หากมีคนถามว่าปรากฏการณ์ที่เรียกว่า ‘ปาฏิหาริย์’ คืออะไรกันแน่
‘Tower of Wish’ คือคำตอบที่ใกล้เคียงที่สุด ต้นกำเนิดของหอคอยและใครเป็นคนสร้าง….สร้างมาได้ยังไง ยังคงเป็นปริศนาที่สมบูรณ์แบบ
สิ่งลึกลับที่สามารถนำคนตายกลับมาได้ โลกที่กว้างใหญ่ไพศาลที่เพิกเฉยต่อกฎของฟิสิกส์และแม้แต่กฎแห่งเวทมนตร์ และวิญญาณ ‘ผู้ดูแลระบบ’ ผู้ดูแลสถานที่แห่งปาฏิหาริย์นี้….
 
“…เฮ้ออออออออออออออออออออออออ.”
 
แต่ตอนนี้ผู้ดูแลระบบที่มีชื่อเสียงที่สุดของ Tower of Wish เมเดีย ถอนหายใจ ด้านหน้าของเธอเป็นประตูที่ตกแต่งอย่างสวยงาม แม้ว่าความหรูหรานี้จะเหมาะสมกับความงามของเธอแต่จิตใจของ เมเดีย นั้นเต็มไปด้วยความขมขื่น นอกเหนือจากประตูแล้วยังมีเฟอร์นิเจอร์หรูหราหลายชิ้น
 
…ผู้ดูแลระบบเผชิญหน้ากับผู้เล่น แม้จะมีความทรงจำในชีวิตที่ผ่านมาของพวกเขาเหมือนเดิม จริงๆแล้วพวกเขาเป็นมนุษย์มาก่อนที่จะเป็น
ผู้ดูแลระบบ พวกเขาอยากใช้ชีวิตในฐานะมนุษย์และเจอกับมนุษย์
คนอื่นๆ มีชีวิตเหมือนมนุษย์ แต่เนื่องจากผู้ดูแลระบบไม่สามารถโต้ตอบกับ NPC และผู้เล่นได้อย่างเท่าเทียมกันพวกเขาจึงรวบรวม
ผู้ดูแลระบบเอาไว้ด้วยกัน พวกเขามีเวทมนต์ที่น่าสนใจและเพลิดเพลินไปกับไอเท็มรอบหอคอย นี่คือสังคมสำหรับผู้ดูแลระบบ วันนี้ เมเดีย มาเข้าร่วมในการประชุมผู้ดูแล
 
“… .”
 
ยุคโบราณและยุคกลาง ยุคฟื้นฟูวิทยาการและยุคใหม่ เวลาสมัยใหม่และอนาคตได้มารวมกันเพื่อสร้างการตกแต่งภายในที่สวยงาม มันเป็นผลมาจากสมาชิกแต่ละคนของการกลุ่มตกแต่งสถานที่ด้วยกันแต่ไม่มีใครอยู่ข้างใน เมเดียรู้สึกรู้สึกวิงเวียน จึ่งนั่งลงบนเก้าอี้ของเธอ
เธอคาดหวังเอาไว้มาก เมื่อพูดถึงผูดูแลต่างๆมีพวกยุคแรกที่โง่เขลาเพราะมีผู้ดูแล 5 คนรวมถึง เมเดีย คิดว่าเป็นคนทันสมัยและทำให้
พวกเขามีลักษณะเหมือนตัวละครหลัก
 
[ปรากฏการณ์การรวมตัวของอาณาจักร]
 
เมเดีย จ้องมองที่ป้ายด้านหนึ่งของกำแพง การรวบตัวนั้นมีประโยชน์ในตอนแรกเมื่อผู้ดูแลระบบได้พูดคุยกันถึงสิ่งที่พวกเขาสามารถทำได้เพื่อตนเอง เมื่อเวลาผ่านไป 100 ปีการชุมนุมก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการต่อสู้ทางการเมือง
 
“…ปรากฏการณ์มหัศจรรย์”
 
ยังมีความหวังที่ทำให้เธอไม่ยอมแพ้ อาณาจักรมหัศจรรย์ เพื่อให้ร่างกายของเธอหายไปจากความตายและกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้งเพื่อให้บรรลุความปรารถนา 200 ปีนี้เธอต้องการแค่ 2 สิ่ง ‘การเชื่อฟัง’ และ
‘สถานะการดำรงอยู่’
 
