บทที่ 450 ลางบอกเหตุของการพบเจอ (4)
 
คิมฮาจิน
 
ชื่อของเขาเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะทำลายอารมณ์ของ
จินซาฮยอค
 
“ยัยคนแคระนั่น….”
 
‘เธอไม่สามารถพูดชื่อเขาง่ายๆแบบนั้น เขาไม่ใช่คนที่เธอคู่ควร เขาเป็นคนรับใช้ของฉัน เขามีชีวิตอยู่เพื่อฉันเท่านั้นไม่ใช่เธอ…. ‘
 
เป็นอีกครั้งที่เธอสับสน
 
จินซาฮยอค กัดฟันของเธอแน่นแล้วปิดหน้าต่าง เธอดึงผ้าม่านแล้วนอนบนเตียงในห้องมืดๆ
 
ตอนนี้เธอต้องการเวลามากในการพิจารณาและตัดสินใจ
 
*************************************************************************
 
[ชั้น 30 ปราสาทราชาปีศาจ]
 
ประกายแห่งทองคำและแสงสีดำปะทะกันในทุกทิศทาง พลังเวทมนต์และพลังงานอสูรหมุนวนก่อให้เกิดวังวน วังวนกลายเป็นพายุไต้ฝุ่นยักษ์ที่ทำลายท้องฟ้าแลแผ่นดินอย่างรุนแรง ประกายไฟทำให้ทุกอย่างดูน่ากลัวและผลลัพธ์ของการต่อสู้นี้อยู่ใจกลางดวงตาของพายุ
 
ชาย 2 คนยืนอยู่ตรงกลางพายุการปะทะกันของพลังเวทมนต์และพลังปีศาจ ร่างกายทั้งหมดของคิมซูโฮเปล่งประกายสดใสและดาบของเขาแทงอยู่ในหน้าอกของราชาปีศาจ นี่เป็นการบาดแผลที่ร้ายแรง ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าใครเป็นผู้ชนะ
 
ความเงียบงันทำให้ปราสาทราชาปีศาจเองก็เงียบสงบ
 
คิมซูโฮ ตัวแข็งค้างพร้อมดาบของเขาที่ติดอยู่ในร่างของราชาปีศาจ ราชาปีศาจไม่เคลื่อนไหว เมื่อมองจากระยะไกลดูเหมือนทั้ง 2 กำลังกอดกันและกัน ความสุขแปลกๆปรากฏในดวงตาของราชาปีศาจ
 
“เจ้าทำได้แล้ว…เกือบครึ่งปี”
 
เสียงของราชาดังก้องกังวาน
 
“ข้ามีช่วงเวลาที่ดี…. มันสนุกมาก…ที่ได้….เฝ้ามองเจ้าเติบโต….”
 
ราชาปีศาจยิ้มอย่างมีความสุข เขายื่นมือออกไปจับหัวของคิมซูโฮ
ผมสีน้ำตาลซึ่งตอนนี้ค่อนข้างยาวแกว่งไปมาเบาๆตามที่สัมผัสของเขา
 
“ข้า…จะไม่…ลืมเจ้า…เพราะเจ้าทำให้ความตาย….ของข้า”
 
ร่างของกษัตริย์เริ่มกลายเป็นฝุ่น ตั้งแต่หัวจรดเท้าร่างกายของเขาเริ่มจางหายไปอย่างช้าๆ คิมซูโฮมองราชาปีศาจด้วยสายตาที่แน่วแน่
 
คำพูดสุดท้ายของราชาปีศาจสั้นลง
 
“ขอบคุณ…. ข้ายินดีที่จะ…ยอมรับความตายนี้….”
 
เขาพูดเบาราวสายลม
 
ราชาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยและคิมซูโฮในตอนนี้ได้แต่มองดูบัลลังก์ ว่างเปล่า บัลลังก์ที่เคยถูกครอบครองโดยราชาปีศาจบัดนี้มันช่างว่างเปล่า
 
“…ชั้นสุดท้ายยังอยู่”
 
แม่มดเข้ามาหาเขา เธอยืนอยู่ข้างหลัง คิมซูโฮ และพูดอย่างใจเย็น
 
“มันถูกเรียกว่า [ชั้นแห่งการตัดสินใจ]”
 
บันไดทองคำลอยขึ้นมาเหนือบัลลังก์ เส้นทางสุดท้ายส่องแสงจ้า
คิมซูโฮ พยักหน้าเมื่อเห็นมัน
 
“ฉันเข้าใจแล้ว.”
 
