บทที่ 476 เซียนภูเขา (2)
 
[เอเชียกลาง Pandemonium]
 
ผู้อยู่อาศัยในห้องสูธประธานาธิบดีของโรงแรมที่หรูหราที่สุดของ Pandemonium ‘Sauron Respite’ กำลังมีช่วงบ่ายที่สงบแม้จะมีความวุ่นวายเกิดขึ้นในส่วนอื่น ๆ ของโลก ในห้องที่มีอุณหภูมิที่สมบูรณ์แบบมีดนตรีคลาสสิกที่เงียบสงบและทิวทัศน์ที่สวยงามอยู่นอกหน้าต่าง …
 
“เบลล์! จินซาฮยอค ถูกจับไปแล้ว!”
 
ในที่สุด รูมิ ก็ตะโกนอย่างไม่สามารถเก็บความหงุดหงิดของเธอได้อีกต่อไป
 
“…อ่าาาา ฉันได้ยินเธอพูดแล้ว” เบลล์ตอบอย่างเรียบๆขณะที่เขานอนอยู่บนโซฟา
 
“นายจะไม่ไปช่วยเธอเหรอ?”
 
เบลล์ตอบรูมิด้วยรอยยิ้ม
 
“บ้าสิ ทำไมฉันต้องไปช่วยในเมื่อฉันเป็นคนที่ส่งเธอไป”
 
“…อะไรน่ะ?”
 
“ฉันให้เธอไปที่นั่นเอง”
 
เขาให้เธอไปที่นี่ เขาต้องพยายามอย่างเต็มที่เพราะเธอเป็นคนประเภทที่ไม่ยอมทำอะไรเลยถ้าเธอไม่เชื่อว่านั้นคือเรื่องที่เธอคิดเอง
 
‘เธอจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แม้ว่าเธอจะไป’
‘เธอไม่ควรไป เธอไปก็มีแต่จะถูกทุบตีกลับมาเท่านั้น’
‘ถ้าเธอชนะ บยอล ได้ฉันจะทำทุกอย่างที่เธอพูดเลย’
 
เบลล์กระตุ้นให้จินซาฮยอค ตกหลุมพลางของเขา ส่วนหนึ่งของแผนเขาก็คือการแนะนำเธอให้รู้จักกับ Chameleon Troupe และเขาต้องการที่จะให้เธอลองของจริงสักหน่อย เธอดูหยิ่งเกินไป
 
“นายบ้าเหรอ? ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะทำอะไรกับเธอ?”
 
“ไม่มีอะไรหรอกน่า พวกเขาไม่ฆ่าหรอก…ฮ้าววววว~”
 
เบลล์ หาวออกมา รูมิ จ้องมองเขาอย่างน่ากลัว
 
“นายแน่ใจได้ยังไง?”
 
“พวกเขาไม่ได้เป็นกลุ่มอันธพาลแบบนั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ บยอล เป็นหัวหน้าและคิมฮาจินควบคุมพวกเขาอีกที”
 
ผู้อยู่เบื้องหลัง คำนี้เหมาะกับคิมฮาจินเป็นอย่างดี เบลล์เห็นบยอลอยู่กับคิมฮาจินบยอลเหมือนแมวเชื่องๆ เธอไม่มีทางทำให้เขาโกรธอย่างเด็ดขาด
 
“จินซาฮยอค เป็นประเภทที่จะแข็งแกร่งขึ้นเมื่อได้เอาชนะอุปสรรคไง”
 
และหากมีโอกาสที่จะเกิดขึ้นกับจินซาฮยอค หรือเธอตกอยู่ในอันตรายจริงๆ เบลล์ก็ต้องไปช่วยเธอก่อนที่เธอจะตายอยู่แล้ว ไปตอนไหนก็ไม่ต่างเธอมีความยืดหยุ่นเหมือนแมลงสาบไม่ตายง่ายๆอยู่แล้วด้วย
 
“…แล้วนายจะทำอะไรเกี่ยวกับออร์เดน”
 
“อ๊ะ ออร์เดน”
 
เมื่อเร็วๆนี้ชื่อ ‘ออร์เดน’ ได้กลายเป็นคำชื่อที่น่ากลัว แต่ดูเหมือนจะไม่สำหรับ เบลล์ เบลล์ยิ้มและพูดว่า “ไม่รู้สิ ฉันไม่ได้กลัวมันเท่าไร”
 
