บทที่ 569 จุดคุ้มทุน (2)
 
“ใจเย็นๆก่อน ความสามารถของคุณยังไม่ได้รับการฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์”
 
“ไม่ได้ เธอบอกว่าเธอจะทำให้คำขอของนายเป็นจริง แต่เมื่อนายบอกเธอจริงๆว่าคุณต้องการอะไรเธอก็ไม่ฟัง? ทำไมกัน?”
 
“เธอไม่มีทางเลือก ฉันเข้าใจแล้ว ประเทศของเธอตกอยู่ในความเสี่ยง “
 
การสนทนาของคิมซูโฮและไอลีนยังดำเนินต่อไปและในทันใด….
 
[เฮ้ คิมซูโฮ!]
 
…คิมซูโฮได้ยินเสียงเต็มไปด้วยหวัง ใครๆก็บอกได้ว่ามันเป็นน้ำเสียงของ แชนายอน คิมซูโฮฟังความสับสน
 
[ฉันเอง แชนายอน! คิมฮาจิน อยู่ในโลกนี้ด้วย! นายอยู่ที่ไหน? ตอบฉันมานะ!]
 
‘นี่มันเป็นการ์ด 8 ดาวของเธอ!’
 
คิมซูโฮยิ้มจากใจจริง
 
‘คำตอบ…ฉันจะตอบข้อความนี้ได้ยังไง’
 
เขาหลับตาแล้วจดจ่ออยู่ในใจ
 
– ฉันอยู่ที่สาธารณรัฐ ลีโอเรส
 
3 นาทีต่อมา
 
เขาได้ยินเสียงของ แชนายอน อีกครั้ง
 
[ขอบคุณพระเจ้า! คิมฮาจินกำลังเดินทางไป ลีโอเรส กับ ลีออน ตอนนี้! นายต้องไปพบพวกเขา!]
 
‘คิมฮาจิน กำลังมาที่นี่พร้อมกับนักล่าปีศาจของ ลีออน’ 
 
คิมซูโฮดวงตาเบิกกว้าง
 
“แบบนี้มัน….เซเรนเน่!”
 
คิมซูโฮเช็ดเหงื่อออกอย่างรวดเร็วแล้วพุ่งออกจากห้องฝึกซ้อม
*************************************************************************
[500 เมตรเหนือระดับน้ำทะเลทางเข้าภูเขามิริน่า]
 
พวกเราหนีออกมาจาก คิลาต้า ได้สำเร็จและตอนนี้กำลังปีนเขา ‘มิริเน่’ ภูเขาหมอก หมอกวิเศษนั้นหนาขึ้นในแต่ละขั้นตอนและแม้ว่าผมจะไม่เห็นสิ่งที่อยู่ข้างหน้าในขณะนี้
 
เมื่อจ้องมองไปข้างหน้าฉันก็ถามว่า “ฮารินเราควรระวังอะไรบนภูเขานี้”
 
“…พวกเราต้องระวังผู้คน”
 
“คน?”
 
“ใช่.”
 
ฮาริน พยักหน้าอย่างจริงจัง เธอได้สารภาพตัวตนที่แท้จริงของเธอแล้ว ว่าเธอคือ ‘ฮาริน’ ลูกสาวคนโตของตระกูลลีออน – เมื่อเธอบอกพวกเราเกี่ยวกับเรื่อง คริสเบลล์
 
“เขามิริเน่ นั้นพิเศษเพราะหมอกวิเศษที่ล้อมรอบมัน หมอกที่ปิดกั้นมุมมองของนักปีนเขายังเพิ่มความหนาแน่นของพลังเวทมนต์ในอากาศ 
นี่ทำให้มิริน่าเป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการฝึก” ผมเดินไปข้างๆฮารินเธอพูดต่อ “เพราะเหตุนี้สถานที่แห่งนี้จึงเต็มไปด้วยผู้เชี่ยวชาญที่มาฝึกฝนทักษะการต่อสู้และพยายามจะแข็งแกร่งขึ้นและยังมีอาชญากรที่หลบหนีจากราชอาณาจักร ”
 
“… อืม.”
 
