บทที่ 547 ความจริงเหมือนมีความจริง (3)
 
“คือ….”
 
แชนายอน มองไปรอบๆด้วยความกลัวพวกเธอยืนอยู่เหนือทุ่งที่แห้งแล้งในตอนกลางคืน แต่เธอเห็นแสงนีออนและอาคารสูงๆในระยะทาง
 
“…นี่เป็นเทคโนโลยีที่น่าอัศจรรย์มาก มันให้ความรู้สึกเหมือนจริง”
 
คำพูดของ ยูยอนฮา ทำให้ แชนายอน ตกใจ
 
‘พวกเราผ่านการอัพเดทครั้งใหญ่หรืออะไรแบบนั้นเหรอ? ไม่ แต่ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นเราน่าจะรู้เรื่องสิ’
 
“อ่า. ว่าแต่พวกเราอยู่ใน…สลัมเหรอ”
 
ขณะที่แชนายอนพยายามที่จะเข้าใจสถานการณ์เธอก็ค่อยๆพูดออกมา
 
“สลัม?”
 
คิมซูโฮดวงตาเบิกกว้าง ยุนซึงอา พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม
 
“นายอาจไม่รู้เรื่องแต่เมื่อนานมาแล้วมี ‘เมืองนีออน’ เป็นเหมือนที่ที่อยู่ในเขตชานเมืองของกรุงโซลหรือซูวอนส่วนใหญ่เหมือนในสลัม”
 
“แน่นอนคุณต้องรู้อยู่แล้วก็เพราะคุณวัย 30 แล้วนี้น่า”
 
ยูยอนฮา แซะ ยุนซึงอา อย่างไม่ระมัดระวัง
 
“อะ-อะไรนะ?”
 
ยุนซึงอา ร้องออกมาเสียงดังเพราะคำพูดของยูยอนฮา แต่ยูยอนฮายักไหล่เบาๆ
 
“ก็มันเป็นความจริง.”
 
“ฉันไม่ แต่ยังไง….เธอก็ไม่คงพูดออกมาเลยนะ คุณยอนฮา!!”
 
ทันใดนั้นแชนายอนก็ตะโกนออกมาดัง ๆ
 
“กระเป๋า!”
 
เสียงอุทานดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที
 
“…เฮ้ออออ” แชนายอน ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเธอถือกระเป๋าไว้ในมือ
 
ยุนซึงอาเอียงศีรษะของเธออย่างสงสัย
 
“หืม? นายอน เกิดอะไรขึ้น”
 
“อ่า~ นี่เป็นคลังมิติในรูปแบบกระเป๋า มันไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเกมแบบ ‘GTA’ ฉันหมายถึง ‘Grand Theft Auto’ มีคลังมิติรูปร่างต่างๆน่ะ”
 
แชนายอน ยิ้มเยาะและตรวจสอบภายในกระเป๋าของเธอ
 
“ระดับของฉันในเกมสูงมากดังนั้นกระเป๋านี้น่าจะเก็บได้… 300kg ….”
 
อย่างไรก็ตามความจุสูงสุดของกระเป๋าเพียง 3 กิโลกรัมและ แชนายอน ก็เงียบสนิท
 
“กระเป๋า! ว้าว มันใช้งานได้จริงด้วย!”
 
“กระเป๋า.”
 
คิมซูโฮ และ ยุนซึงอา เรียกกระเป๋าของพวกเขาหลังจากเห็น แชนายอน ทำแบบนั้นพวกเขาตรวจสอบรายละเอียด
 
ทันใดนั้น ยูยอนฮา ก็พูดออกมา “คุยกับพอแล้ว พวกเราควรจะไปกันต่อ ฉันไม่มีเวลาเหลือเฟือหรอกนะ ฉันต้องรีบเล่นแล้วไปทำงานต่อ”
 
“…”
 
‘ฉันต้องรีบเล่นแล้วกลับไปทำงาน’ คำพูดของ ยูยอนฮา ปลูกฝังความรู้สึกไม่สบายใจใน แชนายอน
 
