บทที่ 524 ออร์เดน (2)
 
“… !”
 
คิมซูโฮลืมตาท่ามกลางความพินาศอาคารพังทลายและเศษคอนกรีตกระจายอยู่ทุกหนทุกแห่ง ที่ใจกลางสถานที่นั้นเป็น ออร์เดน เขาเต็มไปด้วยบาดแผลแต่ก็ยังมีชีวิตอยู่ เขาไม่เหมือนคนใกล้จะสิ้นลม ดวงตาของ ออร์เดน มองตรงไปที่ คิมซูโฮ
 
“…เจ้าตื่นแล้วหรือเจ้ามนุษย์?”
 
เสียงของ ออร์เดน ช้า แต่ชัดเจน
คิมซูโฮพยักหน้าอย่างเงียบๆตอนนี้เขาไม่สามารถพูดออกมาได้ แต่เขาต้องยกดาบขึ้น การต่อสู้ของเขายังไม่จบ …
 
“วางใจเถอะ หัวใจของข้าถูกทำลายไปแล้ว ข้ามีเวลาเหลืออยู่ไม่มากแล้วละ”
 
ออร์เดนเริ่มรักษาบาดแผลของคิมซูโฮ อาการปวดแสบปวดร้อนที่ห่อหุ้มร่างกายของเขาเหือดหายไปอย่างรวดเร็ว
 
ถึงกระนั้น คิมซูโฮ ก็มองที่ ออร์เดน ด้วยสายตาที่ไม่ไว้ใจ แต่แววตาของ ออร์เดนนั้นช่างซื่อตรงไม่เปลี่ยนแปลง
 
“ข้าต้องการค้นหาคำตอบดังนั้นข้าจึงพาเจ้ามาที่นี่”
 
“…คุณพาผมมาที่นี่เหรอ”
 
แล้วแมลงยักษ์ก็ปรากฏขึ้นจากด้านหลังออร์เดน
 
‘คุรุรุ,คุรุรุ….’ เขาทำเสียงแปลก ๆ
 
มันคือ ‘คุรุคุรุ’
 
ออร์เดนประกาศว่า “ข้าบอกได้เลยว่าเจ้าไม่ได้มาจากโลกใบนี้”
 
ทันใดนั้นหัวใจของคิมซูโฮก็เต้นแรง ดวงตาของ ออร์เดน มองตรงไปที่รากฐานการดำรงอยู่ของคิมซูโฮ
 
“คุณรู้ได้ยังไง?”
 
ออร์เดนยิ้มเบาๆ
 
“ข้าพยายามที่จะกัดกินเจ้าเพื่อยืดอายุของข้า แต่เจ้าได้ทำลายหัวใจของข้าไปทำให้อยู่ในสภาวะที่ไม่สามารถกู้คืนได้ ข้าไม่อาจรักษาอาการบาดเจ็บของข้าได้ แต่ข้าสามารถดู ‘กระจกแห่งความทรงจำ’ ของข้าได้ ตอนนี้ข้าแน่ใจเรื่องหนึ่งที่ข้าได้อ่านความทรงจำของเจ้าแล้ว”
 
“…”
 
“เจ้าไม่ได้เป็นมนุษย์ของโลกนี้และเจ้าเคยเสียชีวิตมาก่อน”
 
คิมซูโฮ ไม่ยืนยันหรือปฏิเสธคำพูดของ ออร์เดน สิ่งที่ออร์เดนพูดนั้นทั้งจริงและเท็จในเวลาเดียวกัน
คิมซูโฮไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนแปลกหน้าในโลกนี้
 
“ซึ่งมันทำให้ข้าประหลาดใจ เจ้าและข้ามีความคล้ายคลึงกัน ข้อแตกต่างระหว่างเราคือข้าเป็นมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์และเจ้าเป็นมนุษย์”
 
