บทที่ 359 กระบวนการของโชคชะตา (1)
 
[ชั้น 15 เรือถูกทอดทิ้งของ Genkelope]
 
“เฮ้อออออออออออออ เหนื่อยจังแฮะ”
 
จาก NPC ทั้งหมดที่ต้องมีสติกมาเปิด [กัปตันโฮเนอร์ ระดับ 1],
[หัวหน้าช่างเทคนิค – แมตต์] และ [หัวหน้านักวิทยาศาสตร์ – เดวอน] พวกเขาเป็นคนที่ผมช่วยเหลือและมี NPC ระดับหัวหน้าอีก 4 คน
แต่พลังรอยสักผมหมดซะก่อนนี้สิ
 
“…ขอโทษนะ คุณยังไหวไหม”
 
รอยสัก 2 เส้นสำหรับกัปตัน 1 เส้นสำหรับช่างเทคนิคและเส้นสุดท้ายสำหรับนักวิทยาศาสตร์ ผมมึนงงไปหมดหลังจากใช้ไปทั้งหมด 4 เส้นใครจะคิดว่าผมจะใช้รอยสักจนหมด ปกติผมจะต้องระวังตัวตลอดไม่ให้มันหมดแม้แต่ในระหว่างการต่อสู้? ผมหันหัวของผมและมองไปที่
พวกเขาขณะที่ผมนอนบนพื้น
 
โฮเนอร์ แมตต์ เดวอน
3 คนนี้เป็น NPC ที่สำคัญที่ฉันสร้างขึ้นด้วยความระมัดระวังแม้ว่าการแต่งจะยุ่งยากและยุ่งเหยิง แต่พวกเขาเป็นทาสที่มีทักษะและมีประโยชน์อย่างมาก (?) ใครจะเคลียร์เควสทั้งหมดบนชั้นที่ 15 ได้ก็ต้องพึ่งพวกเขานี้ละ
 
“คุณผู้เล่น มีอะไรผิดปกติกับร่างกายของคุณเหรอ?”
 
“ไม่ ฉันไม่เป็นไร ฉันคิดว่าฉันทำงานหนักเกินไปน่ะ พักแปบก็หายแล้ว”
 
“อ้อ เข้าใจแล้ว.”
 
โฮเนอร์ กัปตันทีมที่มีแนวโน้มว่าหลุดจากยุค 30 ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
 
“จริงๆแล้วพวกเรามาจาก ‘Genkelope Zone’ บนชั้น 16 … ”
 
จากนั้นคำอธิบายที่ไม่เข้ากันซึ่งเป็นลักษณะของ NPC ก็เริ่มต้นขึ้น
เรื่องราวของพวกเขา : พวกเขาเป็นสมาชิกบนเรือลำเดียวกันทั้งหมดซึ่งแล่นผ่าน [Tower’s Void] เพื่อหลบหนีจากปีศาจที่ยึดครองชั้นที่ 16 ทันใดก็มีเรือเข้าโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว ความพ่ายแพ้ในครั้งนั้นของ
พวกเขา ทำให้พวกเขารวมพลังและกำลังคนทั้งหมดไปยังเขต 3 และเข้าสู่โหมดจำศีลโดยหวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือในอนาคต
 
“หืมมม ดังนั้นพวกคุณคือคนที่อาศัยอยู่ในชั้นที่ 16 งั้นเหรอ”
 
“แต่เดิมพวกเราก็เป็นผู้อยู่อาศัยบนชั้นที่ 15 เพราะพวกเราจอดเรือของเราไว้ใน Tower’s Void ชั้นอื่นๆก็ถูกสร้างขึ้นอย่างดุเดือด..แต่ไม่ว่ายังไง พวกเราก็เป็นผู้รอดชีวิตกลุ่มสุดท้ายของ Genkelope”
 
“… .”
 
ผมพยักหน้า. เขต Genkelope เป็นย่านที่อยู่อาศัยเก่าแก่ที่ถูกปีศาจทำลายไปแล้ว จะสังเกตเห็นว่าปีศาจแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ โฮเนอร์มองมาที่ผมพร้อมดวงตาที่เบิกกว้าง
 
“นอกจากพื้นที่ 3 แล้วผู้คนหลายพันคนยังนอนหลับอยู่ในส่วนลึกของห้องใต้ดินของเรือ น่าจะมีลูกเรือคนอื่นๆซ่อนอยู่ในพื้นที่ 1 และ 2 ด้วยเช่นกัน”
 
“ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย!”
 
