The Novel’s Extra ตอนที่ 430
บทที่ 430 อนาคตที่ไม่รู้จัก (2)แน่นอนผมมีความคิดเบื้องต้นเกี่ยวกับวิธีการจบเนื้อเรื่อง ในเนื้อเรื่องช่วงโค้งสุดท้าย จินซาฮยอคจะทำข้อตกลงกับปีศาจมันเป็นการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม เธอจะได้รับสันติสุขสำหรับบ้านเกิดของเธอ แคทรีนา เพื่อแลกกับการเปลี่ยนโลกให้กลายเป็นอาณาจักรปีศาจ จินซาฮยอค จะพยายามทำลายโลกโดยใช้พลังปีศาจก่อนที่จะพ่ายแพ้โดย คิมซูโฮ และเสียชีวิตลงในที่สุด…. “จินซาฮยอค” แต่แน่นอนว่ามันไม่จบลงง่ายๆแบบนั้น…สุดท้าย จินซาฮยอคก็จะเป็นคนที่ถือกุญแจสำคัญที่สุดในเรื่องนี้ “เฮ้อออออ… .” ผมถอนหายใจลึกๆเมื่อผมเริ่มคิดถึงจินซาฮยอค เจ้าหญิงที่ได้รับบาดเจ็บจากการขึ้นครองบัลลังก์แห่งราชอาณาจักรที่ตกสู่บาปสุดท้ายเธอก็พบกับความตายอันเจ็บปวดด้วยความสิ้นหวัง ผมต้องไปเจอเธอซักวันและตัดสินใจว่าจะฆ่าเธอหรือไม่ ในความมืดผมหยิบ [จดหมายการสื่อสาร] ออกมา 2 ฉบับ จดหมาย 2 ฉบับนี้เป็นไอเท็มดีๆ ที่ผมเอากลับมาจากหอคอยเอาไว้ใช้สื่อสารไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม พวกมันยังสามารถนำมารีไซเคิลได้โดยการลบหรือเขียนซ้ำผมอาจส่งมอบให้กับจินซาฮยอคได้ถ้าถามเรเชล “เฮ้ โดรนส่งให้กับเรเชลในอังกฤษ” ผมส่ง [จดหมายการสื่อสาร] ไปยังโดรน 1 อันมันส่งเสียงหึ่งๆและหายไปอย่างรวดเร็วในท้องฟ้า *************************************************************************[สมาคมฮีโร่, วิหารแห่งความยุติธรรม] แผนกที่มีอิทธิพลมากที่สุดของสมาคมฮีโร่ – ‘วิหารแห่งความยุติธรรม’ขณะนี้มีการประชุมเกิดขึ้นในสำนักงานฮีโร่เป็นครั้งแรกที่สมาชิกทั้ง12 คนของวิหารแห่งความยุติธรรมมารวมตัวกัน “พวกเจอเครื่องประดับที่น่าตกใจจำนวนมากในห้องนิรภัยส่วนตัวของยุนยองฮวา ผู้ซึ่งถูกดอกบัวดำลงมือ…เตือน” ประธานปาร์คซังโฮหยิบสิ่งแรกมาเป็นวาระการประชุม เดิมทีนี่เป็นหัวข้อที่สำคัญที่สุดของการสนทนาก่อนที่จะมีเรื่องเร่งด่วนเกิดขึ้น “ก่อนอื่นก็คือ ดอกบัวดำ” รูปลักษณ์โดยรวมของดอกบัวดำ ลูกศรของเขาและโน้ตที่เขาทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุดูเหมือนเป็นโฮโลแกรม 3 มิติ “โน้ตเขียนไว้ว่า [ฉันมาเพื่อเตือนเหล่าสุนัขรับใช้ของราชามอนสเตอร์]” ฮีโร่หลายคนแสดงความสนใจในลายมือของดอกบัวดำ มันสวยมากอียองอาและนิโคลัสไม่สามารถกลั้นความประหลาดใจของพวกเขาเอาไว้ได้ “ราชามอนสเตอร์ น่าจะหมายถึง ออร์เดน ดอกบัวดำกำลังพูดว่ายุนยอนฮวา รับสินบนจากเขา” ปาร์คซังโฮ ดึงคลิปวิดีโอการซักถามของยุนยองฮวาขึ้นมาทันที “…นายได้เพชรทั้งหมดนี้มาจากไหน?”