บทที่ 400 เฟตที่ 3 (6)
 
[ชองดัมดง, เขตคังนัม กรุงโซล, เกาหลีใต้]
 
ยูยอนฮา สร้างคฤหาสน์เพื่อตัวเองที่ใจกลางกังนัม คฤหาสน์ทันสมัยมีขนาดใหญ่มากกว่า 230 ตารางเมตรและสูง 4 ชั้น คฤหาสน์นี้เป็นส่วนหนึ่งของแผนการอิสรภาพของเธอ ยูยอนฮา มีความสุขที่ได้มีที่ของเธอในที่สุด
 
“ขอโทษนะ คุณช่วยระวังเฟอร์นิเจอร์ด้วยนะ?”
 
“รับทราบ~!”
 
ยูยอนฮา จ้างคนมาย้ายเพื่อขนข้าวของของเธอ แน่นอนว่ามันจะเร็วกว่านี้ถ้าเธอแค่ใช้เวทมนตร์หรือทักษะ แต่เธอก็อย่างถี่ถ้วน เธอค่อนข้างจะชอบใช้จ่ายเงินมากกว่าลงมือทำเอง
 
“โดยเฉพาะเตียงนั่น คุณต้องระมัดระวังเป็นพิเศษด้วยนะ เตียงนั้น”
 
“ฮ่าฮ่าฮ่า ปล่อยให้พวกเรา”
 
“อย่าหัวเราะและจงจริงจัง ฉันบอกไปแล้วนะว่าฉันจริงจัง”
 
“…อ๊ะใช่ๆ เข้าใจแล้ว”
 
เตียงที่พันแน่นถูกขนส่งขึ้นจากรถบรรทุก ยูยอนฮา มองดูอย่างหงุดหงิด เธอกัดริมฝีปากของเธออย่างไม่สบายใจว่าพวกเขาอาจจะทำเตียงล้มลงได้
 
“เสร็จแล้ว -!”
 
“เฮ้ออออออออ….”
 
โชคดีที่เตียงมาถึงอย่างดีและ ยูยอนฮา ลงไปที่ชั้นสองหลังจากที่เธอยืนยันว่าเตียงมาถึงอย่างปลอดภัยในห้องนอน ชั้นที่ 3 เป็นพื้นที่นั่งเล่นของเธอและชั้น 2 เป็นพื้นที่สำนักงานที่ออกแบบสำหรับ ยูยอนฮา
 
“…ฮุฮุฮู~ ฮุฮุฮุฮุฮุฮุฮุฮุฮุฮุฮุฮุ~”
 
ยูยอนฮา ฮัมเพลงอย่างสบายใจและนั่งลงที่โต๊ะทำงานของเธอ เก้าอี้ที่คิมฮาจินให้โอบล้อมร่างกายของเธออย่างมีความสุข เธอใช้เก้าอี้ตัวนี้มานานกว่า 3 ปี และมันก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันนี้มันเธอกลายเป็นสมบัติที่มีค่ามากเป็นอันดับ 3 ของธเออย่างที่ 2 คือเตียงและอันดับ 1 คือกิลด์ของเธอ
 
ติ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
เธอกำลังถูกห่อด้วยความสุขแต่โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น มันมาจาก
‘♥พ่อ♥’ ยูยอนฮา ยิ้มและรับสาย
 
“สวัสดีค่า.”
 
– สวัสดีที่รัก ~
 
ดูเหมือนว่าพ่อของเธอจะดื่มหนักกับเพื่อนของเขาเลยเมา ยูยอนฮา มักจะเกลียดพ่อของเธอที่ดื่ม แต่เธอตัดสินใจที่จะปล่อยเรื่องนี้ไปก่อน
 
– พ่อรู้ไหมว่าพิธีเลื่อนตำแหน่งของพ่ออีกแค่ 3 วัน รู้ใช่มั้ย~?
 
3 วันนับจากวันนี้พ่อของเธอยูจินวอนจะทิ้งชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ในฐานะวีรบุรุษเหนือวีรบุรุษเป็น ‘วีรบุรุษระดับผู้นำ’
 
“แน่นอนฉันจำได้ ลูกไม่จำเป็นต้องบอกด้วยซ้ำ”
 
– พ่อต้องมา. ถ้าพ่อมาไม่ได้ หนูจะพังพิธีนั้นทิ้งซะ
 
“แน่นอน พ่อจะไป”
 
– Ok ฉันเชื่อใจเธอ คุณลูกสาว เธอรู้ไหมว่าฉันภูมิใจในตัวเธอมาก
 
– เฮ้เฮ้เฮ้ แกเป็นใครมาคุยกับลูกสาวของฉัน ไปให้พ้น!
 
ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงอื่นที่ไม่ใช่พ่อของเธอจากโทรศัพท์อีกด้านหนึ่ง เขาเป็นเพื่อนของพ่อเธอ ยูยอนฮาขอให้พวกเขาดูแลพ่อของเธอและวางสาย
 
“ฮูฮูฮูฮููฮููฮูฮูฮูฮ… .”
 
เมื่อไม่นานมานี้เรื่องต่างๆกำลังไปได้สวย ยูยอนฮา มองไปรอบๆ ออฟฟิศอย่างเงียบๆ ห้องมันทำให้รู้สึกเหงานิดหน่อยแต่หรือจะหาเลขามาสักคนดีจะ บางทีเธออาจหาสัตว์เลี้ยงมาดีนะ
 
ดิ้งๆๆๆๆๆๆๆๆ-
 
เธอถูกดึงสติจากทางเลือกที่ยอดเยี่ยมทั้ง 2 เมื่อโทรศัพท์มาจากผู้ให้ข้อมูลคนหนึ่งของเธอ
 
– หัวหน้านี่เป็นเรื่องเร่งด่วน ตอนนี้มอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ออกมาใน Pandemonium เต็มเลย
 
นี่คือข้อมูลที่คิมฮาจินต้องการ ยูยอนฮา นั่งตัวตรงและล้างคอของเธอ
 
“นี่มาจากพยานหรือนายมีหลักฐานแบบชัดเจนไหม”
 
– ผมมีหลักฐานที่ชัดเจน พวกเราจัดการบันทึกคลิปสั้นๆของ
มอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ด้วยโดรนของพวกเราที่อยู่ใกล้ๆ
 
“อืมมม.”
 
ยูยอนฮา พยักหน้าอย่างพอใจ การส่งเจ้าหน้าที่สอดแนมหลายร้อยคนใน Pandemonium คุ้มค่ากับความพยายาม
 
– คลิปได้รับความเสียหายจากคลื่นพลังเวทมนต์ตรงกลาง แต่ส่วนที่สำคัญยังคงอยู่ ผมจะส่งมันไปเดี๋ยวนี้
 
“…โอเค.”
 
สิ้นสุดการโทรและไฟล์วิดีโอก็ถูกส่งมา ยูยอนฮา เอากระป๋องโค้กออกจากตู้เย็นแล้วเล่นวิดีโอ ป๋อก-เธอเปิดกระป๋องและกำลังจะจิบโค้ก
 
“… ?”
 
แต่แล้วเธอก็สังเกตเห็นว่าวิดีโอได้สิ้นสุดลงแล้ว
 
“แค่นี้เองเหรอ?”
 
เมื่อเธอรู้ว่าวิดีโอนั้นมันมีความยาวเพียง 3 วินาที เธอจิบโค้กและกดปุ่มเล่นอีกครั้ง
 
“นี้มันอะไรกัน….”
 
เสียงพึมพำตรวจจับการสั่นสะเทือนที่ผิดปกติและซูมเข้ามาบนหลังคาของอาคาร มีเหตุการณ์ที่ตรวจไม่พบด้วยตาเปล่าเกิดขึ้น
 
ไม่รู้ว่ามันถูกยิงด้วยจรวดหรืออะไรเพราะจู่ๆอาคารก็พังลงมาอย่าง ง่ายดาย พร้อมการถูกแทงหัวใจของคนบางคนบนหลังคา วิดีโอสิ้นสุดลงทันทีหลังจากการระเบิดของพลังเวทย์ขนาดใหญ่
 
“อืม … .”
 
อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นผู้ข่าวก็ส่งคลิปที่สองที่ช้ากว่า 1,000 เท่ามาให้ เธอเล่นวิดีโอที่ 2 และเริ่มวิเคราะห์ในเชิงลึก ถึงอย่างนั้นเธอก็แทบจะไม่ทันได้เห็นสิ่งมีชีวิตตัวนั้น ‘มันเร็วขนาดไหนกันนะ?’
 
“ฮะ?”
 
ในตอนแรก ยูยอนฮา ให้ความสำคัญกับมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ แต่จู่ๆสายตาเธอก็จ้องมองไปทางอื่น เธอไม่ดูมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ต่อแต่ว่าเธอเห็นคนที่หน้าตาคล้ายคิมฮาจินถูกมอนสเตอร์ผ่าครึ่งร่าง
 
“เดี๋ยวก่อนนะ เดี๋ยวก่อน”
 
เธอรู้สึกถึงความไม่ลงรอยกันและดูคลิปใหม่อย่างรวดเร็ว เหยื่อนิรนามถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์ เขาสวมหมวกแต่ในช่วงเวลาสั้นๆที่มอนสเตอร์ ฟันเขาขาดเป็น 2 ท่อนหมวกเขาก็ปลิวไปตามสายลม และใบหน้าที่ถูกเปิดเผยนั้นเป็นสิ่งที่ยูยอนฮาคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง
 
“นี้มัน….”
 
