บทที่ 534 พื้นที่ไร้กฎหมาย (4)
 
“… .!”
 
ทันใดนั้นเองพลังแห่งเวทมนต์อันดุเดือดก็ระเบิดออกมา พลังเวทมนต์สร้างแรงกดดันอย่างหนักให้กับร่างกายของพวกเรา ผมกลั้นตัวเองจากการอาเจียนและเดินต่อไป
 
“ถึงแล้ว” วิซิอัส พูด
 
พวกเรามองไปข้างหน้าด้วยความงุนงง วิ้งงง…แร่ทรงกลมลึกลับกำลังเต้นรัวด้วยพลังเวทมนต์สีเขียวเข้ม
 
===
[Dimensional Entropy] [ความทนทาน 10/10]
– หินวิเศษยอดเยี่ยมควบแน่นด้วยพลังแห่งมิติต่าง ๆ
– จะปล่อยพลังเวทมนต์ออกมาจนกว่าความทนทานจะหมด
===
 
“เอาไป. หากพวกคุณสามารถทำได้”
 
คราวนี้ผมก้าวขึ้นไปด้วยเอเธอร์ผมคว้า Dimensions Entropy แร่ที่ขนาดเท่าลูกเบสบอล แต่มีน้ำหนักมากกว่า 1 ตัน อากาศธาตุถูกเผาจากพลังเวทมนต์ของแร่
 
“…เฮ้อออ”
 
ผมใส่ Dimensions Entropy ไปในกล่องและปิดผนึกไว้ข้างใน
แสงสีเขียวเข้มที่ปล่องเหมืองลดลงทันทีและความรู้สึกไม่สบายใจในท้องของผมก็หายไป
 
“โอ้? อย่างที่คิด Essence of the Strait มีอุปกรณ์ที่น่าสนใจมาก
มันเบาลงด้วยหรือเปล่า”
 
“มันเป็นเวทมนต์ลดน้ำหนักน่ะ”
 
ผมหยิบกระเป๋าขึ้นมา ยูยอนฮาหันกลับมาโดยไม่พูดอะไร ดูเหมือนว่าเธอจะรีบออกไปเพราะผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่ต้องการอยู่ในปล่องเหมือง
ผม จินเซชาน รีบตามเธอไปและ จินเซยอน ก็ส่งมอบไอเท็มทั้ง 6 ให้กับอีกฝ่าย
 
“เอาไปเลยจ้ะ”
 
“โอ้โฮ เฮ้ย ลิซ! ประเมินพวกมัน”
 
“ไปกันเถอะ ฮาจิน ฉันจะทำการค้าเสร็จแล้ว”
 
ผมพาจินเซยอนกลับตามคำพูดของเธอมีรถสองคันที่เหมือนกันรออยู่ด้านนอก พวกมันทำด้วยแร่วิเศษโลหะที่รู้จักกันดีที่สุดในโลกสมัยใหม่ หน้าต่างเป็นสีดำสนิท มันง่ายมากที่จะเห็นว่ารถซีดาน 2 คันนั้นมีความทนทานเท่ารถถังสงคราม
 
ต๊อก ต๊อก—
 
เสียงเคาะดังขึ้นจากรถที่จอดอยู่ด้านหน้า
ผมเปิดที่นั่งผู้โดยสารพร้อมวางเคสไทลูมิเนียมในมือ
 
“หืม?”
 
เบาะหลังเป็นของ ยูยอนฮา แต่ผู้ชายที่ผมไม่รู้จักนั่งอยู่ในที่นั่งคนขับ
เมื่อเห็นว่าผมกำลังยืนอย่างงุนงง ยูยอนฮา ก็อธิบาย
 
“…นายเห็นเขาในวิดีโอแล้วใช่ไหม? นี่คือตัวแทน ลิโครส ฉันมีคนขับแยกต่างหากเพื่อให้นายสามารถจดจ่อกับการปกป้องไอเท็มได้ไงละ”
 
ลิโครส มองมาที่ผมแล้วพยักหน้า
 
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ.”
 
“อ๋อ ใช่ ยินดีที่ได้รู้จัก”
 
ผมทักทายเขาแล้วก็นั่งลงข้างๆเขา
 
ยูยอนฮา พูด “พวกเราจะกลับไปทันทีเมื่อ คุณ จินเซยอน กลับมาอีก”
 
จินเซชาน และ จินเซยอน จะนั่งรถคันอื่นซึ่งได้เตรียมไว้ในกรณีที่มีอะไรเกิดขึ้น
 
ไม่ช้า จินเซยอน ก็ออกมาจากเหมืองและนั่งบนที่นั่งคนขับของรถคันอื่น เมื่อจินเซชานนั่งอยู่ที่เบาะหลังจินเซยอนก็เริ่มสตาร์ทเครื่องยนต์
 
“ไปกันเถอะ.”
 
