“ไหนลุงบอกว่ามันเป็นของดี แต่มันทำเรื่องนี้ไม่ได้ เรื่องนั้นก็ไม่ได้ แบบนั้นแล้วมันมีเอาไว้ทำอะไรกัน?” เป่าเอ๋อเบะปากด้วยความเย้ยหยันเล็กน้อยขณะที่พูดออกมา
 
“ทำไม่ได้อะไรกัน? นี่ข้าเสนอสมบัติขั้นทรูก็อตที่ทำนายอนาคตได้ให้กับเจ้า แต่ทั้งหมดที่เจ้าต้องการคือการอ่านนิยายและถูกลอตเตอรี่เนี่ยนะ”
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าพึมพำกับตัวเองอย่างหดหู่ เขาพูดกลับไปว่า
“กระจกบานนี้มีประโยชน์ของมันอยู่ หนูจะทำนายสิ่งที่เกิดขึ้นในอนาคตได้”
 
“นั่นไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับหนู ถ้าหนูไม่ได้เงิน อาหารดีๆและมีเสื้อผ้าสวยๆใส่ มันก็เป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์”
เป่าเอ๋อไม่สนใจมันอีกต่อไป เธอกลับไปเล่นบนผลไม้ดารา เธอไม่ต้องการจะพูดคุยเกี่ยวกับมันอีกแล้ว
 
การพูดคุยนี้ทำให้พระเจ้าแห่งความว่างเปล่ารู้สึกแย่ กระจกสตาร์เกจนั้นเป็นสมบัติที่เขาหวงแหนมากที่สุด แต่เป่าเอ๋อพูดเหมือนกับว่ามันเป็นเศษขยะที่ไร้ค่าชิ้นหนึ่ง เขาไม่สามารถยอมรับมันได้
 
“เด็กๆนี้เป็นอะไรที่แย่ที่สุด” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่ารู้สึกโกรธ แต่การจะหลอกล่อเด็กคนนี้ก็ยังเป็นอะไรที่ง่ายกว่าการล่อหลอกหานเซิ่น ดังนั้นเขาจึงระงับความโกรธของตัวเอง เขายังไม่คิดจะยอมแพ้
 
“เป่าเอ๋อ หนูอย่าเพิ่งไป ลุงเพิ่งจะแสดงพลังด้านหนึ่งของกระจกสตาร์เกจเท่านั้น จริงๆแล้วมันยังมีอีกหลายอย่างที่กระจกนี้ทำได้” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าพูด เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอดทนเอาไว้
 
“มันยังมีพลังอะไรอีก?” เป่าเอ๋อถามอย่างไม่ค่อยเต็มใจ เธอไม่อยากจะพูดคุยกับชายคนนี้อีกต่อไป
 
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่ารีบพูดขึ้นว่า “หนูจะรู้เมื่อได้เห็นมัน และหนูจะชอบมันมากเช่นกัน”
 
เป่าเอ๋อหันไปมองพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าด้วยความเบื่อหน่าย เธอแค่ตอบเขาตามมารยาทเท่านั้น
 
เมื่อได้เห็นสีหน้าของเป่าเอ๋อ พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าก็รู้ว่าครั้งนี้เขาต้องแสดงอะไรที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ไม่อย่างนั้นเขาก็จะพูดกับเธอได้ยากขึ้น
 
ขณะที่ยกกระจกสตาร์เกจขึ้นอีกครั้ง พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าก็ดูจริงจังอย่างมาก ในตอนแรกเขาปฏิบัติกับเป่าเอ๋อเหมือนกับเด็กธรรมดา แต่เป่าเอ๋อนั้นตอบสนองกลับมาในรูปแบบที่คาดไม่ถึง นั่นทำให้เขาต้องจริงจังกับเรื่องนี้มากขึ้น
 
เขาสัมผัสด้านหลังของกระจก และทำให้หน้าปัดด้านหลังหมุนอีกครั้ง แสงสว่างส่องออกมาจากกระจกและส่องไปที่เป่าเอ๋อ มันเปลี่ยนชุดคาวบอยของเป่าเอ๋อให้เป็นชุดเกราะที่แวววาว
 
“ว้าว! นี่มันสุดยอดไปเลย” ในตอนที่เป่าเอ๋อเห็นชุดเกราะ เธอก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องออกมาด้วยความดีใจ
 