“โอเค~ ไปกันเถอะ~ ฉันจะจับภาพหน้าจอที่นี่ได้ยังไงอะ? ฉันอยาก
อัปโหลดรูปภาพบนโซเชียลมีเดียน่ะ”
 
“พระเจ้า เธอควรหยุดเรื่องโซเชียลมีเดียเอาไว้บางน่ะ ยีจินยูน”
 
ทุกคนเริ่มย้ายไปยังเมืองนีออน แชนายอน เริ่มเดินไปพร้อมกับชินจงฮักด้านข้างเธอ
 
“เมื่อพวกเราไปถึงที่นั่น พวกเราก็ต้องทำลายและต่อสู้ใช่ไหม?
อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ทุกคนทำบน YouTube”
 
“ฮะ? โอ้…ไม่ๆ จงเงียบและใจเย็นเอาไว้ก่อน”
 
“นั่นไม่เกี่ยวกับเกมนี้ใช่มั้ย”
 
“ฮึ โปรดฉันไว้คนเดียวเถอะ”
 
ยีจินยูนทิ้ง ชินจงฮัก, ยุนซึงอา เข้าหาแชนาอยน
 
“นายอน เธอดูเลเวลในเกมนี้ได้ยังไง? ฉันมีปัญหาในการควบคุมพลังเวทมนต์ของฉัน ฉันคิดว่ามันเป็นเพราะเลเวลของผมต่ำเกินไป”
 
“ฮะ? อืมมม รอสักครู่นะ”
 
ออกจากระบบ ออกจากระบบ ออกจากระบบ ออกจากระบบ …
แชนายอน พึมพำกับตัวเองหลายสิบครั้งแต่ไม่มีหน้าต่างออกจากระบบหรือหน้าการตั้งค่าปรากฏแม้แต่น้อย
 
“…บ้าจริง ฉันกลัวแล้วนะ” เธอบ่นด้วยความกลัวจนยอมแพ้
 
“โอ้? ดูนั้นสิ”
 
คิมซูโฮ เป็นคนเดินนำเป็นคนแรกที่ค้นพบสัญลักษณ์ของเมือง
 
[เขตซูวอน]
 
“เขตซูวอน…. มันเป็นอย่างที่เธอพูดไว้เลยที่นี่คือซูวอน”
 
“จริงๆเหรอ? น่าสนใจ แผนที่นี้ต้องอิงจากซูวอนก่อนการเปลี่ยนแปลงการบริหารหากพวกมันยังคงเหมือนเดิมที่นี่คงชื่อว่าพื้นที่ A”
 
ทุกคนคุยกันก่อนเข้าสู่เมือง
 
แสงนีออนถูกเรียงรายขึ้นบนถนน ภายใต้แสงสีคือแผงขายของตลาดผับที่มีโต๊ะกลางแจ้งโคมไฟสีแดงและโมเต็ล เมืองดูลึกลับยิ่งขึ้น
 
เมื่อมองข้ามทิวทัศน์ของเมืองที่ไม่คุ้นเคย ยูยอนฮา ถามว่า
 
“นายอน เกมนี้ต้องทำยังไงต่อ”
 
“ฮะ? อ้อ…เหมือนพวกเราต้องไปเยี่ยมพีซีคาเฟ่หรือโมเต็ลที่นั่น”
 
“แล้วเงินล่ะ พวกเราจะหาเงินได้ยังไง”
 
“หา? เงิน … ?”
 
ทันใดนั้นกลุ่มผู้ชายก็กระโดดออกมาจากตรอกด้านหลัง พวกเขาถือมีดไม้เบสบอล ไม้หน้า 3 และอาวุธอื่นๆในมือ
 
“อุฮ่าฮ่าฮ่า! พวกแก!”
 
ชายคนหนึ่งสวมผ้าพันคอซึ่งดูเหมือนจะเป็นผู้นำของกลุ่มเดินออกมาแล้วตะโกนว่า “ถ้าพวกแกรักชีวิตก็ส่งของมีค่าออกมาให้หมด!”
 