ก่อนที่ โฮเนอร์ จะทำอะไร NPC หนุ่มสาวก็วิ่งมาหาผมแล้วโค้งคำนับ 90 องศา
 
– ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย!
 
– พวกเราขอร้องละ!
 
ข้างหลังพวกเขามีกลุ่ม NPC ประมาณ 50 คนซึ่งพึ่งออกมาจากการจำศีล ในเวลาเดียวกันการแจ้งเตือนของระบบก็โผล่ขึ้นมา
 
[ภารกิจใหญ่เกิดขึ้น – การกู้คืนและการเรียกพื้นสภาพเรือ]
[ฐานข้อมูล Extra7 ได้รับการลงทะเบียนในพื้นที่ 3]
[ผู้เล่น ‘Extra7’ ได้รับการเสนอชื่อในฐานะเจ้าของพื้นที่ 3]
[ตอนนี้คุณสามารถใช้ TP เพื่อปรับปรุงพื้นที่ 3 .]
[คุณสามารถสละสิทธิ์เหล่านี้ได้ตลอดเวลา]
 
ผมรู้สึกกดดัน แต่พวกเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของตอนจบที่ผมต้องการหลังจากนี้
 
“………นั่นคือสิ่งที่ผมอยากจะทำอยู่เลย”
 
บรรยากาศนั้นมืดมนกว่าบนชั้น 15 ซึ่งเป็นชั้นกลางของหอคอย
บนชั้นที่ 16 17 และ 18 ซึ่งถูกยึดครองโดยปีศาจอย่างสมบูรณ์ไม่มีความฝัน ความหวังหรือมนุษยชาติ ทิวทัศน์โดยสิ้นเชิงเป็นคำเตือนถึงเผ่าพันธุ์มนุษย์โดย Tower of Wish
 
“อ้อ งั้นนั่นหมายความว่า…!”
 
“รอให้ผมฟื้นฟูพลังงานกลับมาก่อนนะ”
 
ผมทำสิ่งเดียวกับที่ผมสามารถทำได้ในตอนที่นอนพักนั้นคือ : ใช้เงิน
 
[จัดการพื้นที่ 3]
[คุณใช้ 50,000 TP เพื่อฟื้นฟู 12% ของพลังงาน ‘พื้นที่ 3’]
[พลังงานกลับสู่พื้นที่ 3]
 
ผมโชคดีที่มี TP เก็บไว้มากมายจนถึงตอนนี้ ถึงกระนั้นเรือลำนี้ก็ยังเป็นตัวดูดเงิน ผมไม่สามารถฟื้นฟูมันได้อย่างสมบูรณ์แม้ว่าผมจะได้กำไรตลอด 1 ปีจาก Prestige ก็ตาม แต่เรือลำนี้คุ้มค่า…น่าจะอะนะ.
 
บอกตามตรงผมไม่แน่ใจเท่าไรเพราะผมไม่ได้ลงรายละเอียดตอนที่เขียนนิยาย
 
เนื้อเรื่องเดิม คิมซูโฮ คิดว่าการทำลายหอคอยจะทำให้วิญญาณที่ติดอยู่ที่นี่ได้พักผ่อนอย่างสงบสุขและทำให้ผู้ดูแลที่เห็นแก่ตัวต้องจ่ายค่าตอบแทนดังนั้นเขาจึงเริ่มโจมตีอย่างไม่หยุดยั้ง ทั้งตอนกลางและ
ตอนกลางคือ เอาจริงๆแล้วผมยอมรับว่าครึ่งหลังในเนื้อเรื่องบท Tower ผมเขียนได้แย่มากจริงๆ
 
“ตอนนี้ ผมจะจริงจังแล้วนะ เตรียมตัวให้พร้อม.”
 
