บทที่ 606 งานเลี้ยงครั้งสุดท้าย (1)
[ปราสาทของบาอัล]
คิมซูโฮยังคงปีนขึ้นบันไดที่ไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อเขาใกล้กับท้องฟ้ามากขึ้น เขาก็คร่ำครวญในสิ่งที่จินซาฮยอคพูดเมื่อ 2 ชั่วโมงก่อน
‘คิมฮาจินมีความรู้สึกที่ซับซ้อนสำหรับฉันมากจนมันเป็นปัญหาสำหรับฉัน’
‘ถ้านายรู้ว่าคิมฮาจินรู้สึกยังไง นายทุกคนคงตกใจอะ….’
ไม่เข้าใจเลยว่าเธอหมายถึงอะไร แล้วคิมซูโฮก็เรียกชินจงฮัก
“ชินจงฮัก นายรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหม?”
“เกี่ยวกับอะไร?”
“เกี่ยวกับสิ่งที่จินซาฮยอคพูดอะ”
ชินจงฮักส่ายหัว
“ไม่มีเงื่อนงำอะไรเลย ฉันตามเธอมาที่นี่เท่านั้นแหละ….แต่ฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นจ้องที่คิมฮาจินด้วยท่าทางที่อบอุ่นนะ”
“อะไรนะ? จริงดิ?”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอกน่าซูโฮ ฉันแน่ใจว่าเธอโกหก ทำไมเฟนรีร์ถึงชอบผู้หญิงที่บ้าคลั่งด้วยละ?”
ไอลีนพูดตัดบท
เอาตรงๆ คิมซูโฮคิดแบบเดียวกัน แต่เขารู้ว่าจินซาฮยอคไม่ใช่คนประเภทที่จะติดตลก เธอคิดว่าตัวเองเป็นพวกราชวงศ์ และการล้อเล่นเป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสมกับศักดิ์ศรีของพวกเขา
“ยิ่งกว่านั้น ฉันอยากรู้ว่าเมื่อไหร่เราจะไปถึงจุดสิ้นสุดของบันไดนี้สักที!”
ไอลีนไขว้แขนอย่างไม่มีทุกข์ อย่างที่เธอพูด ทุกคนปีนขึ้นบันไดมาเกือบ 3 ชั่วโมงแล้ว แต่พวกเขายังไม่ทันเห็นอะไรที่คล้ายกับทางเดินเลย
“…เฮ้ย! สาวผมสีดำ!”
ไอลีนเรียกจินซาฮยอค ซึ่งกำลังปีนไปข้างหน้า จินซาฮยอคหยุดและมองกลับไปที่ไอลีน
“เธอแน่ใจหรอว่าเรากำลังไปในทางที่ถูกต้อง?”
“…ใครจะรู้?”
จินซาฮยอคยักไหล่อย่างไร้ความรับผิดชอบ
“หะ?”
ไอลีนหน้าซีด ซึ่งจินซาฮยอคยิ้มเยาะ
“เรามีทางเลือกอื่นอีกไหม? ไม่ใช่ว่าเราจะตะโกนให้บาอัลออกมารึไง เราจะไปต่อและในขณะเดียวกันฉันจะส่งกระแสจิตไปยังดอกบัวดำ”
“ …ส่งกระแสจิต? ถึงดอกบัวดำเหรอ?”
“ช่าย”
จินซาฮยอคพยักหน้าและส่งกระแสจิตไปที่คิมฮาจิน วิธีของเธอในการส่งสัญญาณทางจิตนั้นค่อนข้างพิเศษ เพราะเธอใช้ ‘การจัดการความเป็นจริง’ เพื่อทำเช่นนั้น
– ฉันอยู่ในปราสาทของบาอัลกับคิมซูโฮ นายอยู่ข้างนอกนะ อย่าเข้ามาในปราสาท หากนายต้องการช่วยโลกให้ทำตามที่ฉันพูดซะ
คิมฮาจินตอบประมาณ 3 นาทีหลังจากนั้น
-…ทำไม?
มันเป็นคำถามสั้นๆ จินซาฮยอคหัวเราะในใจกับปฏิกิริยาที่น่ารักนี้ ซึ่งข้างหลังเธอ ไอลีนส่งเสียงอันดังออกมา
“เข้าเร็ววว! เราต้องไปอีกนานแค่ไหน -”
“โอ้ นั้นไง”
จินซาฮยอคขัดจังหวะไอลีน และชี้ไปที่จุดหนึ่งบนบันไดวน ชินจงฮัก คิมซูโฮ และไอลีน หันไปจ้องมองยังจุดที่จินซาฮยอคชี้ทันที
“…ฮะ? เธอพูดถูก มันอยู่ที่นั่นจริงๆ แต่เมื่อไม่นานมานี้มันไม่มีอะไรหนิ”
ดวงตาของไอลีนเบิกกว้าง เช่นเดียวกับที่เธอพูด ประตูใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในจุดที่ว่างเปล่าก่อนหน้านี้
“…ฉันจะเข้าไปก่อนแล้วกัน”
ชินจงฮักก้าวไปข้างหน้าทันทีที่เขาเห็นประตู เขากระโดดขึ้นบันได 3 ครั้งในแต่ละครั้งจนกระทั่งเขามาถึงประตู เมื่อเห็นว่าชินจงฮักทำงานอย่างไร จินซาฮยอคก็ยิ้ม
ในไม่ช้า สมาชิกทั้งสี่ก็มาถึงประตู ชินจงฮักยืนอยู่หน้าประตูขนาดยักษ์ ชินจงฮักจ้องมองที่จินซาฮยอคและจินซาฮยอคพยักหน้า ชินจงฮักก็คว้าลูกบิดทางด้านขวา ในขณะที่คิมซูโฮจับลูกบิดทางด้านซ้าย จากนั้นพวกเขาก็ผลักมันไปข้างหน้าด้วยกัน
Kiik-
ประตูยักษ์เปิดออกพร้อมเสียง ในทันใดนั้น แสงก็ที่เปล่งประกายจากอีกด้านหนึ่งและดนตรีคลาสสิกก็เริ่มบรรเลง พวกเขาทั้งสี่กระพริบตาด้วยแสงแพรวพราว และในทันทีต่อมา กระบวนการคิดของพวกเขาก็หยุดลง
ฉากที่พวกเขาไม่เคยคาดหวังว่าจะได้เห็นกำลังปรากฏอยู่ตรงหน้า
“…ที่นี่ที่ไหนอะ?”
