บทที่ 433 เป้าหมายเดียวกันแต่เส้นทางต่างกัน (1)
 
[ชั้น 16 – เรือ Genkelope]
 
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาที่เรือแห่งนี้หลังจากไม่ได้มาอยู่นาน ผมมาที่นี่เพื่อเข้าร่วมการประชุมกับ วิคเก็ช สำหรับทีมที่จัดโดย ปีศาจเพื่อลอบสังหาร ออร์เดน แน่นอนว่า Tower of Wish เป็นสถานที่ที่สมบูรณ์แบบสำหรับทั้ง 2 ฝ่ายที่จัดการประชุมขึ้นมาเพราะที่นี่ทุกคนฟื้นคืนชีพหลังจากความตายได้
 
“ที่นี่มีผู้คนมากมายเลยนะ”
 
“ใช่.”
 
หลายสิ่งเปลี่ยนไปใน 6 เดือนที่ผมไม่ได้มาเยี่ยม สำหรับเบื้อต้น
การตรวจสอบทางเข้าเข้มงวดมากขึ้นและมีเทคโนโลยีสูงกว่าสนามบินส่วนใหญ่ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในชุดเกราะอย่างน้อย 16 คน
 
“มันเปลี่ยนไปมาก มันเป็นของเราก็จริงแต่ไม่รู้สึกแบบนั้นเลย”
 
ความโลภที่อยู่ภายในเริ่มปรากฏขึ้นอีกครั้ง ผมสามารถนำเรือลำนี้ออกไปข้างนอกได้ถ้ามีพรสวรรค์ใหม่….
 
“นายถูก. มีการเปลี่ยนแปลงมากมายตั้งแต่ครั้งที่แล้ว ตอนนี้ฉันหลงทางได้เลยนะ”
 
ดวงตาของบอส มองไปตามฝูงชน อย่างน้อยก็มีผู้เล่น 200 คนที่รอเข้าประตู ผมมองใบหน้าของพวกเขากับบอส
 
– พวกเราจะทำอะไรเพื่อขึ้นไปชั้น 17
– มีเรือขนส่งแยกต่างหาก นายแค่ต้องจ่าย TP เพื่อขึ้นไป และอย่าคิดทำอะไรโง่ๆที่ชั้น 16 มีการห้าม PK ที่นี่และห้ามทำการต่อสู้ทุกชนิด โรงแรมและร้านอาหารมีความเข้มข้นมากๆลองไปที่นั่นดู
– ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณ.
– และถ้านายอยากที่จะแข็งแกร่งขึ้นไปที่สนามกีฬาและดันเจี้ยน
นายสามารถฝึกซ้อมกับ NPC ในสนามและดันเจี้ยนที่ระดับต่ำสุดถึงสูงสุด
 
‘คิมยองจิน’ หัวหน้าใน Tower of Wish และกลุ่มหน้าใหม่ของพวกเขาจับตามองมาที่ผม อันที่จริงแล้วมันอาจผิดถ้าจะเรียกผู้เล่นที่ปีนขึ้นมาถึงชั้น 16 ว่า ‘มือใหม่’
อย่างไรก็ตามในขณะที่พวกเขามองผม ผมก็เดินผ่านแถวยาวของผู้เล่นที่รอเช็คอิน
 
“ดูสิพวกเขากำลังแซกแถว!”
 
“อะไรนะ ไม่เข้าแถวงั้นเหรอ!”
 
“เฮ้! นายจะทำอะไรกันแน่?”
 
“เอาล่ะๆ ได้โปรดเงียบๆลงเถอะ”
 
มีผู้เล่นไม่กี่คนที่มาหาพวกเรา แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็หยุดเอาไว้ พวกเขาเป็นทหารรักษาพระองค์
 
“อย่างไรก็ตาม ฮาจิน ฉันได้ยินมาว่าสมาคมฮีโร่พยายามต่อรองกับนายด้วยงั้นเหรอ”
 
บอสพูดขณะที่พวกเราเข้าไปในพื้นที่ด้านในของเรือ
 
“ใช่แล้วมันเกิดขึ้นเหรอ”
 
ผมไม่แน่ใจว่าใครแนะนำผม แต่สมาคมฮีโร่พยายามเชิญชวนผม
แน่นอนว่าผมไม่มีความตั้งใจที่จะเข้าร่วมกับพวกเขา แต่ผมวางแผนที่จะแทรกซึมเข้าไปใน ‘หอคอยแห่งฮีโร่’ ซึ่งเป็นบ้านของสมาคมในขณะที่พวกเขากำลังหมกมุ่นอยู่กับออร์เดนเพื่อช่วยเด็กน้อยที่ถูกเอา
รัดเอาเปรียบอยู่นั่น
 
