บทที่205
ผู้แปล : N
Mr.L: “@ ราชินีแดง เธอก็ชอบแกล้งปีเตอร์ตลอด เห็นไหมว่าเขากลัวขนาดไหน?”
ราชินีแดง: “(อิโมติคอนไม่พอใจ: เราไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นได้)”
Mr.L: “โอเค เดียวฉันก็ต้องออกไปแล้วเหมือนกัน ฉันเองก็อยากที่จะไปศึกษากระบวนการสร้างทางกลแบบง่ายที่ฉันได้รับมา”
ราชินีแดง:” (อิโมติคอน: คุณอย่าไป อย่าไป!) “
เขาต้องยอมรับว่าช่วงหลังๆมานี้เขาเริ่มไม่เข้าใจความหมายที่เธอส่งมามากขึ้น “? ”
ใครจะรู้ว่าราชินีแดงได้ส่งข้อความมาอีกชุดว่า: “(อิโมติคอน: ฉันต้องเตือนคุณว่าการออกกำลังกายในร่มบ่อยๆมันอาจจะทำลายสุขภาพคุณได้)”
Mr. L: “อะไรคือออกกำลังกายในร่ม?”
ราชินีแดง: “(อิโมติคอน: ฉันได้ส่งกระบวนท่าของหนังผู้ใหญ่ไปให้คุณแล้ว!)
…
ลูชินได้ออกจากกลุ่มมาซักพักหนึ่งแล้วตอนนี้เขากำลังจะเริ่มศึกษาข้อมูลกระบวนการสร้างทางกลแบบง่าย ที่เขาได้รับ
ต้องบอกว่า “กระบวนการสร้างทางกลแบบง่าย” ถ้าดูผ่านๆจะมองมันว่าเป็นกลไกที่ง่ายๆ แต่ถ้าได้ลองศึกษามันโดยละเอียดก็จะรู้ว่ามันมีภาพวาดการออกแบบทางกลหลายร้อยล้านแบบให้ทำการศึกษาเลยที่เดียว และขั้นตอนเหล่านี้ถูกจัดเก็บในรูปแบบดิจิทัล ดังนั้นมันจึงสามารถนำออกมาศึกษาได้ตลอดเวลา
นี่ถือเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขา เพราะในอนาคตผลิตภัณฑ์ของบริษัทของเขาต้องมีจำนวนมากขึ้น โดยข้อมูลนี้จะสามารถแก้ปัญหาการออกแบบทางกลที่เขาต้องเจอในอนาคตได้อย่างแน่นอน
นอกจากนี้ออพติมัส ก็ยังได้ส่งอุปกรณ์ระดับหนึ่งที่เสร็จสมบรูณ์มาให้เขาจำนวนหนึ่ง โดยที่ในนั้นได้มีคำอธิบายว่า อุปกรณ์นี้สามารถเลียนแบบเชิงกลแบบพื้นฐานได้เท่านั้น โดยที่มันจะทำให้อุปกรณ์นั้นมีชีวิตและลักษณะใกล้เคียงกับมนุษย์มากที่สุด
เมื่อลูชินอ่านจบ เขาก็มีความคิดที่จะไปทดลองกับรถของเขา คิดดูสิถ้ารถของเขาสามารถมีชีวิตและแปลงร่างได้แบบออพติมัสละ มันจะสุดยอดขนาดไหน
แต่ความคิดนี้ของเขาก็ต้องถูกพับเก็บไป เพราะในช่วงสุดท้ายของข้อความออปติมัสได้พูดว่าอุปกรณ์ระดับหนึ่งนั้นถือว่าเป็นระดับต่ำสุดของสมการเชิงกลเลียนแบบ มันไม่สามารถทำให้เครื่องจักรที่มีขนาดใหญ่และความซับซ่อนมากให้มีชีวิตได้
ดังนั้นอุปกรณ์ระดับหนึ่งของสมการเชิงกลเลียนแบบนั้นอย่างมากที่สุดก็แค่ทำให้อัพเกรดให้อุปกรณ์ชิ้นเล็กๆได้เท่านั้น