ในตอนที่พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าเห็นเป่าเอ๋อดูมีความสุข เขาก็เริ่มจะดูอวดดีขึ้นมาอีกครั้ง เขาพูดขึ้นว่า
“นี่คือชุดเกราะกระจกของกระจกสตาร์เกจ มันจะทำให้หนูมีชุดเกราะที่มีพลังป้องกันระดับเทพเจ้า”
 
เป่าเอ๋อดูชื่นชอบชุดใหม่อย่างมาก และพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าก็กำลังจะแสดงพลังของชุดเกราะเพิ่มอีก แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำแบบนั้น เป่าเอ๋อก็เดินเข้ามาตรงหน้าเขา เธอจ้องไปที่กระจกสตาร์เกจและพูด
“กระจกนี่ทรงพลังจริงๆ มันเปลี่ยนชุดได้ในชั่วพริบตา นี่เป็นสิ่งของที่ดีสำหรับการเปลี่ยนเสื้อผ้า ด้วยกระจกบานนี้ หนูจะไม่ต้องซักเสื้อผ้าหรือเปลี่ยนพวกมันด้วยตัวเองอีกต่อไป ด้วยการใช้กระจกนี้ หนูจะเปลี่ยนเสื้อผ้าได้อย่างง่ายดาย นี่มันดีมากๆ”
 
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าแทบจะกระอักเลือดออกมา เขาไม่สามารถเข้าใจเด็กที่อยู่ตรงหน้าได้ กระจกสตาร์เกจนั้นสามารถทำนายอนาคตและมอบชุดเกราะที่มีพลังป้องกันสูงให้กับผู้ใช้ได้ แต่ดูเธอจะไม่ได้สนใจอะไรเรื่องพวกนั้น ทั้งหมดที่เธอสนใจคือความจริงที่มันสามารถเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอได้
 
“แต่มันยังดีที่เราดึงความสนใจของนางได้” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่ายิ้มแห้งๆ
“หนูชอบมันไหม? หนูแค่ต้องบอกลุงมาหนูต้องการมัน และลุงจะมอบมันให้กับหนู หนูใช้กระจกนี้เพื่อทำนาย… ลุงจะบอกว่าหนูใช้มันเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ทุกเมื่อ”
 
“หนูจะเปลี่ยนชุดของหนูไปเป็นชุดของเจ้าหญิงได้ไหม? หนูชอบชุดของเจ้าหญิง แต่พ่อมักจะบอกว่าพวกมันน่ารำคาญ พ่อไม่ยอมให้หนูใส่พวกมัน” เป่าเอ๋อพูดอย่างน่าสงสาร
 
“เอิ่ม…” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าพูดอะไรไม่ออกอีกครั้ง การหลอกล่อเด็กคนนี้เป็นอะไรที่ยากยิ่งกว่าการหลอกบิฮีมอทที่มีชีวิตอยู่มาเป็นพันปีซะอีก
 
สิ่งมีชีวิตที่โบราณแบบนั้นอย่างน้อยก็มีสามัญสำนึกและตรรกะ พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าจะคาดเดาสิ่งที่พวกมันต้องการได้ แต่หลังจากที่พูดคุยกับเป่าเอ๋อมาจนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่เข้าใจถึงวิธีการคิดของเด็กคนนี้
 
“ทำไม่ได้อย่างนั้นหรอ? ถ้าแบบนั้นมันก็เป็นอะไรที่น่าเสียดาย ถ้าเปลี่ยนได้แค่ชุดเดียว มันก็ไม่มีประโยชน์ นั่นเป็นอะไรที่น่าเบื่อ” เป่าเอ๋อดูผิดหวังอย่างมาก
 
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าอยากจะยอมแพ้ จู่ๆการหลอกล่อหานเซิ่นก็ดูจะเป็นอะไรที่ง่ายกว่าการหลอกเด็กสาวคนนี้
 
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าคิดอยู่สักพักก่อนที่จะตัดสินใจว่าควรจะเปลี่ยนเป้าหมาย เขาไม่รู้ว่าทำไมหานเซิ่นถึงพาเด็กอย่างเป่าเอ๋อไปไหนมาไหนด้วย แต่มันไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะมาเสียเวลากับเด็กแบบนี้
 
เขายกกระจกสตาร์เกจขึ้นและส่องมันไปทางเป่าเอ๋ออีกครั้ง พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าลบล้างชุดเกราะของเป่าเอ๋อและเปลี่ยนเธอกลับไปสู่ชุดคาวบอยดังเดิม
 
“อย่าขยับ!” เป่าเอ๋อตะโกนใส่พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าอย่างกะทันหันด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
 
“มันมีอะไร?” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าหยุดนิ่งในท่านั้น
 
ใบหน้าของเป่าเอ๋อดูประหลาดใจอย่างมาก หลังจากนั้นเธอก็บินไปหาพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าและพูด “นี่มันสุดยอดไปเลย กระจกนี่เป็นอะไรที่ดีขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?”
 
