บทที่ 430 อนาคตที่ไม่รู้จัก (2)
แน่นอนผมมีความคิดเบื้องต้นเกี่ยวกับวิธีการจบเนื้อเรื่อง ในเนื้อเรื่องช่วงโค้งสุดท้าย จินซาฮยอคจะทำข้อตกลงกับปีศาจมันเป็นการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม เธอจะได้รับสันติสุขสำหรับบ้านเกิดของเธอ แคทรีนา เพื่อแลกกับการเปลี่ยนโลกให้กลายเป็นอาณาจักรปีศาจ จินซาฮยอค จะพยายามทำลายโลกโดยใช้พลังปีศาจก่อนที่จะพ่ายแพ้โดย คิมซูโฮ และเสียชีวิตลงในที่สุด….
 
“จินซาฮยอค”
 
แต่แน่นอนว่ามันไม่จบลงง่ายๆแบบนั้น…สุดท้าย จินซาฮยอคก็จะเป็นคนที่ถือกุญแจสำคัญที่สุดในเรื่องนี้
 
“เฮ้อออออ… .”
 
ผมถอนหายใจลึกๆเมื่อผมเริ่มคิดถึงจินซาฮยอค เจ้าหญิงที่ได้รับ
บาดเจ็บจากการขึ้นครองบัลลังก์แห่งราชอาณาจักรที่ตกสู่บาปสุดท้ายเธอก็พบกับความตายอันเจ็บปวดด้วยความสิ้นหวัง
 
ผมต้องไปเจอเธอซักวันและตัดสินใจว่าจะฆ่าเธอหรือไม่
 
ในความมืดผมหยิบ [จดหมายการสื่อสาร] ออกมา 2 ฉบับ จดหมาย 2 ฉบับนี้เป็นไอเท็มดีๆ ที่ผมเอากลับมาจากหอคอยเอาไว้ใช้สื่อสารไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม พวกมันยังสามารถนำมารีไซเคิลได้โดยการลบหรือเขียนซ้ำผมอาจส่งมอบให้กับจินซาฮยอคได้ถ้าถามเรเชล
 
“เฮ้ โดรนส่งให้กับเรเชลในอังกฤษ”
 
ผมส่ง [จดหมายการสื่อสาร] ไปยังโดรน 1 อันมันส่งเสียงหึ่งๆและหายไปอย่างรวดเร็วในท้องฟ้า
 
*************************************************************************
[สมาคมฮีโร่, วิหารแห่งความยุติธรรม]
 
แผนกที่มีอิทธิพลมากที่สุดของสมาคมฮีโร่ – ‘วิหารแห่งความยุติธรรม’
ขณะนี้มีการประชุมเกิดขึ้นในสำนักงานฮีโร่เป็นครั้งแรกที่สมาชิกทั้ง
12 คนของวิหารแห่งความยุติธรรมมารวมตัวกัน
 
“พวกเจอเครื่องประดับที่น่าตกใจจำนวนมากในห้องนิรภัยส่วนตัวของ
ยุนยองฮวา ผู้ซึ่งถูกดอกบัวดำลงมือ…เตือน”
 
ประธานปาร์คซังโฮหยิบสิ่งแรกมาเป็นวาระการประชุม เดิมทีนี่เป็นหัวข้อที่สำคัญที่สุดของการสนทนาก่อนที่จะมีเรื่องเร่งด่วนเกิดขึ้น
 
“ก่อนอื่นก็คือ ดอกบัวดำ”
 
รูปลักษณ์โดยรวมของดอกบัวดำ ลูกศรของเขาและโน้ตที่เขาทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุดูเหมือนเป็นโฮโลแกรม 3 มิติ
 
“โน้ตเขียนไว้ว่า [ฉันมาเพื่อเตือนเหล่าสุนัขรับใช้ของราชามอนสเตอร์]”
 
ฮีโร่หลายคนแสดงความสนใจในลายมือของดอกบัวดำ มันสวยมาก
อียองอาและนิโคลัสไม่สามารถกลั้นความประหลาดใจของพวกเขาเอาไว้ได้
 
“ราชามอนสเตอร์ น่าจะหมายถึง ออร์เดน ดอกบัวดำกำลังพูดว่า
ยุนยอนฮวา รับสินบนจากเขา”
 
ปาร์คซังโฮ ดึงคลิปวิดีโอการซักถามของยุนยองฮวาขึ้นมาทันที
 
“…นายได้เพชรทั้งหมดนี้มาจากไหน?”
– ฉันไม่รู้
 
“…ถึงแม้มันจะเกี่ยวกับความปลอดภัยของคุณงั้นเหรอ?”
 
