บทที่ 386 หอคอยแห่งความปรารถนา (6)
 
“สักวัน…สักวัน….ตอนที่ฉันแข็งแกร่งกว่านี้…ฉันจะสู้กับเขาอีกครั้ง
ดังนั้นอย่ามาก่อกวนฉัน”
 
คิมฮาจินกำลังยุ่งอยู่กับการปีนหอคอย ในขณะที่เขาจากไปจินซาฮยอคก็วางแผนที่จะทำงานหนักใน Crevon เพื่อหา TP จากนั้นก็เสริมความแข็งแกร่งให้กับตัวเองผ่านทางศูนย์อัพเกรด
 
“ด้วยความคิดในปัจจุบันของเธอ ฉันไม่คิดว่าคุณจะเอาชนะเขาได้ไม่ว่าเธอจะแข็งแกร่งขึ้นแค่ไหน ดูสิเธอยังพูดติดอ่างอยู่เลย”
 
“… .”
 
จินซาฮยอค จ้องมองเบลล์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
 
“คิดว่ามันเป็นการลงโทษสำหรับทุกคนที่เธอฆ่า”
 
อย่างไรก็ตามคำที่ตามมานั้นเป็นสิ่งที่แม้แต่จินซาฮยอค ก็คิดว่ามันยากที่จะไม่สนใจ เธอบังคับให้ตัวเองยิ้มและถ่มน้ำลายออกมา
 
“ถ้านี่เป็นการลงโทษสำหรับสิ่งที่ฉันได้ทำลงไป งั้นนายคงไม่ตายง่ายๆแน่ๆ”
 
เมื่อได้ยินเรื่องนี้เบลล์ก็ยิ้ม
 
“ฉันบอกเธอแล้วว่าเธอจะเป็นคนที่ฆ่าฉัน ฉันจะบอกให้เธอรู้ว่าการลงโทษของฉันคือการเพิ่มคนที่จะฆ่าฉันยังไงละ”
 
“…เหมือนนายจะพูดมากเกินไปแล้วนะ”
 
“ฮ่าๆๆ.”
 
เบลล์หัวเราะ ทันใดนั้นเขาก็หันมาจ้องมองจินซาฮยอค ใบหน้าของเขาแข็งค้างขึ้นมาทันทีใบหน้าที่จริงจังและน่ากลัวของเขาทำให้จินซาฮยอคเอียงศีรษะ
 
“นายทำอะไรละนั้น”
 
“คะ…คิมฮาจิน ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่”
 
ทันใดนั้นร่างกายของจินซาฮยอค ก็แข็งตัว ท้องของเธอปั่นป่วนและเหงื่อเย็นๆปรากฏขึ้นที่หลังของเธอ
ฮ่าาาา,ฮ่าาาา,ฮ่าาา….ความหวาดกลัวฝังลึกลงไปในจิตใจเธอลุกขึ้นและหายใจไม่ออก จินซาฮยอค รู้สึกว่าวิสัยทัศน์ของเธอพร่ามัวและ
พยายามหันไปอีกทิศทาง
 
“คุณ เบลล์ ฮิฮิเขาแค่ล้อเล่นน่ะ ซาฮยอค ไม่มีใครอยู่ข้างหลังเธอหรอก”
 
รูมิบอกความจริงออกมา จินซาฮยอค รู้ว่าเบลล์ล้อเล่นแต่มันก็สายเกินไป
 
“อ้วกกกกกกกกกกกกก-!”
 
จินซาฮยอค อาเจียนออกมาทุกอย่างที่เธอเพิ่งกิน แม้แต่เบลล์ก็รู้สึกประหลาดใจกับการอาเจียนโดยฉับพลันของเธอ
 
อุแหวะะะะะะ,อุแหวะะะะะะ,อุแหวะะะะะะ….
 
หลังจากล้างหน้าท้องของเธอจินซาฮยอค แววตาของจินซาฮยอคก็เปล่งแสงสะท้อนที่ดุร้ายออกมาเมื่อเห็นน้ำตาและน้ำมูกไหลลงมาจากใบหน้าของเธอ เบลล์ก็ประหลาดใจ
 
“…แกมันเป็นไอ้ลูกหมาตัวเมีย”
 
“เอ่อ ขอโทษ ฉันไม่รู้ว่ามันแย่ขนาดนี้”
 
บริกรมาถึงอย่างรวดเร็วพร้อมเครื่องมือทำความสะอาด แต่เบลล์ปลดปล่อยพลังเวทมนต์ของเขาก่อนอีกฝ่ายจะมาถึงเพื่อเผาอาเจียนของ
จินซาฮยอค ทิ้ง
 