ไอลีพึมพำอย่างเงียบๆ แล้วกลอกตาเพื่อศึกษาพื้นที่ อธิบายง่ายๆได้คือพวกเขาอยู่ในที่ที่เรียกได้ว่าเป็น ‘งานเลี้ยง’ โคมระย้าอันเพ้อฝันหล่อไปทุกทิศทางและมีการจัดงานเลี้ยงที่หรูหรามากมาย พวกเขายังสามารถเห็นชายหญิงแต่งตัวดีเต้นรำไปกับดนตรีคลาสสิก
ไม่ว่าพวกเขาจะดูอย่างไร พวกเขาก็อยู่ในห้องจัดเลี้ยง
“ …เขาอยู่ตรงนั้น”
ในขณะที่คนอื่นยืนสับสน จินซาฮยอคเห็นคนหนึ่งจากฝูงชนและยิ้ม
คิมซูโฮและชินจงฮักได้ติดตามการจ้องมองของจินซาฮยอค ในขณะที่ไอลีนได้สนใจพนักงานเสิร์ฟที่ถือช็อกโกแลตแฟนซี
“นั่นคืออียอนจุน หัวหน้าคนก่อนของคณะคมีเลียน”
เวลาที่จินซาฮยอคพูดถึงเรื่องนี้….
“อะไรนะ?”
ดวงตาของไอลีนเปิดออกและความสนใจของเธอก็หันไปหาอียอนจุน
“ไอ้นั่นมัน…เขายังมีชีวิตอยู่จริงเหรอ?”
ไอลีนก็มีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับอียอนจุน ปัจจุบันเขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ระเบียงชั้นบนของห้องจัดเลี้ยง มองลงไปที่ฝูงชนด้านล่าง
**
[ประตูอาณาจักรอสูร – กำแพงของบาอัล]
ผมยืนอยู่หน้าปราสาทของบาอัล เจนและชิมูรินกำลังยืนอยู่ข้างๆผม แม้ว่าผมจะใช้กระสุนส่วนใหญ่หมดแล้ว แต่ผมก็กำจัดสัตว์อสูรทั้งหมดที่วิ่งอาละวาดเข้าไปในกำแพง ในไม่ช้าราเชล ยุนซึงอาและวีรบุรุษคนอื่นๆ ก็มาที่นี่เช่นกัน
“ไปกันเถอะ”
เมื่อผมกำลังจะเข้าปราสาทของบาอัล…
– ฉันอยู่ในปราสาทของบาอัลกับคิมซูโฮ นายอยู่ข้างนอกนะ อย่าเข้ามาในปราสาท หากนายต้องการช่วยโลกให้ทำตามที่ฉันพูดซะ
การส่งกระแสจิตของจินซาฮยอคไหลเข้ามาในหูของผม ซึ่งผมหยุดทันที
“… หืม? เกิดอะไรขึ้นหยออ ~?”
เจนเงยหัวของเธออย่างอยากรู้อยากเห็น
“เอ่อ…รอเดี๋ยวนะ ฉันได้รับข้อความแปลกๆ”
ผมส่งกระแสจิตกลับไป
-ทำไม?
แต่เธอไม่ตอบกลับ หลังจากรอสักพัก ผมก็ไม่สนใจคำเตือนของเธอและเข้าไปข้างใน ผมคิดและสรุปว่ามีโอกาสที่จินซาฮยอคจะไม่โกหกผม
“รออีกหน่อยแล้วกัน”
ผมกางเอเธอร์ออกเหมือนพรมและนั่งลงบนพื้น เจนและชิมูรินก็นั่งข้างผม เจนหาวและชิมูรินหยิบกระดาษม้วนออกมาทันทีที่เธอนั่งลง
“นั่นคือม้วนมิติหรอ?”
ผมดูม้วนกระดาษของเธอด้วยความสนใจ ชิมูรินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“ม้วนนี้จะอันญชิญประตูใหญ่ที่เชื่อมต่อสองมิติเข้าด้วยกัน มันยังไม่สมบูรณ์และไม่ปลอดภัย ประตูเองก็ยังไม่ใหญ่พอ ยังมีอีกมากที่ฉันต้องแก้ไข…ทำไม? ผมอยากไปหรอ?”
“…”
ผมจ้องที่ม้วนกระดาษอย่างหนักแน่น จากนั้นความคิดที่ยอดเยี่ยมก็พุ่งทะลุจิตใจของผม
“ขอฉันทดสอบอะไรซักอย่างหน่อยสิ”
ผมหยิบกระดาษ A4 สองแผ่นออกมา ชิมูรินเงยศีรษะของเธอแล้วถาม
“นั่นอะไร?”
“อค่เศษกระดาษนะ สำหรับตอนนี้น่ะ….”
ผมเปิดใช้งานการตั้งค่าการแทรกแซงเพิ่ม [เชื่อมโยง], [บันทึก] และ [ความทนทาน] การตั้งค่าพวกนั้น ผมเปลี่ยนชื่อเอกสารเป็น ‘ผู้ส่งสาร’
————-2————