บทที่ 493 สงครามอันขุุ่นมัว (3)
 
[ป้อมปราการใต้ดินในแอฟริกา]
 
“เขาวางแผนที่จะสร้างประเทศ”
 
นี่คือสิ่งสุดท้ายที่รูมิได้มาในฐานะสายลับ
 
“…เป็นชนชาติหนึ่งเลยเหรอ”
 
ไอลีน และ จินเซยอน ผู้เขียนคำพูดของ รูมิ เอียงศีรษะด้วยความสับสน
 
“ใช่. เขาได้สร้างหมู่บ้านหลายแห่งในแอฟริกาแล้ว คุณไม่ได้บอกว่ามีคนหายไปหลังจากเหตุการณ์ประหลาดครั้งล่าสุดไม่ใช่เหรอ”
 
“ฮะ? ใช่ฉันบอก แต่…นี้มันไม่ถูกต้อง”
 
รูมิดื่มน้ำเย็นและถอนหายใจ
 
“…การคาดเดาของคุณถูกต้อง ออร์เดนอาจบังคับให้คนที่หายไปอพยพเข้าหมู่บ้านที่เขาสร้างขึ้น ลูกกระจ๊อกของคุณไม่สามารถตรวจจับได้เพราะพวกมันมีความไวสูงมาก พวกมันทำลายทุกอย่างก่อนที่จะรู้ตัว”
 
สิ่งที่รูมิพูดก็สมเหตุสมผล รัฐบาลได้ส่งเจ้าหน้าที่ 1000 นายไปยังแอฟริกา แต่ 990 คนถูกกำจัดไปแล้ว พวกเขาต้องใช้ 10 คนที่เหลือเพื่อวางแผนเส้นทางที่ปลอดภัย แต่เป็นความจริงที่ว่า ออร์เดน ทำการรักษาให้พวกมนุษย์ให้มีชีวิตอยู่ต่อและสร้างสถานที่ให้พวกเขามันยากที่จะเชื่อ
 
รูมิพูดต่อ “เชื่อฉันสิ ฉันเห็นเอกสารของเขาแล้ว ฉันรับผิดชอบการกำหนดหมวดหมู่”
 
“หมวดหมู่?”
 
“ใช่ เป็นการจัดอันดับมอนสเตอร์และหมู่บ้าน”
 
รูมิท่อง ‘การตั้งค่า’ ของดินแดน ออร์เดน มอนสเตอร์ทั้งหมดได้รับการจัดเป็นประเภท เซคริดโบน และ ทรูโบน เรียกจาก 1-9 เหมือนกับฮีโร่ หมู่บ้านทั้งหมดเองก็มีอันดับต่ำ กลางและสูง
 
“…เธอกำลังจะบอกว่ามีหมู่บ้านจริงๆงั้นเหรอ”
 
“ถูกตัอง. พวกมันเป็นหมู่บ้านที่สร้างโดยมอนสเตอร์ ออร์เดนเลือกวิธีนี้เพราะเขารู้ว่ามีมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ไม่เพียงพอเมื่อเทียบกับมนุษย์ แต่ในบรรดามอนสเตอร์ของออร์เดนก็มีนักวิทยาศาสตร์ที่ค้นคว้าวิธีที่จะเปลี่ยนมนุษย์ที่ถูกลักพาตัวไปให้กลายเป็นมอนสเตอร์”
 
เมื่อการสนทนามาถึงจุดนี้ไอลีนก็ขมวดคิ้วเหมือนคนแคระที่กำลังเจ็บปวด ใบหน้าของ อีกงมยองบนหน้าจอแล็ปท็อปของเธอเองก็เหมือนกัน
อีกงมยอง พูด
 
– …พวกเราเองก็ได้ยินรายละเอียดนี้มาเหมือนกัน
 
“หา?”
 
ไอลีน และ จินเซยอน ต่างก็สับสน ‘เขาบอกว่ามีสายลับคนอื่นนอกเหนือจากรูมิงั้นเหรอ?’ พวกเธอสงสัย
 
“คุณหมายถึงอะไร ‘คนอื่น’?”
 
