ร่างต่อสู้ซีโน่เจเนอิคของหานเซิ่นปกคลุมด้วยเปลวเพลิงสีดำ เขาดูเหมือนกับปีศาจที่เพิ่งจะคลานออกมาจากขุมนรก เขาจ้องไปที่ปีศาจสีแดงที่กำลังถือมีดอยู่ในมือ พวกเขาทั้งคู่ดูเหมือนกับลอร์ดของนรกที่เตรียมตัวจะทำการต่อสู้กัน
 
“ถอยออกไป! นี่เป็นสนามรบของลูกผู้ชาย เจ้าไม่ควรเข้ามาเกี่ยวข้อง”
หานเซิ่นพูดขณะที่สายตาของเขายังจ้องไปที่ปีศาจสีแดง
 
หลังจากที่หานเซิ่นรวมวิชาจีโนทั้งสี่ พลังอาณาเขตของตงเสวียนก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างมาก หานเซิ่นค้นพบว่ามีดเทพนี้ไม่ใช่มีดจริงๆ มันคือซีโน่เจเนอิค ถึงแม้มันจะเป็นสิ่งมีชีวิต แต่ร่างกายและจิตวิญญาณของมันเหมือนกับมีด
 
หานเซิ่นไม่รู้ว่าระดับพลังของซีโน่เจเนอิคตัวนี้คืออะไร พลังของมันอยู่เหนือกว่าที่หานเซิ่นจะประเมินได้อย่างถูกต้อง
 
เงาของปีศาจสีเลือดจ้องมองมาที่หานเซิ่น มีดในมือของมันเรืองแสงสีเลือดและมิติรอบๆมีดก็บิดเบี้ยว สิ่งเดียวที่มองเห็นได้ผ่านมิติที่บิดเบี้ยวคือมีดแสงที่เรืองแสงออกมาจากมือของเงานั่นเท่านั้น
 
วินาทีต่อมา เงาปีศาจก็เริ่มเคลื่อนไหว มันเคลื่อนที่ราวกับหมอกสีแดงภายใต้พระอาทิตย์ มันตรงเข้ามาหาหานเซิ่น
 
พลังภายในร่างกายของหานเซิ่นระเบิด เขาเทเลพอร์ตไปด้านหลังของเงาและส่งหมัดเข้าใส่ปีศาจสีเลือด
 
แต่ปีศาจสีเลือดทำเหมือนกับว่ามันไม่รู้ว่าหานเซิ่นเทเลพอร์ตมาเรียบร้อยแล้ว มีดของมันยังคงตรงไปในตำแหน่งที่หานเซิ่นอยู่ก่อนหน้านี้
 
หานเซิ่นประหลาดใจที่คู่ต่อสู้หลงกลลูกไม้ง่ายๆแบบนั้น แต่เขายังคงโจมตีต่อไป สำหรับเขาแล้วนี่ถือเป็นโอกาสดี เขาไม่คิดจะหยุดโจมตีเพราะเรื่องนี้
 
แต่ก่อนที่หมัดของหานเซิ่นจะไปถึงปีศาจสีเลือด อกของเขาก็ถูกตัดเปิดออกมา เนื้อส่วนซี่โครงของเขาถูกตัดจนขาด และอวัยวะภายในกับเลือดที่ตกผนึกก็เผยออกมาให้เห็น
 
“เกิดอะไรขึ้น…? ทำไมเราถึงถูกฟันได้?” ใบหน้าของหานเซิ่นบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เขาไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายโจมตีถูกตัวเขาได้ยังไง
 
เงาของปีศาจสีเลือดนั้นไม่ได้หันกลับมาหรือแม้แต่แกว่งมีดเข้าใส่หานเซิ่น แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงได้รับบาดเจ็บ นี่เป็นแปลกมากๆ
 
หานเซิ่นรีบเรียกอิมมอร์ทัลดราก้อนออกมาและปลดปล่อยพลังของโซ่สสารใส่หานเซิ่นเพื่อรักษาบาดแผลบริเวณอกของเขาอย่างรวดเร็ว
 
ปีศาจสีเลือดเคลื่อนที่มาข้างหน้าและแกว่งมีดของมันเข้าใส่หานเซิ่นอย่างบ้าคลั่ง
 
หานเซิ่นเข้าใจว่าพลังของร่างต่อสู้ซีโน่เจเนอิคยังคงด้อยกว่าพลังของอีกฝ่าย แต่เขาอยากรู้ว่าตัวเองถูกโจมตีได้ยังไง ดังนั้นแทนที่จะพยายามป้องกัน เขาใช้การเทเลพอร์ตอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้เทเลพอร์ตไปด้านหลังของปีศาจสีเลือด เขาเทเลพอร์ตออกไปเพื่อสร้างระยะห่างแทน
 