“ที่สำคัญกว่านั้นบอสคุณคิดอย่างไรกับแผนของผม”
 
เด็กเล็กที่มี ‘ผู้มีอำนาจรักษา’ ซึ่งกำลังถูกทารุณกรรมในหอคอยแห่งฮีโร่เด็กอายุ 7-8 ขวบบเมื่อ 8 ปีที่แล้วดังนั้นตอนนี้เธออาจเป็นวัยรุ่นไปแล้ว
 
“น่าจะเป็นเรื่องยาก”
 
พวกเราต้องช่วยผู้หญิงคนนั้น เมื่อ 8 ปีที่แล้วกลุ่มระดับสูงของสมาคมยังคงมีสุขภาพที่ดีและพวกเขาเลี้ยงดูเด็กด้วยความเอาใจใส่อย่างเต็มที่ อย่างไรก็ตามสิ่งต่างๆมีการเปลี่ยนแปลง ตอนนี้พวกเขาใช้ประโยชน์จากเด็กเพียงเพื่อสนองความต้องการอันเห็นแก่ตัวของพวกเขา
 
“แต่เจน ชอคจุนกยอง และ จินโยฮาน ดูเหมือนจะต้องการทำเช่นนั้น”
 
“ …แล้วคุณล่ะบอส?”
 
งานนี้ต้องทำ เด็กผู้หญิงมีบทบาทสำคัญในช่วงครึ่งหลังของเนื้อเรื่อง แต่ตอนนี้ความโลภของผู้มีอำนาจยิ่งใหญ่กว่าในเนื้อเรื่องเดิมมันเป็นไปได้สูงที่เด็กจะไม่รอดจนกว่าจะถึงตอนนั้นถ้าพวกเรายังยอมให้เธอถูกเอาเปรียบแบบนี้
 
“ฉัน….”
 
บอสจ้องมองมาที่ผมด้วยความเงียบงัน
 
“…ฉันจะทำตามที่นายต้องการ”
 
ผมยิ้มอย่างโล่งอก
 
“ขอบคุณ.”
 
“…ไม่เป็นไร”
 
พวกเรายิ้มให้กันอย่างอบอุ่น จากนั้นพวกเราก็เดินไปตามถนนพร้อมมองทิวทัศน์ที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน
 
ไม่ช้าพวกเราก็มาถึงที่ประชุม มันเป็นห้องขนาดใหญ่ในโรงแรมที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน มันดูเหมือนโรงแรมที่สร้างขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่ผมหลักฐานมาจากชื่อของมันคือ [HAJ HOTEL] โต๊ะกลมขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางห้อง พวกเรานั่งที่เก้าอี้และรอให้ปีศาจมาถึง
 
“ฮาจิน นายอยู่เงียบๆนะ”
 
“ฮะ? ตกลง.”
 
บอสและผมนั่งลงเงียบๆ บอสเหลือบมาที่ผมแต่สายตาของเธอจ้องมอง กลางอากาศก่อนที่จะกลอกตาขึ้นและลง เธอกำลังอ่าน ‘เว็บนิยาย’ แน่ๆ
 
ผมสงสัยเรื่องต่างทันใดนั้นก็มีคำถามปรากฏขึ้นในจิตใจของผม
‘แชนายอนกำลังทำอะไรอยู่นะตอนนี้?’ ผมได้ตระหนักว่ามันยังไม่สายเกินไป ‘ถ้าเราอยากรู้เรื่องของคนอื่นเราต้องรู้เรื่องของตัวเองก่อน’
 
ผมส่งความคิดไปที่ สปาร์ตัน ให้ไปหา แชนายอน ในเทือกเขาหิมาลัย จากนั้นแบ่งปันวิสัยทัศน์ของผมกับเขา
 
…ทันทีที่ผมหลับตาวิวภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะก็อยู่ตรงหน้าผม
 
แชนายอน อยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่กลางภูเขา น้ำตาไหลอาบแก้มขณะที่เธออ่านจดหมายอยู่ในมือ
 
– ขอบคุณพระเจ้า ฉันดีใจ….ฉันดีใจจริงๆ….
 
