได้เห็นเขาถูกตรึงอยู่กับภูเขาและถูกทรมาน ฮอไรซอนทอลอีวิลเคยบอกหานเซิ่นว่าเขาไม่มีพลังที่จะฆ่าพระเจ้า ซึ่งขัดกับสิ่งที่บันทึกอยู่บนม้วนกระดาษนี้
 
จู่ๆหานเซิ่นก็เกิดคิดว่าม้วนกระดาษนี้อาจจะเป็นแค่การเล่นตลกของกิเลนศักดิ์สิทธิ์ ไม่อย่างนั้นการเขียนรายชื่อพวกนี้มันจะไปมีประโยชน์อะไร? มันคิดจะมอบความผิดให้กับเพอเพิลไฟต์ ฮอไรซอนทอลอีวิลและคนอื่นๆอย่างนั้นหรอ?
 
ถึงแม้หานเซิ่นจะเริ่มสงสัยในความน่าเชื่อถือของม้วนกระดาษนี้ เขาก็ยังคงพยายามเปิดมันต่อไป เขาอยากจะเปิดดูต่อให้จบ
 
แต่ทว่าในตอนที่เขาพยายามจะดึงมันให้เปิดออกเพิ่มขึ้นอีก เขาก็พบว่าพลังที่จำเป็นต้องใช้นั้นมากเกินไป และเขาไม่สามารถเปิดม้วนกระดาษให้กว้างมากไปกว่านี้ได้
 
“เปิด!” หานเซิ่นกัดฟัน วิญญาณอสูรกริฟของหมาป่าสกายสตาร์เรืองแสงขึ้นบนร่างกายของเขา ซึ่งมอบพลังให้กับเขาอีกนิดเพื่อจะเปิดม้วนกระดาษ
 
เส้นเลือดปูดขึ้นมาบนแขนของหานเซิ่น โซ่สสสารมายมายแว็บขึ้นรอบๆมือของเขา เขาบังคับให้ม้วนกระดาษเปิดออกทีละนิดๆ
 
“หานอวี้เฟย… ดูหมิ่นต่อพระเจ้า… ถูกส่งไปในวังวนที่ไม่มีวันได้ไปเกิดใหม่อีกครั้ง…” ในที่สุดหานเซิ่นก็เห็นความผิดที่แตกต่างออกไป แต่มันทำให้หานเซิ่นรู้สึกสงสัยยิ่งกว่าเดิม
 
ในหัวของหานเซิ่นเต็มไปด้วยคำถาม “หานอวี้เฟย? นั่นควรจะเป็นชื่อของผู้หญิง แต่เธอเป็นใครกัน? เธอเกี่ยวข้องยังไงกับเซเคร็ด? เธอดูหมิ่นต่อพระเจ้าอย่างนั้นหรอ? นั่นไม่น่าจะเป็นอะไรที่เลวร้ายไปกว่าการฆ่าพระเจ้า แต่ทำไมคนอื่นๆไม่ได้ถูกลงโทษ ขณะที่ผู้หญิงคนนี้ถูกส่งไปในวังวนที่ไม่มีวันได้ไปเกิดใหม่?”
 
ปัง!
พลังของหานเซิ่นไม่สามารถเปิดม้วนกระดาษต่อไปได้อีก แท่งทั้งสองของม้วนกระดาษนั้นเด้งกลับเข้าตำแหน่งดั้งเดิมของพวกมันและหน้ากระดาษก็ถูกม้วนกลับไปอย่างที่มันเคยเป็น หลังจากนั้นม้วนกระดาษก็พยายามจะบินหนีไป
 
หานเซิ่นจับม้วนกระดาษเอาไว้และเอามันไปเก็บไว้ในหอคอยแห่งโชคชะตา
 
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมมันถึงได้มีคนหลายคนที่ฆ่าพระเจ้าได้สำเร็จ?” หานเซิ่นรู้สึกสงสัยอย่างมาก แต่เขามีข้อมูลไม่เพียงพอ
 
