บทที่ 561 เส้นทางใหม่ (2)
 
ผมแลกเปลี่ยนคำทักทายกับทหารและเอาอาวุธมาจากนั้นผมก็มุ่งหน้าสู่สนามยิงปืน ภารกิจของผมคือการเริ่มต้นในวันพรุ่งนี้และผมรู้สึกว่าจำเป็นต้องฝึกฝนทักษะของผมที่สนามซ้อม
 
“กว้างดี”
 
ระยะทางกว้าง 15 เมตรและยาว 500 เมตร ดูเหมือนว่าจะได้รับการดูแลอย่างดี
 
ผมยืนกลางช่องและหยิบหน้าไม้ออกมา
 
เอี้ยดดดดดดดดดด
 
ผมเอียงและใส่ลกศรไปที่หน้าไม้และเล็งไปที่เป้าหมายจากนั้นผมก็ยิงออกไป
 
เพี้ยววว!
 
ทันทีหลังจากที่ผมยิงศรออกไปดอก 2 ก็ตามไปทันที
 
เพี้ยววว!
 
ดอกที่ 2 ของผมไล่ตามไปอย่างรวดเร็วมันเหมือนกับว่าผมยิงพวกมัน 
2 ดอกในเวลาเดียวกัน เทคนิค ‘ยิงซ้อน’ นี้สามารถทำได้โดยพรสวรรค์ของผม
 
ฉึก-! ฉึก-!
 
เสียงดังขึ้นดอกแรกทะลุตรงกลางและดอกที่2ทะลุช่องแรกตามไปทันที
 
“…”
 
ผมพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แม้ว่าค่าสถานะของผมจะลดลง 
แต่ผลลัพธ์ก็ยอดเยี่ยม ด้วยการผสมผสานระหว่างความแม่นยำและ
รอยสักของผม ผมมั่นใจว่าผมสามารถเอาชนะศัตรูเกือบทั้งหมดได้ด้วยการยิงเพียงนัดเดียว
 
“…สงสัยจังเลยว่าทุกคนทำอะไรอยู่”
 
ความอยากรู้อยากเห็นอย่างฉับพลันดึงความสนใจของผมโลกนี้มีทั้งหมด 200 คนที่มาที่นี่ พวกเขาทั้งหมดเริ่มต้นที่ระดับล่างสุดอย่างผมหรือไม่พวกเขาก็เริ่มจากระดับกลาง? หรือบางคนกลายเป็นขุนนางและอยู่ในตำแหน่งที่ดีและรู้เรื่องต่างๆอย่างรวดเร็ว ผมหยิบหนังสือแห่งสัจธรรมออกมาเพื่อค้นหาคำตอบ
 
“คิมซูโฮอยู่ที่ไหนในโลกนี้?”
 
ผมคิดว่าคำถามนี้จะใช้รอยสักถึง 2 เส้นซึ่งเป็นความเสี่ยงสำหรับผมในตอนนี้แต่ผมอยากรู้ว่า คิมซูโฮ อยู่ที่ไหนกันแน่
 
[…คิมซูโฮ อยู่ในสาธารณรัฐลีโอทางใต้]
 
“โอ้?”
 
ดวงตาของผมเบิกกว้าง
 
“นั่นคือที่ๆเราจะไปนี่น่า”
 
เสียงหัวเราะเบาๆออกมาจากริมฝีปากของผม ผมต้องขอบคุณโชคชะตาอีกครั้งแล้วสินะ
*************************************************************************
 
อรันเฮลล์, 8 มีนาคมของปฏิทิน ไครอส ดินแดนแห่งลอเราซิโอ
 
“…เฮ้ออออออ.”
 
ผมสั้นสีน้ำเงินและใบหน้าที่คมชัด แม้จะผ่านชุดเกราะขนาดใหญ่ก็ไม่สามารถซ่อนความงดงามที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่ดึงดูดทั้งราชอาณาจักรไปได้
 
ใครก็ต้องเห็นผู้หญิงที่ลึกลับแต่ไร้มลทินนางนี้ความจริงเรื่องนี้ทำให้ 
‘ฮาริน’ เป็นผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายของ ลีออน เธอสั่นไหวด้วยความกลัว
 
“เฮ้ออออออออออ… .”
 