– ฉันไม่รู้ ทำไมนายถึงมาซักถามฉัน ฉันเป็นเหยื่อนายได้ยินฉันไหม
ฉันตกเป็นเหยื่อของการถูกโจมตี! ฉันมาที่นี่เพียงเพราะพวกแกสัญญาว่าจะรักษาร่างกายของฉัน ฉันไม่ได้มาเพื่อให้ถูกปฏิบัติแบบนี้….
 
“ช่างเป็นตาแก่ที่น่ารำคาญ” ไอลีนพูดโดยเตะโต๊ะของเธอ
 
“เห็นได้ชัดว่าเขารับสินบนจากออร์เดน เพชรโลหิตไม่มีเลขประจำตัวและ…มันเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ”
 
ปาร์คซังโฮพูดแทน “หน้ากากเวทมนตร์”
 
“ใช่แล้ว มันเป็นไอเท็มที่พบได้เฉพาะในแอฟริกา ใช้ในการร่ายคาถาสะกดจิตและโด๊บยา ตาแก่นั้นต้องการอะไรกันแน่?”
 
“ไม่ว่ายังไงนี้ก็เป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย การกระทำของดอกบัวดำยังคงเป็นปัญหาแม้ว่าเขาจะเป็นฮีโร่ก็ตาม พวกเราจะต้องปรับค่าหัวของเขา”
 
“แล้ว…จากนั้นละ”
 
‘ทำไมพวกเราถึงต้องประชุม ในเมื่อเขาจะทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ’
ไอลีน บ่นในขณะที่เธอเอนหลังพิงเก้าอี้
 
“ทำสิ่งที่นายต้องการไปเถอะฉันไม่สนใจ~”
 
“… .”
 
คำพูดของเธอทำให้ปาร์คซังโฮมองไปที่สมาชิกคนอื่นๆดูเหมือนจะไม่มีใครคัดค้าน
 
“ตกลงกันแล้วนะ….”
 
[รางวัลค่าหัวอันกับ 1 ดอกบัวดำ – อาชญากรที่ต้องการ: ‘ดอกบัวดำ’]
 
ดอกบัวดำ ค่าหัวเพิ่มขึ้นนั้นเป็นเรื่องที่ไม่มีความหมายเนื่องแต่ไม่มีอะไรที่พวกเขาทำได้อีกแล้ว วัตถุประสงค์ของการประชุมครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทบทวนวิธีแก้ไขปัญหาเท่านั้นเพราะอีกฝ่ายแกร่งเกินไป
“ต่อไปในวาระการประชุมคือ ‘ทีมลอบสังหารออร์เดน’ นี่คือหัวข้อที่สำคัญที่สุดของวันนี้”
 
พวกเขาย้ายไปยังหัวข้อถัดไปในวาระการประชุมคราวนี้หัวข้อคือ
‘ทีมลอบสังหาร’
 
“ในการเผชิญกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้กลุ่มต่างๆแนะนำว่า
พวกเราควรจัดตั้งทีมต่อต้านออร์เดน พวกเราวางแผนที่จะจัดตั้งอย่างน้อย 2 ทีม….”
 
ปาร์คซังโฮมองไปรอบๆห้อง
 
“พวกคุณมีฮีโร่ที่อยากจะแนะนำสำหรับงานนี้ไหม? แน่นอนว่าหากไม่มีทีมที่แข็งแกร่งพอ พวกเราก็แค่จัดตั้งทีมของพวกเราขึ้นมา”
 
ดูเหมือนว่าทุกคนจะมีเรื่อง 1-2 เรื่องที่จะพูดในครั้งนี้ ในห้องประชุม
เริ่มแนะนำทั้ง ธีโร่หรือประณามตัวเลือกของคนอื่น ทุกคนยกเว้นไอลีนต่างก็จริงจัง ไอลีนนั่งนิ่งและหาวพร้อมปิดริมฝีปากของเธอด้วยความเบื่อหน่อย
 
“… ไอลีน?”
 
ประธานปาร์คซังโฮหันไปหาไอลีน
 
“ห๊ะ?”
 
“แล้วความคิดเห็นของเธอเป็นยังไง”
 
“…ก็ดี.”
 