ขณะที่เป่าเอ๋อพูดแบบนั้น เธอก็กระโดดขึ้นมาตรงหน้ากระจกสตาร์เกจและจ้องมองไปที่มันด้วยความดีใจ
 
“หนูหมายความว่ายังไง?” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าไม่เข้าใจว่าเป่าเอ๋อกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ตอนนี้เขายังไม่ได้ใช้พลังอะไรของกระจกสตาร์เกจ ดังนั้นมันจึงไม่ควรจะมีอะไรในตอนนี้
 
แต่เมื่อดูจากอาการตกใจบนใบหน้าของเป่าเอ๋อ มันก็ดูเหมือนกับว่าเธอค้นพบอะไรบางอย่างที่สุดยอดจริงๆ
 
“นี่ลุงไม่เห็นมันอย่างนั้นหรอ? กระจกนี่สุดยอด ลุงดูนี่สิ” ขณะที่เป่าเอ๋อกำลังพูด เธอก็เอื้อมมือออกไปคว้ากระจกสตาร์เกจที่อยู่ในมือของพระเจ้าแห่งความว่างเปล่า
 
หลังจากที่เป่าเอ๋อปฏิเสธอัญมณีอันที่สองและกระจกสตาร์เกจ พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาในตอนที่เธอแสดงความสนใจกระจกของเขาอย่างแท้จริง
 
เขาปล่อยให้เธอดึงกระจกไปจากมือของเขา เนื่องจากเขาอยากรู้ว่าเธอค้นพบอะไร
 
เป่าเอ๋อกำลังถือกระจกสตาร์เกจและตรวจดูมันอย่างละเอียด เธอพึมพำซ้ำๆว่า “นี่มันสุดยอดไปเลย กระจกนี่มันสุดยอด”
 
“มีอะไรสุดยอดอย่างนั้นหรอ?” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าเอนตัวมาข้างๆเป่าเอ๋อเพื่อดูว่าเธอเห็นอะไร แต่มันไม่ได้มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับกระจก เขาไม่สามารถตรวจจับถึงพลังประหลาดอะไรได้ กระจกยังคงเป็นเหมือนกับปกติ เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเป่าเอ๋อค้นพบอะไรกันแน่
 
“ลุงไม่ได้สังเกตอย่างนั้นหรอ? กระจกนี่ไม่สะท้อนใบหน้าของหนู” เป่าเอ๋อพูดขณะที่มองไปที่กระจก
 
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าอยากจะร้องไห้ เขาพูดขึ้นว่า
“แน่นอนอยู่แล้วว่าหนูจะไม่เห็นตัวเอง นี่ไม่ใช่กระจกธรรมดาๆ กระจกนี่ทรงพลังมากๆ ดังนั้นนอกซะจากหนูจะมีพลังที่เหนือกว่ากระจกนั่น มันก็จะไม่แสดงภาพสะท้อนของหนู ด้วยเหตุนั้นหนูจึงไม่เห็นภาพสะท้อนของตัวเอง”
 
“นี่มันสุดยอดไปเลย พ่อบอกว่ามีเพียงแค่แวมไพร์เท่านั้นที่ไม่มีภาพสะท้อน ตอนนี้หนูไม่มีภาพสะท้อนในกระจก พ่อจะต้องตกใจมากแน่ๆ!”
เป่าเอ๋อปลาบปลื้ม เธอกอดกระจกสตาร์เกจในอ้อมแขน ก่อนที่จะโค้งคำนับพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าและพูด “ขอบคุณลุงมาก ลุงเป็นคนดีจริงๆ ลุงมอบสมบัติที่สุดยอดแบบนี้ให้กับหนู ถ้าหนูมีโอกาส หนูจะเลี้ยงอาหารลุง”
 
หลังจากพูดอย่างนั้นเป่าเอ๋อก็กระโดดลงจากต้นไม้ขณะที่ยังคงถือกระจกสตาร์เกจอยู่ เธอวิ่งไปหาหานเซิ่นพร้อมกับตะโกน
“พ่อ! พ่อ! ดูอะไรนี่สิ! หนูได้รับสมบัติที่สุดยอดมากๆ ลุงใจดีคนหนึ่งมอบมันให้กับหนู”