“ …ทำไมละ เขา…”
 
เมื่อมองไปที่เพดานจากโซฟาเบลล์พึมพำ “เขาชื่นชมมนุษย์มากเกินไปจนยากที่จะกำจัดพวกเขา”
 
สำหรับคนที่จะทำลายมนุษยชาติทั้งหมดเขาต้องเกลียดชังมนุษย์อย่างแท้จริงและออร์เดนก็ไม่ทำเช่นนั้น เบลล์รู้ดีกว่าใครทั้งหมดในเรื่องนี้
*************************************************************************
[พระราชวัง ออร์เดน]
 
“เธอต้องกินข้าว ไม่….ไม่มีของว่าง คุณต้องกินอาหารจริงๆ”
 
ออร์เดน มองเด็ก ชื่อของเด็กคนนี้คือยอนฮีและเธออายุ 3 ขวบ ตอนนี้เธอกำลังเล่นกับตุ๊กตา 2 ตัวพูดกับพวกเขาในบทละครของเธอเอง
“ชื่อของเธอคือซินดี้และชื่อของเธอคือยอนจู ว้าว! ยอนจู เธอเป็นนักกินที่ดี!”
 
ทันใดนั้นออร์เดนก็เริ่มสงสัยว่าเด็กคนนี้มาจากไหน แต่เดิมเธอเกิดมาจากมนุษย์ 2 คน แต่เสียชีวิตจากความเจ็บป่วยและออร์เดนก็สร้างร่างกายและวิญญาณของเธอขึ้นมาใหม่ในเวลาต่อมา แล้วแบบนี้ใครคือพ่อแม่ของเธอ?
 
“ซินดี้! เธอควรเรียนรู้จาก ยอนจู!”
 
ออร์เดนยังคงมองดูยอนฮีเล่นกับตุ๊กตาต่อไป หญิงสาววางตุ๊กตา 2 ตัวลงและยิ้มแย้ม ออร์เดน คิดว่า ‘เด็กๆ ทุกคนเป็นอย่างนี้ไหมนะหรือว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเด็กคนนี้?’
 
“งับ งับ.”
 
แน่นอนเธอไม่สุภาพที่มาเล่นกับตุ๊กตาต่อหน้ากษัตริย์ หากคนใช้คนใดของเขาทำแบบนี้ ออร์เดน จะต้องฆ่ามันทันที แต่ออร์เดนก็ไม่โกรธเด็ก แต่เขากลับถูกเอาชนะด้วยความปรารถนาที่แปลกประหลาดในการเฝ้าดูเด็กหญิงคนนี้ไปตลอดกาล
 
“นะ-นี่คือที่ที่คุณอยู่เหรอ”
 
ในขณะนั้นปาร์คฮันโฮก็ปรากฏตัวขึ้น
เขารีบไปหาลูกสาวของเขาและกอดเธอไว้ในอ้อมแขน
 
“ฉันขอโทษจริงๆ ลูกของฉัน ยังเด็กและโง่เขลา….”
 
ปาร์คฮันโฮ โค้งคำนับและขอโทษ
 
“… .”
 
ออร์เดน จ้องมองยอนฮีที่แขนของปาร์คฮันโฮ เธอพยายามบิดตัวออกจากแขนของพ่อเพื่อหยิบตุ๊กตาที่วางอยู่บนพื้น ออร์เดนดึงพลังเวทของเขาออกไปทางตุ๊กตาแล้วส่งไปให้หญิงสาว
 
เขาพูดว่า “…ฉันเห็นเธอเดินไปรอบๆที่นี่และที่นั่น เด็กๆเป็นอย่างนี้เหรอ?”
 
“ใช่แล้วเด็กเล็กส่วนใหญ่มีความอยากรู้อยากเห็นตามธรรมชาติ”
 
“ฉันเข้าใจแล้ว.”
 
