หลังจากที่ลุงสองพูดจบ อีวิลโลตัสก็พุ่งผ่านหัวของพวกเขาในชั่วพริบตาและลงไปยืนอยู่บนกองเศษเครื่องจักรที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขา ซีโน่เจเนอิคนั้นไล่ตามหลังอีวิลโลตัสมา ในตอนที่มันเห็นลุงสองและคนอื่นๆ มันก็พ่นลำแสงสีม่วงที่น่ากลัวออกมา
 
ซีโน่เจเนอิคตัวนั้นดูแปลกประหลาดมากๆ ร่างกายของมันเป็นสีชมพูกึ่งโปร่งใส มันไม่ได้ดูเหมือนกับคริสตัล แต่มันดูเหมือนกับโลหะที่กึ่งโปร่งใสมากกว่า
 
ร่างกายด้านบนของมันเป็นเหมือนกับปิรันย่ายักษ์สีชมพู ขณะที่ร่างกายท่อนล่างของมันเหมือนกับปลาหมึกที่มีเก้าหนวด มันดูแปลกประหลาดมากๆ
 
เมื่อเห็นซีโน่เจเนอิคพ่นลำแสงสีชมพูออกมาจากหนวดของมัน ลุงสองก็เปิดใช้พลังธาตุกาลเวลาเพื่อทำให้ลำแสงสีม่วงช้าลงไป ซึ่งมันช่วยให้ทุกคนมีโอกาสที่จะหลบการโจมตีที่เข้ามาได้
 
เมื่อลำแสงสีม่วงพุ่งไปถูกพื้นจุดที่พวกเขาเคยยืนอยู่ มันก็ตัดลึกลงไปในดินที่แข็งมากๆอย่างง่ายดาย ราวกับการตัดของแสงเลเซอร์
 
ทุกคนรู้สึกตกใจเมื่อเห็นแบบนั้น พวกเขารู้ดีว่าดินของที่นี่แข็งขนาดไหน แต่ลำแสงสีชมพูของซีโน่เจเนอิคนั้นตัดพื้นดินเป็นล่องที่ลึกสามถึงสี่เมตรได้อย่างง่ายดาย พลังระดับนั้นเห็นได้ชัดว่าทัดเทียมกับลุงสองที่เป็นระดับเทพเจ้าขั้นบัตเตอร์ฟลาย
 
ลุงสองเปิดใช้อาณาเขตธาตุกาลเวลาเพื่อชะลอความเร็วของซีโน่เจเนอิคลง หลังจากนั้นเขาก็ตะโกนบอกเหมิงเลี่ยและคนอื่น
“พวกเราจำเป็นต้องรีบเข้าไปจัดการมัน!”
 
ความเร็วของซีโน่เจเนอิคถูกลดลงไป ทุกคนต้องการจะใช้โอกาสนี้เพื่อเข้าประชิด แต่พวกเขาเห็นหนวดโลหะโปร่งใสเก้าหนวดของซีโน่เจเนอิคถูกยกขึ้นมา มันมีปุ่มทรงกลมที่เหมือนของปลาหมึกเรียงรายกันอยู่ตามหนวดของซีโน่เจเนอิค
 
ในจังหวะต่อมาพวกเขาเห็นปุ่มบนหนวดเริ่มส่องแสงสีชมพูขึ้นมา และหลังจากนั้นลำแสงสีม่วงจำนวนมากก็ถูกยิงออกมา มันตัดกันเป็นกากบาทเหมือนกับตาข่ายที่ตรงเข้ามาหาหานเซิ่นและคนอื่นๆ
 
ลำแสงสีม่วงที่กำลังเข้ามานั้นครอบคลุมพื้นที่เป็นวงกว้าง และถึงพวกมันจะถูกทำให้ช้าลงไป พวกเขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้
 
“ร่วมมือกับข้าทำลายลำแสงนี่!” ลุงสองออกคำสั่ง โซ่สสารบนร่างกายของเขาเข้ามารวมตัวกันเป็นดาบยาวเล่มหนึ่ง มันถูกฟันออกไปปะทะกับลำแสงสีชมพู
 
เหมิงเลี่ย เป่าฉิน เป่าอิง ลอนโดและคนอื่นๆต่างพากันใช้พลังของตัวเองเพื่อช่วยลุงสองทำลายตาข่ายลำแสงสีชมพู
 
ตูม!
มันเกิดเป็นแรงระเบิดที่น่ากลัว ตาข่ายลำแสงถูกทำลายไป แต่มันไม่ใช่ว่าลุงสองไม่ได้รับความเสียหายใดๆ พื้นบริเวณที่เขายืนอยู่แตกร้าวและเขาก็กระอักเลือดออกมา
 