แต่นั่นเป็นไปไม่ได้ เพราะเธอรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เธอจึงดูคลิปใหม่อีกครั้ง เธอหยุดที่ใบหน้าของเขาและซูมเข้าไปบนหน้าจอ
 
“… อ่า.”
 
เธอพูดอะไรไม่ออก มือที่อยู่เหนือเม้าส์กำลังสั่นเทา
 
‘นี่…นี่มันไม่จริง ทำไมเขาถึงอยู่ใน Pandemonium? เขาคิดว่าเขาสามารถเอาชนะมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ด้วยตัวเองจริงๆเหรอ? หรือว่าเขาไล่ตาม Chameleon Troupe ไปใน Pandemonium โดยบังเอิญ? ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร….แต่นี้มัน’
 
ยูยอนฮา เล่นคลิปอีกครั้ง เธอจดจ่อกับภาพที่ชัดเจน
 
“ผู้ชายคนนี้….”
 
เสียงแผ่วเบาออกมาจากปากของ ยูยอนฮา ขณะที่เธอดูฉากนั้นอีกครั้งด้วยความงุนงง ไม่ว่าเธอจะกดวิดีโอใหม่กี่ครั้งและอัปเกรดคุณภาพวิดีโอกี่ครั้งผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม ที่เลวร้ายคือมันยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่เคยลืมใบหน้าและชื่อของชายคนนี้
 
“เป็น…เป็น คิมฮาจิน”
 
เมื่อมาถึงจุดนี้เธอไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว เธอจับ Smart Watch ของเธออย่างรุนแรง เธอโทรหา คิมฮาจิน ทันที
 
[ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้….]
 
เสียงเรียกเข้าที่โหดร้ายประกาศว่าเขาไม่อยู่ ยูยอนฮา โทรมาอีกครั้ง
 
[ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้….]
 
และอีกครั้ง.
 
[ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้….]
 
เธอโทรต่อ
 
[ไม่สามารถติดต่อผู้รับได้ในขณะนี้….]
 
เสียงที่ไม่แยแสจากดังก้องทั่วสำนักงานที่ว่างเปล่า ยูยอนฮา พยายามโทรซ้ำแล้วซ้ำอีก
 
*************************************************************************
 
[ชั้น 27 – โคลีเซียมปีศาจ, ห้องนักรบ]
 
“เฮ้อออออออออออออ….”
 
3 วันแล้วตั้งแต่ที่เธอถูกขังอยู่ในห้องที่มีลักษณะเหมือนห้องขัง
‘มันเกิดขึ้นได้ยังไง?’ จินซาฮยอค นั่งอยู่บนเตียงและเริ่มเล่ารายละเอียดของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างเงียบๆในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา
 
ทุกอย่างเริ่มต้นจากนกที่เป็นสัตว์เลี้ยงของดอกบัวดำ พวกเขาสามารถหาหอคอยราชาปีศาจเจอได้ด้วยความช่วยเหลือของนกอินทรี นี่เป็นเรื่องดี พวกเธอหยุดยั้งไอลีนไม่ให้พยายามเข้าไปในหอคอยทันทีและพักสมองประมาณ 3 วันข้างหน้า
 
พวกเธอพักกันในช่วงเวลานั้น
 
พวกเธอชารต์พลังบนชั้น 7 และหาน้ำยากับการ์ดที่มีประโยชน์เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการปีนหอคอย พวกเธอต้องการให้ ยียอนฮาและ ชินจงฮัก เข้ามือ แต่ทั้ง 2 คนยังไม่พร้อม
 
ดังนั้นจินเซียน, ไอลีน, คิมซูโฮและอียองฮาเลยเข้าไปในหอคอยราชาปีศาจด้วยกัน
 
ตอนแรกพวกเธอคิดว่าทุกอย่างจะราบรื่น
อย่างไรก็ตามในไม่นานพวกเธอก็ตกเป็นเหยื่อของกับดักที่บังคับให้ต้องแยกกลุ่ม พวกเธอถูกแยกออกจากกันโดยไม่มีการติดต่อใดๆมันอาจเป็นเพราะพลังเวทมนตร์
 
แม้เธอจะติดอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยจินเซยอนก็เชื่อในสหายของเธอ เธอเชื่อว่าเธอจะเจอพวกเขาอีกครั้งหากเธอยังคงปีนหอคอยต่อไป
อย่างไรก็ตามแม่มดปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับปีศาจหลายร้อยคนและแสดงลูกบอลคริสตัลให้เธอดู
 
มันสะท้อนให้เห็นภาพของ อียองอา ที่ถูกขังเอาไว้
 
จินซาฮยอค ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมแพ้ พวกมันขู่ว่าจะฆ่าเพื่อนของเธอ อียองอาแม้จะชอบโม้เรื่องลูกๆของเขากับเธอทุกครั้งที่เขามีโอกาส แน่นอนว่าเด็กๆไม่สมควรที่จะจากพ่อไป
 