ออร์เดนหันมามองเด็กอีกครั้ง ยอนฮี ยิ้มไปที่ ออร์เดน และขอบคุณที่เขาคืนตุ๊กตาให้เธอ
 
“ถ้าอย่างนั้น พวกเราจะออกไปเดี๋ยวนี้ละ”
 
ปาร์คฮันโฮก้มศีรษะลง ยอนฮีก็ทำเช่นเดียวกัน
 
“สวัสดีตอนเช้า”
 
แต่มันเป็นคำทักทายที่ปกติ แต่ว่าออร์เดนกลับยิ้มออกโดยไม่รู้ตัว
 
“ไม่ ยอนฮี ลูกต้องพูดว่า ‘ลาก่อน’”
 
“โอ้ ลาก่อน ซินดี้และยอนจู ก็จะบอกลาเหมือนกันละ”
 
ยอนฮีเอียงตุ๊กตาไปข้างหน้า ออร์เดน จ้องมองยอนฮีอย่างเงียบๆ
ในขณะนั้นเองปาร์คฮันโฮก็หันหลังกลับและออร์เดนก็มองดูทั้ง 2 ออกไปจากห้อง
 
‘…เธอน่ารัก’
 
ออร์เดนประหลาดใจกับการคิดเช่นนั้น
*************************************************************************
[Pandemonium ซอยที่ร่มรื่น]
 
ผมออกจากหอคอยแห่งความปรารถนาหรือในทางเทคนิคโลกแห่งความปรารถนา ดวงอาทิตย์เริ่มที่จะวางขณะที่ผมเดินผ่านตรอกใน Pandemonium ดูไอเท็มที่ผมได้รับ คำร้องขอเหล่านี้บางส่วนได้รับการจ่าหน้าถึงหน่วยงานแห่งความจริงและส่งไปยังทหารรับจ้าง Jeronimo และที่เหลือของ Chameleon ผมมีข้อความถูกส่งมามากมาย
 
“…มีมากมายเหลือเกิน”
 
หน่วยงานแห่งความจริง เต็มไปด้วยคำถามที่เกี่ยวข้องกับ ออร์เดน
ผมตอบคำถามใดก็ได้ที่ผมสามารถตอบได้ด้วยหนังสือแห่งความจริงและผมเลือกที่จะปฏิเสธคำขอส่วนใหญ่ที่ส่งไปยัง เฟนรีล เพื่อที่ขอให้กำจัดมอนสเตอร์ จากนั้นผมก็เดินต่อไป….
 
“…ไม่จริง?”
 
ทันใดนั้นร่างกายของผมลอยไปในอากาศ ผมไม่ได้ตระหนักว่าผมล้มลงจนร่างกายพลิกคว่ำ โชคดีที่ เอเธอร์ ปกป้องผมจากแรงกระแทก แต่การโจมตีครั้งต่อไปนั้นเร็วกว่า เอเธอร์ มาก
 
ดูเหมือนว่ามีนักฆ่าหลายคนมาฆ่าผม ผมเปิดใช้ โล่เอเธอร์ แต่ก็มีมีดแทงผมผ่านช่องว่างและอีกอันหนึ่งตัดเป็นเอ็นร้อยหวายของผม ผมรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่ไหล่และข้อเท้า ดูเหมือนมีดจะนั้นถูกเคลือบเอาไว้ด้วยพิษ
 
ตุบ
 
ผมล้มลงกับพื้น ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในไม่ถึง 1 วินาที
 
ผมพยายามเปิดใช้งาน Bullet Time แต่พรสวรรค์ของผมไม่ตอบสนอง ผมรู้แล้วเท่านั้นว่าทำไมผมถึงไม่สามารถตรวจจับการซุ่มโจมตีได้ตั้งแต่แรก
 
‘พรสวรรค์ที่ทำให้พรสวรรค์อื่นเป็นโมฆะ’
 
หนึ่งในสิ่งที่ผมแต่งค้างไว้มีคำอธิบายเกี่ยวกับกลุ่มนักฆ่า 1 ในสมาชิกของ Mountain Sage มีพรสวรรค์ไร้ที่ติ แต่ผมไม่แน่ใจว่าทำไมเขามาที่นี่ใน Pandemonium ในเมื่อเขาควรจะทำงานในตะวันออกกลาง
 
‘…การลอบสังหารที่เลวร้ายแบบนี้ ไม่ได้ผลกับฉันหรอกนะ’
 
พรสวรรค์ของผมเป็นโมฆเพราะพรสวรรค์ของเขา แต่ว่าผมยังมีทักษะ ผมเปิดใช้งานทักษะเฉพาะของผมคือ ย้อนเวลา!!! ก่อนที่ดาบจะแทงถึงลำคอของผม