เหมิงเลี่ยและคนอื่นๆก็กระอักเลือดออกมาเช่นกัน ร่างกายของพวกเขาจมลงไปในพื้นดิน
 
ตาข่ายที่เกิดจากลำแสงนั้นถูกทำลายไปแล้ว แต่น่าเสียดายที่พวกเขาไม่เหลือพลังพอที่จะวิ่งเข้าไปจู่โจมเจ้าซีโน่เจเนอิค ก่อนที่พวกเขาจะคลานออกมาจากพื้นดินได้ ซีโน่เจเนอิคก็แกว่งหนวดและปล่อยลำแสงสีชมพูมาใส่พวกเขาอีก
 
ลุงสองร้องตะโกนจนสั่นสะเทือนท้องฟ้า ดาบของเขายาวขึ้นจนทะลุท้องฟ้าไป มันถูกฟันเข้าใส่เจ้าซีโน่เจเนอิค
 
จากพวกเขาทุกคนมีเพียงแค่ลุงสองเท่านั้นที่พอจะรับมือกับซีโน่เจเนอิคตัวนี้ได้ น่าเสียดายที่ลุงสองถนัดการใช้พลังธาตุกาลเวลาที่มีพลังทำลายล้างต่ำ
 
ถึงแม้เขาจะใช้พลังธาตุกาลเวลาเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของศัตรูและทำให้ศัตรูไม่สามารถโจมตีใส่เขาได้ แต่ในตอนที่ดาบของเขาฟันไปถูกร่างของเจ้าซีโน่เจเนอิค มันก็ทิ้งแค่รอยแผลตื้นๆเอาไว้เท่านั้น มันไม่สามารถสร้างความเสียหายที่สาหัสได้
 
ทุกคนรู้ว่าถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ที่สุดแล้วพลังของลุงสองก็จะหมดและพวกเขาก็จะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้
 
“พวกเจ้าทั้งหมดเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ กล้าดียังไงมาเล่นลูกไม้ต่อหน้าพระเจ้าอย่างข้า! ถ้าพวกเรายอมเชื่อฟังข้าแต่โดยดี ข้าก็คงจะไว้ชีวิตพวกเจ้า แต่ในเมื่อพวกเจ้ารนหาที่ตายเอง พวกเจ้าก็จะมาโทษข้าไม่ได้” อีวิลโลตัสมองไปที่ลุงสองด้วยความดูถูกขณะที่พูดขึ้นมา
 
“น้องสี่ พวกเจ้ารีบหนีไป!” ลุงสองตะโกน
“แยกกันออกไปคนละทางเพื่อที่จะได้มีโอกาสรอดชีวิตมากที่สุด!”
 
“พี่สอง ให้ข้าอยู่ช่วยพี่!” เหมิงเลี่ยรู้ว่าเขาเป็นเพียงแค่ระดับเทพเจ้าขั้นลาร์วา และอาวุธของเขาก็ถูกทำลายไปเรียบร้อยแล้ว แต่ถึงเขาจะต่อสู้กับเจ้าซีโน่เจเนอิคไม่ได้ แต่เขาก็ไม่คิดจะหนีเอาชีวิตรอดไปโดยทิ้งพี่สองเอาไว้ที่นี่ ร่างกายแห่งราชันของเขาระเบิดพลังออกมาและเขาก็เข้าไปร่วมต่อสู้ด้วย
 
“น้องสี่ พวกเราจะมาตายที่นี่ทั้งคู่ไม่ได้! ใครสักคนจำเป็นต้องกลับไปรายงานราชาไป๋! ใครก็ตามที่ทำแบบนี้กับเผ่าเอ็กซ์ตรีมคิงจะต้องไม่รอด! พวกเราจะต้องแก้แค้นเรื่องในวันนี้!” ลุงสองตะโกนขณะที่เขากำลังต่อสู้กับซีโน่เจเนอิค
 
“พี่สองควรจะเป็นคนที่หนีไป พี่สองมีโอกาสสูงสุดที่จะรอดชีวิตกลับไปได้”
เหมิงเลี่ยพูด ขณะที่วิ่งเข้ามาร่วมการต่อสู้เรียบร้อยแล้ว เขาใช้หอกที่หักแทงเข้าใส่ซีโน่เจเนอิค “พี่สอง ข้ารับมือมันได้ พี่สองรีบกลับไปรายงานราชาไป๋ พี่สองต้องแก้แค้นให้กับข้า”
 
“เจ้ารับมือกับมันไม่ได้?”
ลุงสองเคลื่อนที่เข้ามาข้างๆเหมิงเลี่ยพร้อมกับใช้อาณาเขตกาลเวลาเพื่อทำให้เจ้าซีโน่เจเนอิคที่กำลังเข้ามาหาเหมิงเลี่ยช้าลงไป
 