ผมพูดและใช้ TP เป็นจำนวนมาก
 
[คุณใช้ 50,000 TP เพื่อสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกทางการแพทย์ขั้นพื้นฐานใน ‘พื้นที่ 3’ – AUTO BOT ถูกเปิดใช้งาน]
[…สร้างสิ่งอำนวยความสะดวกการฝึกขั้นพื้นฐาน  ป้อมปืน, คลังอาวุธ]
[…ขยายสิ่งอำนวยความสะดวกการป้องกันขั้นพื้นฐาน ระบบป้องกัน]
[…สร้างสิ่งอำนวยความสะดวกด้านสุขอนามัยขั้นพื้นฐาน – โรงอาบน้ำ, โรงอาหาร, หอพัก]
[…สร้างสถานที่อยู่รอดขั้นพื้นฐาน – โรงเก็บอาหาร, ฟาร์มเทียม]
 
เมื่อระบบประกาศแจ้งว่า TP ของผมลดลงอย่างรวดเร็วมีบางสิ่งที่แปลกประหลาดเกิดขึ้นใน [พื้นที่ 3] แสงส่องลงมาจากเพดานที่ว่างเปล่าและสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆก็ถูกส่งเข้ามาทั้งหมด
 
“ว้าวววววววว… !”
 
“มหัศจรรย์อะไรแบบนี้…?”
 
โรงอาหาร โรงอาบน้ำ สนามยิงปืน คลังแสง ฯลฯ ทั้งหมดที่ผมทำก็คือใช้จ่ายเงินผ่านระบบ แต่ NPC ยกย่องผมราวกับว่าพวกเขากำลังชื่นชม การกระทำของพระเจ้า
 
[NPC ของพื้นที่ 3 ยอมรับคุณในฐานะผู้ช่วยชีวิต]
 
พื้นที่ 3 ซึ่งมีขนาดประมาณครึ่งหนึ่งของเกาะเล็กๆ รับผิดชอบเป็นส่วนแกนกลางของเรือกลาง ดังนั้นขั้นตอนต่อไปคือการปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวกที่นี่ก่อนและใช้มันเพื่อเพิ่มพื้นที่อื่นๆเช่น [พื้นที่ 1]
[พื้นที่ 2] และ [โรงเก็บ]
 
“พวกคุณทุกคนคงหิวกันแล้ว ก่อนกินในสัปดาห์หน้าให้ความสำคัญกับการฟื้นฟูและการฝึกการต่อสู้ พรุ่งนี้ผู้เชี่ยวชาญทหารที่นั่น….”
 
ผมเหลือบมองไปที่เครื่องจำศีลและลังเล กัปตันอธิบายอย่างรวดเร็ว
 
“นั่นพันเอก อีเรนเนอร์​ เขาเป็นทหารที่มีประสบการณ์ ทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมและความสามารถในการควบคุมที่ดีเยี่ยม”
 
“ใช่ๆ. ผมจะปลุกเขาในภายหลัง ต้องเริ่มทีละขั้นตอน….”
 
จากนั้นผมก็พิมพ์ภาพถ่ายผ่านระบบ
 
“นี่เป็นเรื่องในภายหลัง เมื่อเรือลำนี้มีความเสถียรและผู้เล่นอย่างผม
เริ่มเข้ามาถ้าคุณเจอคนที่มีลักษณะแบบนี้ … ”
 
ผมส่งรูปให้ โฮเนอร์ โฮเนอร์มองไปที่ภาพถ่ายอย่างสงสัย
 
“เธองดงามมาก เธอเป็นภรรยาของคุณงั้นเหรอ”
 
“ไม่ ไม่. เธอไม่มีทางเป็นภรรยาของผมได้หรอก”
 
สิ่งอำนวยความสะดวกที่สำคัญที่สุดบนชั้น 15 คือคุกตามแบบความคิดของผม ใครก็ตามที่ถูกขังอยู่ในเรือนจำของ Genkelope จะถูกควบคุมภายใต้ ‘ระบบป้องกัน’ แน่นอนว่าผมไม่สามารถทำให้ใครก็ตามที่ติดคุกกับกัปตัน เฝ้าดูผมได้ แต่อย่างน้อยผมก็สามารถเลือกผู้เล่น
1 คนเพื่อกลั่นแกล้ง
 
“จับกุมเธอไว้ เธอเป็นอาชญากร ชื่อของเธอคือ จินซาฮยอค เธอมั่นใจในตัวเองสูงมาก ดังนั้นเธอจะบอกเอง ถ้าคุณเรียกชื่อเธอ จำไว้เสมอละ”
 
“ครับท่าน.”
 