ในคอกม้าใกล้กำแพงปราสาทเธอหลงทางเพียงลำพังด้วยความกลัว เธอพยายามที่จะมาถึง ดินแดนแห่ง ลอเรนซิโอ ด้วยความช่วยเหลือของอัศวิน ปัจจุบันเธออยู่คนเดียว เพื่อนเพียงคนเดียวของเธอบอกว่าจะช่วยเธอ
 
– รอก่อน!
 
เมื่อเธอได้ยินเสียงชายคนหนึ่งตะโกน
 
“อะ!”
 
ฮารินซ่อนตัวอยู่หลังกำแพงและปิดปากของเธอเอาไว้
 
– หาให้ทั่ว! เด็กนั้นหนีไปไม่ได้หรอก แยกกันหา
 
– เป็นความคิดที่ดี! ไปกันเถอะ!
 
“…เฮ้อออออออ.”
 
เธอรออยู่ในที่มืดเพื่อขอความช่วยเหลือจาก ไอรัน เธอได้ยินเสียงเท้าของผู้คนและสัตว์ป่าอย่างต่อเนื่อง
 
“ฉันต้องรออีกนานแค่ไหน…?”
 
ฮาริน รู้สึกละอายใจที่เธอต้องขอความช่วยเหลือจาก ไอรัน แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น เธอตัดสินใจว่าการมีชีวิตอยู่มีความสำคัญมากกว่าศักดิ์ศรีของเธอ เธอขอนักแม่นปืน เพื่อหนีจาก อรันเฮลล์ เธอต้องข้ามภูเขาที่ทุรกันดารไป
 
“เดี๋ยวก่อนเธอ……”
 
แต่เธอไม่สามารถแยกแยะความเป็นไปได้ที่ไอรันจะหักหลังเธอได้ เธอรู้ว่า ไอรัน ไม่ใช่คนประเภทที่จะพูดตามใจเธอ แต่…. ฮาริน จับมือกันแล้วสวดอ้อนวอนให้ ไอรันจดจำสิ่งดีๆทั้งหมดที่ตระกูลลีออนทำเพื่อเธอ
 
และแล้ว………
 
“นั่นเธอเหรอ?”
 
เสียงหนึ่งดึงดูดความสนใจของ ฮาริน ฮารินเดินถอยหลังและเงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นเงาบนกำแพงปราสาทเป็นชายที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เสื้อคลุมของเขา ฮาริน สะอึกและมองไปที่ชายคนนั้น
 
“…คุณคือ?”
 
เธอรู้สึกโล่งใจ แต่เพียงชั่วครู่ ความตึงเครียดในบรรยากาศเพิ่มสูงขึ้นเมื่อเธอเริ่มสงสัยว่าชายคนนั้นเป็นนักฆ่าที่ราชวงศ์ส่งมาเพื่อฆ่าเธอ
 
“ฉันเป็นผู้รับแผ่นทองแดงใบนี้มา”
 
ชายผู้นั้นแสดงให้ฮารินทราบถึงแผ่นทองแดงที่เธอมอบให้แก่ไอรัน 
นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าชายลึกลับอยู่ข้างเธอ แต่ฮารินยังคงสงสัยอยู่เพราะเธอปฏิเสธความเป็นไปได้ที่ไอรันจะหักหลังเธอไม่ได้
 
“ไอรัน ส่งคุณมาเหรอ?”
 
“ถูกต้อง ฉันเอง”
 
“…งั้นเหรอ?”
 
ฮารินรู้สึกสับสนในคำพูดของเขา แต่ก็เลือกที่จะเชื่อเขา นี่เป็นเพราะเธอรู้ว่าถ้า ไอรัน ทรยศเธอจริงๆแล้วเธอไม่สามารถรอดกลับไปได้เลย
 
“…ยินดีที่ได้พบคุณ. ฉัน เรนฮา”
 
ฮาริน พูดชื่อปลอดและยื่นมือออกมา
 
“ฉันคือคิมฮาจิน”
 
ชายคนนั้นก็แนะนำตัวเองและจับมือเธอ เธอจับมือกับผู้ชายที่จะกลายเป็นผู้คุ้มกันของเธออยางไม่สบายใข
 
“ คิมฮาจิน….”
 