งานเลี้ยงจ้องมองเขาด้วยความเงียบงันทันใดนั้นแชนายอนก็ยกแขนขึ้นแล้วชี้ไปที่พวกอันธพาล
 
เธอพึมพำพร้อมรอยยิ้ม “นั่นไง เงินมาหาแล้ว.”
 
*************************************************************************
 
ผมลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่ผมเห็นคือเพดานจางๆผมเริ่มรู้สึกตัวแต่ก็ยังมืดไปหน่อย จากนั้นในทันใดความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอดทนได้ก็เข้ามาจากทางด้านขวาของร่างกายผม
 
“…!”
 
ที่มาของความเจ็บปวดคือแขนขวาของผม ความเจ็บปวดทำให้ผมตื่นขึ้นมาทันทีและจากนั้นผมก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม
 
มันง่ายมาก ก่อนอื่นผมส่งเสื้อคลุมให้ เมเดีย ที่ Tower of Wish จากนั้นผมเดินทางไปปารีสที่ผมได้รับแฟลชไดรฟ์จาก ยูชีฮยอก ที่มีข้อมูลเกี่ยวกับอดีตของ ยียอนจุน ต่อมาผมไปที่ [แคปซูลเดอมาร์ส] ร้านแคปซูลที่ใหญ่ที่สุดในฝรั่งเศสเพื่อตรวจสอบเนื้อหาของแฟลชไดรฟ์ และเมื่อผมเสียบแฟลชไดรฟ์ที่ผสมกับพลังรอยสักเข้าไปในแคปซูลแฟลชไดรฟ์ก็เริ่มดูดซับรอยสักของผมทันทีมันเกิดขึ้นเร็วมากจนผมไม่มีเวลาพอที่จะควบคุมการไหลของพลังเวทมนต์ของผม
 
“ในที่สุดนายก็ตื่น?”
 
เสียงหนักๆกระทบหูของผม
มันมาจาก ชอคจุนกยอง
 
“…มันคือ”
 
ผมถอนหายใจและตรวจสอบแขนของผม มันฟกช้ำจนถึงจุดที่ผมไม่สามารถจดจำสัญลักษณ์ของรอยสักได้ ผมขยับมันไม่ได้เลย
 
“เฮ้ นายโอเคไหม”
 
“ฉันสบายดี…. พวกเราอยู่ที่ไหนกัน?”
 
“ฉันไม่รู้ศาลเจ้าหรือคริสตจักรหรืออะไรสักอย่าง’ แต่ทำไมเราอยู่ที่นี่?”
 
ศาลเจ้า? คริสตจักร? ผมเงยหัวของผมด้วยความสับสนเมื่อจู่ๆก็มีอาการปวดอย่างรุนแรงพุ่งผ่านแขนขวาของผมผอีกครั้ง การเคลื่อนไหวของพลังเวทมนต์ภายในรอยสักทำให้ผมรู้ว่ามีพลังอะไรบ้างอย่างอยู่ตลอดเวลาแต่มันไม่ชัดเจน
 
“เอ่อ…ออกจากระบบ!” ผมตะโกนหวังที่จะหนีจากความเจ็บปวดนี้แต่ความพยายามของผมก็ไร้ผล
 
“…ข้อมูลวิดีโอ หยุด. สถานะการเชื่อมต่อ”
 
ฟังก์ชั่นระบบอื่นๆก็ไม่สามารถโหลดได้เหมือนถูกบล็อกเอาไว้ทั้งหมด
 
“เกิดอะไรขึ้น?”
 
“นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากรู้ นายกำลังทำอะไรอยู่?”
 