– ฉันไม่รู้ “…ถึงแม้มันจะเกี่ยวกับความปลอดภัยของคุณงั้นเหรอ?” – ฉันไม่รู้ ทำไมนายถึงมาซักถามฉัน ฉันเป็นเหยื่อนายได้ยินฉันไหมฉันตกเป็นเหยื่อของการถูกโจมตี! ฉันมาที่นี่เพียงเพราะพวกแกสัญญาว่าจะรักษาร่างกายของฉัน ฉันไม่ได้มาเพื่อให้ถูกปฏิบัติแบบนี้…. “ช่างเป็นตาแก่ที่น่ารำคาญ” ไอลีนพูดโดยเตะโต๊ะของเธอ “เห็นได้ชัดว่าเขารับสินบนจากออร์เดน เพชรโลหิตไม่มีเลขประจำตัวและ…มันเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ” ปาร์คซังโฮพูดแทน “หน้ากากเวทมนตร์” “ใช่แล้ว มันเป็นไอเท็มที่พบได้เฉพาะในแอฟริกา ใช้ในการร่ายคาถาสะกดจิตและโด๊บยา ตาแก่นั้นต้องการอะไรกันแน่?” “ไม่ว่ายังไงนี้ก็เป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย การกระทำของดอกบัวดำยังคงเป็นปัญหาแม้ว่าเขาจะเป็นฮีโร่ก็ตาม พวกเราจะต้องปรับค่าหัวของเขา” “แล้ว…จากนั้นละ” ‘ทำไมพวกเราถึงต้องประชุม ในเมื่อเขาจะทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ’ไอลีน บ่นในขณะที่เธอเอนหลังพิงเก้าอี้ “ทำสิ่งที่นายต้องการไปเถอะฉันไม่สนใจ~” “… .” คำพูดของเธอทำให้ปาร์คซังโฮมองไปที่สมาชิกคนอื่นๆดูเหมือนจะไม่มีใครคัดค้าน “ตกลงกันแล้วนะ….” [รางวัลค่าหัวอันกับ 1 ดอกบัวดำ – อาชญากรที่ต้องการ: ‘ดอกบัวดำ’] ดอกบัวดำ ค่าหัวเพิ่มขึ้นนั้นเป็นเรื่องที่ไม่มีความหมายเนื่องแต่ไม่มีอะไรที่พวกเขาทำได้อีกแล้ว วัตถุประสงค์ของการประชุมครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทบทวนวิธีแก้ไขปัญหาเท่านั้นเพราะอีกฝ่ายแกร่งเกินไป“ต่อไปในวาระการประชุมคือ ‘ทีมลอบสังหารออร์เดน’ นี่คือหัวข้อที่สำคัญที่สุดของวันนี้” พวกเขาย้ายไปยังหัวข้อถัดไปในวาระการประชุมคราวนี้หัวข้อคือ‘ทีมลอบสังหาร’ “ในการเผชิญกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้กลุ่มต่างๆแนะนำว่าพวกเราควรจัดตั้งทีมต่อต้านออร์เดน พวกเราวางแผนที่จะจัดตั้งอย่างน้อย 2 ทีม….” ปาร์คซังโฮมองไปรอบๆห้อง “พวกคุณมีฮีโร่ที่อยากจะแนะนำสำหรับงานนี้ไหม? แน่นอนว่าหากไม่มีทีมที่แข็งแกร่งพอ พวกเราก็แค่จัดตั้งทีมของพวกเราขึ้นมา” ดูเหมือนว่าทุกคนจะมีเรื่อง 1-2 เรื่องที่จะพูดในครั้งนี้ ในห้องประชุมเริ่มแนะนำทั้ง ธีโร่หรือประณามตัวเลือกของคนอื่น ทุกคนยกเว้นไอลีนต่างก็จริงจัง ไอลีนนั่งนิ่งและหาวพร้อมปิดริมฝีปากของเธอด้วยความเบื่อหน่อย “… ไอลีน?” ประธานปาร์คซังโฮหันไปหาไอลีน “ห๊ะ?” “แล้วความคิดเห็นของเธอเป็นยังไง” “…ก็ดี.” ลูบคางของเธอขณะที่เธอไตร่ตรอง 