“ดูเหมือนว่าเราจำเป็นต้องรอจนกระทั่งพลังของเราแข็งแกร่งกว่านี้ เมื่อถึงเวลานั้นเราจะเปิดม้วนกระดาษอย่างสมบูรณ์และเรียนรู้ถึงความหมายของรายชื่อในม้วนกระดาษ” หานเซิ่นตัดสินใจว่าจะเลิกคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปก่อน
 
ตอนนี้เมื่อหานเซิ่นกลายเป็นผู้ใหญ่อีกครั้ง ถึงแม้มันจะไม่มีใครบอกได้ว่าเขาคือหานเซิ่น มันก็ไม่เหมาะสมนักที่เขาจะอยู่ในเผ่าเอ็กซ์ตรีมคิงต่อไป ดังนั้นหานเซิ่นจึงตัดสินใจเทเลพอร์ตกลับเข้าไปในก็อตแซงชัวรี่
…
 
หานหลิงเอ๋อกำลังหัดวาดภาพอยู่ในสวน เมื่อเธอเห็นหานเซิ่นปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอเอนหัวไปด้านข้างขณะที่มองไปที่เขาและถาม
“คุณเป็นหัวขโมยอย่างนั้นหรอ?”
 
“ถ้าฉันเป็นหัวขโมย หนูจะทำอะไร?” หานเซิ่นยิ้มขณะที่มองไปที่หานหลิงเอ๋อ เขาต้องการจะแกล้งเธอ
 
หานหลิงเอ๋อกระพริบตาปริบๆ “คุณหัวขโมยสุดหล่อ คุณดูดีมากๆ ถ้าคุณไปซะตอนนี้ หนูจะแกล้งทำเป็นว่าหนูไม่เคยเห็นคุณ”
 
หานเซิ่นรู้สึกเครียดขึ้นมา “หลิงเอ๋อยังตัวเล็กแค่นิดเดียว เธอก็หลงไหลกับรูปลักษณ์ภายนอกซะแล้ว เราควรจะสอนเธอว่าผู้ชายที่หน้าตาดีนั้นเชื่อไม่ได้”
 
“หลิงเอ๋อ หนูจำพ่อไม่ได้อย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นถาม เขาดูหดหู่
 
“พ่อ?” หานหลิงเอ๋อมองหานเซิ่นด้วยท่าทางสับสน หลังจากผ่านไปสักพัก เธอก็วิ่งเข้ามาจับมือของหานเซิ่นอย่างร่าเริง
“พ่อ? ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่พ่อหล่อขนาดนี้?”
 
หานเซิ่นอยากจะพูดบางสิ่ง แต่เขาได้ยินเสียงจีเหยียนหรันเดินเข้ามา เธอมองหานเซิ่นอยู่สักพักก่อนที่จะถามด้วยความประหลาดใจ
“หานเซิ่น ทำไมตอนนี้นายถึงดูดีขึ้นกว่าเดิม?”
 
หานเซิ่นอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้จีเหยียนหรันและหลิงเอ๋อฟัง เขาสังเกตได้ว่าฐานะของตัวเองภายในบ้านนั้นดีขึ้นกว่าเดิมมาก เมื่อก่อนในตอนที่เขามาถึงที่บ้าน เขาก็ได้กินแค่อาหารธรรมดาๆ แต่ตอนนี้จีเหยียนหรันทำอาหารจานพิเศษให้กับเขา
 
หลิงเอ๋อก็วนเวียนอยู่รอบๆตัวเขาและเกือบจะไม่ปล่อยมือจากเขา เธอเรียกเขาเพื่อขอหอมแก้มครั้งแล้วครั้งเล่า
 
“แม่ลูกคู่นี้นี่…” หานเซิ่นสังเกตได้ว่าการจะเพิ่มฐานะในครอบครัวของเขา พละกำลังเป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์ และหน้าตาคืออาวุธที่มีประสิทธิภาพที่สุด
 