พวกเขาเป็นทั้ง 2 เป็นสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างจากคนอื่นๆบนโลกและตอนนี้ ออร์เดน สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง คิมซูโฮ เองก็เช่นกันแต่เขาได้ชีวิตใหม่
พวกเขาทั้งคู่ต่างก็ ‘อยู่คนเดียว’ ณ จุดหนึ่งในชีวิตของพวกเขา แต่หลังจากนั้นก็แยกตัวมาสู่เส้นทางที่แตกต่างกัน
 
‘เป็นเพราะข้าเป็นมอนสเตอร์และเจ้าเป็นมนุษย์งั้นเหรอ? นั่นเป็นข้อแตกต่างระหว่างพวกเราจริงๆงั้นเหรอ?’
 
ออร์เดนจำเป็นต้องรู้
 
“อะไรทำให้เจ้าอยากอยู่ในโลกนี้”
 
นี่อาจเป็นคำถามสุดท้ายของออร์เดนบนโลกใบนี้ คิมซูโฮรู้สึกถึงน้ำหนักของคำถามจากจิตใจของออร์เดน เขาหลับตาลงและเริ่มไตร่ตรองอย่างจริงจังในทุกเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยึดติดดาวดวงนี้ที่เรียกว่า ‘โลก’
เหตุผลที่คิมซูโฮสามารถทรยศต่อประเทศของเขาและกษัตริย์ที่ยึดถือก็คือ….
 
“ฉันต้องบอกว่ามันเป็นเพราะครอบครัวของฉันในตอนแรก”
 
ใน อคทรีน่า คิมซูโฮไม่มีครอบครัว เขาเกิดมาเป็นเด็กกำพร้าและดาบเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเขา นั่นคือสาเหตุที่เขาหมกมุ่นอยู่กับการฝึกฝนดาบ เขาพบว่าคุณค่าของเขาในสายตากษัตริย์ไม่ใช่ตัวเขาแต่เป็นพลัง เป้าหมายเดียวในชีวิตของเขาคือเป็นอัศวินปกป้องกษัตริย์
 
อย่างไรก็ตามสิ่งต่างๆบนโลกใบนี้ไม่ใช่แบบนั้น คิมซูโฮมีเพื่อนและครอบครัวที่รักและเชื่อมั่นในตัวเขา
 
“…ครอบครัว?”
 
“ใช่. ฉันมีครอบครัวด้วย”
 
ออร์เดนมองคิมซูโฮด้วยความงุนงง ‘ช่างเป็นเหตุผลที่โง่เขลา’ เขาคิด
 
“…ฮ่าฮ่าฮ่า.”
 
ขณะที่ออร์เดนยิ้มเยาะเขาจำใบหน้าของเด็กบางคนได้ เด็กคนนั้นคือ
‘ปาร์ก ยอนฮี’ ลูกสาวของ ปาร์คฮันโฮ ซึ่ง ออร์เดน ทำให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง
 
‘ทำไมฉันถึงเห็นภาพลวงตาของเธอในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดแล้วทำไมฉันถึงต้องสั่นคลอนอย่างโง่เขลาจนต้อง… ?’
 
ในขณะนั้นออร์เดนรู้สึกราวกับว่าหัวใจที่อยากรู้ความจริงเรื่องนี้ได้ถูกปลดปล่อย
 
“นั่นเองก็เป็น…เหตุผลโง่ๆสินะ”
 
ออร์เดน ถอนหายใจเข้าลึกๆ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมเขาถึงรู้สึกถึงอารมณ์ ความรู้สึกและสิ่งที่เขาต้องการและปรารถนาเมื่อเขามองไปที่ ปาร์คฮันโฮ และลูกสาวของเขาและวิธีการที่มนุษย์ต้องอาศัยอยู่ด้วยกัน
คำตอบนั้นง่ายดายจนน่าประหลาดใจ เขาไม่น่าหลงทางไกลขนาดนี้เพื่อค้นหามัน
 
“อย่างน้อยเรื่องนี้คือเหตุผลสำหรับผม”
 
คิมซูโฮยักไหล่ด้วยความลำบากใจ
 
“…ข้าเข้าใจแล้ว.”
 
