บทที่ 403 ดอกบัวดำ (3)
 
ผมขอความช่วยเหลือจาก จินเซยอน ในการช่วยเพื่อนเหลือของเธอ
สิ่งที่ผมมอบให้เธอเป็นเพียงส่วนหนึ่งของแผนนั้นคือ ม้วนกระดาษ
 
“…?”
 
จินเซยอน เอียงศีรษะของเธออย่างสงสัยอะไรคือ ม้วนกระดาษ ผมอธิบายสั้นๆ
 
“ฉันมี 5 ม้วนที่เชื่อมโยงถึงกัน เขียนบางสิ่งลงในนั้นด้วยพลังเวทมนต์และมันจะปรากฏต่อหน้าผู้อื่นเช่นกัน”
 
จินเซยอน เงยหน้าขึ้นและมองมาที่ผม ดวงตาของเธอเปล่งประกาย
 
“นายหาของแบบนี้มาได้ยังไง”
 
ไอเท็มทั้งหมดยกเว้นเครื่องแต่งกายและอุปกรณ์น่าจะถูกเอาออกไปเมื่อผู้เล่นเข้าสู่โคลอสเซียมเป็นครั้งแรก นอกจากนั้นผู้เล่นถูกแบนจากการใช้ Community และบริการระบบอื่นๆเมื่อพวกเขาเข้าสู่
หอคอยราชาปีศาจทำให้จำเป็นต้องกำหนดวิธีการสื่อสารกับผู้อื่นเมื่อพวกคุณอยู่ที่นี่
 
“ฉันสร้างมันขึ้นมาเอง”
 
“อะไรนะ…ขออีกที?”
 
ความสามารถพิเศษของผม [เวทมนต์ 4 ธาตุ] การทำม้วนกระดาษด้วยทักษะนี้เป็นเพียงเศษเค้กเท่านั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผมใช้พลังเวทย์ของรอยสัก
 
“เพื่อนของเธอน่าจะรู้จักพลังเวทมนต์ของเธอดี เธอต้องอธิบายแผนของพวกเราให้พวกเขาฟัง”
 
พลังเวทมนต์ทำงานเหมือนลายนิ้วมือ แผนคือให้จินเซยอนเขียนข้อความโดยใช้พลังเวทมนต์ของเธอซึ่งจะส่งไปยังสมาชิกคนอื่นๆ
เมื่อพวกเขาจำพลังเวทมนต์ของเธอได้แล้วมันก็ไม่ยากที่จะโน้มน้าวพวกเขา
 
“แต่สำหรับแผนนี้ พวกเราจะต้องส่ง ม้วนกระดาษ ให้พวกเขาก่อน”
 
“เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น”
 
สปาร์ตันจะเป็นคนส่ง ม้วนกระดาษ ผมส่งม้วนกระดาษที่เหลือให้
สปาร์ตันที่อยู่ใต้เสื้อคลุมของผม มันส่งม้วนกระดาษให้ ไอลีน,
คิมซูโฮ และ อียองอา ตามลำดับ
 
“ฉันเข้าใจแล้ว มันเป็นสัตว์เลี้ยงของนายจริงๆด้วย”
 
“ไม่จำเป็นต้องคุยกัน เขียนข้อความของเธอลงไปก่อน”
 
“อินทรีของนาย หล่อมากจริงๆ”
 
สปาร์ตันแสดงท่าทางเขิยอายตามคำชมของจินเซยอน ผมเลยผลัก
สปาร์ตันลงไปในช่องว่างขนาดใหญ่ใต้เสื้อคลุมของผม
 
*************************************************************************
 
[กรุงโซล – หอคอยสมาคมฮีโร่]
 
ฝูงชนจำนวนมากรวมตัวกันที่สนามหน้าของสมาคมฮีโร่องค์กรระหว่างประเทศที่รับผิดชอบในการแต่งตั้งและจัดการฮีโร่ทั่วโลก
 
ฝูงชนที่เข้าร่วมงานวันนี้น่าประทับใจมาก มันประกอบไปด้วยฮีโร่และดาราผู้โด่งดัง,เจ้าหน้าที่สมาคม,หัวหน้ากลุ่มบริษัท,ผู้นำของกิลด์ ฯลฯ … แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่มาที่นี่เพื่อ ‘แสดงความยินดี’ แต่ก็ยังคงความเป็นทางการและเคารพ ‘พิธีรับตำแห่นงฮีโร่ระดับปรามจารย์’ เป็นตอบรับความรู้สึกที่แท้จริง
 
“เฮ้ออออออออออ… .”
 