เขาได้หยิบสิ่งที่เรียกว่า ‘อุปกรณ์ระดับหนึ่ง ‘ จากพื้นที่จัดเก็บของกลุ่มออกมาดู สิ่งนี้มีขนาดเล็กมากมันมีขนาดเท่ากับเม็ดถั่วเหลืองเท่านั้นเอง มันมีรูปทรงแบบหลายเหลี่ยมมีสีดำเข้มแม้ว่ามันจะมีขนาดเล็กแต่น้ำหนักของมันนั้นมีขนาดเท่ากับค้อนปอนด์เลยที่เดียว บนพื้นผิวของมันเองก็มีฟิล์มป้องกันบางๆติดอยู่ที่มันต้องมีนั้นเพราะสิ่งนี้จะเปลี่ยนไปตามสิ่งที่มันได้สัมผัสดังนั้นมันจึงต้องมีฟิล์มแยกไว้คอยป้องกัน
เมื่อลูชินคิดที่จะนำไปทดลอง เขาก็ได้นึกถึงคำแนะนำของออพติมัสที่ว่าอุปกรณ์ระดับหนึ่งนั้นไม่สามารถใช้กับเครื่องจักรที่ซับซ้อนได้ เช่น เครื่องจักรกลขนาดใหญ่ที่มีส่วนประกอบของชิ้นส่วนมากกว่าหมื่นชิ้น หากอุปกรณ์นี้ถูกนำไปใช้กับเครื่องจักรแบบนั้นมันจะทำแค่ปรับปรุงเฉพาะส่วนเท่านั้นไม่ใช้ทั้งหมด นั้นจึงอาจจะเท่ากับการสูญเสีย
และอุปกรณ์ระดับหนึ่งนั้นยังไม่สามารถใช้กับรถยนต์ได้อีกด้วย ซึ่งนั้นทำให้ลูชินต้องพับเก็บความฝันของเขาเอาไว้ก่อน เพราะเขามีความรู้สึกว่าอีกไม่นานเขาต้องได้อุปกรณ์ระดับสูงจากเพื่อนๆของเขาอย่างแน่นอน
“ถ้าเราเอามันไปใส่ให้กับหุ่นยนต์มินิละ? มันจะทำให้มันมีชีวิตขึ้นมาได้ไหม?” นี้คือความคิดของลูชินหลังจากที่เขารู้ว่าไม่สามารถใช้อุปกรณ์ระดับหนึ่งนี้กับรถยนต์ได้ แต่เมื่อเขาคิดอีกทีก็รู้สึกว่ามันจะเป็นการเสียเปล่ามากเกินไป เพราะประสิทธิภาพของมินิไอรอนแมนก็ดีมากอยู่แล้ว มันไม่จำเป็นต้องทำการอัพเกรดเพิ่มอะไร ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากจะเก็บมันไว้ก่อนเท่านั้น
ลูชินที่คิดได้แบบนั้นก็เผลอหลับไปจนถึงเที่ยงวันของวันถัดไป เขาได้ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงรบกวนจากข้างนอก ถึงแม้ว่าห้องนี้จะมีฉนวนกันเสียง แต่การได้ยินของลูชินนั้นเฉียบคมอย่างมาก เขาได้ยินเสียงทะเลาะกันด้านนอกว่า
ชองบินได้พูดกระซิบ: “ทำไมลูกถึงแต่งตัวแบบนี้? ลูกควรกลับไปเปลี่ยนชุดบ้าๆนี้เดี่ยวนี้!”
เสียงผู้หญิงดูเหมือนจะไม่พอใจอย่างมาก เธอได้ตะโกนว่า : “ทำไมหนูต้องทำตามที่พ่อบอกด้วย? ”
ชองบินดูไม่พอใจก่อนที่เขาจะพูดว่า:” ลูกต้องไปทำหน้าที่นำคุณลูไปเที่ยววันนี้ ลูกควรแต่งชุดที่เหมาะสมไม่ใช้แต่งแบบนี้ “
“เขาก็คงเป็นเฒ่าหัวงูนั้นแหละ หนูว่าหนูแต่งตัวแบบนี้จะถูกใจเขามากกว่า! ”
“หยุดพูดเดียวนี้!” ชองบินได้ใช้น้ำเสียงที่รุนแรงขึ้นว่า “คุณลูเขาไม่ได้เป็นอย่างที่ลูกพูด! เขายังเด็กและเป็นคนที่มีความสามารถอย่างมาก!”
