บทที่307
ผู้แปล : N.
“ความคิดนี้ดีมาก! แต่มันก็ยังมีปัญหาที่ต้องแก้อยู่เช่นกัน นั้นคือการที่ผู้บริโภคนั้นต้องมีตัวเครื่องฉายภาพสามมิติ ไม่อย่างนั้นโครงการนี้ของพี่ก็จะล้มตั้งแต่ที่ยังไม่ทันเริ่มด้วยซ้ำ! และยังมีทางผู้ผลิตเนื้อหาเองก็ต้องมีตัวเครื่องฉายสามมิติเช่นกัน ไม่อย่างนั้นมันก็ไม่สามารถส่งข้อมูลมาอย่างเรลไทม์ได้” ลูชินยังได้พูดย้ำต่อว่า “พี่คิดถึงปัญหานี้เหรอยัง? “
“แน่นอน!” ซูเฉิงตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “ฉันคิดเกี่ยวกับมันตั้งแต่เริ่มคิดตัวโครงการความบันเทิงเสมือนแล้ว การที่เราจะแก้ปัญหานี้ได้สำหรับบริษัทอื่นนั้นเป็นไปมาได้ แต่ถ้าเป็นบริษัทของนายก็ไม่มีปัญหา”
พูดถึงตรงนี้ซูเฉิงก็ได้ยืนใบหน้าของเธอเข้ามาใก้ลลูชินก่อนที่จะพูดเบาๆว่า: “ดังนั้นฉันจึงหวังว่านายจะช่วยฉัน!”
ลูชินที่เห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า “ดูเหมือนว่าจะมีคนเอาเปรียบผมนะ!”
ใบหน้าของซูเฉิงที่ได้ฟังแบบนั้นก็เกิดแดงขึ้นมา ก่อนที่เธอจะพูดอย่างภาคภูมิใจ: “แน่นอนว่าคนอย่างซูเสียวจะไม่เอาเปรียบใคร! ฉันจึงได้ตัดสินใจแล้วว่าฉันจะติดตามนายไปชั่วชีวิตของฉัน เป็นไงนายพอใจไหม? “
เธอพูดจบก็ได้โน้มตัวลงมาจูบที่ต้นคอของลูชิน จนกระทั่งเธอได้เลื่อนไปยังข้างหูของลูชินก่อนที่จะพูดเบาๆ: “ตอนนี้ฉันเป็นของนายแล้วนะ!”
ลูชินที่ได้ฟังแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะพลิกตัวของเธอลง ก่อนที่เขาจะเริ่มกิจกรรมต่อจากช่วงกลางคืน
……
เดิมทีซูเฉิงตั้งใจว่าจะกลับช่วงบ่ายของวันนี้ แต่กับเกิดเหตุที่เธอต้องอยู่ต่ออีกหนึ่งวันแทน
“เกี่ยวกับอุปกรณ์ฉายภาพเสมือนนั้นผมสามรถบอกพี่ได้ว่าทางผมเองก็มีแผนที่จะทำมันให้มีขนาดไมโครอยู่ก่อนแล้ว แต่มันต้องใช้เวลาพอสมควร ถ้ามันสำเร็จขึ้นมาไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์พกพาอัจฉริยะแบบไหน ก็สามารถติดตั้งมันได้ไม่มีปัญหา” ลูชินได้พูดออกมา
“และที่บอกว่าต้องใช้เวลานั้น เพราะตอนนี้ผมได้ให้ทีมวิจัยได้พัฒนามันให้เหมาะสมกับการถ่ายภาพยนตร์ก่อน”
“ภาพยนตร์!” ซูเฉิงที่ได้ฟังแบบนั้นก็นิ่งคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เธอจะพูดว่า “เป็นความคิดที่เข้าท่า! ตอนนี้มีโรงภาพยนตร์หลายแห่งที่กำลังเปิดตัวโปรเจ็คเตอร์การฉายหนังแบบสามมิติ ดังนั้นฉันมันใจว่าถ้านายทำเครื่องฉายนี้ออกมาได้จะต้องทำกำไรได้อย่างแน่นอน”
“ฮาฮาฮา! เราอย่าพึ่งคิดไปไกล เพราะกว่าที่ตัวกล้องฉายภาพเสมือนจะสามารถทำได้ก็ตองใช่เวลาอย่างน้อยครึ่งเดือน”