มีบางอย่างแปลกๆต่างนี่ไม่ใช่สิ่งที่วิดีโอบันทึกไว้รู้สึกอย่างแน่นอน
สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คือแฟลชไดรฟ์ของ ยูจินฮยอก และรอยสักทำให้เกิดปฏิกิริยาบางอย่างเมื่อพวกมันหลอมรวมเข้าด้วยกัน….เมื่อพิจารณาจากสภาพแขนของผม ผมรู้สึกว่า ‘การทะลายขีดจำกัด’ ถูกเปิดใช้งานนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม ชอคจุนกยอง ถึงถูกดึงมาที่นี่ด้วย
 
เราไร้เดียงสาเกินไปหรือเปล่า? เราควรจะระมัดระวังมากกว่านี้ก่อนเสียบแฟลชไดรฟ์สิ?…ไม่ผมไม่เคยคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นแบบนี้
ที่สำคัญผมเชื่อในโชคของผม แม้ว่าผมจะไม่แน่ใจว่า ณ จุดนี้ว่าโชคของผมอาจเพิ่งช่วยผมให้รอดตายเลยก็ได้ในเหตุการณ์ล่าสุด
 
“เฮ้ย นายเจ็บหัวหรืออะไรซักอย่างหรือเปล่า”
 
ชอคจุนกยอง ขมวดคิ้ว
 
บี๊บ –
 
ในขณะนั้นข้อความที่ยูจินฮยอกทิ้งให้ผมปรากฏขึ้นกลางเวหา
 
= ข้อความของ ยูชีฮยอก =
[ลูกค้าที่รักในขณะที่ตรวจสอบอดีตของ ยียอนจุน ตามคำแนะนำผมสังเกตเห็นความสัมพันธ์แปลกๆระหว่าง ‘ยียอนจุน’ และ ‘หัวหน้าคนปัจจุบันของ Chameleon Troupe’]
[ผมเชื่อว่านี่เป็นสิ่งที่คุณสนใจ ดังนั้นผมจึงมุ่งเน้นการสืบสวนของผมที่เกี่ยวกับสิ่งนี้]
[ข้อความของผมจะมาถึงตามลำดับเวลาที่ผมตั้งใจไว้]
===
 
“เฮ้ย?”
 
ผมหันไปมอง ชอคจุนกยอง จากนั้นผมก็ตกใจเมื่อมองดีๆทัศนียภาพโดยรอบคล้ายกับโบสถ์มากกว่าศาลเจ้า
 
“ดูเหมือนว่าพวกเราอยู่ในลานกว้างของโบสถ์ตามผมมา ชอคจุนกยอง”
 
พวกเราก้าวออกไปข้างนอก ด้านนอกมีอาคาร 3 หลังเรียงรายอยู่รอบๆ ทุ่งนาขนาดใหญ่ที่แห้งแล้งหนึ่งในนั้นคือโบสถ์แห่งหนึ่งคือสถานรับเลี้ยงเด็กหนึ่งแห่งคือห้องรับรอง ผมได้ยินเสียงเด็กหัวเราะและพูดคุยในโรงเรือนแม้จากจุดที่ผมยืนอยู่
 
“เฮ้ ตรงนั้นน่ะ”
 
ผมกำลังตรวจสอบโรวเรือนและ ชอคจุนกยอง ตบไหล่ผมด้วยใบหน้าที่จริงจังเขาชี้ไปที่สนาม ผมหันไปมองที่ที่เขาชี้
 
“…อา.”
 
ผมส่งเสียงเบาๆออกมาจากปากของผมที่มุมหนึ่งของทุ่งหญ้ามีเด็กนั่งอยู่คนเดียวในอัฒจันทร์ใต้ร่มเงา
 
“เธอเป็นคนๆนั้นใช่ไหม” ชอคจุนกยอง ถามแล้วลูบคางของเขา
 
“ใช่” ผมพยักหน้า
 
ผมสีดำยุ่งเหยิงยุ่งๆและดวงตาที่เบื่อหน่าย แม้อากาศจะหนาวเย็นและเต็มไปด้วยความเหงาเธอก็จ้องมองไปข้างหน้าราวกับกำลังรอให้ใครบางคนกลับมาหาเธอ หัวใจของผมเจ็บปวดเพียงแค่มองเห็นเธอเป็นแบบนี้
 
“นั่นคือ บอส”
 
**********************************2**************************************