บทที่ 548 ความจริงเหมือนมีความจริง (4)
 
ในขณะเดียวกัน แชนายอน และคนอื่นๆมาถึงที่โรงแรมแห่งหนึ่งในพื้นที่ A แม้ว่าห้องนี้จะเล็กไปหน่อยสำหรับคน 6 คนแต่ก็ไม่ได้แย่เกินไปสำหรับตอนนี้เพราะ คิมซูโฮ และ ยุนซึงอา เพิ่งออกไปเดินเล่น
 
“มีโจรจำนวนมาก แต่มีเฉพาะในซอยเท่านั้น บนถนนสายหลักมีร้านค้าและผับดังนั้นมันจึงไม่แย่เท่า Pandemonium ฉันจะไม่พูดถึงระดับที่ความสูงกว่านี้ก็แล้วกันมันยากเกินไป”
 
ยูยอนฮา กำลังวิเคราะห์เกมอยู่มองลงไปที่ถนนผ่านหน้าต่างโรงแรม
 
“นายอนพวกเราไม่ควรวิ่งไปรอบๆเมืองเพื่อรับภารกิจเหรอ? เหมือน เควสต์หลักหรือเควสย่อยอะไรแบบนี้?” ยีจินยูนถามแชนายอนด้วยความตื่นเต้นอย่างชัดเจน
 
“ฮะ? อ้อ ใช่แล้ว แต่ตอนนี้มัน….”
 
“โอ้ จริงสิ”
 
ทันใดนั้น เพี๊ยบ ยูยอนฮา ปรบมือของเธอ
 
“เธอคิดว่าคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ใช้งานได้ไหม”
 
“เอ่อ…ไม่รู้สิ ลองเปิดเครื่องดูก่อน”
 
ยูยอนฮา เริ่มตรวจสอบคอมพิวเตอร์เครื่องเก่าๆที่เต็มไปด้วยฝุ่นด้วยดวงตาเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
 
“นี่มันเก่ามาก ฉันจะใช้งานมันได้ยังไง”
 
เธอไม่คุ้นเคยกับ ‘เดสก์ท็อป’ แบบนี้เลยแม้แต่น้อย
ยูยอนฮา พยายามค้นหาปุ่มเปิดปิดหลังจากตรวจสอบเคสคอมพิวเตอร์อย่างถี่ถ้วน
 
“ว้าว มันเปิดได้อยู่”
 
วิ้งงงงง— เสียงดังขึ้นบนหน้าจอ คนอื่นยืนอยู่ข้างๆยูยอนยอน
 
วิ้งงงงง— วิ้งงงงง— วิ้งงงงง—
 
“…”
 
“…เฮ้ออออออออ.”
 
“มันช้ามากจริงๆ”
 
พวกเขาจ้องหน้าจอเป็นเวลานาน 3 นาที ในที่สุดการบูตก็สิ้นสุดลงและสิ่งแรกที่ ยูยอนฮา ทำคือตรวจสอบคือวันที่
 
“…18 ธันวาคม 2549?”
 
ยูยอนฮา ยังไม่ได้เกิดเลยตอนนั้น
 
รอยยิ้มอันยิ่งใหญ่ปรากฏบนใบหน้า ยีจินยูน อุทาน
 
“ว้าว~ พวกเราอยู่ในยุค 2000 ใช่ไหม”
 
“ใช่. แต่กลางปี ​​2000 เป็น…การตั้งค่าที่แปลกสำหรับเกมนี้”
 
หลังจากยุค 60 เกิดเหตุการณ์ปั่นป่วน ยอดมนุษย์ เกิดในยุค 70 และ 80 ใน 90 ด้วยความช่วยเหลือของยอดมนุษย์เกาหลีเลยได้เข้าตะครุบดินแดนที่ถูกขโมยและระบบ ฮีโร่ ได้รับการจัดตั้งขึ้นเป็นครั้งแรก
ในยุค 2000 เกาหลีเติบโตอย่างสำคัญของเทคโนโลยีพร้อมกับจำนวนประชากรที่เพิ่มขึ้นของวีรบุรุษแต่จากปี 2000 ถึงปี 2010 เป็นช่วงเปลี่ยนผ่าน ช่องว่างระหว่างคนรวยและคนจนกว้างมากขึ้นด้วยความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีอย่างรวดเร็วและจำนวนสลัมเพิ่มขึ้นเกินขอบเขตอำนาจของรัฐ หลายคนถือว่ามันเป็นยุคที่น่าอับอาย
 
“อย่างน้อยรายละเอียดดูเหมือนแม่นยำ….”
 