มันมีที่ว่างหนึ่งร้อยไมล์ระหว่างหานเซิ่นกับปีศาจสีเลือด และมีดแสงก็ไม่ได้ฟันมาในทิศทางของหานเซิ่น แต่ถึงอย่างนั้นใบมีดที่มองไม่เห็นก็ตัดหัวของหานเซิ่นเปิดออก หัวกะโหลกของเขาเผยช่องว่างที่กว้างพอจะแสดงสมองสีชมพูออกมาให้เห็น ความเจ็บปวดของการโจมตีเป็นอะไรที่แสนสาหัส และใบหน้าของหานเซิ่นก็เปลี่ยนเป็นสีขาว
 
“แบบนี้นี่เอง…” ถึงแม้มันจะเป็นการโจมตีที่เจ็บปวด แต่หานเซิ่นก็ได้เรียนรู้บางสิ่ง ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าตัวเองถูกฟันได้ยังไง
 
มีดแสงสีเลือดเดินทางไปในตำแหน่งที่หานเซิ่นเคยอยู่ก่อนหน้านี้ ตรงนั้นมีเงาเลือดรางๆปรากฏขึ้นมา เงาเลือดเงานั้นดูเหมือนกับหานเซิ่น เมื่อมีดแสงฟันถูกเงาเลือดนั้น ร่างกายของหานเซิ่นก็จะได้รับบาดเจ็บจากการโจมตี
 
“นี่มันพลังธาตุเวลาหรือธาตุอวกาศ? หรือบางทีมันอาจจะเป็นทั้งสองธาตุ?” บาดแผลที่หานเซิ่นได้รับถูกรักษาด้วยพลังของอิมมอร์ทัลดราก้อน ตอนนี้แม้แต่อาการบาดเจ็บสาหัสก็ไม่อาจฆ่าเขาได้
 
แต่เห็นได้ชัดว่าเจ้าปีศาจสีเลือดเป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวกว่าที่เขาคิดเอาไว้ หานเซิ่นใช้พลังของอีเทอร์นิตี้กับตัวเองเรียบร้อยแล้ว ภายใต้พลังเสริมของอีเทอร์นิตี้ แม้แต่เทพเจ้าขั้นทรานส์มิวเทชั่นก็ไม่สามารถสร้างความเสียหายต่อร่างต่อสู้ซีโน่เจเนอิคของเขาได้
 
แถมเขายังมีเกล็ดมังกรที่ช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งทางร่างกายอีก เขาควรจะอยู่ยงคงกระพัน
 
มีดแสงสีเลือดนั้นไม่ได้ฟันถูกร่างของเขาโดยตรง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ตัดผ่านชุดเกราะ เกล็ดและกระดูกของเขา นั่นเป็นอะไรที่น่ากลัวมากๆ
 
ปีศาจสีเลือดดูเหมือนจะไม่ได้ใช้ความคิดอะไรมาก ใบหน้าของมันดูกระหายเลือดขณะที่มันเข้ามาหาเขาโดยไม่ลังเล ที่ไหนก็ตามที่มีดแสงเคลื่อนไป มิติบริเวณใกล้เคียงก็จะบิดเบี้ยว มันเหมือนกับว่ามีแสงสีเลือดมากมายที่บิดงอเต้นระบำรอบมีดแสง
 
ครั้งนี้หานเซิ่นไม่ได้พยายามจะเทเลพอร์ตหนีไป เขาเรียกโล่เมดูซ่าส์เกสออกมาแทน เขาคิดจะป้องกันมีดของอีกฝ่ายตรงๆ
 
พลังของปีศาจสีเลือดเป็นอะไรที่แปลกประหลาด และการพยายามหลบมันดูเหมือนจะเป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์ หานเซิ่นจำเป็นต้องป้องกันมัน
 
แต่วินาทีต่อมา อกของหานเซิ่นก็มีเลือดทะลักออกมา ร่างกายของเขาถูกส่งกระเด็นออกไปหลายไมล์ ก่อนที่จะร่วงลงมากระแทกกับทุ่งหญ้าราวกับดาวตก
 
หานเซิ่นรู้สึกตัวอีกครั้งในหลุมขนาดใหญ่ ชุดเกราะบริเวณอกของเขาถูกตัดเปิดออกและเผยให้เห็นเนื้อข้างใน เกล็ด กระดูกและซี่โครงของเขาถูกตัดจนขาดครึ่ง
 