ลิโครส พยักหน้าและเหยียบคันเร่ง
 
บรื่นนนนน
 
– เสียงเครื่องยนต์แก๊สค่อนข้างทำให้ผมคิดถึงเพราะผมมักนั่งเมื่อก่อน
 
แต่ในเวลานั้น ยูยอนฮา เริ่มแสดงท่าทางแปลกๆที่เบาะหลัง เธอครางแล้วกัดเล็บ
 
“เธอสบายดีไหม?”
 
เมื่อผมถามเธอเธอก็กำลังนวดหน้าอกด้วยมือทั้งสอง
 
“อา…ฉันสบายดี ฉันแค่เกลียดที่แคบๆ”
 
“อ้อ…เธอง่วงนอนหรือเปล่า”
 
“…ไม่ มันค่อนข้างรุนแรง”
 
“…ฉันเข้าใจ”
 
ในฐานะคนที่แต่งพื้นหลังให้ ยูยอนฮา ผมรู้ได้อย่างชัดเจน ไม่ใช่เพียงกลัวที่แคบ ขี้กังวล ย่ำคิดย่ำทำ…ยูยอนฮา ถูกผมแต่งให้มีชีวิตอยู่กับความเจ็บป่วยทางจิตนับไม่ถ้วน ความเจ็บป่วยทางจิตเหล่านี้จะแย่ลงเรื่อยๆเนื่องจากเธอจะถูกคุกคามจากการลอบสังหารอย่างต่อเนื่องเนื่องจากตำแหน่งของเธอ
 
“นอนหลับลงเถอะ ฉันจะดูแลเธอเอง”
 
“…อา……โอเค”
 
ยูยอนฮา หัวเราะแล้วพยักหน้า
 
รถซีดานออกจากใจกลางของพื้นที่ไร้กฏหมายและไปถึงรอบนอก
ผมมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยประสาทสัมผัสของผมที่เพิ่มขึ้น ผมไม่รู้สึกถึงการคุกคามใด ๆ
 
“พวกเรากำลังจะออกจากพื้นที่ไร้กฎหมาย” ผมพูดออกมา
 
“เข้าใจแล้ว” ยูยอนฮา ดูเหมือนจะรู้สึกดีขึ้นเธอตอบด้วยรอยยิ้ม
 
“โอ้ จริงสิสมาคมถอดรหัสภาษารูนนิกรอบๆประตูอสูรอสูรไอ้แล้ว
พวกเขาคงจะเริ่มรวบรวมฮีโร่อย่างเป็นทางการในอีกไม่กี่วัน”
 
“รวบรวมฮีโร่?”
 
“ต้องมี 200 คนเพื่อเข้าประตูปีศาจ นายจะเข้าร่วมด้วยใช่ไหม?”
 
“ทำไมฉันจะต้องทำแบบนั้น ฉันแค่แอบเข้าไปก็ได้”
 
“…ชิ ฉันจะไม่ช่วยนายถ้านายถูกจับ”
 
ผมยักไหล่ ยูยอนฮา เอนหลัง เธอดูสบายๆผมเลยไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเธอมากเกินไป
 
ผมมองไปข้างหน้า…ด้านหน้ามีบางสิ่งแหลมคมกำลังพุ่งเข้ามา
 
“… ?”
 
ก่อนที่ผมจะรับรู้มันก็บุกทะลุหน้าต่าง Bullet time ไม่เปิดใช้งาน
มีบางอย่างทะลุผ่านหน้าต่างและศีรษะของผู้ขับขี่ก็ระเบิดในทันที
 
“…ไม่จริงใช่มั้ย?”
 
เสียงมึนงงดังขึ้นผมหันไปด้านข้างหัวของลิโครสหายไปและถูกแทนที่ด้วยลูกศร
 
ผมหันหลังกลับ เลือดและของเหลวในสมองของ ลิโครส ปกคลุมร่างของ ยูยอนฮา
 
“อะไร….”
 
ยูยอนฮา พึมพำอย่างว่างเปล่าและในเวลาต่อมาลูกศรอีกลูกดอกก็พุ่งเข้ามาผมปล่อยให้เอเธอร์สร้างโล่ ลูกธนูพุ่งเข้าหาโล่เบี่ยงออกไปเล็กน้อยแล้วเจาะไหล่ของ ยูยอนฮา แทนที่จะเป็นหัว
 
“กรี้ดดดด!”
 
ยูยอนฮา กรีดร้องและผมก็ตะโกนดังขึ้นมาทันที
 
“ใจเย็นก่อน!”
 
แต่ยูยอนฮาไม่ฟังเธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำเช่นนั้น เธอตกอยู่ในความหวาดกลัว นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นการตายที่เต็มไปด้วยเลือด
 
ผมไม่สามารถใช้ ‘ย้อนเวลา’ ได้เพราะมันมีคูลดาวน์ ผมเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับรถซีดานอย่างรวดเร็วด้วย เอเธอร์ และรอยสัก
 
บรื่นนนนนนน-
 
เอเธอร์ห่อหุ้มรถยนต์ ลูกธนูเพียงอย่างเดียวไม่สามารถทำลายรถซีดานได้อีกต่อไป แต่ผมไม่สามารถทำอะไรกับหน้าต่างที่แตกเป็นเสี่ยงๆไปแล้วได้
 
ผมตะโกนเสียงดัง “ใจเย็น! ใจเย็นก่อน ยอนฮา—!”
 