คำอธิบายของเธอทำให้ผมรู้สึกขึ้นได้ ภูเขานี้คล้ายกับเทือกเขาหิมาลัยในโลกของผม
 
“ฉันเข้าใจแล้ว. สำหรับตอนนี้เดินทางต่อไปจนกว่าพวกเราจะหาที่พักผ่อนเจอ”
 
ผมเดินอย่างระมัดระวัง ไกลที่สุดที่ผมเห็นได้ในตอนนี้คือ 100 เมตรข้างหน้า
ทันใดนั้นก้อนหินก้อนโตก็ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเรา
 
หินที่มีรูปร่างประหลาดนั้นสูงประมาณ 30 เมตร มันขัดขวางเส้นทางของพวกเราอย่างสมบูรณ์และเกินกว่าจะเป็นหินหน้าผา ผมหยุดบอสและฮาริน
 
“ฉันคิดว่าฉันหลงทาง”
 
“… ? นาย คิมฮาจิน เนี้ยนะหลงทาง?”
 
บอสดูประหลาดใจ แต่ผมก็ยอมรับความผิดพลาดได้อย่างรวดเร็ว
 
“ใช่. หมอกนี้หนาเกินไปสำหรับผม มีหินตกลงมาข้างหน้า…?”
 
และแล้ว
 
วิ้งงงงงงงง!
 
ทันใดนั้นพลังวิเศษหลั่งไหลออกมาจากก้อนหินและหมอกก็หายไปจากบริเวณโดยรอบ ตอนนี้พวกเราสามารถเห็นวิวภูเขาอย่างชัดเจน 
ในเวลาเดียวกันพวกเราได้ยินเสียงหนักๆ
 
“นายคือใคร?”
 
เสียงนั้นเต็มไปด้วยพลังเวทมนต์ ผมหันไปจ้องมองที่ด้านบนของหิน
ที่นั่นมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งไขว่ห้างและเอามือกุมเข่า
 
“ ฉันถามคำถามคุณหรี่ ตอบฉัน.”
 
ผมยาวของเธอยุ่งเหยิงและเสื้อคลุมของเธอก็ทรุดโทรมไปหมด แต่พลังเวทมนต์ที่เธอเปล่งออกมานั้นไม่เป็นสองรองใคร เสียงของเธอถูกห่อด้วยพลังเวทมนต์ล้น ผมสังเกตเห็นว่า ฮาริน แข็งค้าง
 
ฮารินกระซิบอย่างงุนงง “…ชิมูริน”
 
“หืม?”
 
ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้ว
 
“เธอ เธอเคยได้ยินชื่อฉันเหรอ?”
 
อึก ฮารินกลืนน้ำลายเสียงดังและตอบว่า“ไม่มีใครในโลกนี้ที่ไม่รู้จักคุณ”
 
“อืม? ฉันเดาว่ามันสมเหตุสมผลแล้ว”
 
ผู้หญิงคนนั้นรอยยิ้มและยกเท้าของเธอขึ้น แม้จะมองแบบนี้ก็รู้เลยว่าเธอค่อนข้างสูง
 
ฮาริน กระซิบกับพวกเรา “นั่นคือ ชิมูริน ผู้วิเศษผู้ยิ่งใหญ่”
 
“…ผู้วิเศษผู้ยิ่งใหญ่”
 
“ใช่แล้วเธอเป็นจอมเวทที่เคยมีบทบาทในราชอาณาจักร แต่เธอได้รับการชี้นำโดยอัจฉริยะของเธอและมีส่วนร่วมในการวิจัยแปลกๆ ….”
 
“พวกเธอกระซิบเรื่องอะไรกัน”
 
ชิมูริน ผู้วิเศษผู้ยิ่งใหญ่มองดูพวกเราด้วยดวงตาแหลมคม
 
“พวกเธอยังมีเวลาคุยกันอีกงั้นเหรอ? ฉันจะกลืนกินพวกเธอเดียวนี้ละ”
 
ตอนนั้นเองที่หน้าต่างระบบโผล่ขึ้นมาต่อหน้าผม
 
===
[เควส]
[ระดับความยาก – มากที่สุด]
[สรุป – ‘ชิมูริน’ เป็นจอมเวทที่ศึกษาการเคลื่อนย้ายแบบหลายมิติ ไม่แยแสกับสังคมเธอหลบภัยไปที่ภูเขามิริน่า เธอเกลียดชังมนุษย์]
[เป้าหมาย – ชักชวนชิมูรินให้มาที่สาธารณรัฐหรือเอาตัวรอดจากชิมูรินให้ได้]
[รางวัล – ชุดเกราะ ‘เอเธอร์’ ของคุณ]
[ผลการล้มเหลว – อาจตายได้]
===
 
ระดับความยาก – ‘สูงสุด’
ผลลัพธ์ที่ล้มเหลว – ‘ความตาย’
ผมได้แต่ตกตะลึงผมหันไปมองบอส
ดวงตาของเธอก็ลอยอยู่ในอากาศ ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับภารกิจเดียวกันกับผมด้วย
 
“บอส…คุณได้รับภารกิจแล้วหรือยัง?”
 