ผมพอใจกับคำตอบของเขา ผมเลยพูดต่อ
 
“อะแฮ่ม ผมจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้….”
 
พรุ่งนี้ผมมีแผน แม้ว่าบอสจะบอกให้ผมออกไปทำภารกิจ แต่ผมไม่คิดว่าผมจะทำได้
 
“สปาร์ตัน?”
 
สปาร์ตันที่ออกไปเดินเล่นกับซันนูรีบินกลับมาและนั่งบนไหล่ของผม
 
“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็แค่บอกเขา พวกเราเชื่อมโยงถึงกันปละกันได้”
 
*************************************************************************
 
[4 วันต่อมา ชั้ย 8-3 ปราสาทแห่งราชวงค์อราธอส]
 
สวนศักดิ์สิทธิ์ของ อราธอส สามารถเข้าถึงได้เฉพาะบุคคลที่ถูกเลือกในสวนแห่งนี้เต็มไปด้วยดอกไม้ราวกับอัญมณีและหญ้าอ่อนๆ เรเชลกำลังเข้ารับการอบรม
 
“พยายามที่จะยอมรับพลังแห่งธาตุให้มากกว่านี้ เรเชล จงคิดว่ากำลังควบคุม พลังเวทมนต์ทำให้พวกเขามีความสุข เธอไม่สามารถควบคุมพวกเขาได้เธอต้องร่วมมือกับพวกเขา จำเอาไว้.”
 
“คะ คุณผู้หญิง.”
 
เธอได้รับการแต่งตั้งให้เป็น [อัศวินแห่งเจ้าหญิงอราฮา]
 
– เป็นสถานะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับผู้เล่นในตอนนี้
 
– และด้วยความช่วยเหลือของ อราฮา เธอก็ได้พบกับอาจารย์สอนพลังธาตุคนใหม่
 
“ถ้างั้นลองอีกครั้ง”
 
“เอาล่ะ!”
 
อาจารย์คนใหม่ของเธอคือ ‘ยูฮิล’ ผู้ใช้พลังธาตุที่เก่งที่สุดของ Crevon
เธอมีทักษะมากกว่า ‘ซินแยฮวา’ ซึ่งเป็นผู้ใช้พลังธาตุที่เก่งที่สุดของโลกซะอีกและทั้ง 2 สอนไม่เหมือนกันเลยแม้แต่น้อย
 
…มันสายเกินไปที่จะพูดเรื่องนี้ แต่เรเชลผ่านความยากลำบากมากมายจากอดีตเพราะ อาจารย์ ชินโยะฮวา
 
แน่นอนเมื่อ ซินแยฮวา บอกเธอเมื่อ 4 ปีก่อนว่าเธอจะยอมรับเรเชลในฐานะศิษย์ เรเชลรู้สึกมีความสุขอย่างแท้จริง วันถัดมาเธอก็เห็นค่าเล่าเรียน 1 พันล้านวอนต่อวัน ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง แต่เธอสัญญากับตัวเองว่าเธอจะกลายเป็นคนที่คู่ควรเลยเข้าชั้นเรียนอย่างขยันขันแข็ง
 
อย่างไรก็ตามชั้นเรียนของ ซินแยฮวา นั้นเต็มไปด้วยเจ็บปวดและยากลำบาก
เธอจะโมโหเมื่อเจอข้อผิดพลาดและเมื่อเธออารมณ์ไม่ดีเธอจะใช้เวลาครึ่งหนึ่งของการเรียนเพื่อลงโทษเธอ ในบางครั้งชินเยโฮวาจะตีเธอด้วยไม้เรียว
 
ด้วยเหตุผลนี้เรเชลจึงรู้สึกผิดหวังเมื่อเจอกับการเรียนแบบนี้ไม่มีวันไหนที่เธอจะ
ไม่เหนื่อยล้าจากการฝึกซ้อมที่โหดร้าย ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงยืนหยัดอยู่ได้ด้วยความมุ่งมั่นและกลายเป็นผู้ใช้พลังธาตุอย่างเต็มภาคภูมิ
 