“และนี่.”
 
ทันใดนั้นแม่มดก็ส่งกระดาษให้เขา แม้ว่าเขาจะจับมันไว้โดยสัญชาตญาณ แต่ในไม่ช้าคิมซูโฮก็สับสน
 
“นี่คือ…?”
 
“เจ้าได้รับสิทธิ์ให้นำ 1 ในผู้พักอาศัยของหอคอยออกไปข้างนอกในฐานะผู้สนับสนุนของเจ้า”
 
[คูปองอัญเชิญ]
 
“และสำหรับข้อมูลของเจ้า  Lv.ของข้าคือ 40”
 
แม่มดกล่าวดึงดูดเขาอย่างชัดเจน คิมซูโฮยิ้มเบาและยืนอยู่หน้าบันไดที่ทอดไปสู่ชั้น 31
 
วลีต่างๆถูกจารึกไว้บนหน้าของบันไดทองคำ
 
[บุคคลผู้ใดยังมีบกพร่องทางวิญญาณ ผู้นั้นจะเป็นสุขเพราะอาณาจักรแห่งสวรรค์เป็นของเขาอย่างแท้จริง”
 
คิมซูโฮ ปีนบันไดโดยอ่านแต่ละวลีทีละคำ
 
[บัญญัติใหม่แก่ข้าซึ่งรักเจ้าแม้ในขณะนี้ข้าก็ยังรักเจ้า]
 
หลังจากอ่านวลีนั้นคิมซูโฮก็ค่อนข้างเข้าใจว่าใครเป็นผู้ดูแลคนสุดท้าย
 
[แม้ว่าเจ้าทำให้ข้าเห็นปัญหามากมาย เจ้าก็จะฟื้นฟูชีวิตของข้าอีกครั้ง; จากส่วนลึกของโลก เจ้าได้นำข้าขึ้นมาอีกครั้ง]
 
นักบุญที่เกิดจากหญิงพรหมจารีและเป็นศูนย์กลางของศาสนาที่ใหญ่ที่สุดในโลกซึ่งผู้ที่เกิดมานั้นเป็นจุดเริ่มต้นของปฏิทินใหม่
(ก่อนคริสต์ศักราช)
 
พระเยซู.
 
“อ่า … .”
 
ในก้าวสุดท้ายของบันได คิมซูโฮยิ้มอย่างสดใส คิมซูโฮปีนขึ้นบันไดไปเพื่อไปหาเขาอย่างขยันขันแข็ง
 
*************************************************************************
[ทวีป อคทรีน่า]
 
2 เดือนผ่านไปใน อคทรีน่า ในระหว่างที่พวกเราสร้างกำแพงปราสาทและที่พักอาศัยของชุมชนเสร็จ ปัญหาการขาดแคลนอาหารก็ได้รับการดูแลเป็นส่วนใหญ่
 
“…แล้วเธอไม่ชอบเรียนเหรอ?”
 
ขณะนี้ผมกำลังเดินเล่นในสวนและสอน เฟฮี ที่เปล่งประกายพพร้อมดอกไม้เริ่มเบ่งบานในสวนหลวงซึ่ง แต่ว่า….
 
“ไม่ใช่…ครูของข้าเป็นคนทรยศมันมากเกินไปแม้ว่าข้าจะเป็นราชา”
 
เฟฮีบ่นอย่างรุนแรง แน่นอน จินซาฮยอค เป็นอาจารย์ของเธอ
 
“แต่เธอต้องเรียนอย่างหนักเพื่อให้แข็งแกร่งขึ้น”
 
เฟฮี อยู่ข้างๆผม นี้เป็นภาพของอดีตที่ปรากฏ ดังนั้นการสนทนานี้จึงไม่มีความหมาย แต่ผมก็ยังอยากกระตุ้นเธอ
 