“…อา? อืม”
 
ผมถามอย่างระมัดระวังและ …
 
“ผมทำเอง. มันบอกว่าระดับความยากคือ ‘สูงสุด’”
 
…บอสพยักหน้าอย่างช้าๆ
 
*************************************************************************
 
[‘อรันเฮลล์’ พระราชวังหลวงแห่งอรันเฮลล์ – ห้อง VIP]
 
แสงสลัวจากดวงจันทร์เสี้ยวส่องลงบนความมืดด้านล่าง กลางดึกที่ระเบียงใบไม้สั่นไหวตามสายลม จินซาฮยอค รู้สึกลึกล้ำ เธอกำลังคิดถึงเบลล์ คิมซูโฮ คิมฮาจินและตัวเธอเอง
 
‘จุดจบใกล้เข้ามาแล้ว….’
 
นั่นคือสิ่งที่เบลล์พูด อย่างไรก็ตามเธอไม่รู้ว่าปลายทางของ เบลล์ จะเป็นยังไง เธอไม่สามารถพูดด้วยความมั่นใจได้ว่าเบลล์จะรักษาสัญญาของเขา ความไม่แน่นอนทั้งหมดทำให้เธอสับสน แต่พวกมันไม่ใช่สิ่งที่เธอกังวลมากที่สุดในขณะนี้
 
“…คิมฮาจิน”
 
เบลล์บอกเธอว่าคินฮาจินเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ผิดพลาดและเกิดจากการบิดเบือนของเวลาและสถานที่ จินซาฮยอค เชื่อความจริงที่ไม่น่าเชื่อนี้เพราะเธอได้เห็น [การซิงโคร] ด้วยสายตาของเธอเอง เธอได้เห็นอารมณ์ความรู้สึกที่คิมฮาจินมีให้กับตัวเธอด้วยตัวเธอเอง
 
“… อืมมม.”
 
เธอได้แต่ถอนหายใจออกมา จินซาฮยอค เปลี่ยนสายตาของเธอไปสู่ความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดข้างหน้า สายลมเย็นๆทำให้เส้นผมของเธอยุ่งเหยิง ความงามของเธอส่องสว่างแม้แต่ในความมืด เมื่อคิดถึง
คิมฮาจินซึ่งเป็นคนที่ตราตรึงอยู่ในสมองของเธอและไคด์สปริงที่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้ในจิตใจของเธอ เธอจึงต้องตัดสินใจ
 
“…ถ้าฉันสามารถย้อนกลับไปได้”
 
หากเธอสามารถกลับไปยังอาณาจักรของเธอสู่โลกที่เต็มไปด้วย
ความผิดพลาด ความเสียใจ ความเย่อหยิ่ง ความเจ็บปวด ความรักและความเกลียดชัง 
 
“ฉันพานายไปกับฉัน”
 
อัตราการซิงโครไนซ์หมายถึงขอบเขตที่คิมฮาจินจะเป็นหนึ่งเดียวกับ ไคด์สปริง เธอมั่นใจว่าอัตราจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วหากคิมฮาจินอยู่ในอาณาจักรของเธอในโลกของพวกเขา….
 
“…”
 
เธอได้แต่ถอนหายใจออกมาอีกครั้งและมองดูคำเชิญบนโต๊ะ
 
[งานเลี้ยงขุนนางอรันเฮลล์]
 
เป็นคำเชิญให้เข้าร่วมการชุมนุมทางสังคมที่เบลล์แนะนำให้เธอเข้าร่วมเธอมักจะเกลียดคนหน้าซื่อใจคดในสังคมชนชั้นสูง แต่อย่างไรก็ตาม …
 
“…ฉันคิดว่าอย่างน้อยฉันควรทำตามความปรารถนาก่อนตายของเขา” 
 
จินซาฮยอคพึมพำขณะที่เธอยัดคำเชิญไว้ในกระเป๋าของเธอ