“อ้า อาห่าา…”
 
แต่ ยูยอนฮา มีปัญหาแม้กระทั่งการหายใจก็ไม่เป็นไปตามปกติ เธอจับแขนของเธอและส่งเสียงครวญคราง
 
ลูกธนูเวทมนต์ลอยมาอีก 1 ดอกอย่างที่คาดไว้มันไม่เพียงพอที่จะทำลายรถซึ่งเสริมด้วย เอเธอร์ และรอยสัก
 
เมื่อใช้เวลานี้ผมย้ายไปที่เบาะหลังกับ ยูยอนฮา เห็นได้ชัดว่าการโจมตีทำให้เธอเสียขวัญ ผมกดหัวเธอลงก่อน
 
“ใจเย็น ๆ. ใจเย็น ๆ.”
 
ผมจับหัวเธอและใช้พลังเวทมนต์ของรอยสัก “ฉันเอง มองฉันสิ!”
 
เมื่อได้ยินผมแล้วยูยอนฮาก็เงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ เธอจ้องมองมาที่ผมด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความกลัว น้ำตาไหลอาบแก้มของเธอ
 
“แค่กๆ!”
 
ทันใดนั้น ยูยอนฮา ก็คายกะโหลกของ ลิโครส ชิ้นหนึ่งออกมาจากปากของเธอ ยูยอนฮา เห็นเช่นกันเธอก็ตกใจมากทันใดนั้นดวงตาของเธอก็สั่นคลอนและร่างกายของเธอก็สั่นไปมา
 
“เฮ้ รีบออกมา!”
 
“นะ-นี้ …”
 
“แค่ลูกศร พวกเราก็แค่ต้องไม่ให้อยู่ในระยะยิงของนักยิงปืน ลูกศรสามารถเข้ามาทางหน้าต่างที่แตกแต่มันไม่สามารถทำอะไรกับรถได้”
 
“… .”
 
“เข้าใจแล้ว?”
 
ยูยอนฮา พยักหน้าของเธอ
 
“… ชิ พูดถึงเรื่องนี้”
 
ผมพึมพำกับตัวเองและส่ง เครื่องส่งสัญญาญยออกมาติดต่อจินเซยอน นี่คือสิ่งที่ผู้คนรู้สึกเมื่อพวกเขาเผชิญกับ ดอกบัวดำ งั้นเหรอ?
 
“จินเซยอน, เธออยู่ที่ไหน!”
 
เธอตอบอย่างรวดเร็ว
 
– ฮาจิน! พวกเรา …
 
ซ่าาาาาาาา
 
อย่างไรก็ตามข้อความของเธอถูกตัดกลางคัน ดูเหมือนว่าพวกเธอจะถูกโจมตีเช่นกัน ผมเรียกสปาร์ตันมาแล้วนำ Desert Eagle ออกมาไม่มีอะไรที่ผมสามารถทำได้ภายในรถต้องลงไปสู้ แต่เมื่อผมกำลังจะออกจากรถ …
 
“ระ-รอเดียว!”
 
ยูยอนฮา จับมือของผมอย่างแรง
 
“นะ-นายกำลังจะไปไหน?”
 
“ …เธอรอที่นี่ มันจะปลอดภัยกว่า”
 
“ไม่ ไม่! ฉันไม่ต้องการแบบนั้น!”
 
ผมสะบัดมือของ ยูยอนฮา และเปิดประตู ยูยอนฮา เอื้อมมือออกมาและตะโกนอย่างหมดท่าว่า “อย่าไป! อย่าไป -!”
 
แต่ผมจากไปและผมก็ถูกต้อนรับด้วยลูกธนูทันที Bullet time ไม่ได้เปิดใช้งานเช่นเดิม หน้าต่างระบบโผล่ขึ้นมาเพื่อเตือนผมทันที
 
[คำเตือน! คุณกำลังเผชิญนักแม่นปืนที่มีระดับพรสวรรค์ใกล้เคียงกัน พรสวรรค์ย่อยของนักแม่นปืนจะถูกปิดผนึกชั่วคราว]
 
“ ระดับเดียวกัน ตูดแกสิ….”
 
ผมกัดฟันแล้วหยิบ Desert Eagle ออกมา หากพรสวรรค์ใกล้เคียงกันผมต้องสร้างความแข็งแกร่งที่ต่างกันด้วยรอยสัก
 
“… อ่า.”
 
เมื่อนั้นผมก็ตระหนักถึงบางสิ่งที่สำคัญ ในการแปลง Desert Eagle เป็นปืนไรเฟิลซุ่มยิงผมต้องการ ‘เอเธอร์’
แต่ในปัจจุบันเอเธอร์หลอมรวมเข้ากับรถยนต์เพื่อปกป้องยูยอนฮา
ด้วยเหตุนี้ผมจึงได้แค่ใช้ … ‘ธนู’ และ ‘ลูกศร’ ของผมเท่านั้น!!!