ลุงสองจับตัวเหมิงเลี่ยและโยนเขาไปให้กับเป่าอิง
“พวกเจ้าพาน้องสี่กลับไป จำเอาไว้ให้ดีว่าก่อนที่พวกเจ้าจะกลับไปถึงเผ่าเอ็กซ์ตรีมคิง พวกเขาต้องพกผงรูปปั้นดินเผาเอาไว้ตลอดเวลา”
 
“พี่สอง…” เหมิงเลี่ยพยายามที่จะขยับร่างกาย แต่เขาพบว่าร่างกายของเขาถูกล็อคเอาไว้ เขาตะโกนขึ้นมา
“พี่สอง ถ้าพี่ไม่ไปกับพวกเรา ลำพังแค่พวกเราไม่กี่คนจะหนีรอดไปจากระบบจักรวาลร้างได้ยังไง? ไม่ว่ายังไงพวกเราก็ต้องตายอยู่ดี แบบนั้นพวกเราอยู่ต่อเพื่อช่วยพี่สู้ไม่ดีกว่าหรอ?”
 
ลุงสองต้องการจะพูดบางสิ่ง แต่อีวิลโลหัตหัวเราะและพูดขึ้นว่า
“พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องต่อสู้ พวกเจ้าทุกคนจะต้องตาย ที่นี่มีซีโน่เจเนอิคมากกว่าหนึ่งตัว”
 
เมื่อได้ยินอีวิลโลตัสพูดแบบนั้น ใบหน้าของลุงสองก็เปลี่ยนไป
 
หลังจากนั้นอีวิลโลตัสก็ร้องตะโกนขึ้นไปสู่ท้องฟ้า เสียงร้องตะโกนนั่นดังออกไปไกลเป็นหมื่นๆไมล์
 
“ในเวลาไม่นานซีโน่เจเนอิคในระยะหลายหมื่นไมล์จะถูกดึงดูดมาที่นี่ ถึงแม้พวกมันจะไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนอย่างโคลด์ไลท์ชาร์ม แต่มันก็เพียงพอที่จะฆ่าพวกเจ้าทุกคน” อีวิลโลตัสหัวเราะอย่างชั่วร้าย
 
สีหน้าของลุงสองดูแย่ เขาฝืนยิ้มออกมาและพูด “อีวิลโลตัส เจ้าและข้าไม่ได้มีความบาดหมางอะไรกัน ทำไมเจ้าถึงฆ่าพวกเราทุกคนด้วย?”
 
“มันสายเกินไปแล้วที่จะมาพูดแบบนั้นในตอนนี้”
อีวิลโลตัสพูดอย่างไร้ความรู้สึก “ใครก็ตามที่เชื่อฟังข้าจะมีชีวิตรอด และใครก็ตามเป็นเป็นปฏิปักษ์จะต้องตาย พวกเจ้ากล้าเป็นปฏิปักษ์กับพระเจ้าอย่างข้า ดังนั้นพวกเจ้าทุกคนจะต้องตาย”
 
ใบหน้าของทุกคนดูตื่นตระหนก ถึงแม้พวกเขาจะยังไม่เห็นซีโน่เจเนอิค แต่พวกเขาได้ยินเสียงคำรามของอสูรที่น่ากลัว เห็นได้ชัดว่าพวกมันกำลังมุ่งหน้ามาทางพวกเขา
 
ลุงสองหัวเราะและพูด “น้องสี่ ดูเหมือนวันนี้พวกเราพี่น้องจะต้องร่วมมือกันฆ่าพวกมัน”
 
หลังจากนั้นลุงสองก็ปล่อยเหมิงเลี่ยจากพลังที่ล็อคร่างกายเอาไว้ เขารู้ว่าพวกเขาทุกคนจะต้องตายที่นี่
 
“พี่สอง ข้าจะร่วมมือกับที่ฆ่าพวกมันจนกระทั่งสิ้นใจ” เหมิงเลี่ยพูด
 
“ลุงสอง ให้ข้าช่วยอีกแรง” หานเซิ่นรู้ว่านี่เป็นสถานการณ์ที่ตัดสินความเป็นความตาย ดังนั้นเขาจึงหยุดลังเลและเรียกวิญญาณอสูรหมาป่าสกายสตาร์ออกมา แถมเขายังถือวิญญาณอสูรโกสต์เฮดที่เป็นหัวกะโหลกเอาไว้
 
ลุงสองไม่คิดว่าหานเซิ่นจะช่วยอะไรได้ แต่เขารู้ว่าทุกคนจะต้องตายอยู่ที่นี่ไม่ช้าก็เร็ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ห้ามหานเซิ่น