โล่ของหานเซิ่นยังคงอยู่ดี ถึงแม้โล่จะหยุดการโจมตีทางกายภาพได้ทุกอย่าง แต่ดูเหมือนมันจะไม่สามารถป้องกันมีดแสงของปีศาจสีเลือดตัวนี้ได้
 
มีดแสงประหลาดนั่นทะลุผ่านโล่ราวกับผีและถูกอกของหานเซิ่นโดยที่ไม่ถูกขังขวาง
 
ปีศาจสีเลือดพุ่งเข้ามาจู่โจมอีกครั้ง และมันทำการโจมตีอย่างไม่มีหยุด ไม่สำคัญว่าหานเซิ่นจะหลบหลีกหรือป้องกันยังไง เขาก็ไม่สามารถรอดไปจากมีดแสงของเจ้าปีศาจได้ การฟันทุกครั้งของมันถูกร่างกายของเขาและทำให้เขาได้รับบาดแผลซ้ำแล้วซ้ำเล่า
 
ถ้าไม่มีอิมมอร์ทัลดราก้อนคอยช่วยรักษา หานเซิ่นก็คงจะถูกสับเป็นชิ้นๆไปนานแล้ว
 
ถึงอย่างนั้นมันก็มีขีดจำกัดถึงความเร็วที่อิมมอร์ทัลดราก้อนจะรักษาให้กับเขา ก่อนที่บาดแผลของหานเซิ่นจะถูกรักษาจนเสร็จสิ้น เขาก็จะได้รับบาดแผลใหม่มาเพิ่มอีก
 
“แข็งแกร่ง แข็งแกร่งเกินไปแล้ว มันแข็งแกร่งซะจนการต่อสู้กับมันจะทำให้คนๆนั้นรู้สึกหมดหวัง”
 
“หนีไป! เจ้าจะถูกมันฆ่าตาย!” กู่หว่านเอ๋อตะโกนขึ้นมา คลื่นกระแทกนับไม่ถ้วนถูกปลดปล่อยจากการต่อสู้ของหานเซิ่นกับปีศาจสีเลือด แต่บริเวณรถม้านั้นไม่ได้รับความเสียหายอะไร ดูเหมือนว่ามันจะมีพลังบางอย่างที่คอยปกป้องพาหนะนี้เอาไว้ เมื่อไหร่ก็ตามที่คลื่นกระแทกซัดมาถึงรถม้า มันก็จะสลายไป
 
หานเซิ่นเองก็อยากจะหนีไปเช่นกัน แต่เขาไม่สามารถทำได้ แม้แต่การเทเลพอร์ตหนีก็เป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์ เขายังคงได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของเจ้าปีศาจ และมันยังมีพลังที่ปิดกั้นดาวดวงนี้เอาไว้อีก การเข้ามาเป็นเรื่องง่าย แต่การจะออกไปจำเป็นต้องฝ่าระบบป้องกันไป แม้แต่ความสามารถในการเทเลพอร์ตก็ไม่สามารถหนีออกไปได้
 
พลังของมีดปีศาจสีเลือดเป็นอะไรที่แปลกประหลาด ไม่ว่าหานเซิ่นจะทำอะไร สุดท้ายแล้วเขาก็จะถูกฟันอยู่ดี
 
เรื่องดีอย่างเดียวของสถานการณ์นี้คือการที่พลังของปีศาจสีเลือดไม่สามารถฆ่าเขาในการโจมตีเพียงครั้งเดียว ถ้ามันแข็งแกร่งมากกว่านี้อีกสักนิด เขาก็คงจะถูกฆ่าตายก่อนที่เขาจะมีโอกาสได้ทำอะไร
 
ร่างกายของหานเซิ่นถูกฟันอีกครั้ง และเขาไม่เห็นด้วยซ้ำว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บได้ยังไง การฟันนั้นเกือบจะตัดแขนออกจากไหล่ของเขา
 
ทันใดนั้นร่างกายของหานเซิ่นก็เริ่มเรืองแสงเลือด เกล็ดสีดำงอกขึ้นบนผิวของเขาอย่างบ้าคลั่งและพยายามงอกผ่านชุดเกราะของเขาออกมา ไม่กี่วินาทีต่อมาเกล็ดก็ห่อหุ้มรอบๆร่างกายของเขาผ่านชุดเกราะ
 
ก่อนที่หานเซิ่นจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็รู้สึกได้ถึงการสั่นไหวของพื้น แสงสีเลือดพุ่งลงมาจากอวกาศ และตอนนี้มันมาเรืองแสงอยู่ตรงหน้าของหานเซิ่น มันคือปะการังโลหิตประหลาดที่ดูเหมือนกับมังกร