บทที่ 380 การสลับปริศนา (6)
 
ในขณะเดียวกัน จินเซยอน ยืนอยู่หน้าประตูที่ 6 ของทางเดิน 8 เธอไม่ได้อยู่คนเดียว แต่อยู่กับ ผู้ติดอันดับที่ไม่ทราบชื่อ ชายที่คิดอันดับยังคงจ้องมองที่จินเซยอนราวกับว่าเขามีบางอย่างที่จะพูดออกมาในที่สุดเขาก็ตัดสินใจพูดออกมาเมื่อจินเซยอนจับมือลูกบิดประตู
 
“อืมมมม อีก 2 คนหายไปไหน”
 
“…อะจริงๆเหรอ?”
 
จินเซียนแสร้งทำเป็นไม่เห็นและเหลียวหลังไปมอง สายตาของเธอเหยียดยาวออกไปและเห็นคู่รักกำลังทะเลาะกันอย่างรุนแรง พวกเขาคือ คิมฮาจิน และ แชนายอน ซึ่งทั้งคู่เปิดเผยความสัมพันธุ์ของพวกเขา ออกมา
 
“อืม.”
 
จินเซยอนรู้ว่าเป็นพวกเขามานานแล้ว เธอเป็นถึง นักธนูผู้ศักดิ์สิทธิ์
เธอสามารถแยกกับดักของหอคอยจำนวนมากได้อย่างง่ายดาย
เธอคอยจับตาดูพวกเขาแม้ขณะที่เธอเดินอยู่
 
“เดี๋ยวก่อน….”
 
เธอแอบมองพวกเขาอย่างละเอียด เธอมุ่งเน้นพลังเวทมนต์ของเธอจนทำให้รอบดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีฟ้า ตอนนี้ภาพของ แชนายอน และ คิมฮาจิน ได้สะท้อนอยู่ในดวงตาของเธออย่างชัดเจนยิ่งขึ้น
 
“…อืม………..ฉันเข้าใจแล้ว”
 
เธอรู้เรื่องความสัมพันธ์ของ แชนายอน และ คิมฮาจิน จากข่าวลือแล้ว
 
‘นายอยากจะเกลียดคุณมากพอที่จะฆ่าคุณด้วยมือของฉันเอง แต่ฉันไม่สามารถทำได้ คุณทำร้ายฉันมากจนฉันต้องการให้คุณอยู่เคียงข้างฉัน…. ‘
 
แต่จากท่าทางข่าวลือนั้นผิดไปมาก อารมณ์เหล่านี้มันมากกว่าความสัมพันธ์เพียงชั่ววูบของวัยรุ่นมากนัก
 
“……..”
 
เธอเหลือบมองไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว โชคดีที่ผู้จัดอันดับทราบเพียงมีการปะทะกันอย่างรุนแรงจากพลังเวทมนต์และเสียงของอากาศที่ถูก
ตัดขาด
 
“ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังยุ่งอยู่เพราะงั้นเราไปกันเถอะ”
 
ผู้ชายคนนี้ไม่มีความสามารถในการแอบฟัง จินเซยอน ตัดสินใจที่จะเดินต่อ เป้าหมายของเธอคือหนังสือทักษะดังนั้นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับ เธอในตอนนี้คือการรวมกลุ่มกับไอลีน
 
***********************************************************************
 
…ผมนอนนิ่ง ผมไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ อาจเพียงชั่วครู่หรืออาจนานมาก แต่ผมได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาหาผมเรื่อยๆ
 
“… .”
 
สิ่งที่เข้ามาหาอย่างรวดเร็วเหมือนสายลมไม่นานก็กลายเป็นเงา จากนั้นเงาดำก็กลายเป็รมนุษย์และเธอก็จ้องมาที่ผมซึ่งร่างกายเต็มไปด้วยเลือดและหายใจแทบไม่ทัน
 
“บอส”.
 
บอสตรึงเงาของเธอก่อนที่ผมจะพูดอะไรอีก คมดาบเงาทมิฬหยุดอยู่ที่ด้านหลังศีรษะของ แชนายอน ซึ่งอยู่บนตัวของผม บอสมองมาที่ผมพร้อมดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและอยากจะถามอะไรบางอย่าง
 
ผมพูดสั้นๆอย่างเย็นชา
 
“เอามันออกไป!!”
 
“… .”
 
บอสจ้องมองมาที่ผมอย่างเงียบๆ การแข่งขันจ้องตาเริ่มต้นขึ้นอย่าง
ไม่คาดคิด ไม่นานเธอก็ถอยออกไปและผมก็วาง แชนายอน ลงบนพื้น เธอหลับลงไปทันทีที่เธอร้องไห้มันทำให้ผมทุกข์ใจ บอส มอง แชนายอน และถามออกมา
 
“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!!!”
 