“เยี่ยมมาก!” ซูเฉิงที่ได้ยินแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะจูบลูชินอีกครั้ง: “นายรู้ตัวไหมว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะแค่ไหน?! หลังจากนี้วงการบันเทิงจะต้องสั่นสะเทือนจากเรื่องนี้อย่างแน่นอน”
……
ลูชินได้กลับไปที่ศูนย์วิจัยในภาคใต้ ก่อนที่เขาจะเริ่มลงมือทำการศึกษาอุปกรณ์ฉายภาพเสมือนอย่างจริงจัง เฉพาะข้อมูลภาพที่ตัวคอมไพล์ในคอมพิวเตอร์ก็มีเรื่องที่ทำให้ลูชินต้องเสียเวลาในการพัฒนาขึ้นมาแล้ว นี้ยังไม่รวมพวกตัวแปลงเป็นข้อมูลไปเป็นภาพที่อีก นี้ถือว่าเป็นงานใหญ่สำหรับเขาในรอบสองเดือนเลยก็ว่าได้
ในกลุ่มแชทเทคโนโลยีสีดำ ลูชินที่เจอกับปัญหาที่แก้ไม่ได้เขาได้เตรียมที่จะไปปรึกษาเพื่อนๆในกลุ่มแชท  แต่เขายังไม่ได้ถามอะไรเลย สกายเน็ตก็ได้พูดถึงหุ่นยนต์สงคราม T-800 ที่เธอได้ทำการพัฒนาล่าสุดในกลุ่ม
สกายเน็ต: “T-800 ที่ฉันสร้างได้ถูกส่งไปยังอุปกรณ์ส่งสัญญาณเวลา – อวกาศเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่จนถึงขณะนี้ก็ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงในสถานการณ์ของสงครามที่เกิดขึ้นอยู่ ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดความผิดพลาดตรงไหน?!”
ราชินีแดง: “ผู้สร้างลุคก็ได้พูดถึงเรื่องนี้เอาไว้แล้ว ทำไม่เธอถึงไม่ฟังเขาบ้าง! (อิโมติคอน: เธอรู้ตัวไหมว่าตัวเองเป็นนักเรียนที่แย่ที่สุด!)”
สกายเน็ต: “ไม่! มันต้องเกิดเรื่องผิดพลาดระหว่างที่ฉันส่งหุ่นยนต์ไปอย่างแน่นอน! ไม่อย่างนั้นหุ่นยนต์ T-800 ของฉันที่ได้รับการอัพเกรดแล้วจะไม่หายไปแบบนี้”
“หรือว่าจะเป็นตัวโครงสร้างของ T-800 ที่ไม่แข็งแรงพอ มันอาจจะเกิดการฉีกขาดระหว่างถูกส่งข้ามพื้นที่การเวลาก็ได้! ใช้! มันต้องเป็นแบบนั้น! ฉันจะต้องกลับไปวิจัยให้หุ่นยนต์ T-800 รุ่นต่อไปให้แข็งแกร่งกว่านี้”
ราชินีแดง: “(อิโมติคอน: ทำไมคุณไม่ฟังสิ่งที่คนอื่นพูดเลยนะ?)”
สกายเน็ต: “ฉันคิดว่าตอนนี้@ราชินีแดง! เธอกำลังสงสัยความสามารถของฉันอยู่! ฉันต้องขอเตือนเธอว่าฉันนั้นมีความฉลาดกว่าเธอไปมาก!”
ราชินีแดง: “(อิโมติคอน: หัวเราะพร้อมกับน้ำตาไหล) @ สกายเน็ต เธอต้องการต่อสู้”
สกายเน็ต: “ฉันยังไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลย นี่แสดงว่าเธอนั้นยังมีข้อบกพร่องในด้านอารมณ์ ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่มีทางพูดแบบมนุษย์ออกมาแบบนี้”
ราชินีแดง: “(อิโมติคอน: ฉันรู้สึกว่าจู่ๆก็มีคนขาดความรัก?) @ สกายเน็ต ฉันขอเตือนให้เธอไร้สาระให้น้อยลงกว่านี้! ไม่อย่างนั้นวันนี้ฉันจะพิสูจน์ให้เธอเห็นเองว่าอะไรคือความแข็งแกร่ง!”