– อ้อ ฉันได้รับข่าวนี้แล้ว
 
อีกงมยอง ถอนหายใจและส่งข้อความที่เขาเพิ่งได้รับจากหัวหน้าของเขา
 
– เห็นได้ชัดว่าดอกบัวดำและ Chameleon Troupe เองก็มีส่วนร่วมในภารกิจนี้ พวกเขากำลังเดินทางมาดังนั้นหากมีหมู่บ้านจริงๆพวกเขาจะเป็นคนแรกที่เจอพวกนั้น
*************************************************************************
พวกเรามาถึงในแอฟริกา ตอนแรกพวกเราอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าพวกเรามาผิดหรือเปล่ามีการเปลี่ยนแปลงอะไรมากมายเกิดขึ้นตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่พวกเรามาที่นี่
 
“นั่นมันหมู่บ้านใช่มั้ย ~”
 
เจนพึมพำด้วยความประหลาดใจ สมาชิกคนอื่นรวมถึงผมรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน
 
“…ใช่นั่นดูเหมือนจะเป็นหมู่บ้าน”
 
มันพอเพียงที่จะบอกว่าแอฟริกาได้ผ่าน ‘การเปลี่ยนแปลงที่ดี’ ดินแดนที่คลานไปกับเหล่าอสูรนั้นถูกแปรสภาพให้เป็นหนึ่งเดียวเพื่อความอยู่รอดของมนุษย์ ไม่มีตึกสูงหรือตึกระฟ้าเหมือนในเมือง อย่างไรก็ตามมีอาคารทรงกลมขนาดเล็กซึ่งเพียงพอที่จะสร้างทิวทัศน์ในชนบทได้
 
“พวกเราอยู่ตรงไหน คาลิฟา”
 
บอสถามคาลิฟา
 
“ฉันว่าพวกเราอยู่ในเขตชานเมืองของ ออร์เดน พวกเราต้องเดินทาง 700 กม. เพื่อไปยังวังของ ออร์เดน”
 
ออร์เดนจะสังเกตุเห็นได้ทันทีถ้าพวกเราตั้งประตูใกล้กับวังของเขา
ดังนั้นคาลิฟาจึงสร้างพอร์ทัลของเขาที่ชานเมืองแอฟริกา หมู่บ้านนี้สร้างขึ้นกลางเส้นทางที่สั้นที่สุดไปยังพระราชวังของ ออร์เดน
 
“แต่ชาวบ้านพวกนั้นไม่ใช่มอนสเตอร์นะ”
 
ชอคจุนกยอง หรี่ดวงตาของเขาแคบลงและมองไปไกลๆพร้อมเอียงศีรษะไปด้านข้าง
 
“นายพูดถูก. พวกเขาเป็นมนุษย์ทุกคนเลย”
 
เพราะผมมีสายตาที่ดีกว่าเขาผมจึงสังเกตตั้งแต่วินาทีแรกที่พวกเรามาถึงที่นี่ ชาวบ้านทุกคนเป็นมนุษย์ ไม่ใช่มอนสเตอร์ เป็นมนุษย์อย่างแท้จริง
 
“อ่า~ ฉันได้ยินมาว่ามีคนหายไปจำนวนมากขึ้นหลังจากเหตุการณ์เมื่อไม่นานมานี้~ นี่คือที่ที่พวกเขาเอาคนเหล่านั้นมา~ จากรูปลักษณ์ของพวกเขาท่าทางจะโดนล้างสมองไปเล็กน้อย~ น่าสนใจมาก~”
 
เจนหัวเราะเบาๆ ตะวันออกกลางและยุโรปตะวันตกยังคงเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ แต่จำนวนคนที่หายไปนั้นสูงกว่าจำนวนผู้เสียชีวิต มันสมเหตุสมผลที่หมู่บ้านจะใหญ่โตถ้าพวกเราสันนิษฐานว่าคนที่หายไปเหล่านั้นถูกลักพาตัวแทนที่จะถูกฆ่า
 
“อืมมม พวกเรามาดูกันว่าออร์เดนทำอะไรลงไปบ้าง”
 
ผมดึงการถ่ายทอดสดของ ออร์เดน มาอ่านบน smartwatch ของผม
 
– …ก่อนอื่นฉันต้องการให้มนุษย์ถูกส่งไปยังแอฟริกา แต่ละประเทศจะส่งคนมา 200 ล้านคน ฉันสัญญาว่าจะทำให้ตัวประกันปลอดภัยทุกคน
 
– 2 ฉันต้องการการยอมรับอย่างเป็นทางการและมอบความเคารพให้กับฉันและคนรับใช้ของฉันในฐานะ ‘มนุษย์พันธุ์ใหม่’ มนุษย์พันธุ์ใหม่ เหนือกว่ามนุษย์ มนุษย์ควรซาบซึ้งที่พวกเราไม่ได้เลือกที่จะกำจัด
พวกเขาหรือปกครองพวกเขาอย่างเด็ดขาด
 
ความต้องการของ ออร์เดน นั้นค่อนข้างไร้สาระ ไม่มีประเทศไหนที่จะยอมส่งมอบพลเมือง 200 ล้านคนให้กับคนอื่นแบบนี้
 