“เฮ้ออออออออออ…เรายังไม่ควรลงมือทำอะไร”
 
จินซาฮยอค สูดหายใจลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง เธอต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าทุกคนโอเค ตราบใดที่พวกเธอยังมีชีวิตอยู่พวกเธอจะได้เจอกันอีกในซักวันหนึ่ง
 
– มนุษย์ จินเซยอน ถึงเวลาแล้ว
 
ทันใดนั้นก็มีเสียงหนักตกลงมาจากเพดาน จินเซยอนถอนหายใจและในไม่ช้าก็มีปีศาจปรากฏตัวต่อหน้าห้องขังของเธอ
 
“ตามฉันมา.”
 
ยามตาเดียวมองจินเซียน วิธีที่เขาสัมผัสเธอในขณะที่เขาลากเธอออกไปจากห้องขังนั้นน่ากลัวมาก
 
เธอแทบจะห้ามตัวเองไม่ให้ยิงลูกศรแสงสว่างออกมาไม่ได้
 
“แกไม่ควรโกหกว่าจะให้ฉันออกไปเมื่อฉันได้รับชัยชนะ 10 ครั้ง”
 
“ไม่ต้องห่วง แน่นอนพวกเรารักษาคำพูดของเรา พวกเราจะปล่อยเธอไป ถ้าเธอชนะ 10 ครั้ง”
 
“เมื่อฉันออกไปจากที่นี่แกจะเป็นคนแรกที่ฉันฆ่า”
 
“ทำตามที่คุณต้องการเลย ถ้าทำได้”
 
ยามตาเดียวยิ้มเยาะ
 
“ชนะ 10 ครั้งแล้วฉันจะปล่อยตัวเธอ” – คำสัญญานี้เป็นเรื่องโกหกอย่างไม่ต้องสงสัย เขาอาจวางแผนที่จะปล่อยเธอ แต่เขามีนิยามที่แตกต่างจากคำว่า ‘ปล่อย’ แบบปกติ
 
ไม่ว่ายังไงจินเซยอนก็เดินตามหลังยามและมาถึงทางเข้าด้านขวาของโคลอสเซียม ด้านหลังประตูที่นำไปสู่สนาม ยามพูดออกมา
 
“คู่แข่งของเธอในวันนี้เป็นคนที่เพิ่งเข้ามาเมื่อวานนี้เอง”
 
“…คนมาใหม่? แกหมายถึง เขาเป็นมนุษย์งั้นเหรอ?”
 
“เธอเห็นเอง.”
 
“อืม…ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าเขาเป็นใคร”
 
จินเซยอนจดจำ ชายคนหนึ่งได้ – ชอคจุนกยอง – เธอพยักหน้า
 
– เธอเก่งมาก เธอสมควรได้รับรางวัล! ตอนนี้พวกเรามาเริ่มงานเลี้ยงแห่งความตายกันเถอะ!
 
ในขณะนั้นเองประตูสู่เวทีก็เปิดออกมาพร้อมกับเสียงตะโกนของปีศาจ เสียงคำรามดังกึกก้องจากอีกด้านหนึ่งของประตู
 
จินซาฮยอค เข้าสู่เวทีพร้อมหน้าบึ้ง กุญแจมือรอบข้อมือของเธอหลุดออกและยามก็ส่งธนูให้เธอ
 
ด้วยธนูในมือของเธอ เธอมองตรงไปที่คู่ต่อสู้ของเธอในอีกด้านหนึ่ง
 
“…?”
 
อย่างไรก็ตาม จินเซยอน เงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย เงาภาพเธอเห็นจากระยะไกลนั้นแตกต่างจากที่เธอคาดไว้อย่างสิ้นเชิง
 
“ผู้ชายคนนั้น….”
 
เขาผอมเพรียวและสวมเสื้อคลุมสีดำซึ่งคลุมเขาไว้ทั้งหมดและสวมหน้ากากสีดำ ดอกบัวทองคำ ถูกปักลงบนเสื้อคลุมของเขาและเขาถือธนูสีดำไว้ในมือ ภาพลักษณ์ของเขาชัดเจนว่าไม่ได้มีเจตนาปกปิด
ตัวตนของเขาเอง
 
“อย่าบอกฉัน….นะว่า”
 
ดวงตาของจินเซยอนเบิกกว้าง
 
เธอรู้ดีว่าชายคนนี้เป็นใคร เขาเป็นนักธนูที่แข็งแกร่งที่สุดใน
Tower of Wish และ Chameleon Troupe เจ้าของที่นั่งสีดำคนปัจจุบันและบางทีอาจเป็นคนที่เธออยากเจอมากที่สุด
 
ดอกบัวดำ