บทที่ 589 ก้าวเดียว (2)
“….”
คำพูดของเบลล์ทำให้จินซาฮยอคพูดไม่ออก เช่นเดียวกับที่เขาพูด จินซาฮยอควางแผนที่จะนำคิมฮาจิน มาที่อคทรีน่า แม้ว่าเธอจะต้องลักพาตัวเขาอย่างรุนแรงก็ตาม
นั่นคือจนกระทั่งเธอได้ยินคำว่า ‘เพื่อน’
“เขา…”
จินซาฮยอคเกาหัวของเธอและถกข้อแก้ตัว
“เขาทำให้ฉันจำอดีตได้”
ในความทรงจำมากมายที่เธอมีกับคิมฮาจิน เธอจำได้ถึงสิ่งที่ผ่านมาซึ่งเธอเห็นตัวเองที่อายุยังน้อยโต้ตอบกับคิมฮาจิน
ในอดีตที่ผ่านมา เฟฮีและคิมฮาจินสนิทกัน เฟฮีเรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างจากคิมฮาจิน พึ่งพาเขาและแม้กระทั่งประกาศว่า วันหนึ่งเธอจะ ‘กลายเป็นเหมือนเขา’
ไม่มีปัญหาในการเรียกคำว่า ‘เพื่อน’ ของเฟฮีและคิมฮาจิน
‘…ถ้าหากฉันได้พบกับใครบางคนเช่นคิมฮาจินเมื่อฉันยังเด็ก…’ จินซาฮยอคครุ่นคิด
“ฉันไม่สน ฉันแค่ไม่ต้องการให้เธอเหงา และเธอจะเหงาถ้าไม่มีฉัน” เบลล์เสริมอย่างสนุกสนาน
จินซาฮยอคจ้องมองเขาแล้วพูดกลับ “ฉันไม่ต้องการนาย หุบปาก”
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ เบลล์ก็ยิ้มให้อย่างสดใสและกลายเป็นพลังวิเศษ
“ฉันจะเดินหน้าต่อไป อย่ามาสายน่าาา ~”
“วันนี้ฉันจะไม่กลับไปช้าย่ะ”
ชูววว -เบลล์บินไปกับสายลม ทิ้งจินซาฮยอคไว้ตามลำพัง เธอนั่งลงบนม้านั่งแล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืน
ท้องฟ้าเดียวกับที่คิมฮาจินมองดูตอนที่เธอเข้ามา พระจันทร์เต็มดวงที่โดดเดี่ยวส่องแสงในความมืดทึบ แต่ก็ไม่ได้ดูโดดเดี่ยวด้วยดวงดาวทุกดวงที่อยู่โดยรอบ
“ฉัน….”
จินซาฮยอคพึมพำช้าๆขณะที่เธอจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
“ฉันเคยอยู่คนเดียว”
คำที่เธอพึมพำกับตัวเองหายไปในอากาศเย็นๆโดยไม่ต้องไปถึงเบลล์ หรือ คิมฮาจิน
**
[การประชุมสันติภาพข้ามชาติ D-1]
หนึ่งวันก่อนการประชุมสันติภาพข้ามชาติเวลา 23:40 น
ทุกคนจากหน่วยลับไปที่ลานกว้างลีโอเรส ประชาชนจากทั่วโลกมารวมตัวกันเพื่อชมพิธีเปิดที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า
เราเริ่มสำรวจพื้นที่เพื่อหาภัยคุกคามที่อาจเกิดขึ้น
“ฉันไม่เห็นใครน่าสงสัย แต่คอยระวังไว้ด้วย”
ผมดูที่ลานจากหอสังเกตการณ์และสื่อสารกับส่วนที่เหลือของหน่วยลับ
-เข้าใจแล้ว
– โอเค ~ บอกเราน่ะถ้ามีอะไรเกิดขึ้น
สมาชิกของหน่วยลับได้รับคำตอบจากทั่วทั้งลาน พวกเขากำลังรอด้วยประสาทสัมผัสที่เพิ่มสูงขึ้นเพื่อตรวจจับพลังงานปีศาจ
และจากนั้น ตึก ตึก- เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากบันไดสู่หอสังเกตการณ์
ผมวางลูกบอลคริสตัลในมือและหันหลังกลับ
“… อืมมม”
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น แขกที่คาดไม่ถึงคือ ยูยอนฮา
“อยู่นี่เอง”
ยูยอนฮามองไปรอบๆ หอสังเกตการณ์ ผมบอกได้เลยว่าขยะที่เต็มไปด้วยฝุ่นที่มุมทำให้เธอรำคาญเล็กน้อย
“เธอมาทำอะไรที่นี่? เธอไม่ได้ยุ่งอยู่กับการทำธุระหรอ?”
เมื่อผมถาม ยูยอนฮาก็ขมวดคิ้วของเธอและเดินเข้ามาใกล้ผม
“มันจะเป็นวันแห่งการประชุมสันติภาพข้ามชาติในเวลาไม่ถึง 20 นาที อ่าาาฉันแน่ใจว่านายรู้เรื่องนี้แล้ว แต่การประชุมสันติภาพข้ามชาติเป็นเหตุการณ์ 2 สัปดาห์ 10วันแรกไม่แตกต่างจากเทศกาลและการประชุมจริงใน 4 วันที่ต่อไป น่าเสียดายที่เราไม่รู้ว่าบาอัลจะลงมาเมื่อไหร่”
“เขาจะพยายามสืบเชื้อสายมาในวันสุดท้ายถ้าเป็นไปได้”
ผมตอบด้วยความมั่นใจ จากสิ่งที่จินซาฮยอคบอกผม บาอัลจะรอจนกว่าจะสิ้นสุดกิจกรรมเพื่อให้เขาเคลื่อนไหว
“…อื้ม ฉันไว้ใจนาย”
ยูยอนฮาพยักหน้าโดยไม่ถามคำถามเพิ่มเติม
ความไว้วางใจที่เธอมีต่อผมนั้นยากที่จะทำใจ ผมยิ้มให้เธอแบบเท่ๆ
“เธอเตรียมการเสร็จหรือยัง?”