– …….ในฐานะผู้ปกครองที่มีความอดทนฉันยินดีที่จะมอบช่วงเวลาผ่อนผันให้แก่มนุษย์เป็นเวลา 6 เดือน
 
“นั่นมันเหมือนจะเป็นเรื่องไร้สาระแต่ดู ออร์เดน จะสร้างหมู่บ้านแห่งนี้ขึ้นมาเพื่อการนั้น”
 
ผมปิด Smart Watch แล้วมองดูสมาชิกของ Chameleon Troupe
พวกเขาทั้งหมดมองมาที่ผม
 
“อืม…ทำไมพวกเราไม่สร้างฐานให้กับตัวเองก่อน? เหมือนกับป้อมปราการใต้ดินนั้นหน่วยเฉพาะกิจที่สร้างขึ้นมา”
 
“ฐาน~?”
 
เจนเงยหัวเธออย่างสงสัย
 
“ใช่……….ภารกิจนี้อาจใช้เวลาสักครู่”
 
“ทำไมพวกเราไม่ใช้หมู่บ้านนั้นเป็นฐานเลยละ?”
 
ชอคจุนกยอง แนะนำ
 
“อืมม…..ฟังดูเหมือนเป็นความคิดที่ดี”
 
“แม้แต่คนบ้าๆอย่างนายเองก็มีประโยชน์เหมือนกันแฮะ~”
 
ไม่เพียง แต่ จินโยฮาน และ เซนต์​ริน เท่านั้น แต่ เจน เองก็ยังเห็นด้วย
 
“เอ่อ….”
 
“ทำไมนายถึงลังเล พวกเราสามารถล้างบ้างที่นั้นได้ภายในไม่กี่วินาที”
 
เมื่อมาถึงที่นี่ผมตระหนักถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของพวกเรา ในความเป็นจริง ชอคจุนกยองและบอสก็เพียงพอที่จะเอาชนะมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ส่วนใหญ่ได้
 
“…โอเค”
 
ผมยิ้มและยกนิ้วขึ้นมาชี้ไปที่ใจกลางหมู่บ้าน
 
“แล้วปราสาทที่อยู่ตรงนั้นล่ะ? ดูเหมือนว่าที่หมู่บ้านจะมีคนอยู่มากมาย เลยนะ”
 
ปราสาทไม่ได้ใหญ่โตนัก แต่มันสูงกว่าอาคารอื่นๆรอบๆตัว
 
“ดี. ไปที่นั่นกันกันเถอะ”
 
ตามคำประกาศของบอส พวกเราเคลื่อนไหวเหมือนสายลม
 
[‘เครน’ หมู่บ้านระดับต่ำที่ตั้งอยู่ทางใต้สุดของดินแดน ออร์เดน]
 
“อืม … .”
 
‘เทนซูฮาร์’ เป็นชื่อของมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ที่ถูกเลือกให้เป็น
ผู้ปกครงแห่ง เครน เขาตัวเล็กและดูเหมือนจิ้งจก เขาได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าเพราะเขาเป็นคนพูดเก่งและมีความสามารถที่หายากที่เรียกว่า
‘ล้างสมอง’ มันเป็นเพราะมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ที่แข็งแกร่งอยากที่จะอยู่ในพระราชวังกลางแทนที่จะมาปกครองมนุษย์
 
“… อืมมม.”
 
เทนซูฮาร์ ขาสั่น ‘ฉันให้ท่าน ออร์เดน มาสนใจและได้รับชื่อเสียงและโชคลาภได้ยังไง? และทำไมเราต้องทิ้งความใฝ่ฝันมาอยู่ที่ชานเมืองแบบนี้นะ’
 
“การพัฒนาหมู่บ้านอย่างแท้จริงนั้นไม่เพียงพอ โธ่ เว้ยยยยย”
 
มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่อาศัยอยู่ใน เครน หมู่บ้านที่อยู่ลึกเข้าไปมีมนุษย์อยู่กับมอนสเตอร์เหมือนกัน แต่เขาจะต้องเป็นอันดับ 1 จึงจะสามารถครอบครองหมู่บ้านได้ เขาเลยต้องมาที่ๆไกลปืนเที่ยงแบบนี้
 
“โธ่ เว้ยยยยย แม้ว่าฉันจะขุดแร่ทั้งหมดขึ้นมามันก็จะไหลไปสู่หมู่บ้านระดับกลางหรือระดับสูงแล้ว….”
 