1 นาทีผ่านไปและทันใดนั้นเธอก็รู้สึกราวกับว่าเธอคิดถึงใครบางคน ความสนใจของทุกคนเปลี่ยนไปเพราะ ไอลีน “อะไรกัน? เธอนึกถึงใครได้บางแล้วเหรอ” “ฮะ? อ่าก็นั่นไง คือ….” ไอลีนบิดร่างกายของเธอด้วยความเขินอาย เหล่าสมาชิกของวิหารแห่งความยุติธรรมไม่เคยเห็นปฏิกิริยานี้จากไอลีน อยากรู้อยากเห็นพวกเขาจดจ่อกับสิ่งที่เธอพูดมากขึ้น ในที่สุด ไอลีน ก็พูดออกมา “…ฟะ-เฟนรีล~?” แก้มของเธอแดงเล็กน้อย “ ….” “ ….” “ ….” ไม่มีใครตอบกลับ ไม่มีสัญญาณของการสนับสนุนหรือการต่อต้านทุกคนจ้องมองไปที่ ไอลีน อย่างเงียบๆ เฟนรีล ทหารรับจ้างที่ใช้ปืนฉายาที่โด่งดังที่สุดของเขา ได้แก่ ‘ผู้สังหารดอกบัวดำ’ ‘หมาป่าปีศาจ’ ฯลฯ … “ฉัน……ฉันล้อเล่น มันก็แค่มุขตลก! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไอลีน หัวเราะเพื่อป้องกันความเขินอายของเธอ แต่มันกลับทำให้สถานการณ์แย่ลงสมาชิกก็จ้องเขม็งหรือถอนหายใจอย่างน่าสงสารดังนั้น ไอลีน จึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องใช้ความโกรธปิดบัง “บ้าหรือไง คิดว่าฉันพูดเล่นหรือไง ฉันจะกวักลูกตาของพวกแกออกมาเฮ้ แกกำลังมองอะไรอยู่ หาา? แกคิดว่าแกกำลังมองหาอะไรอยู่!หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ….” ไอลีนเริ่มทำเอะอะ แม้แต่วิหารแห่งความยุติธรรมก็ไม่สามารถทนต่อความโกรธเกรี้ยวของเธอได้ “ที่ฉันพูดมันไร้สาระหรือไง ฮะ?!” เธอเป็นคนเอาที่ชนะได้แม้กระทั่ง ชอคจุนกยอง ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาต่อสู้บนชั้น 21 ของหอคอย พลังเวทมนต์ของเธอแข็งแกร่งยิ่งกว่าในอดีตและพลังจิตวิญญาณของเธอก็เริ่มสั่นทั้งห้อง…จนกระทั่งในที่สุดการประชุมก็มาถึงข้อสรุป ด้วยคำแนะนำที่แข็งแกร่งของไอลีนชื่อ‘เฟนรีล’ จึงถูกจัดอยู่ในอันดับต้นๆของรายชื่อรับสมัครสำหรับ…… ทีมลอบสังหารออร์เดน *************************************************************************[ชั้น 8 – Crevon] ในขณะเดียวกัน 4 วันหลังจาก ‘เหตุการณ์ออร์เดน’ “จดหมาย? สำหรับฉันงั้นเหรอ?” จินซาฮยอค มองเรเชลพร้อมขมวดคิ้ว “ชะ…ใช่” เรเชลตอบ “ใครกันกล้าส่งจดหมายถึงฉัน มันมาจากผู้ชายงั้นเหรอ?” ‘เธอมายังสำนักงานผู้บัญชาการเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับจดหมายงั้นเหรอ?’ จินซาฮยอค แสดงออกอย่างโกรธเกรี้ยว “ใช่แล้วก็ทางเทคนิคน่ะนะ” “…ฉันไม่สนใจเรื่องของคนโง่ที่เขียนนี้มาจดหมาย” “มันมาจาก….