ยูยอนฮา ปิดคอมพิวเตอร์หลังจากท่องเว็บไประยะหนึ่ง จากนั้นเธอมองไปรอบๆ ห้องเพื่อดูว่าชินจงฮักอยู่ที่ไหน เขากำลังฝึกฝนตัวเองอยู่
 
“จงฮัก นายอยากไปเดินเล่นไหม”
 
“ …เดินเล่นเหรอ”
 
“ใช่ พวกเราไปเดินดูรอบๆว่ามีอะไรที่ไหน พวกเรายังมีเงินเหลืออยู่จากโจรเพื่อให้พวกเราสามารถซื้อสิ่งของได้อยู่นะ”
 
ชินจงฮักดูเหมือนจะไม่เต็มใจและแชนายอนก็เข้ามาแทรกทันที
 
“ฟังดูน่าสนุกนะ! ไปสิ ไปกันเถอะ!”
 
แชนายอน ดึง ชินจงฮัก ไปกับ ยูยอนฮา เห็นได้ชัดว่าเธอทำตัวแปลกๆ แต่โชคดีที่ทั้งคู่ไปด้วยกันโดยไม่พูดอะไรมาก
 
ตอนนี้เธอกับยีจินยูนเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้อง
 
แชนายอน มอง ยีจินยูน และ ยีจินยูน มองที่ แชนายอน ด้วยดวงตาที่กลมโตของเธอ
 
“เฮ้ออออออออออ….”
 
แชนายอน ถอนหายใจ เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงมือของเธอวางบนหัวของเธอ
 
“นายอน?”
 
“…ฉันคิดว่าฉันต้องนอนบ้าง ทำไมเธอไม่ออกไปข้างนอกและเดินเล่นบ้างละ?”
 
ยีจินยูน พยักหน้า แต่แทนที่จะจากไปเธอกลับนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ของโรงแรม เธอไม่เคยเห็นระบบปฏิบัติการแบบนี้มาก่อน แต่เธอก็มีความสามารถพอที่จะใช้งานของมันได้อย่างรวดเร็ว
 
…ก็ผ่านไป 3 ชั่วโมง
 
“อืมมมมม~”
 
ยีจินยูน ดึงหัวเธอออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วเหยียด ในช่วงเวลานั้นเอง ยูยอนฮา และ ชินจงฮัก กลับมาที่ห้อง พวกเขาถือมีดสั้น หอก ดาบและอาวุธประเภทอื่นๆเข้ามาด้วย
 
“นี่ นายอน สำหรับเธอ”
 
แชนายอน รับดาบ และตรวจสอบว่ามันเป็นไอเท็มที่ชื่อว่าอะไร
 
[ดาบเหล็กทั่วไป]
 
เอี๊ยดดดด—
 
ในขณะนั้นประตูก็เปิดออกอีกครั้งและ คิมซูโฮ และ ยุนซึงอา เข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้มทั้งคู่ส่งของว่างและอาหารอื่นๆให้กับทีมที่เหลือ
พวกเขาใช้เวลาเคี้ยวหมากฝรั่งและกินขนม
 
…15 นาทีต่อมา
 
ยูยอนฮา ที่กำลังเคี้ยวปลาหมึกแห้ง แสร้งทำเป็นไม่อร่อยแต่จริงๆแล้วชอบมาในที่สุดเธอก็ถามออกมา “อย่างไรก็ตาม นายอน เธอออกจากเกมนี้ได้ยังไงเหรอ?”
 
“…!”
 
ออกจากระบบ.
คำนี้ทำให้ชานายอนประหลาดใจและ ยูยอนฮา ถามอีกครั้งว่า
 
“มีอะไรผิดปกติ”
 
“…หะ-หือ? อะไรเหรอ?”
 
“ฉันพูดว่าเธอจะออกจากเกมนี้ได้ยังไง”
 
“อืม …. เอ่อ….”
 
แชนายอน มองดูเพื่อนของเธอ ทุกคนมองมาที่เธอ
 
“ฉันไม่รู้…ตอนนี้ฉันขอทำอย่างอื่นก่อนได้ไหม”
 
ยูยอนฮา ขมวดคิ้ว
 
“หยุดเล่นตลกได้แล้วสอนฉันมา มันผ่านมากว่า 4 ชั่วโมงแล้วฉันต้องไปเข้าร่วมงานประชุม”
 
“จะ-จริงเหรอ? 4 ชั่วโมงแล้วเหรอ เวลาผ่านไปเร็วจังเลยนะ~”
 
“…”
 
ยูยอนฮา จ้องมองที่ แชนายอน แชนายอน ตัวสั่นเพราะกลัวความผิด
 
“แล้ว? ฉันจะออกจากระบบได้ยังไง”
 
“…”
 
“นายอน?”
 
“…ฮะ? อ้อ…มันคือ….”
 
“พูดสิ.”
 