“ใบหน้าเดิมของฉันก็ไม่ได้แย่อะไร” หานเซิ่นรู้สึกเศร้าใจ ถึงใบหน้าของเขาจะไม่ได้หล่อเหลาอะไรมากนัก แต่ร่างกายของเขาก็กำยำสมชายชาตรี เขาไม่ได้แย่ไปกว่านายแบบคนหนึ่ง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เคยถูกปฏิบัติดีแบบนี้มาก่อน
 
วันรุ่งขึ้นหลังจากที่พักผ่อนได้หนึ่งวัน หานเซิ่นก็ตื่นขึ้นมาจากเสียงร้องของจีเหยียนหรัน
 
“เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรอ? มันยังเช้าตรู่อยู่เลย”
หานเซิ่นลุกขึ้นมาและรู้สึกว่ามันมีบางสิ่งผิดปกติกับร่างกายของเขา เมื่อเขามองดูดีๆ เขาก็พบว่าร่างกายตัวเองกลับกลายเป็นเด็กอีกครั้ง
 
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้อีกแล้ว? ฉันคิดว่าหลังจากที่วิวัฒนาการสู่ขั้นลาร์วา ฉันจะกลายเป็นปกติ” หานเซิ่นไม่เข้าใจ
 
“น่ารักอะไรขนาดนี้…” จีเหยียนหรันกอดหานเซิ่นในอ้อมแขน เธอใช้แก้มของเธอถูกับแก้มของหานเซิ่นและพูด “เสี่ยวฮวานั้นน่ารักแบบนี้ในตอนที่เขาเล็กเท่านี้”
 
หานเซิ่นไม่รู้จะพูดยังไง จีเหยียนหรันนั้นยอมรับความจริงที่ว่าสามีของเธอกลายเป็นเด็กคนหนึ่ง เธอดูไม่ได้กังวลอะไรกับเรื่องนั้นเลย
 
หานเซิ่นศึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่สักพัก และเขาก็พบว่าเป็นครั้งคราวเขาจะกลายเป็นผู้ใหญ่ได้ แต่เขาไม่สามารถคงร่างผู้ใหญ่เอาไว้ได้เป็นเวลานาน เขาสามารถคงร่างผู้ใหญ่เอาไว้ได้ราวๆสิบชั่วโมงเท่านั้น หลังจากนั้นเขาก็จะกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
 
“อุส่ารีบวิวัฒนาการเป็นขั้นลาร์วา แต่เราก็ยังไม่กลับเป็นปกติ! ดูเหมือนเราจำเป็นต้องกลายเป็นขั้นบัตเตอร์ฟลายเพื่อกลับเป็นปกติจริงๆ”
หานเซิ่นกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องที่จะหนีจากเผ่าเอ็กซ์ตรีมคิงได้ยังไง แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นแล้ว เขาตัดสินใจจะอยู่ในเผ่าเอ็กซ์ตรีมคิงต่อไปในฐานะโฮลี่เบบี้ และใช้ประโยชน์จากทรัพยากรของพวกเขาให้มากที่สุด
 
ขณะที่เขายังคงเป็นผู้ใหญ่ หานเซิ่นใช้ลูกบาศก์สี่แกะเพื่อเข้าไปในฟาร์มของพระเจ้า เขาต้องการดูว่าจะได้พบกับกู่หว่านเอ๋ออีกครั้งได้ไหม
 
ทันทีที่หานเซิ่นเข้าไปในฟาร์มของพระเจ้า เขาก็ได้เห็นกู่หว่านเอ๋อกำลังฆ่าพวกแกะด้วยมีดของเธอ นั่นทำให้เขารู้สึกดีใจ
 
“เราได้ศึกษาเกี่ยวกับวิธีการที่จะรับมือกับมีดเทพอยู่เป็นเวลานาน ตอนนี้เราจะลองนำมันมาใช้จริง”
หานเซิ่นเทเลพอร์ตไปตรงหน้ากู่หว่านเอ๋อ เขามองไปที่กู่หว่านเอ๋อและพูด “กู่หว่านเอ๋อ เธอถอยออกไป!”