นี่เป็นพิธีรับตำแหน่งปรมจารย์คนแรกในรอบ 4 ปี ฮีโร่ที่จะได้รับการเลื่อนตำแหน่งในครั้งนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหัวหน้ากิลด์
‘Essence of the Strait’ ซึ่งเป็นกิลด์ที่ทรงอิทธิพลที่สุดในทุกวันนี้
วันนี้เป็นวันที่ความฝันของพ่อเธอจะเป็นจริง แต่มันไม่เพียงพอที่จะทำให้ ยูยอนฮา รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย
 
“… .”
 
เธอไม่ลงจากรถลีมูซีนของเธอ เธอยังคงจ้องมอง smartwatch ของเธอ
เธอไม่ได้รับการตอบกลับจากคิมฮาจินมาเป็นเวลา 1 สัปดาห์แล้วและวิดีโอที่ถ่ายโดยโดรนก็ไม่สามารถชัดเจนได้มากไปกว่านี้
 
เธอเฝ้าดูวิดีโอหลายร้อยครั้งแล้วและตอนนี้ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับความจริง ชายในวิดีโอนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าคิมฮาจินและโดน ‘สัตว์ประหลาดรูปร่างมนุษย์” ที่เขาไล่ตามไป….เธอไม่กล้าคิดต่อได้แต่กัดฟันแน่น
 
“ทำไม….”
 
‘…เขาไปคนเดียวเหรอ?’ เธอบอกเขาหลายล้านครั้งแล้วว่าไม่ต้องทนทุกอย่างเอาไว้คนเดียวแล้วทำไม
 
ยูยอนฮา กำกำปั้นของเธอแน่น เธอเล่นวิดีโอบน smartwatch อีกครั้ง ที่มุมของหน้าจอมีคนอีกคนหนึ่งนอกเหนือจากคิมฮาจิน เนื่องจากกระโปรงหน้ารถเธอจึงไม่สามารถบอกได้ว่าคนนี้เป็นชายหรือหญิง
เธอยังไม่สามารถคิดอะไรเกี่ยวกับบุคคลลึกลับนี้ได้เลย
 
“อ่า … .”
 
ตอนนี้มันก็สายเกินไปที่จะรู้ว่าเป็นเขาหรือเธอ ยูยอนฮา ถอนหายใจด้วยความโศกเศร้า
 
ดิ้งๆๆๆๆๆๆ
 
ทันใดนั้น smartwatch ของเธอก็ดังขึ้น เรื่องนี้ทำให้เธอตกใจในระดับที่เธอรับโทรศัพท์โดยไม่ตรวจสอบว่าใครเป็นคนโทรใส
 
“ไง สวัสดี!”
 
– อาาาา~ ยอนฮา ~
 
เสียงที่อยู่อีกด้านของ smartwatch เป็นของแชนายอน
 
– เป็นฉันเอง แชนายอน เธอเป็นยังไงบ้าง ~
 
เสียงร่าเริงของ แชนายอน เหมือนดาบทิ่มแทงจิตใจของ ยูยอนฮา
ยูยอนฮาพูดอะไรไม่ออก เมื่อไม่มีคำตอบกลับมาจากเพื่อนของเธอ
แชนายอน เลือกที่จะพูดก่อน
 
– ฉันได้ยินมาว่าพ่อของเธอได้เลื่อนตำแหน่งให้เป็นฮีโร่ระดับปรมจารย์ฉันจะได้ยินข่าวนั้นตลอดเส้นทางไปเทือกเขาหิมาลัยเลยนะ
 