กษัตริย์ยิ้ม
 
“พวกเขาบอกว่าไม่มีคำตอบที่ถูกต้องสำหรับชีวิต แต่ถ้าสิ่งที่เจ้าพูดออกมานั้นถูกต้อง…”
 
ออร์เดนยิ้มอย่างเศร้าๆและโล่งใจ เขายอมรับความพ่ายแพ้ของเขา
 
“ในที่สุดทุกอย่างนี้ก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้”
 
“…อะไรนะ?”
 
‘ทุกอย่างนี้ก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้’
 
มันเป็นเรื่องไร้ความรับผิดชอบอย่างยิ่งสำกรับฆาตกรที่ฆ่าคนไปหลายล้านคนพูดออกมา คิมซูโฮ รู้สึกโกรธแค้นและ คว้า มิสเทลทีน…ออกมา แต่ไม่ช้าเขาก็ถอนหายใจ
 
“อะไรคือสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้”
 
เขาเลือกที่จะขอคำตอบจากออร์เดน ออร์เดน พึมพำด้วยเสียงต่ำ
“คุณไม่รู้หรือว่ามอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ไม่สามารถสร้างครอบครัวได้”
 
“เอ่อ … อะแฮ่ม.”
 
คิมซูโฮจมลงในความเงียบงันและตอนนี้ออร์เดนรู้ว่าความตายเป็นเพียงทางเลือกเดียวของเขามันสมเหตุสมผลกับเขา เขาเป็นมอนสเตอร์ตัวแรกที่ได้สติปัญญา เขาเรียกตัวเองว่าเป็น ‘มนุษย์สายพันธุ์ใหม่’ มันอาจไม่น่าชื่นชมสำหรับมนุษย์ เขาอยากรวมมนุษย์และมอนสเตอร์เข้าด้วยกันเพื่อสร้างสิ่งมีชีวิตเทียม แต่เขาเพียงคนเดียวไม่สามารถเปลี่ยนโลกใบนี้ได้ ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเขามีวิธีเดียวที่จะหนีจากความเจ็บปวดนี้นั้นคือ…..ความตาย
 
“คุรุคุรุ, คุรุคุรุ”
 
บางทีคุรุคุรุก็รู้ว่ากษัตริย์กำลังคิดอะไรอยู่. ข้ารับใช้จึงยื่นมือทูลกษัตริย์
มันเป็นขาหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น
 
“… คุรุคุรุ.”
 
กษัตริย์เรียกชื่อคุรุคุรุ เขารู้แน่ชัดว่าเขาอยู่ในสภาพใด หัวใจของเขาถูกทำลายเลือดของเขาหยุดไหลเวียน อวัยวะของเขาเริ่มไม่ทำงาน
ความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม
 
“คุรุคุรุ… .”
 
คุรุคุรุ พลิกปีกของเขา มันเป็นวิธีแสดงความไม่พอใจสิ่งที่กษัตริย์กำลังจะพูด แต่กษัตริย์ไม่ได้เป็นห่วง เขารู้ว่าคุรุคุรุได้รับความภักดีจากแมลง
 
“คุรุคุรุ ตั๊กแตนตำข้าวไม่สามารถหยุดเกวียนได้หรอกนะ”
 
ออร์เดนเคยอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับสุภาษิตนี้ในหนังสือเมื่อเขาสร้างคุรุคุรุเป็นครั้งแรก เรื่องราวเกี่ยวกับตั๊กแตนตำข้าวที่โง่เขลาและบ้าบิ่นที่พยายามจะหยุดรถเคลื่อน ถึงกระนั้น ออร์เดน ก็รู้สึกประทับใจกับความกล้าหาญที่ซึ่งไร้ขอบเขตและหวังว่าคนรับใช้ของเขาจะซื่อสัตย์และกล้าหาญเหมือนกับตั๊กแตนตำข้าวในเรื่อง
 
“จนมีชีวิตอยู่ต่อไป.”
 