ดูเหมือนว่าจดหมายมาจาก ยูยอนฮา จะมาถึงแล้ว แชนายอน ถือจดหมายไว้ในอ้อมแขนของเธอพร้อมกับกล่าวคำขอบคุณนับไม่ถ้วน
ผมเข้าใจเนื้อหาของจดหมายโดยประมาณได้ แม้ว่าเธอจะดูผอมลงแต่ ตอนนี้เธอดูมีความสุขอย่างแท้จริง การได้เห็นเธอเป็นแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกเศร้าเล็กน้อย เธอเป็นคนแรกในโลกนี้ที่แสดงความรู้สึกของเธอกับผม ผมไม่เคยลืมความรักอันแสนอบอุ่นที่เธอมอบให้ผม
ผมยังไม่รู้ว่าเธอเห็นอะไรในตัวผู้ชายอย่างผม
 
– แชนายอน เธอกำลังทำอะไรอยู่..นั่น…. เดี๋ยวก่อนเธอร้องไห้เหรอ
 
ในขณะนั้นเองก็มีคนมาหาแชนายอน ผมไม่คาดคิดว่าจะเจอเขาที่นั่น
1 ใน 9 ดารา เฮย์เน่และ…ยูชีฮยอก
 
– ฉัน….ฉันไม่ได้ร้องไห้ คุณหมายถึงอะไรฉันไม่ได้ร้องไห้ ที่สำคัญคุณจะไม่กลับไปที่ ภูเขา เพ็กตู งั้นเหรอ อาจารย์?
 
‘หมาป่าแห่งสวรรค์’ ฮีโร่ระดับปรมจารย์ ยูชีฮยอก เขาขมวดคิ้วและมองไปที่แชนายอน
 
– ฉันจะไปได้ยังไงในเมื่อตาแก่นี้กำลังพยายามขโมยลูกศิษย์ของฉันไป
 
– ยูชีฮยอก เรียกฉันว่าคนแก่ได้ยังไง
 
…ผมเฝ้าดูเหตุการณ์ที่น่าสนใจพร้อมคิดว่าจะทำยังไงดี
 
“สวัสดี-!”
 
ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออกและเสียงก็ขึ้น พวกเราทั้งคู่หยุดทำสิ่งที่พวกเรากำลังทำอยู่ทันที ‘วิคเก็ช’ คนที่เพิ่งขึ้นสู่จุดสูงสุดของลำดับชั้นในหมู่ 9 ปีศาจ มาถึงแล้ว เขาเข้าหาพวกเราอย่างมั่นใจ
 
“ยินดีที่ได้รู้จัก. ฉัน วิคเก็ช ‘ฮายอนฮี’ ‘
 
แม้ว่าชื่อและรูปร่างหน้าตาของเธอจะยังดูเด็กเกินไปที่จะถูกเรียกว่า
วิคเก็ช แต่บอสและผมก็เตรียมพร้อมทันที ลูกน้องของ วิคเก็ช รีบเข้ามาและยืนอยู่ทั้ง 2 ข้างของห้อง
 
“ตอนนี้ให้พวกเรามาเริ่มการประชุมกันเถอะ! ฮ่าฮ่าฮ่า!”
 
วิคเก็ช หัวเราะอย่างกล้าหาญอีกครั้ง
*************************************************************************
 
[ถ้ำกว้างใหญ่]
 
ในขณะเดียวกันในถ้ำของ Vast Expanse สำหรับนักล่าอย่างพวกเขา
ที่นี่คือความผาสุกที่เหนือกว่า ‘เมือง’ ผู้นำของทั้ง 2 กลุ่มกำลังสนทนากัน
 
“ฉัน?”
 
“ใช่. สมาคมต้องการให้คุณเข้าร่วมทีมลอบสังหารออร์เดน”
 
ยุนกวางวอนแห่ง Vast Expanse ยูจินวอนแห่ง Essence of the Strait
ยูจินวอง มองเข้าไปในดวงตาของ Vast Expanse อย่างใจเย็น
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยพลังเวทมนต์สีฟ้าส่องแสงจากระยะไกล
เคราหนาของเขาช่างน่าทึ่งเหลือเกินและผมยาวของเขาทำให้เขาดูเหมือนนักปราชญ์หรือฤาษี Vast Expanse ดูน่าเกรงขามจริงๆ
 
“…หากนายอยากให้ฉันไป นายต้องมีอย่างน้อยหลายหมื่นล้าน”
 
“นั่นคือราคาถูกมากเพราะเราคาดเตรียมไว้หลายแสนล้าน”
 
ยูจินวอง ตอบด้วยความใจเย็น
 
“นอกจากนี้เงินจะมีค่าอะไร หากสูญเสียดินแดนให้กับมอนสเตอร์?”
 
คำพูดของ ยูจินวอง ทำให้ Vast Expanse ยิ้ม
 
“บอกฉันว่านายคิดยังไง? ทำไมนายถึงคิดว่าสมาคมยินดีจ่ายให้ฉันในราคาสูงเช่นนี้”
 
“ …นั่นเป็นคำถามที่แปลก นายไม่ใช่ Vast Expanse ที่แข็งแกร่งอย่างล้นเหลือเหรอ?”
 