“อื้ม ฉันให้อาวุธขับไล่ผีแก่สมาชิกหน่วยลับแต่ละคนแล้ว เราจะต้องรอเพื่อดูว่ามันจะมีประสิทธิภาพแค่ไหน….โอ้ใช่ นี่ของนาย”
ยูยอนฮาถือกล่องไม้ยาวออกมา
“นั่นอะไรนะ?”
“ธนู เราซื้อไม่ได้แม้จะเป็นคลังของสาธารณรัฐ ดังนั้นเราเลยขโมยมันมาอะ”
“…เธอขโมยหรอ?”
ผมสงสัยในวินาทีนั้น
“เปิดสิ”
“….”
ผมเอียงศีรษะและเปิดกล่อง
คลิก -ภายในกล่องนั้นส่งเสียงออกมา มันก็ดูเป็นธนูไม้ธรรมดาอย่างสมบูรณ์จากภายนอก
“มันเป็นไงบ้าง?”
ผมไม่สามารถตอบคำถามของยูยอนฮาได้
“…โว้ว”
เสียงตกใจจากปากผม
จนถึงตอนนี้ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะมีธนูที่เหนือกว่าธนูดอกบัวดำ ซึ่งเป็นผลมาจากการสังเคราะห์ของธนูเตมูจินและธนูฮอรัส
===
[ธนูไล่ผี ฮีโร่โบราณของลีโอริคัส] [ระดับพินนาเคิล] [สิ่งประดิษฐ์ในตำนาน]
– ธนูที่ฮีโร่ลีโอริคัส ใช้ในการต่อสู้กับปีศาจ
– มีหลายสิ่งที่สืบทอดมาจากพลังการไล่ผีของลีโอริคัส
===
แต่ตอนนี้ผมมีธนูระดับ ‘ตำนาน’ ลีโอริคัส นี้ต้องมีชื่อเสียงในระดับเดียวกับที่อีซุนชินในเกาหลี
“มันน่าทึ่งแหะ”
ผมพึมพำด้วยความงุนงง ยูยอนฮายิ้มเบาๆ
“แต่ต้องนายรักษามันให้ปลอดภัยและคืนด้วยนะ ตอนนี้มีแบบจำลองปลอมอยู่ในพิพิธภัณฑ์แล้ว”
“ฮะ? เอ่อ….”
‘ผมไม่รู้ว่าจะคืนสิ่งนี้ได้ไหม…. ถ้าผมหลอมคันธนูนี้ด้วยธนูดอกบัวดำ ผมก็ไม่สามารถจินตนาการได้ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร… ‘
“น-เน่นอนสิ ฉันจะคืนอย่างปลอดภัยเลย”
แต่ผมพยักหน้า…ไปแล้วอะ
– การประชุมสันติภาพข้ามชาติเริ่มขึ้นแล้ว!
ดูเหมือนว่าเวลาเที่ยงคืนจะมาถึงแล้ว เนื่องจากมีการประกาศพลุดอกไม้ไฟ
ทั้งยูยอนฮาและผมหันไปหาดอกไม้ไฟ
แต่ผมไม่สามารถมุ่งเน้นไปที่ทิวทัศน์ได้ เนื่องจากผมถูกบังคับให้จ้องที่ชุดข้อความที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า
[ตอนสุดท้าย Daybreak เริ่มแล้ว]
[ตอนนี้คุณอยู่ห่างออกไปเพียงก้าวเดียว]
[โปรดจำไว้ คุณมีสิทธิ์ที่จะถามคำถามหรือขอบางสิ่งจากฉัน]
เมื่อมองไปที่ข้อความ ผมหลับตา ผมมุ่งเน้นไปที่เสียงของการระเบิดดอกไม้ไฟและการเชียร์ของผู้คน ทันใดนั้นใจผมก็เยือกเย็นและความคิดก็ผุดขึ้นในใจ
“…ไม่ว่าตอนนี้จะจบลงอย่างไร…”
ผมส่งข้อความถึงผู้เขียนร่วม
“ก็ใส่แม่งให้จบๆทีเดียวเถอะ”
แต่ยูยอนฮาคิดว่าผมกำลังคุยกับเธอและเงยหน้าขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ฮะ? ใส่อะไร?”
“…อ่อ เปล่าๆ”
ผมหัวเราะ แล้วยูยอนฮาก็หน้ามุ่ยเหมือนเด็ก
จากนั้นผมก็ประหลาดใจ ผู้เขียนร่วมส่งข้อความกลับมา
[เข้าใจแล้ววว]
[ไม่ว่าบาอัลจะตายหรือนายตาย]
[เมื่อตอนนี้จบลง]
[ฉันจะเชิญนาย]
[งั้นน ฉันขอให้นายโชคดีที่สุดนะ]
ตอนนี้ผมมีเหตุผลอื่นที่ผมต้องชนะอย่างแน่นอนแล้วสิ