“…เธอยังอยู่ในเทือกเขาหิมาลัยใช่ไหม”
 
ยูยอนฮา บังคับไม่ให้น้ำตาของเธอไหลออกมา เสียงสำลักของเธอนั้นสั่นไหวอย่างน่าสังเวช
 
– จริงๆแล้วฉันเพิ่งปีนขึ้นมาได้ไม่นานมานี้เอง แต่ตอนนี้ฉันอยู่ในเมือง
 
แชนายอน เสียงฟังดูไร้เดียงสา ยูยอนฮา อยากเลียนแบบความร่าเริงของเธอ แต่น้ำตามันเต็มใบหน้าของเธอจนยิ้มไม่ออก
 
“แล้วงานเป็นยังไงบ้าง”
 
– ฉันสละเวลาของตัวเอง ชาวเมืองคนหนึ่งบอกฉันว่าเขาเห็นเขาดังนั้น
ฉันคิดคงใช้เวลาไม่นาน
 
ยูยอนฮารู้สึกว่าเธอจำเป็นต้องหยุดแชแนยอน แม้ว่าเธอจะค้นพบความจริงสำเร็จ แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเพราะคิมฮาจินตายไปแล้ว
ความจริงจะกลายเป็นความโศกเศร้าที่หนาวเหน็บซึ่งจะบดขยี้
แชนายอน อย่างแน่นอน
 
“…นายอน.”
 
– อ้อ จริงๆนะตอนนี้ ฉันแข็งแกร่งมาก เทือกเขาหิมาลัยนั้นดีเท่ากับเขาเพ็กตูเลยละ มีมอนสเตอร์มากมายปรากฏตัวที่นี่
 
แชนายอน พูดต่อ เธอพูดถึงความแข็งแกร่งของเธอและการเติบโตอย่างรวดเร็วของพลังเวทมนต์ในร่างกายในแง่ของปริมาณและคุณภาพเกี่ยวกับความรู้สึกพึงพอใจที่เธอทำให้เธอไปถึงระดับใหม่….
 
ต๊อก ต๊อก—
 
ในขณะนั้นเองมีคนมาเคาะหน้าต่างของรถลีมูซีน
 
– อ้อ ใช่ พิธีการจะเริ่มขึ้นแล้วเหรอ? ขอโทษนะฉันรบกวนเธอมากเกินไป ฉันจะโทรหาเธอในภายหลัง!
 
แชนายอน วางสายลง ยูยอนฮา ไม่มีโอกาสพูดต่อ
 
คิมฮาจินตายแล้ว
 
เธอไม่สามารถบังคับให้แชนายอนยอมรับความจริงข้อนี้ได้
 
ต๊อก ต๊อก—
 
เสียงเคาะดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ยูยอนฮา ดึงหน้าต่างลงครึ่งหนึ่ง
ด้านหลังหน้าต่างคือพนักงานที่ดูเหมือนบอดี้การ์ด
 
“ถ้าคุณไม่มีบัตรเชิญ คุณต้องออก…อ้า ผมขอโทษด้วยครับ!”
 
พนักงานจำยูยอนฮาได้และรีบโค้งคำนับทันที ยูยอนฮา ดึงหน้าต่างขึ้นมาโดยไม่ตอบและมองไปที่คนขับรถ รถลีมูซีนเข้าไปในที่จอดรถของสมาคมอย่างราบรื่น
 
…ไม่นานหลังจากที่รถลีมูซีนจอดในนั้น ยูยอนฮา ลงจากรถและเดินไปที่สนามหญ้าของสมาคม
 
แม้ว่าเธอจะได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาใกล้เธอยกเว้นกลุ่มคนไม่กี่คน ครึ่งหนึ่งของผู้คนที่มารวมตัวกันที่นี่ในวันนี้คือศัตรูของเธอ
 
“สวัสดี.”
 