ผมจ้องมองที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังหลับใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา
 
…ผลพวงจากความผิดพลาดในอดีตของก็กลับมาหาผมเหมือนคมดาบที่ทิ่มแทงหัวใจ ผมกลืนน้ำลายพร้อมถอนหายใจแล้วถอดเสื้อคลุมออก
 
“3 ปี”
 
ผมตัดสินใจเจอเธอในวันนั้น
 
3 ปี
 
เวลาที่เหลือจากในเนื้อเรื่องเดิม แผนเดิมของผมคือการปล่อยให้เธอเกลียดผมต่อไปจนกว่าจะถึงวันนั้น แต่ตอนนี้ผมตัดสินใจเป็นอย่างอื่น แม้ว่ามันจะสายเกินไปผมรู้ว่าการเกลียดใครซักคนนั้นยากมาก
ผมเอาใช้ใส่ แชนายอน โดยไม่รู้ตัวและมันเจ็บปวดมากจริงๆ
แม้ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นความเข้าใจที่ไม่สมบูรณ์แบบ แม้ว่าพวกเราจะไม่มีวันกลับไปเป็นอย่างที่เคยในอดีต แม้ว่ามันจะสายเกินไปที่ผมจะลองนับจาตรงนี้เป็นต้นไป….
 
“เดี๋ยวก่อน”
 
ผมงอเข่าของผมและวางเสื้อคลุมไว้บนร่างที่เย็นชาของ แชนายอน
ผมใช้รอยสักทำให้หัวเธอเย็นลงจากการใช้เวทมนต์มากเกินไปและปรับเธอให้อยู่ในตำแหน่งที่สบายมากขึ้น
 
“คิมฮาจิน”
 
ในขณะนั้นเองบอสก็เรียกหาผม ผมเงยหน้าขึ้นมองเธอและเธอถามอย่างกังวลใจ
 
“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”
 
“… .”
 
ผมส่ายหัวและยืนขึ้นมา พวกเราอยู่ในช่องสุดท้ายของ เขต 8 ซึ่งหมายความว่าไม่มีใครรู้ว่า แชนายอน อยู่ที่นี่ถ้างั้นผมออกจากที่นี่และบอสเองก็ตามผมมาอย่างเงียบๆ เธอดูเหมือนจะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมหนื่อยเกินกว่าจะอธิบาย ร่างกายของผมบอกให้ฉันไปนอนเหมือนแชนายแน การเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ควรทำ
 
“ผู้หญิงคนนั้น,”
 
ผมค้นหาสถานที่พักผ่อน และเจ้านายทำลายความเงียบ
 
“เธอมีค่ากับคุณไหม?”
 
“… .”
 
ทำไมเธอถึงอยากรู้เช่นนั้น?
ฉันกำหัวเผาในมือของฉัน ฉันมีไข้ในทุกส่วนของร่างกาย แทนที่จะตอบคำถามงี่เง่าแบบนั้นฉันต้องหาที่สำหรับพักผ่อน
โชคดีที่เรามาถึงที่ช่องถัดไป
ฉันเปิดประตูด้วย Mystic Key
ไม่มีใครอยู่ข้างใน
ฉันนั่งเฉยๆบนโซฟา
 
“ คิมฮาจิน”
 
บอสนั่งถัดจากฉันและโทรหาฉันด้วยความกังวล
 
“ใช่แล้วมันคืออะไร”
 
“…ไม่เป็นไร. ดูเหมือนว่าฉันไม่ได้มีน้ำใจ พักผ่อนให้ดีตอนนี้”
 
“… .”
 
เมื่อฉันเห็นบอสถอยกลับไปหน้าบูดบึ้งเล็กน้อยมีบางอย่างในตัวฉันหวั่นไหว หัวใจของฉันสั่นและสั่นทั้งตัว มันเป็นการบังคับของต้นกำเนิดที่ไม่รู้จัก อิทธิพลของอารมณ์ที่ไม่ระบุชื่อ ฉันบังคับให้ร่างกายที่อ่อนล้าของฉันเคลื่อนไหว ร่างกายของฉันเคลื่อนไหวราวกับว่าไม่ใช่ของฉันและฉันจ้องที่บอส
 
“บอส”.
 
“อืม?”
 
“ผมรู้แล้วน่า”
 
“หมายถึงอะ…ไร…?”
 
ประโยคเดียวออกมาจากปากของผมอกครั้ง
 
“คุณเป็นคนที่พาผมไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าสินะ”
 
…ในขณะนั้นดวงตาของผมก็มืดลง สติของผมพล่าเบลอและร่างกายของผมทรุดตัวลง