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะกลัวขนาดนี้…โทษที อยากให้ฉันสั่งอาหารให้เธอเพิ่มอีกไหม”
 
“หุบปากไปเลยนะ ไอ้เวร ฉันไม่อยากได้ความช่วยเหลือจากแกกก…”
 
จินซาฮยอค ด่าออกมารั่วๆเบลล์รับฟังทุกอย่างด้วยรอยยิ้มจากนั้นเมื่อจินซาฮยอค เงียบลงไปเขาก็ยกนิ้วขึ้นมา
 
“ชู่ๆๆๆ-!”
 
“ชู่ๆพ่อมึงสิ ไอเหี้ย! แกลองทำอีกครั้งสิ ฉันจะฆ่าแกจริงๆแล้วนะ”
 
“เอาล่ะฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ฉันสัญญา.”
 
เบลล์สัญญากับ จินซาฮยอค เขาอยากเกี้ยวก้อยสัญญาแต่เขากลัวว่าก่อนจะสัญญานิ้วของเขาน่าจะถูกตัดซะก่อน
 
“…แก ไอ้ชั่ว แกยังกล้า”
 
จินซาฮยอค บ่นไม่หยุด แม้ว่ามองอีกมุมดูเหมือนว่าเธอจะสะอื้นมากกว่า
 
เบลล์ ถอนหายใจขณะที่เขามองดู จินซาฮยอค
 
“ต่อจากนี้ไปอย่าโกรธและอย่ากลัว ค่อยๆเติบโตขึ้นอย่างมั่นคงต่อไป ฉันสัญญาแล้วใช่ไหม พรสวรรค์ของฉันจะเป็นของเธอ”
 
ฉันจะให้พรสวรรค์กับเธอ เบลล์ บอกคำพูดของเขาที่เคยพูดเพื่อล่อลวงจินซาฮยอค นี่เป็นเหตุผลเดียวที่ จินซาฮยอค ตัดสินใจติดตามเขามา
 
“ไม่นานหรอก”
 
มีทางเดียวเท่านั้นที่เขาจะส่งมอบพรสวรรค์ให้เธอได้
 
“จนกว่าเธอจะฆ่าฉันได้”
 
– ปัง
 
ในขณะนั้นเองประตูร้านก็เปิดออกและลูกค้าใหม่ๆก็เดินเข้ามา เบลล์มองด้วยรอยยิ้ม แต่สีหน้าของเขาก็เย็นชาลงอย่างรวดเร็ว
 
“… .”
 
“ฮ่าฮ่าฮ่า นายคิดว่าฉันจะหลงกลอีกละสินะ”
 
เบลล์ ปิดปากของจินซาฮยอค อย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าจะสายเกินไป เบลล์ ขมวดคิ้ว เช่นเดียวกันกับรูมิซึ่งนั่งถัดไปจากเขา
ต่อมาในที่สุดจินซาฮยอค ก็เข้าใจสถานการณ์ ของจริงงั้นเหรอ แม้แต่เบลล์ก็คงไม่ใช้กลอุบายแบบเดียวกัน 2 ครั้งติดแบบนี้ เบลล์เริ่มใช้งาน เทเลพอร์ต ท่าทางที่จริงจังของเขาทำให้ร่างกายของจินซาฮยอคแข็งตัว
 
“ซาฮยอค.”
 
“… .”
 
เมื่อได้ยินเสียงอันเลวร้าย จินซาฮยอค ก็พยักหน้าเบา ๆ
เบลล์มองตาเธอแล้วพูดต่อ
 
“ฉันหลอกเล่น 555555”
 
“… .”
 
“ฮิฮิฮิ.”
 
รุมิหัวเราะออกมา จากนั้นจินซาฮยอคก็หน้าซีด
 
“พวกเธอ 2 คนนนนนนนนนนนนน!”
 
…ไม่นานจินซาฮยอค ก็กระโจนเข้าใส่มั้ง 2 คนเหมือนสัตว์ร้าย
 
*************************************************************************
 
[ชั้น 24 ทะเลทราย]
 
15.00 น.
รถไฟหยุดจอดที่ชั้น 24 ยังมีคนอีกกว่า 100 คนที่เหลืออยู่ในรถไฟ เนื่องจากรถไฟจะอยู่ได้ 1 สัปดาห์ เจน,บอส,ชอคจุนกยอง และ
จินโยฮาน กลับสู่โลก ในขณะเดียวกันผมก็ออกไปดูพื้นที่ทะเลทราย
 
“ไปกันเถอะ.”
 
– ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
ผมขี่ ซันนูรี่ หลังจากควบม้าไปผ่านทุ่งทรายสักพักผมก็หยิบหนังสือแห่งสัจธรรมออกมา
 
“มาดูกัน….”
 
คำถามที่ผมต้องการถามนั้นง่าย: มีโอเอซิสภายในระยะทาง 10 กม. จากตำแหน่งที่ตั้งของผมหรือไม่
 
[ไม่มีโอเอซิสภายในระยะ 10 กม. จากที่ตั้งของคุณ]
 
“หืม ซันนูริ ไปกันเถอะ”
 
– ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หลังจากนั้นผมก็ทำซ้ำสิ่งเดียวกัน ผมหยุดทุก 10 กม. ถามหนังสือแห่งสัจธรรมแล้วเดินทางต่อหากไม่พบโอเอซิส หลังจากนั้นประมาณ 50 กิโลเมตร …
 
[โอเอซิสอยู่ในระยะ 10 กม. จากตำแหน่งของคุณ]
[ตำแหน่ง… ]
 
“พวกเราจะไปที่นั่น.”
 
ด้วยโชคของผมการค้นหาโอเอซิสนั้นไม่ยากเกินไป ผมใช้เวลาเพียงไม่นานพร้อม 1.5 รอยสักผมวางแผนไปที่โอเอซิสทันทีและผมก็รู้สึกถึงการปรากฏตัวของผู้คนที่อยู่ข้างหลังผม พวกเขาดูคุ้นๆมากจริงๆ
 
“… .”
 
ผมหันหลังกลับไป ผมเห็นชายคนหนึ่งสวมผ้าโพกหัว เงาของเขานั้นช่างคุ้นเคยและใบหน้าของเขาก็ดูคุ้นมากๆ เขาคือคิมซูโฮ พระเอกของเรื่อง
 
“เอ๊ะ?”
 
คิมซูโฮเองก็สังเกตเห็นผมขณะดวงตาเบิกกว้างจากนั้นเขาก็ยกแขนขึ้นและโบกมืออย่างร่าเริง
 
“ฮาจินนนนนนนน~!”
 
เขาวิ่งเข้ามาพร้อมกับตะโกน ผมกระโดดลงมาจาก ซันนูรี่ และรอเขา ด้วยความเร็วของเขา เขาจะมาถึงผมในเวลาไม่ถึง 1 นาที จากนั้นเขาก็ยื่นมือมาข้างหน้าพร้อมรอยยิ้มเขินอาย
 
“ไม่ได้เจอกันนานมากเลยนะ ฮาจิน”
 
“นั้นสิ.”
 
มันเป็นการเจอกันที่สมบูรณ์แบบ เพราะผมอยากให้อะไรเขาพอดี
 
“ซูโฮ ฉันมีของขวัญให้นาย….”
 
“อ้อ เหมือนกันเลย ฮาจินนี่สำหรับนาย….”
 
แต่ดูเหมือนว่าคิมซูโฮจะคิดในสิ่งเดียวกันขณะที่เขาหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเขา
พวกเราหยุดนิ่งแล้วมองหน้ากันสักพัก จากนั้นพวกเราก็หัวเราะออกมา
ผมให้ของขวัญของผมก่อน
 
“เอาสิ่งนี้ไปก่อน”
 
“นี่มันอะไรน่ะ?”
 
“การ์ดที่เหมาะสำหรับนาย”
 
“อ๊ะ นายซื้อการ์ดบนชั้น 21 ด้วยเหรอ?”
 
คิมซูโฮ รับการ์ดของผมไปโดยไม่คิดมาก แต่เมื่อเขาเห็นการ์ดใบนั้นแล้วคิ้วของเขาก็กระตุกและเขาก็รีบเปลี่ยนใบหน้าอย่างรวดเร็ว
 
“8…8 ดาว? ฮะ-ฮาจิน นี่มันการ์ด 8 ดาว ฉันว่านายหยิบผิดแล้วละ”
 
“ไม่ นั่นละถูกแล้ว มันมีไว้สำหรับดาบ นอกจากนี้มันยังมีคุณสมบัติธาตุแสง มันถูกสร้างขึ้นมาสำหรับนาย”
 
อย่างที่ผมบอกไปแล้ว ผมยื่นมือออกไป
 
“ตอนนี้เอาของมาให้ฉันด้วย นายมีการ์ดให้ฉันด้วยใช่ไหม”
 
“ฮะ? โอ้ ใช่แต่เอ่อ มัน….”
 