ที่นี่ ‘การเชื่อฟัง’ เป็นเพียงแค่ข้ออ้างถึงความสำเร็จของคนๆหนึ่ง
นี่เป็นเหตุผลเดียวที่ เมเดีย สร้างดวงอาทิตย์เทียมเหนือ Prestige
จริงๆแล้วเธอไม่สนใจ NPC เลยแม้แต่น้อย สุดท้ายพวกเขาก็เป็นแค่วิญญาณที่ตายไปแล้ว สำหรับเธอแล้วผู้เล่นที่มีชีวิตเท่านั้นที่มีความสำคัญ ดังนั้น เมเดีย จึงสร้างดวงอาทิตย์ขึ้นขณะที่ผู้เล่นกำลังมองดูอยู่ มันได้รับเกินความสำเร็จไม่น้อย
 
อย่างไรก็ตามปัญหาที่ใหญ่กว่าคือ ‘สถานะของการมีชีวิต’ มีหลายวิธีในการเพิ่มสถานะการมีอยู่ของตัวเองและวิธีหนึ่งก็คือผ่าน ‘ความงาม’ ของเธอ
มันอาจดูแปลกๆ บางคนอาจถามว่า ‘ทำไมเธอไม่ใช้ไอเท็มนับไม่ถ้วนในหอคอยละ?’
 
คำตอบนั้นง่ายมาก ไอเท็มของหอคอยไม่แตกต่างจากขยะสำหรับ
ผู้ดูแลระบบ ไอเท็มของหอคอยถูกทิ้งไว้ข้างหลังพร้อมกับความตายของเจ้าของ หากผู้ดูแลระบบใช้ไอเท็มอย่างมีความสุขนั่นจะไม่ต่างไปจากการเคารพ ‘เจ้าของดั้งเดิม’ ของไอเท็ม ตามธรรมชาติจะเป็น
‘เจ้าของดั้งเดิม’ ที่ได้เพิ่มสถานะการดำรงอยู่ของพวกเขา
 
ดังนั้น เมเดีย จึงต้องการความงามแบบดั้งเดิม นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอจับตาดู [การแข่งขันช่างตีเหล็ก Crevon] แม้ว่าคนแคระจะสูญพันธุ์และเมื่อเธอได้รับ ‘ความงดงามที่แท้จริง’ เธอเชื่อว่าการทำงานหนักของเธอจะได้รับรางวัลตอบแทน แม้ว่ามันจะเพิ่มสถานะการดำรงอยู่ของเธอเพียงเล็กน้อย แต่เสื้อคลุมนั้นก็เป็นสิ่งที่เธอต้องการ….
 
“ฉันจะเกลี้ยกล่อมเขาได้ยังไง”
 
ในขณะที่ เมเดีย กำลังคร่ำครวญถึงเรื่องนี้ ประตูก็เปิดออกอย่างช้าๆ จากอีกด้านหนึ่งผู้ดูแลระบบ 4 คน เดินเข้ามาอโฟรไดท์ต์ เพเนโลพีและอเธน่า
… อเธน่า?
 
“เฮ้ เธอมาเร็วจัง”
 
เมื่อได้ยินคำทักทายของอโฟรไดท์ท์ เมเดีย ก็ยิ้ม สถานะเทพธิดาของเธอเป็นเรื่องในอดีต ตอนนี้เธอเป็นผู้ดูแลระบบเช่นเดียวกับ เมเดีย
100 ปีผ่านไปแล้วตั้งแต่พวกเธอคิดหาวิธีจัดการกันและกัน
 
“สวัสดี~”
“สวัสดี”
“เธอสบายดีไหม ~”
 
เฮเลนา อเธน่าและเพเนโลพี กล่าวตามลำดับ พวกเธอนั่งลงบนที่นั่งขณะพูดทักทาย เมเดีย เหลือบไปที่มองชุดของพวกเธอซึ่งไม่แตกต่างจากครั้งที่แล้ว ‘ฉันคิดว่าพวกเธอเองก็ไม่สามารถทำให้ดีกว่านี้ได้แล้วในตอนนี้’
 
“ใช่แล้ว เมเดีย ฉันได้ยินมาว่าเธอกำลังไล่ตามผู้เล่นที่สร้างน้ำหอมของ หมาป่า”
 
ในขณะนั้น อโฟรไดท์ ก็มอง เมเดีย และยิ้มอย่างสดใส เมเดีย เองก็ยิ้มให้เธอ
 
“…ฉันไม่ได้ไล่ตามเขา เธอคงได้ข่าวมาผิดแล้วละ”
 