“อย่างที่เธอรู้แล้วพวกเราไม่ได้อยู่ที่นี่นานหรอก”
 
พวกเรามีคริสตัลอยู่ในความครอบครองแล้ว มันใช้เวลาไม่นานที่พวกเราได้เศษที่เหลือ 2 ส่วนมา เนื่องจากพวกเราทราบแล้วว่าพวกมันอยู่ในดินแดนของ ชูเบิร์ท
 
“….จริงเหรอ พวกคุณอยู่ที่นี่ไม่ได้งั้นเหรอ”
 
ทันใดนั้นเฟฮีก็หยุดขยับ เธอเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสายตาที่สิ้นหวัง
 
“จริงสิ…เธอคนนั้นเคยเตือนฉันถึงคนรับใช้เก่าของฉันสินะ”
 
“… คนรับใช้?”
 
ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีทิ่มแทงผม เธอกำลังพูดถึง คิมชุนดง สินะ
 
“ใช่ แต่เขาแก่กว่าคุณมาก ฉันส่งเขาไปเข้าคุกก่อนหน้านี้ดังนั้นฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว แต่ …เขาเป็นคนรับใช้ที่มีค่าที่สุดของฉัน”
 
เฟฮี กล่าวต่อไปอย่างเคร่งขรึม แต่ผมอดไม่ได้ที่จะคิดว่าเธอนั้นดูน่ารักแม้ว่าจะอารมณ์เสีย ผมอยากหยิกแก้มอ้วนๆของเธอซะ
 
“แม้ว่าการส่งเขาไปจะเป็นความผิดของฉัน แต่ฉัน…?”
 
แต่ฉันทำอะไรไม่ได้ เพราะบางคนขวางทางฉัน
 
“…จินซาฮยอค ว่าไง?”
 
ราชา สั่นในคำพูดของผม เธอลืมตากว้างและถอยห่าง
 
“ทำไมเธอมาที่นี่อีกแล้วละ พวกเราเรียนเสร็จแล้วนะวันนี้”
 
เฟฮี กลัว จินซาฮยอค อย่างชัดเจน อย่างไรก็ตาม จินซาฮยอค เข้าหา เฟฮี โดยไม่ลังเล
 
“ดะ..ดูที่นี่สิ ฉัน…รู้วิธีควบรวมพลังเวทมนต์แล้ว มันไม่ดีพอใช่ไหม…?”
 
ราชาแสดงท่าทางหวาดกลัวออกมาและเริ่มท่องทุกสิ่งที่เธอเรียนรู้ในก่อนหน้านี้ออกมา อย่างไรก็ตามจินซาฮยอค เข้าหาราชาน้อยและจับข้อมือของเธอเอาไว้ เฟฮี สั่นเล็กน้อยและหลับตาลง
 
“หากเธอมีเวลามาคุยกัน เธอควรฝึกฝนให้มากกว่านี้”
 
จินซาฮยอค จ้องมองผมขณะที่เธอดึงเฟฮีไปหาเธอ
 
“เดี๋ยวก่อน….เดี๋ยวก่อน…ฉันยังไม่ได้ทาน….”
 
เฟฮี อ้อนวอนแต่จินซาฮยอค ไม่สนใจ เธอลากราชาน้อยออกไปแบบบังคับ
 
“…โธ่.”
 
ผมมองดูพวกเธอจากไปขณะที่เอา [แว่นขยายลึกลับ] ออกมา เพื่อค้นหาว่าเกิดอารมณ์ความรู้สึกแบบใดในตัวจินซาฮยอค มันคือ……
 
[อิจฉาริษยา]
 
จินซาฮยอค รู้สึกอิจฉาตัวเองในอดีตที่คุยกับผม เธอยังคงเชื่อว่าผมเป็นคนรับใช้เก่าของเธอ นั้นเป็นเหตุผลสำหรับเรื่องนี้สินะ
 
“เฮ้ออออออออ… .”
 
ผมถอนหายใจหนัก
 
“นักบวชคิมๆ! ชูเบิร์ท มาที่นี่! เขามาล้อมปราสาทเอาไว้แล้ว!”
 
ทันใดนั้นอัศวินก็วิ่งมาและตะโกนหาผม