คิมซูโฮซ่อนการ์ดที่เขาหยิบออกมาไว้ด้านหลังผมถามด้วยรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าของผม
 
“นายทำอะไรน่ะ?”
 
“เอ่อ มันก็แค่…มันแตกต่างกับสิ่งที่นายให้ฉัน….มากเกินไป”
 
“ไม่เป็นไร เอามาให้ฉันดูหน่อยสิ”
 
ผมเดินหาเขา เขาก็ถอยหลังแต่ไม่นานเขาก็ตัดสินใจแม้ใบหน้าแดงก่ำดูเหมือนว่าเขาจะอายมาก
 
“ไม่เป็นไรๆ~”
 
“… .”
 
“อย่าอายไปเลยน่า”
 
ฉันไม่ได้อาย ฉันแค่รู้สึกแย่…คิมซูโฮบ่นอย่างเงียบๆในขณะที่เขาส่งการ์ดให้ผม
 
===
[เสียงสะท้อนแห่งความเงียบ] [การ์ดใช้งาน] [6 ดาว]
○ คุณสมบัตินี้ใช้ได้กับอาวุธยิง
===
 
“……….ปะ-เป็นยังไงบ้าง?”
 
คิมซูโฮถามอย่างประหม่า ผมยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ
 
“เยี่ยม มัมสมบูรณ์แบบมากสำหรับฉัน”
 
เมื่อได้ยินแบบนี้ในที่สุดใบหน้าที่ตึงเครียดของคิมซูโฮก็คลายออก
 
…..แต่แล้ว
 
วิ้งงงงงงงงงงงงงงงงง—
 
ลำแสงพุ่งลงมาจากท้องฟ้าทันทีทันใด
 
“อะไรน่ะ?”
 
คิมซูโฮและผมยกอาวุธของพวกเราอย่างรวดเร็ว มันเป็นทักษะ
เทเลพอร์ต ที่ไม่คาดคิด อย่างไรก็ตามพวกเราเอียงหัวอย่างสงสัยเมื่อเห็นคนที่ปรากฏออกมา
 
“…ผู้อาวุโส?”
 
คิมซูโฮพึมพำอย่างตกตะลึง ผู้หญิงที่มาถึงไม่ใช่ศัตรู มันเป็นจินเซยอน
 
“สวัสดี.”
 
จินเซยอนคำทักทายอย่างรวดเร็วกับคิมซูโฮก่อนที่จะหันมาหาผม
จากนั้นเธอก็จ้องมองที่ใบหน้าของผมอยู่นานราวกับว่าผมซ่อนบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ หลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็ยื่นมือของเธอออกมา
 
“สวัสดี คุณ เฟนริล”
 
“…อ๊ะ สวัสดี”
 
“ฉันเป็นแฟนคลับคุณ.”
 
“ขอโทษนะ อะไรนะครับ?”
 
ผมผงะกับคำพูดสุดท้ายของเธอ แฟนคลับของผม จินเซยอนยิ้มแล้วแสดงชื่อเห็น ‘กลุ่ม’ ที่เธอเป็นสมาชิก [นักธนูจินเซยอน]
 
– เฟนริลคลับ สมาชิก # 3
 
“ … เฟนริลคลับ? อะไรละนั้น?”
 
“มันเป็นเหมือนกลุ่มแฟนคลับ นายเป็นมือปืนที่มีสไตล์และโดดเด่นจนทำให้หัวใจของฉันสั่นไหวน่ะนะ”
 
ผมรู้สึกถึงความผิดปกติจากคำพูดของเธอ สิ่งที่ จินเซยอน บอกผมนั้นเป็นความจริงครึ่งหนึ่งและคำโกหกครึ่งหนึ่ง แต่ผมไม่รู้ว่าส่วนไหนเป็นความจริงและส่วนไหนเป็นเรื่องโกหก ผมซ่อนความสงสัยและถามออกมาโดยแกล้งทำเป็นไม่ได้ตั้งใจ
 
“แล้ว…ใครคือแฟนคลับ # 1?”
 
“อา เป็นผู้เล่นชื่อ ‘CaptainBritain’ นายรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร”
 
“… .”
 
CaptainBritain
 
แน่นอน ผมรู้ว่าเป็นใคร ผมตอบด้วยท่าทางไอแห้งๆแบบน่าอึดอัดใจ