“อ้อ ขอร้องละ~ เธอไม่รู้หรอกว่ามันหยาบคายแค่ไหน? ซิแมต วางแผนที่จะมอบมันให้กับฉันอยู่นะ”
 
“ยังไง…..แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”
 
เมเดีย กลัว อเธน่า มากกว่า อโฟรไดท์ที ที่สมองทึบ อเธน่าเป็นคนที่ออกจากปรากฎการณ์ของอาณาจักรรวมเมื่อ 100 ปีก่อน วิธีคิดที่ยืดหยุ่นของเธอทำให้เธอยังคิดว่าเธอเป็นเทพธิดาในขณะที่คนอื่นๆ เป็นเพียงวีรบุรุษของมนุษย์
 
“ผู้หญิงคนนั้นอยู่หลังเสื้อคลุม-”
 
“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น”
 
อโฟรไดท์ที ขัดจังหวะ เมเดีย และ อเธน่า ขัดจังหวะ อโฟรไดท์ที
 
“ใช่ มีบางสิ่งที่ฉันอยากได้เหมือนกัน”
 
อเธน่า ระงับความภาคภูมิใจของเธอในฐานะเทพธิดาแล้งงั้นเหรอ?
เธอดูโอเคกับคำพูดที่ไม่สุภาพของ เมเดีย อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
 
“ลูกศร มีลูกศรที่ฉันต้องการ”
 
อเธน่ากล่าวถึงบางสิ่งที่ เมเดีย ไม่เข้าใจ
 
“…อะไรนะ? ลูกศร?”
 
*************************************************************************
 
[ชั้น 8 Crevon แผ่นดินใหญ่]
 
หลังจากหนี เมเดีย มาได้แล้วผมก็กลับไปที่Crevon ราชวงศ์อธารอส ได้ประกาศภาวะฉุกเฉินแนะนำให้ประชาชนอยู่ในบ้าน ผลที่ตามมาคือถนนที่คึกคักของ Crevon ว่างเปล่าในขณะนี้
 
– ดิ้งงงงงงงงงงงงง!
 
“ไปกันเถอะ.”
 
ผมเรียก ซันนูรี่ แล้วกระโดดขึ้นหลังเธอ ผมนั่งบนอานที่แสนสบายและเผชิญหน้ากับสนามรบทางตะวันออก มีมอนสเตอร์นับพันกำลังเดินขบวนจากทางตะวันออก ความปรารถนาในการต่อสู้ของพวกมันชัดเจนเกินกว่าที่จะบอกได้ว่าพวกมันแค่ทำหน้าที่ตามสัญชาตญาณ คิเมร่าเป็นคนสั่งการพวกมัน
 
– ฮี้อออออออๆๆ
 
“ขอบคุณ.”
 
ขอบคุณ ซันนูรี่ ทำให้ผมมาถึงจุดชมวิวที่สูงที่สุดอย่างรวดเร็ว
มีมอนสเตอร์ 2-3 ตัวที่อยู่ใกล้เคียง แต่ ซันนูรี่และสปาร์ตันเกินพอที่จะดูแลพวกมันได้เนื่องจาก ซันนูรี่ จัดการกับพวกมันและ สปาร์ตัน ก็ยิงพลังเวทมนต์ใส่พวกมัน
 
“…ทำได้ดี.”
 
ซันนูรี่และสปาร์ตัน ผลักมอนสเตอร์ออกไปในขณะที่ผมยืนอยู่ที่ขอบหน้าผาสูง ลมพัดผ่านผมอย่างรุนแรงเมื่อผมมองดูมอนสเตอร์ด้านล่างที่เต็มดินแดนอันกว้างใหญ่ราวกับวัชพืช
 
ลูกศร 2-3 ดอกไม่สามารถรับมือกับตัวเลขเหล่านี้ได้ แต่ถ้าเป็น
ลูกศรแห่งความมืดน่าจะแสดงศักยภาพสูงสุดของพวกมันออกมาได้
ผมต้องใช้พลังเวทมนต์ของรอยสัก 4 เส้น ผมถึงจะสามารถควบคุม
ลูกศรแห่งความมืดทั้ง 5 ได้อย่างอิสระเป็นเวลาประมาณ 10 นาที
แต่ 10 นาทีนั้นยังไม่เพียงพอ
 
ผมตรวจสอบจำนวนกระสุนที่ผมมี ตอนนี้ผมมีกระสุนปืนพก 300 นัดกระสุนปืนกล 600 นัดและกระสุนไรเฟิล 90 นัด ถ้ากระสุนแต่ละนัดสามารถฆ่ามอนสเตอร์ 1.5 ตัวนั่นเท่ากับมอนสเตอร์…1500 ตัว
 
ในขณะที่ผมกำลังคำนวณศักยภาพในการต่อสู้ของผม ผมก็สงสัยขึ้นมาในทันที ผมจำเป็นต้องต่อสู้ด้วยเหรอ?
 