“… .”
 
นี่เป็นคำสั่งสุดท้ายของกษัตริย์ คุรุคุรุเข้าใจแม้ร่างมันจะสั่นเทาด้วยความโศกเศร้า.
 
“ข้าไม่เสียใจ.”
 
กษัตริย์หลับตาลงอย่างช้าๆ คิมซูโฮค่อยๆลุกขึ้น
 
ข้าคนใช้จ้องมองไปที่ร่างไร้ชีวิตของกษัตริย์อยู่นานแต่มันยังคงไม่มีน้ำตาเพราะแมลงไม่มีความสามารถในการทำเช่นนั้น คุรุคุรุ คุกเข่าต่อหน้ากษัตริย์ จากนั้นเขาบินจากไป
 
ในที่สุดเรื่องราวของกษัตริย์ผู้โดดเดี่ยวก็สิ้นสุดลงในที่แห่งนี้
 
*************************************************************************
 
[แอฟริกา]
 
หลังจากการระเบิดครั้งใหญ่ที่กวาดแผ่นดินได้จบลงบอสก็ปิดเกราะเงา เธอสามารถเห็นท้องฟ้าและทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ของแอฟริกา พระราชวังของ ออร์เดน นั้นถูกทำลายอย่างสมบูรณ์และที่นี่ไม่มีใครอื่นนอกจาก
ออร์เดน
 
“บอส~”
 
เสียงไร้เดียงสาที่เรียกบอสจากด้านหลัง บอสหันหลังให้ผมยาวของเธอพลิ้วไหวไปในสายลม เจนผู้ซึ่งปลอมตัวเป็นลูกสาวของ ปาร์คฮันโฮ กำลังโบกมือของเธอให้ บอส
 
“นี่อะไรกัน ทุกอย่างจบแล้วใช่ไหม ~?”
 
“ดูเหมือนว่า เธอจะทำงานได้ดีเลยนะ?”
 
“ตกใจใช่ไหม~”
 
เมื่อ 2 สัปดาห์ก่อนเจนได้พบกับรูมิและแอบแจ้งกับเธอว่า
‘ออร์เดน ชื่นชมมนุษย์’ เจนไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร ดังนั้นเธอจึงปลอมตัวเป็นมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์และแทรกซึมเข้าไปในวัง ในที่สุดหลังจากที่ได้เห็น ออร์เดน ด้วยตนเองเจนก็สามารถสรุปได้
 
“ฉันคิดว่าเขาชอบเด็กสาวตัวเล็กและน่ารัก ~”
 
…น่าเสียดายที่ข้อสันนิษฐานของเธออยู่ไกลจากความจริงไปมาก
 
“เด็กสาวตัวเล็กและน่ารัก”
 
บอสขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจ
 
“ใช่~ ทีสำคัญกว่านั้นฮาจินเป็นไงบ้าง ~”
 
“เขาอยู่ในบังเกอร์ ดังนั้นเขาน่าจะสบายดี”
 
“จริงเหรอ? งั้นไปหาร่างกายของ ออร์เดน กันเถอะ ~”
 
Chameleon Troupe เป็นกลุ่มโจร แน่นอนเป้าหมายของพวกเขาคือร่างกายของ ออร์เดน
 
“ใช่ ไปกันเถอะ”
 
ทั้ง 2 เดินไปตามถนนเพื่อติดตามกลิ่นของออร์เดน และแล้ว…..
 
เฟี้ยวววว
 
ลมที่พัดผ่านนั้นมีกลิ่นเฉพาะ
 
“… ?”
 
เมื่อสังเกตถึงกลิ่นแล้วบอสก็แข็งค้าง ขาของเธอจะไม่ขยับในทันที
สิ่งเดียวกันนี้เกิดขึ้นกับเจน บอสและเจนแลกเปลี่ยนสายตากันแล้วหันมามองทิศทางที่กลิ่นลอยมา