ท่ามกลางฝูงศัตรูเธอสามารถเรียกชายคนนี้ว่าพันธมิตรได้อย่างมั่นใจ ปาร์คโซฮยอก ของ SH Agency เดินเข้าหาเธอ SH Agency ได้ต่ออายุสัญญากับ Essence of the Strait เมื่อไม่นานมานี้หลังจากพิสูจน์ความสามารถของตนโดยปรากฏว่าเป็นกลุ่มบริษัทที่น่าเชื่อถือ
 
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ.”
 
ยูยอนฮา ต้อนรับเขาตามปกติ ปาร์คซูฮยอกก็ตอบเธออย่างมีความสุขเช่นกัน แต่คำพูดที่ออกมาจากปากของเขาในวินาทีต่อมาก็แทง
ยูยอนฮา เข้ากลางหัวใจ
 
“โอ้ ใช่แล้วหัวหน้าฮาจินเป็นยังไงบ้างครับ”
 
“… .”
 
ยูยอนฮา แข็งตัว
 
“พวกเราติดต่อกันจนกระทั่งประมาณ 1 เดือนที่แล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่สามารถติดต่อเขาได้เลย เขายังอยู่ข้างในหอคอยหรือเปล่าครับ?”
 
ยูยอนฮา ยืนนิ่งขณะที่เธอมองดู ปาร์คโซฮยอก แต่ไม่สนใจเธอสนแต่เรื่อง หอคอยแห่งความปรารถนา
ยูยอนฮา ต้องกลับไปที่หอคอยเพื่อให้แน่ใจ เธอส่งข้อความถึงคิมฮาจิน มากกว่า 700 ข้อความและไม่ได้รับการตอบกลับแม้แต่ครั้งเดียว
 
“เขาเป็นคนที่ยุ่งมา ผมไม่ค่อยเจอเขาเลย หลายปีก่อนเขาเป็นคนแรกที่เริ่ม…?”
 
ปาร์คซูฮยอกยังคงพูดต่อว่าคิมฮาจินใจร้ายแค่ไหนที่ไม่ได้ติดต่อมาหา แต่ก็หยุดลงเมื่อเขารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขารู้สึกว่า ยูยอนฮา อยู่ด้านหลังของเขา
 
“หัวหน้า?”
 
เมื่อปาร์คซูฮยอกเรียก ยูยอนฮา เธอก็ได้แต่ยิ้มเบาๆ
 
“ …ถูกต้อง”
 
นั่นคือทั้งหมดที่เธอพูดได้ ในขณะนั้นเธอสังเกตเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยเข้ามาใกล้จากระยะไกล มันคือชินจงฮัก ชินจงฮักมองไปที่ปาร์คซูฮยอกแล้วยืนอยู่ตรงหน้ายูยอนฮา
 
“ขอแสดงความยินดีด้วย.”
 
นี่เป็นคำแรกของชินจงฮัก เขาไม่เคยอยู่เลยในตอนที่เธอต้องการเขา
ยูยอนฮา ตอบกลับอย่างรุนแรงด้วยความไม่พอใจจากจิตใต้สำนึก
“ใช่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ฉันได้ยินมาว่านายออกไปท่องเที่ยวในหอคอย…แต่ทำไมนายถึงกลับมาเร็วขนาดนี้? นายถูกไล่ออกมาหรือเปล่า?”
 
“… .”
 
คิ้วของชินจงฮักสั่นคลอน เขาจ้องมอง ยูยอนฮา และหน้านิ่วขมวดคิ้ว แต่ไม่ช้าก็ส่ายหัว
 
“ฉันแค่หยุดพัก ยังไงก็ตาม แชนายอน ยังอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”
 
แม้แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาทำก็แค่การมองหา แชนนายูน ยูยอนฮา กำเล็กๆของเธอแน่น
 
“นายอนไม่มา”
 
คำตอบสั้นๆ จากนั้น ยูยอนฮา เธอเดินผ่านชินจงฮักไปในทันที
——————-2————–