“…”
 
แชนายอน ปิดปากเธอและ ยูยอนฮา ทำหน้าบึ้งใส่เพื่อนของเธอ คิมซูโฮ, ชินจงฮัก, ยีจินยูน และ ยุนซึงอา พวกเขาต่างก็มองมาที่เธอ
 
“…นะ-นั่นคือ…เอ่อ….”
 
หัวใจของเธอกำลังเต้นแรง ลมหายใจของเธอเริ่มหนักและเย็นจนเหงื่อหยดลง หัวของเธอหมุนและเธอเริ่มรู้สึกเวียนหัว….มีทางเดียวเท่านั้น
 
อึก
 
แชนายอน กลืนน้ำลายของเธอแล้ว…ปัง! …ทุบหัวของเธอบนพื้น
 
“ขอโทษนะทุกคน! ฉันไม่รู้ว่าพวกเราอยู่ที่ไหน! แล้วฉันก็ไม่รู้วิธีออกจากระบบด้วย!”
 
เสียงร้องแห่งความสิ้นหวังทำให้ห้องเช่าเต็มไปด้วยความเงียบงัน
*************************************************************************
[เด็กที่ไม่มีชื่อ]
 
“…เธอไม่ได้ทำอะไรเลย” ชอคจุนกยอง กล่าว
 
“นายพูดถูก” ผมตอบ
 
“นายแน่ใจนะว่าเธอเป็นบอส” ชอคจุนกยอง ถาม
 
“ใช่ ฉันแน่ใจ” ผมตอบอีกครั้ง
 
แล้วในขณะที่พวกเราจ้องมองหญิงสาวอย่างเงียบๆ 3 นาทีต่อมา
ชอคจุนกยอง ก็ยืนแล้วมองมาที่ผม
 
“…นายมาที่นี่เพื่อสอดแนมบอสตอนเด็ก”
 
“บ้าสิ ฉันมาที่นี่เพื่อสืบเรื่องของ ยียอนจุน”
 
“ยียอนจุน?”
 
“ใช่. เขาดูเหมือนจะไม่ชอบฉันด้วยเหตุผลบางอย่าง”
 
“จริงๆเหรอ?”
 
“…ใช่. แต่ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
 
“หืมม.”
 
ชอคจุนกยอง ลูบคางของเขา
 
“ดังนั้นสิ่งที่นายกำลังพูดคือแฟลชไดรฟ์และพลังเวทมนต์ของนายตอบสนองซึ่งกันและกันจนสร้างโลกใหม่ทั้งหมด”
 
ผมใช้เวลา 3 ชั่วโมงที่ผ่านมาอธิบายสาเหตุของปรากฏการณ์นี้ที่
ชอคจุนกยอง
 
“มันไม่ใช่ ‘โลกใหม่’ มันเป็นแค่ความเป็นจริงที่เสมือนจริงที่แสดงออกมาอย่างเต็มที่บนพื้นฐานของข้อมูลในอดีต แต่นายก็รู้ว่ามันเหมือนความจิรงมากจริงๆ”
 
“เอ่อ แล้วพวกเราจะออกไปที่นี่ได้ยังไง”
 
“นั่น…พวกเราต้องดู”
 
ผมจ้องมองที่บอส ตอนนี้บอสกำลังรอใครซักคนอยู่ ยูจินฮยอกอาจต้องการให้ผมเห็นเฉพาะเหตุการณ์ที่สำคัญที่สุดดังนั้นผมเชื่อว่าถ้าผมยังคงดูบอสอย่างใกล้ชิดสุดท้ายผมก็จะไปถึงความจริง
 
“เฮ้ย แต่ถ้าพวกเราใช้เวลามากที่นี่และทุกคนข้างนอกจะเป็นยังไง?”
ชอคจุนกยอง ถามด้วยความกังวลเล็กน้อย
 
“ไม่ต้องกังวล พวกเราอยู่ในความเป็นจริงที่เสมือนความจริงดังนั้นแนวคิดเรื่องเวลาใช้กับสมองของพวกเราไม่เท่ากัน”
 
“…หา หมายความว่าไง?”
 
“มันหมายความว่าการไหลของเวลาแตกต่างกัน การอยู่ที่นี่นานๆก็โอเคไม่เกิดอะไรขึ้น”
 
ผมสามารถอนุมานได้จากความแตกต่างระหว่างสติกับสปาร์ตัน แม้ว่าผมจะไม่สามารถรู้อัตราส่วนที่แน่นอนได้ แต่ผมมั่นใจว่าเวลาในที่นี่ผ่านไปเร็วกว่าเวลาในโลกแห่งความเป็นจริง
 
“…ฉันจะฆ่านายถ้านายโกหก”
 
“แน่นอน.”
 
จากนั้นพวกเราก็เห็นรถเก๋งหรูๆเข้ามาในสนาม บอสตอบสนองต่อ
ไฟของรถ เธอยืนขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของเธอ
 
“ซ่อน”