เครน เป็นหมู่บ้านเหมืองแร่ระดับต่ำ
 
“แต่ถ้าฉันไม่ทำอะไรเลยฉันจะต้องถูกลงโทษแน่ๆ โธ่ เว้ยยยยย”
 
พรีเมียม แร่เวทย์มนตร์ที่บอบบางที่สุดในโลก พรีเมียม จำนวนมากถูกฝังใน เครน และนั่นคือสาเหตุที่ชาวบ้านทุกคนเป็นมนุษย์ ด้วยกรงเล็บอันแหลมคมของมอนสเตอร์พวกมันจะบดขยี้ พรีเมียม เป็นฝุ่นก่อนที่จะขุดออกมาหมด
 
“ไม่มีโอกาสที่ฉันจะโดดเด่นเลย…. โธ่ เว้ยยยยย”
 
เทนซูฮาร์ กัดริมฝีปากของเขา มอนสเตอร์ขนาดเล็กส่วนใหญ่มีความปรารถนาอย่างยิ่งที่จะประสบความสำเร็จ มันเป็นความบกพร่องทางพันธุกรรมเนื่องจากพวกเขาไม่แข็งแกร่งเท่ากับมอนสเตอร์อื่น ๆ
เทนซูฮาร์ เองก็ไม่แตกต่างกัน เขาไม่พอใจกับหมู่บ้านที่เขารับผิดชอบแม้ว่า เครน นั้นจริงๆแล้วดีเกินไปสำหรับเขาด้วยซ้ำ
 
“แม่งเอ้ยยยยยยยยยย องครักษ์!”
 
เมื่อหงุดหงิด เทนซูฮาร์ เรียกทหารองครักษ์ออกมาเพื่อขออาหาร
 
– กรี้จจจจจ!
 
ผู้พิทักษ์ เทนซูฮาร์ เป็นมอนสเตอร์ระดับ 4 ที่ขาดความสามารถในการพูดหรือคิดอย่างซับซ้อน เขาได้รับมอบหมายให้ปกครองมอนสเตอร์ระดับ 4 เท่านั้นเพราะเขาไม่แข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะกับระดับที่สูงกว่า นี้
 
“เอาอะไรมาให้ฉันกินหน่อย!”
 
– กรี้จจจจจ!
 
ยามพยักหน้าแล้วออกไป
 
“ชิ.”
 
เกณฑ์สำหรับการจำแนกมอนสเตอร์ได้รับการพัฒนาขึ้นมาเมื่อเร็วๆนี้
มอนสเตอร์ส่วนใหญ่ได้รับมอบหมายให้เรียงระหว่างระดับที่ 1 และระดับที่ 9 มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถเป็น ‘ทรูโบน’ หรือ
‘เซคริดโบน’
 
“โธ่ เว้ยยยยย ฉันจะทำยังไงกับลูกน้องที่ไม่สามารถพูดได้แบบนี้”
 
จริงๆแล้วเกณฑ์หลักในการจำแนกมอนสเตอร์คือความสามารถในการพูด หากคุณพูดไม่ถูกต้องคุณก็อยู่ในระดับที่ 2 ที่สุดเกณฑ์ที่สำคัญที่สุดอันดับ 2 คือความแข็งแกร่ง สติปัญญาและความสามารถพิเศษ
 
เทนซูฮาร์ เป็นมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ระดับ 3 เขาอ่อนแอ แต่พูดได้อย่างคล่องแคล่ว ความสามารถของเขานั้นดีและสติปัญญาของเขาสูงกว่าค่าเฉลี่ยของมนุษย์
 
– แคร่งงง
 
ในขณะนั้นเขาก็ได้ยินเสียงอึกทึกที่ชั้นล่าง เทนซูฮาร์ ลุกขึ้นจากที่นั่งของเขาด้วยความโกรธ
 
“แม่ง! ทำอะไรง่ายๆก็ไม่ได้ แต่เอาอาหารมาให้ฉัน! โธ่ เว้ยยยยย”
 
เขากระทุ้งไปที่ประตูเพื่อดุด่าองครักษ์และแล้วประตูก็เปิดขึ้น ไม่สิมีใครบางคนเปิดประตู
เทนซูฮาร์ สับสนและมองไปที่ช่องว่างของประตู
 
“………..?”
 
มนุษย์ตัวใหญ่มาก กล้ามเนื้อของเขามีขนาดเท่าศีรษะของเขาและขาของอีกฝ่ายก็นั้นหนาเท่ากับเอวของเขา
 
‘มีคนในหมู่บ้านมีลักษณะแบบนี้ด้วยเหรอ?’ เทนซูฮาร์ ครุ่นคิด
—————–2—————–