อย่างไรก็ตามความอิจฉาริษยาของ ซินแยฮวา ยังคงดำเนินต่อไปแม้ว่าจะจบบทเรียนไปแล้วก็ตาม เธอเป็นคนที่กระจายข่าวลือเกี่ยวกับ เรเชล และ เฟนริล แต่เรเชลก็ไม่ได้ทำอะไรเพราะชินเยโฮวาเป็นอาจารย์ของเธอ
 
“…ทำได้ดีมาก เรเชล”
 
แต่ ยูฮิล นั้นแตกต่างกัน เธอชื่อชมเรเชลอย่างจริงใจและเมื่อเจอข้อผิดพลาดของเรเชล เธอก็บบอกอย่างใจดีไม่มีการห่วงวิชา
 
“เธอมีพรสวรรค์จริงๆ ศิษย์ของฉัน”
 
เรเชลยิ้มอย่างเขินอายจากคำชมของ ยูฮิล เธอเป็นอาจารย์ใจดีที่สอนให้เธอมีความสุขในการเรียนรู้ แน่นอนว่านั่นไม่ได้หมายความว่าเรเชลเกลียดหรือโทษซินแยฮวาว่า เรเชลยังคิดเสมอว่าอีกฝ่ายเป็นอาจารย์ของเธอและขอบคุณที่ได้สอนทักษะต่างๆให้กับเธอ
 
“แต่วันนี้พอแค่นี้เถอะ เดี๋ยวเธอจะหมดแรงจนเธอไม่ไหวในวันพรุ่งนี้”
 
“โอเค ขอบคุณมากคะ.”
 
ยูฮิล ตบเบาๆที่ไหล่และเรเชลก็โค้งคำนับอย่างสุภาพ
 
“ฉันหวังว่าจะได้เห็นอัศวินที่ทำให้พลังธาตุและดาบมาบรรจบกันด้วยตาตัวเองนะ”
 
“…ขอบคุณคะ.”
 
“ ถ้าอย่างนั้นฉันจะลา ขอให้โชคดี”
 
“คะ. ขอบคุณมากคะ สำหรับการทำงานอย่างหนัก”
 
ยูฮิล หายตัวไปโดยใช้ธาตุลม การใช้งานของพลังธาตุของเธอได้เปิดหูเปิดตาให้กับเรเชลอย่างแท้จริง
 
“ว้าว….”
 
เรเชลอยากที่จะแข็งแกร่งเช่นเดียวกับอาจารย์ที่ยอดเยี่ยมของเธอ ยูฮิล
มีข่าวลือว่าแลนแคสเตอร์เพิ่งจัดตั้งกองกำลังขนาดใหญ่ ใครจะรู้ว่าเขาวางแผนอะไรเอาไว้? เรเชลอยากได้พลังที่จะต้านทานการโจมตีของเขาไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม
 
“นั่นอัศวินของฉัน -”
 
ทันใดนั้นเสียงปรบมือก็ดังดึงความสนใจของเรเชล เป็นเจ้าหญิงอราฮาที่เดินเข้ามาหาเธอ
 
“ท่านสบายดีมั้ยเจ้าหญิง?”
 
“อื้ม. ต้องขอบคุณเธอ ฉันสนุกมากเลยละวันนี้ ฉันต้องไปดูการแข่งขันการต่อสู้เพื่อฝึกซ้อม…ถ้าฉันรู้ว่าฉันจะเจอกับผู้เก่งกล้าอย่างเธอ ฉันจะให้ความสำคัญกับพัดขนหงส์ให้มากกว่านี้”
 
“หืม? พัดขนหงส์งั้นเหรอ”
 
“อ๋อ! มันคือสมบัติวิเศษที่สามารถช่วยให้เธอควบคุณพลังธาตุได้ง่ายขึ้นเพียงแค่มีมันไว้กับเธอ แต่มีหัวขโมยมันขโมยไป…เอ่อ นั่นเรื่องหนึ่งก่อนอื่นตอนนี้เธอคงจะหิวแล้ว”
 
“แน่นอน คะเจ้าหญิง”
———————————-2——————————