ลูบคางของเธอขณะที่เธอไตร่ตรอง 1 นาทีผ่านไปและทันใดนั้นเธอก็รู้สึกราวกับว่าเธอคิดถึงใครบางคน ความสนใจของทุกคนเปลี่ยนไปเพราะ ไอลีน
 
“อะไรกัน? เธอนึกถึงใครได้บางแล้วเหรอ”
 
“ฮะ? อ่าก็นั่นไง คือ….”
 
ไอลีนบิดร่างกายของเธอด้วยความเขินอาย เหล่าสมาชิกของ
วิหารแห่งความยุติธรรมไม่เคยเห็นปฏิกิริยานี้จากไอลีน อยากรู้อยากเห็นพวกเขาจดจ่อกับสิ่งที่เธอพูดมากขึ้น ในที่สุด ไอลีน ก็พูดออกมา
 
“…ฟะ-เฟนรีล~?”
 
แก้มของเธอแดงเล็กน้อย
 
“ ….”
 
“ ….”
 
“ ….”
 
ไม่มีใครตอบกลับ ไม่มีสัญญาณของการสนับสนุนหรือการต่อต้าน
ทุกคนจ้องมองไปที่ ไอลีน อย่างเงียบๆ เฟนรีล ทหารรับจ้างที่ใช้ปืน
ฉายาที่โด่งดังที่สุดของเขา ได้แก่ ‘ผู้สังหารดอกบัวดำ’ ‘หมาป่าปีศาจ’ ฯลฯ …
 
“ฉัน……ฉันล้อเล่น มันก็แค่มุขตลก! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
 
ไอลีน หัวเราะเพื่อป้องกันความเขินอายของเธอ แต่มันกลับทำให้สถานการณ์แย่ลงสมาชิกก็จ้องเขม็งหรือถอนหายใจอย่างน่าสงสาร
ดังนั้น ไอลีน จึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องใช้ความโกรธปิดบัง
 
“บ้าหรือไง คิดว่าฉันพูดเล่นหรือไง ฉันจะกวักลูกตาของพวกแกออกมา
เฮ้ แกกำลังมองอะไรอยู่ หาา? แกคิดว่าแกกำลังมองหาอะไรอยู่!
หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ….”
 
ไอลีนเริ่มทำเอะอะ แม้แต่วิหารแห่งความยุติธรรมก็ไม่สามารถทนต่อความโกรธเกรี้ยวของเธอได้
 
“ที่ฉันพูดมันไร้สาระหรือไง ฮะ?!”
 
เธอเป็นคนเอาที่ชนะได้แม้กระทั่ง ชอคจุนกยอง ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาต่อสู้บนชั้น 21 ของหอคอย พลังเวทมนต์ของเธอแข็งแกร่งยิ่งกว่าในอดีตและพลังจิตวิญญาณของเธอก็เริ่มสั่นทั้งห้อง…จนกระทั่งในที่สุดการประชุมก็มาถึงข้อสรุป ด้วยคำแนะนำที่แข็งแกร่งของไอลีนชื่อ
‘เฟนรีล’ จึงถูกจัดอยู่ในอันดับต้นๆของรายชื่อรับสมัครสำหรับ……
 
ทีมลอบสังหารออร์เดน
 
*************************************************************************
[ชั้น 8 – Crevon]
 
ในขณะเดียวกัน 4 วันหลังจาก ‘เหตุการณ์ออร์เดน’
 
“จดหมาย? สำหรับฉันงั้นเหรอ?” จินซาฮยอค มองเรเชลพร้อมขมวดคิ้ว
 
“ชะ…ใช่” เรเชลตอบ
 
“ใครกันกล้าส่งจดหมายถึงฉัน มันมาจากผู้ชายงั้นเหรอ?”
 
‘เธอมายังสำนักงานผู้บัญชาการเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับจดหมายงั้นเหรอ?’ จินซาฮยอค แสดงออกอย่างโกรธเกรี้ยว
 
“ใช่แล้วก็ทางเทคนิคน่ะนะ”
 
“…ฉันไม่สนใจเรื่องของคนโง่ที่เขียนนี้มาจดหมาย”
 
“มันมาจาก….เฟนรีล…นะ”
 
“… ?”
 
จินซาฮยอค จ้องมองเรเชลอย่างเงียบๆ เธอไม่เข้าใจความหมายของคำที่เพิ่งออกมาจากปากของเรเชลได้ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พูดออกมา
 
“จริงเหรอ?”
 
“ใช่.”
 
“คิมฮาจิน?”
 
“…ใช่.”
 