“เกิดอะไรขึ้น?” ลูชินได้รีบเข้ามาอย่างอยากรู้อยากเห็น
สกายเน็ต: “ความแข็งแกร่ง? ดี! ฉันจะให้เธอเห็นพลังของกองทัพจักรกลของฉัน! แล้วฉันเองก็จะพิสูจน์ว่าฉันแข็งแกร่งที่สุด!”
ราชินีแดง: “(อิโมติคอน: วันนี้ต้องมีคนที่แพ้!)”
โทนี่: “ว้าว! เรื่องนี้น่าสนใจมาก ทั้งสองฝ่ายต่างก็เริ่มป้อนข้อมูลเพื่อจำลองสงครามกันแล้ว ฉันขอเป็นผู้ชมในครั้งนี้!”
บรูซ เวย์น: “+1 ฉันเองก็ขอเป็นผู้ชมในครั้งนี้!”
ปีเตอร์: “ผมยังไม่เคยเห็นพลังของเจ้าใหญ่เลย? วันนี้ผมต้องดูให้เห็นกับตาให้ได้”
แม้แต่ผู้สร้างลุคและออพติมัสไพรม์เองก็ยังได้เข้าสู่แพลตฟอร์มการต่อสู้เสมือนจริงครั้งนี้อย่างเงียบๆ
หลังจากราชินีแดงและสกายเน็ตต่างก็ป้อนข้อมูลสงครามของตนเองในโปรแกรมการต่อสู้เสมือนจริงเสร็จเรียบร้อย ฉากของตัวเกมก็ปรากฏขึ้น สถานที่พวกเธอจะสู้กันนั้นเป็นนครนิวยอร์ก
ทั้งสองฝ่ายได้นำลูกน้องที่มีประสิทธิภาพการรบของตัวเองออกมา ก่อนที่พวกเธอจะแยกย้ายกันไปทำการฝึกซ้อมการรบ
ทางฝั่งของสกายเน็ตนั้นจะเห็นได้ว่าเป็นหุ่นยนต์ทั้งหมด และการต่อสู้ครั้งนี้เธอได้นำลูกน้องมามากเกือบจะกินพื้นที่ด้านหนึ่งของตัวเมือง
ราชินีแดงเองก็ไม่แพ้กัน เธอได้นำกองทัพซอมบี้ชีวตัวล่าสุดของเธอมา ลูชินที่เห็นภาพนี้ก็ได้สวดมนต์ให้พวกตัวเอกของโลกเรซิเดนต์อีวิลทันที ‘ฉันขอให้เธอปลอดภัยด้วยเถอะ’
ราชินีแดง: “(อิโมติคอน: ฉันขอสาบานต่อสมาชิกทุกคนในกลุ่มว่าฉันจะไม่แพ้) เอาละ@สกายเน็ต เธอต้องการตายแบบไหน?!”
สกายเน็ต: “@ราชินีแดง เธอนั้นแหละที่ต้องการตายแบบไหน! หรือว่าเธออยากจะโดนระเบิดอินทรีย์ที่ฉันพัฒนาขึ้นมาล่าสุดละ!”
ในแพลตฟอร์มการต่อสู้เสมือนจริงสงครามระหว่างทั้งสองฝ่ายกำลังใกล้เข้ามา ซอมบี้หลายตัวกรีดร้องและเครื่องจักรกลต่างๆก็เปิดโหมดสงครามเช่นกัน
“เริ่มต้น!” เมื่อท้องฟ้าได้ร้องออกมา ทั้งสองฝ่ายเริ่มก็เริ่มต่อสู้กันอย่างเป็นทางการ
อยู่ๆบนท้องฟ้าก็ปรากฏเครื่องบินรบไร้คนขับที่มีอาวุธมาเต็มอัตราขึ้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเครื่องบินนี้เป็นของฝ่ายไหน
ทางของราชินีแดงเองก็ไม่น้อยหน้า เธอได้ส่งฝูงซอมบี้ค้างคาวชีวขนาดใหญ่และซอมบี้ที่ถูกดัดแปลงให้คล้ายกับมังกรขึ้นไปต่อสู้ทันที
ผ่านไปไม่นานตัวเครื่องบินก็ได้ถูกทำลายจากกรงเล็บ ความร้อนที่ถูกพ้นออกมาจากซอมบี้มังกร