Vast Expanse ส่ายหัวช้าๆ
 
“ไม่ ฉันเห็นตัวเองเป็นแค่ตาแก่เท่านั้น แปลกมาก ยูชีฮยอก อายุน้อยกว่าฉันเพียง 8 ปี แต่เขาก็ยังเด็กกว่าฉันมาก”
 
ความรู้สึกถูกฝังอยู่ในเสียงของเขา หากไม่มีคำพูดใดๆ ยูจินวอง ก็รอให้ Vast Expanse พูดต่อ
 
“นั่นอาจเป็นอัตราปกติของมนุษย์เหนือธรรมชาติผู้ซึ่งควบคุมวิถีแห่งพลังเวทมนต์อย่างน้อยก็จนกว่าเขาจะอายุ 70”
 
Vast Expanse ลูบเคราของเขา มือที่ลูบเคราเริ่มสั่นไหว
 
“แต่นั้นไม่ใช่สำหรับฉัน ผลข้างเคียงของฉันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ”
 
ผลข้างเคียงของพรสวรรค์ แน่นอนว่าพวกมันหายากมากในทุกวันนี้โดยฮีโร่ทุกคนจะได้รับการจัดการอย่างเป็นระบบ อย่างไรก็ตามผลข้างเคียงเป็นเรื่องธรรมดาในหมู่ฮีโร่ในอดีตที่ต้องต่อสู้ทุกวันโดยไม่มีการจัดการที่เหมาะสม ยูจินวอง พยายามเบี่ยงเบนความสนใจจากรอยย่นบนใบหน้าของ Vast Expanse
 
“แล้วคุณต้องการอะไร?”
 
“ฉันได้ยินมาว่าสมาคมได้ดูแลเด็กที่มีอำนาจรักษาเอาไว้”
 
“…ใช่ ถูกต้อง.”
 
ยูจินวอง พยักหน้า มีผู้หญิงคนหนึ่งเป็น ‘ผู้มีอำนาจรักษา’ ที่หอคอยแห่งฮีโร่ ผู้ที่มีพลังแบบเธอสามารถรักษาความเจ็บป่วยและอาการบาดเจ็บได้ทั้งหมดยกเว้นความตาย แต่การใช้พลังในทางที่ผิดของเธอตั้งแต่อายุยังน้อยอาจเพิ่มผลข้างเคียงได้เป็นสองเท่า ดังนั้นสมาคมจึงสาบานที่จะปกป้องเด็กและสัญญากับเธอว่าจะมีวัยเด็กที่สงบสุข อย่างไรก็ตาม…ทุกวันนี้เจ้าหน้าที่ระดับสูงของสมาคมได้เริ่มใช้ประโยชน์จากเด็ก เธอถูกใช้เป็นเครื่องมือในการยืดอายุขัยของพวกเขา
 
“ฉันได้ยินมาว่าเธอสามารถย้อนวัยชราได้” Vast Expanse พูดพร้อมความคาดหวังในดวงตา
 
“การย้อนวัย ในอีกบางแง่มุมก็คือทำให้ตายเร็วขึ้นได้เลยนะ”
 
“ฉันรู้ แต่ตอนนี้เธอคุ้นเคยกับการยืดอายุของพวกนักการเมืองหลายคนเลยไม่ใช่เหรอ ตอนนี้สิ่งที่ถูกต้องคืออะไร?”
 
ยูจินวอง ไม่ตอบ เมื่อไม่นานมานี้เด็กได้ใช้พลังของเธอเพื่อรักษา
รอยแผลเป็นที่เหลืออยู่บนร่างของแชจูชึลโดยมารแต่ทุกคนเข้าใจว่าการรักษาแชจูชึลนั้นเพื่อสาธารณประโยชน์
 
“แกไม่รู้หรือว่าสมาคมกำลังเน่าเหม็น? ฉันขอรับรองกับแกว่าฮีโร่ที่จะเปลี่ยนข้างตามตามข้อเสนอของ ออร์เดน ออร์เดนมาหาฉันแล้ว เขาบอกว่าเขาจะมอบเด็กให้ฉัน แต่ฉันก็ปฏิเสธไป”
 
Vast Expanse ดวงตาโค้งเป็นรอยยิ้มอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มเป็นส่วนผสมของความภาคภูมิใจในตนเองที่ไม่เหมือนใครสำหรับคนที่เชื่อใน
ตัวเองและความรังเกียจที่ยอมให้คนอื่นชักจูง
————————————-2———————————-