เฟนรีล…นะ” “… ?” จินซาฮยอค จ้องมองเรเชลอย่างเงียบๆ เธอไม่เข้าใจความหมายของคำที่เพิ่งออกมาจากปากของเรเชลได้ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พูดออกมา “จริงเหรอ?” “ใช่.” “คิมฮาจิน?” “…ใช่.” “ทำไมเป็นคิมฮาจิน ฉันหมายถึงเฟนรีลส่งจดหมายถึงฉันละ” “ฉันไม่รู้” เรเชลเพียงส่งซองจดหมายให้กับจินซาฮยอค “…เอาไปเถอะ ฉันต้องจากแล้วเพราะเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้” จินซาฮยอค แกล้งไม่พอใจและมองดูที่ซองจดหมายก่อนที่จะหยิบมันมาจากมือของเรเชล “ดีละถ้าอย่างนั้น.” เธอเปิดซองจดหมายอย่างระมัดระวังเพื่อตรวจสอบเนื้อหา “…อืม?” จินซาฮยอค อ่านจดหมายทั้งหมด “อะไรกัน” แต่ไม่มีอะไรเขียนในจดหมาย เธอพลิกจดหมายและตรวจสอบภายในซอง แต่ความพยายามของเธอก็ไร้ผล “มันเขียนว่าอะไรกันแน่เหรอ?” เสียงดังขึ้นข้างหูของเธอ จนเธอตกใจและยกหัวของเธอขึ้นมา “ฮะ…?” เรเชลกำลังจ้องมองเธอ จินซาฮยอค คิดว่าเรเชลได้จากไปแล้วตั้งแต่เธอบอกว่าเธอไม่ว่าง “เอ่อ……..อืมม.” จินซาฮยอค ไม่สามารถบอกเรเชลว่าจดหมายนั้นว่างเปล่าดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะเปลี่ยนหัวข้อ “ทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่? ฉันคิดว่าเธอกำลังรีบ” “อะ…ขอโทษนะ? คือ…มันเกี่ยวกับหนังเหรอ?” “อะไรนะ?” จินซาฮยอค พบถามตอบของเธอค่อนข้างแปลกๆ “เดี๋ยวก่อนนะ…เธออิจฉาเหรอ?” “…” เรเชลสั่นเล็กน้อย แต่ไม่ช้าก็ยิ้มเหมือนปกติ “ ไม่แน่นอน” “แล้วทำไมเธอถึงอยากรู้แบบนั้นละ” “… .” ความจริงแล้วมันอาจเป็นความหึงหวงจริงๆ มันไม่สนุกเลยที่ถ้าแนะนำเพื่อน 2 คนให้รู้จักกันและเห็นพวกเขาเข้าใกล้ชิดกันมากกว่าตัวเองเรเชลไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของเธอเป็นคำพูดได้ แต่เธอรีบหันหลังและจับลูกบิดประตู “…งั้น ฉันไปก่อนนะ” เรเชลหายตัวไป “อะไรละนั้น?” จินซาฮยอค มองเรเชลจากไปเธออย่างไม่สนใจและมองไปที่จดหมายอีกครั้ง เธอตระหนักถึงบางสิ่งในทันที “…นี่คือจดหมายตอบรับ” จดหมายทำหน้าที่เหมือนนกพิราบ ตัวอักษรจะถูกเชื่อมโยงเข้าด้วยกันดังนั้นข้อความใดๆบนตัวอักษร 1 ตัวจะปรากฏขึ้นในอีกที่ 1 “ไอ้บ้านั่น” ‘แต่ทำไมเขาถึงส่งจดหมายเปล่ามาให้ฉัน เขาอายเกินกว่าจะเขียนก่อน งั้นเหรอ ดังนั้นเขาจึงทิ้งมันไว้กับฉัน หยิ่งผยองเหมือนเดิมเลยนะ จินซาฮยอค ขยี้จดหมายเป็นลูกบอลและโยนมันลงในถังขยะ “… .” ต๊อก,ต๊อก,ต๊อก…จินซาฮยอค เคาะนิ้วและผิวปากของเธอ สายตาของเธอเปลี่ยนไปทางถังขยะ ‘ต่อต้านมันเอาไว้ จะต้องต่อต้าน ไม่ว่าฉันจะอยากถามเขาแค่ไหนก็.’ “บ้าเอ้ย.”แต่เธอก็ไม่สามารถทนได้แม้จะแค่ 10 วินาที จินซาฮยอค หยิบจดหมายจากถังขยะขึ้นมา
คอมเม้นต์