มันเป็นชื่อที่ค่อนข้างแปลกซึ่งทำให้เขาดูน่าสงสัยมากขึ้น
 
“ใช่นั่น ฉันเอง.”
 
แต่ชายคนนั้นพยักหน้าราวกับว่าเขาไม่ได้น่าสงสัยอะไรและสิ่งนี้ทำให้ฮารินรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย สำหรับนักฆ่าเขาดูเหมือนจะหละหลวมเกินไป
 
ฮาริน ถามอย่างเมินเฉย “ฉันมีม้า 1 ตัว คุณรู้วิธีขี่ม้าไหม?”
 
“หืม? อ่าใช่ ใช่ ฉันทำได้ “
 
“ดีละถ้าอย่างนั้น.”
 
ฮารินพยักหน้าและดึงม้าออกจากคอกม้า มันใหญ่พอสำหรับคน 2 คน
 
“ไปกันเถอะ …อ๊ะ แต่ก่อนหน้านั้น”
 
ฮาริน รู้ตัวทันทีว่าเธอไม่รู้ระดับผู้คุ้มกันของเธอ
 
“คุณ….”
 
แต่เธอหยุดกลางคันผ่านคำถามของเธอ ถ้าชายคนนี้เป็นอัศวินมันจะหยาบคายกับเธอที่จะถามเขาเกี่ยวกับยศของเขา และถ้าเธอสามารถออกมาจาก อรันเฮลล์ ได้จริงมันก็ดีกว่าที่พวกเขาจะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องของกันและกัน
 
“…นักแม่นปืน?”
 
ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจเปลี่ยนคำถาม เธอต้องการยืนยันว่า ไอรัน ส่ง
นักแม่นปืนให้เธอ
 
ชายคนนั้นพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ใช่ฉันเป็นนักแม่นปืน”
 
นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับ ฮาริน แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สำหรับผู้คุ้มกันของเธอ เขาเพิ่มอีกประโยคที่ทำให้เธอต้องเสียใจ
 
“ฉันคือคิมฮาจิน นักแม่นปืนระดับ F”
 
“…อะไรนะ?”
 
จิตใจของ ฮาริน ว่างเปล่า
 
ระดับ F
 
ชายคนนี้พูดถึงอันดับ F ที่เธอรู้จักงั้นเหรอ? อันดับ F ที่เหมือนกับขยะน่ะนะ?
 
ฮารินมองชายคนนั้นซักครู่ก่อนถามว่า “คุณพูดว่า…ระดับ F งั้นเหรอ”
 
“ใช่.”
 
“…”
 
จากนั้นในที่สุดฮารินก็มองดูผู้ชายคนนี้ดูดี วิธีที่เขาแต่งตัวไม่เหมือนอัศวินและเหมือนทหารทั่วไป
 
ชายคนนั้นแสดงบัตรประจำตัวให้เธอด้วยความจริงใจ
 
“คุณเชื่อฉันได้เลย นี่คือบัตรประจำที่มีชื่อและอันดับของฉันอยู่ในนั้น”
 
[ทหารอาสา, นักแม่นปืน ระดับ F คิมฮาจิน]
 
“นี่มัน”
 
เชื่อคุณ? ฉันจะเชื่อใจคุณได้ยังไง!!!
 
ฮารินสะดุดด้วยอาการวิงเวียนศีรษะฉับพลัน มันเป็นโรคโลหิตจางที่เกิดจากความเครียด
 
“ระดับ F… .”
 
เธอจับหัวของเธอเพราะเริ่มปวดหัว ทันใดนั้นความแค้นของเธอก็ปรากฏ
 
ไอรัน เธอมันสารเลว ฉันรู้ว่าฉันของอะไรมากมาย แต่ ระดับ F มันเกินไปแล้วนะ เขาไม่รอดแน่ในภูเขาที่ฉันอยากข้ามไป… .. ‘
 
“ทำไม….ถึงเป็นแบบนี้”
 
ฮารินทรุดฮวบลงกับพื้นที่คอกม้าอย่างจนใจ