“ทำไมเป็นคิมฮาจิน ฉันหมายถึงเฟนรีลส่งจดหมายถึงฉันละ”
 
“ฉันไม่รู้”
 
เรเชลเพียงส่งซองจดหมายให้กับจินซาฮยอค
 
“…เอาไปเถอะ ฉันต้องจากแล้วเพราะเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้”
 
จินซาฮยอค แกล้งไม่พอใจและมองดูที่ซองจดหมายก่อนที่จะหยิบมันมาจากมือของเรเชล
 
“ดีละถ้าอย่างนั้น.”
 
เธอเปิดซองจดหมายอย่างระมัดระวังเพื่อตรวจสอบเนื้อหา
 
“…อืม?”
 
จินซาฮยอค อ่านจดหมายทั้งหมด
 
“อะไรกัน”
 
แต่ไม่มีอะไรเขียนในจดหมาย เธอพลิกจดหมายและตรวจสอบภายในซอง แต่ความพยายามของเธอก็ไร้ผล
 
“มันเขียนว่าอะไรกันแน่เหรอ?”
 
เสียงดังขึ้นข้างหูของเธอ จนเธอตกใจและยกหัวของเธอขึ้นมา
 
“ฮะ…?”
 
เรเชลกำลังจ้องมองเธอ จินซาฮยอค คิดว่าเรเชลได้จากไปแล้วตั้งแต่เธอบอกว่าเธอไม่ว่าง
 
“เอ่อ……..อืมม.”
 
จินซาฮยอค ไม่สามารถบอกเรเชลว่าจดหมายนั้นว่างเปล่าดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะเปลี่ยนหัวข้อ
 
“ทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่? ฉันคิดว่าเธอกำลังรีบ”
 
“อะ…ขอโทษนะ? คือ…มันเกี่ยวกับหนังเหรอ?”
 
“อะไรนะ?”
 
จินซาฮยอค พบถามตอบของเธอค่อนข้างแปลกๆ
 
“เดี๋ยวก่อนนะ…เธออิจฉาเหรอ?”
 
“…”
 
เรเชลสั่นเล็กน้อย แต่ไม่ช้าก็ยิ้มเหมือนปกติ
 
“ ไม่แน่นอน”
 
“แล้วทำไมเธอถึงอยากรู้แบบนั้นละ”
 
“… .”
 
ความจริงแล้วมันอาจเป็นความหึงหวงจริงๆ มันไม่สนุกเลยที่ถ้าแนะนำเพื่อน 2 คนให้รู้จักกันและเห็นพวกเขาเข้าใกล้ชิดกันมากกว่าตัวเอง
เรเชลไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของเธอเป็นคำพูดได้ แต่เธอรีบหันหลังและจับลูกบิดประตู
 
“…งั้น ฉันไปก่อนนะ”
 
เรเชลหายตัวไป
 
“อะไรละนั้น?”
 
จินซาฮยอค มองเรเชลจากไปเธออย่างไม่สนใจและมองไปที่จดหมายอีกครั้ง เธอตระหนักถึงบางสิ่งในทันที
 
“…นี่คือจดหมายตอบรับ”
 
จดหมายทำหน้าที่เหมือนนกพิราบ ตัวอักษรจะถูกเชื่อมโยงเข้าด้วยกันดังนั้นข้อความใดๆบนตัวอักษร 1 ตัวจะปรากฏขึ้นในอีกที่ 1
 
“ไอ้บ้านั่น”
 
‘แต่ทำไมเขาถึงส่งจดหมายเปล่ามาให้ฉัน เขาอายเกินกว่าจะเขียนก่อน งั้นเหรอ ดังนั้นเขาจึงทิ้งมันไว้กับฉัน หยิ่งผยองเหมือนเดิมเลยนะ
 
จินซาฮยอค ขยี้จดหมายเป็นลูกบอลและโยนมันลงในถังขยะ
 
“… .”
 
ต๊อก,ต๊อก,ต๊อก…จินซาฮยอค เคาะนิ้วและผิวปากของเธอ สายตาของเธอเปลี่ยนไปทางถังขยะ
 
‘ต่อต้านมันเอาไว้ จะต้องต่อต้าน ไม่ว่าฉันจะอยากถามเขาแค่ไหนก็.’
 
“บ้าเอ้ย.”
แต่เธอก็ไม่สามารถทนได้แม้จะแค่ 10 วินาที จินซาฮยอค หยิบจดหมายจากถังขยะขึ้นมา