“หนูไม่เชื่อพ่อหรอก!”
“แก! ทำไมแกถึงได้ดื้อแบบนี้!” ชองบินได้อธิบายอีกครั้งว่า”คุณลูเขาแค่ต้องการที่จะไปเที่ยวทั่วเกาะฮ่องกงเท่านั้น แค่สองสามวันเอง และเขาต้องการไกด์นำเที่ยวพ่อเลยคิดว่ามันจะดูไม่เหมาะที่จะแนะนำคนอื่นไปเป็นไกด์ให้เขา ดังนั้นพ่อจึงอยากให้ลูกช่วยพ่อหน่อย”
“ นี้พ่อคิดจะยกหนูให้ตาเฒ่าลูอะไรนั้นหรือไง? “
” ลูกเอาอะไรมาพูด! พ่อจะไปทำเรื่องแบบนั้นได้ไง! “ชองบินได้พูดต่อว่า ” มันเป็นแค่การแสดงความขอบคุณเขาเท่านั้น”
“งันเอาแบบนี้!…ถ้าลูกยอมไปเป็นไกด์นำเที่ยวให้คุณลู พ่อสัญญาว่าจะให้เงินทุนเปิดบริษัทรถจักรยานยนต์ของลูก”
ฝ่ายลูกที่ได้ฟังแบบนี้ก็แสดงสีหน้าไปไม่เต็มใจออกมาเท่าไหร่ก่อนที่จะพูดว่า: “ก็ได้! แล้วคุณลูอะไรนั้นของพ่อตอนนี้อยู่ที่ไหน?”
” เขากำลังนอนหลับอยู่ในห้อง ลูกควรกลับไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว”
“นี้มันเที่ยงแล้วนะ! เขาเป็นหมูหรือไงถึงยังไม่ตื่น!”
“แกหยุดพูดแบบนั้นนะ! ” ชองบินได้ตะโกนขึ้น
“ พ่อ! เขาไม่ได้ยินหรอก”
“แต่ฉันไม่คิดว่าจะเป็นแบบนั้น “ลูชินได้เปิดประตูออกมาจากข้างใน เขามองไปชองบินแล้วมองไปที่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆเขา
เธอมีลักษณะผมยาวสีน้ำตาล ดวงตาเหมือนพลอยสีน้ำเงิน จมูกโด่ง คางแหลมเล็กน้อยดูเหมือนว่าเธอจะเป็นลูกครึ่งยุโรปหรืออเมริกา
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอได้รับรูปร่างและหน้าตามาจากแม่ทั้งหมด ถ้าได้มาจากพ่อก็คงไม่สวยแบบนี้ เธอใส่กางเกงหนังรัดรูป รองเท้าบูทสีดำนี้ยิ่งทำให้เธอน่ามองมากขึ้น
ชองบินได้พูดกับลูชินว่า: “ประธานลู ผมต้องขอโทษด้วยที่เสียงของพวกผมได้ไปปลุกคุณแบบนี้ นี่คือลูกสาวของผม เธอชื่อว่าฟานฟาน”
ลูชินได้ยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วพูดว่า: “มันไม่ใช้เรื่องใหญ่อะไร คุณชองไม่ต้องขอโทษหรอกครับ”
ในขณะที่ลูชินมองไปยังฟานฟาน, เธอเองก็มองลูชินเช่นกันก่อนที่เธอจะขมวดคิ้วแล้วพูดว่า: “พ่อ! ทำไม่พ่อต้องโกหกหนูด้วย ดูยังไงคนตรงหน้าก็เป็นเด็กเท่านั้น เขาจะเป็นคุณลูอะไรของพ่อได้ยังไง! นี้พ่อต้องการจับคู่ให้หนูอีกแล้วใช้ไหม? หนูบอกพ่อแล้วไงว่าเรื่องนี้พ่อไม่ต้องมายุ้ง! ”
ลูชินที่ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมา ชองบินเองก็ยิ้มออกมาแบบขอโทษแล้วอธิบายอย่างรวดเร็วว่า:” ลูกพูดอะไรออกมารู้ตัวไหม นี้คือคุณลูที่มาจีนจากแผ่นดินใหญ่ เขาไม่ใช้คนที่พ่อเตรียมมาให้ลูกอะไรทั้งนั้น “