– คลื่นสายฟ้าจงโหมกระหน่ำ! จงตายซะ!
 
เสียงเหมือนเด็กๆของไอลีนเรียกพายุสายฟ้าพัดผ่านฝูงมอนสเตอร์
 
– เพลิงนรก
 
‘ไฟที่ไม่อาจดับมอด’ ของ อียองฮา ก็แพร่กระจายจากมอนสเตอร์
ตัวหนึ่งไปยังอีกตัวหนึ่ง จนสนามรบกลายเป็นสีแดงฉาน
 
– ฉันจะเล็งไปที่การจู่โจมใส่พวกจอมเวทต่างๆ
 
ลูกศรเวทย์มนตร์ของ จินเซยอน ยิงลงมาใส่เฉพาะมอนสเตอร์ที่กำลังคุกคามจากระยะไกลในขณะเดียวกัน ชินจงฮัก ก็แสดงพลังออกมาได้อย่างยอดเยี่ยม แน่นอน คิมยองจิน ที่ได้รับ ง้าวมังกรเขียวในตำนานก็ใช้ประโยชน์จากพรสวรรค์ ปรมจารย์ศาสตราวุธ ให้มีศักยภาพสูงสุด
คิมจินวู เต้นรำผ่านสนามรบด้วยดาบของเขาสมกับที่เป็นนักล่าของ ‘Vast Expanse’ ส่วน จินซาฮยอค กำลังยิงพลังเวทมนตร์ท่ามกลางความโกลาหล…
 
เดี๋ยวก่อน
 
จินซาฮยอค?
 
นั่นคือจินซาฮยอค จริงๆเหรอ?
 
ผมหรี่ตาของผมและมองอย่างตั่งใจ
 
“บ้าน่า….”
 
จินซาฮยอค เป็น 1 ในผู้เล่นที่ลงแรงหนักที่สุดเธอกำลังทำงานหนักเพื่อกำจัดมอนสเตอร์ ‘เธอทำอะไรที่นั่น?’ ผมสงสัย แต่ผมก็ได้คำตอบอย่างรวดเร็ว เธออาจเข้าร่วมเพื่อหาค่า TP ดูเหมือนเธอจะคาดหวังเอาไว้มากกับชิป neurotech ของชั้น 7 ผมพบเป้าหมายแรกของฉัน
ผมเล็งลูกศรของผมไปที่ จินซาฮยอค
 
[คำเตือน Crevon กำลังเข้าสู่สงคราม ผู้เล่นที่คุณกำหนดเล็งเป้าหมายคือพันธมิตรที่เข้าร่วมสงครามของ Crevon การฆ่าผู้เล่นคนนี้อาจส่งผลให้ได้รับบทลงโทษจาก Crevon]
 
ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าร่วมสงครามอย่างเป็นทางการด้วยแฮะ แต่ว่า
การลงโทษไม่ได้มาจากผู้ดูแลระบบ ผมเลยไม่ได้สนใจอะไรมากมายขนาดนั้น …ในขณะนั้นเอง จินซาฮยอค ก็ดูเหมือนจะรู้สึกถึงอันตรายจากสัญชาตญาณที่แหลมคมของเธอขณะที่เธอหันหลังให้กับการต่อสู้ ดวงตาของเธอ ตรวจสอบสภาพแวดล้อมและไม่นานก็มองมาที่ผม
พวกเราจ้องมองกันจากระยะไกล จินซาฮยอค กัดฟันแน่นเมื่อเธอเห็นลูกศรของผม หลังจากนั้นไม่นานปากของเธอก็ขยับ ผมไม่สามารถบอกได้ว่าเธอพูดอะไรผมไม่ได้ยินเธอพูดแต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมเข้าใจในสิ่งที่เธอพยายามจะพูด
——————————————-2—————————————–