บทที่ 555 ประตูแห่งอาณาจักรปีศาจ (2)
 
[15 นาทีก่อนออกจากระบบ]
 
ท้องฟ้ามืดครึ้ม ผมกำลังนั่งบนเก้าอี้จ้องมองที่ บยอล ซึ่งกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง เธอไม่กินอะไรเลยนอกจากเกี๊ยวเมื่อสัปดาห์ที่แล้วและเริ่มส่งกลิ่นแปลกๆ
 
“…น่าละอายจริงๆ”
 
ผมอยู่กับ บยอล เป็นเวลา 1 สัปดาห์ ถึงแม้ ชอคจุนกยอง และ เกอิต้า จะแวะไปพบหน้าเธอ แต่ บยอล ใช้เวลาส่วนใหญ่กับฉัน แต่ 1 สัปดาห์นั้นสั้นเกินไปและเธอไม่เคยแสดงรอยยิ้มให้ผมเห็นอีกเลย
 
[เหลือเวลาอีก 10 นาทีจะออกจากระบบ ความเป็นจริงเสมือนจะปิดตัวลงใน 10 นาที]
 
นั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมเสียใจ แต่เวลาของผมที่นี่ไม่ได้ไร้ความหมาย สุดท้ายผมก็ได้เรียนรู้อดีตของบอสและรู้ว่าเธอชอบอาหารอะไร
นั่นก็เพียงพอแล้ว
 
“… บยอล.”
 
ผมยิ้มและวางมือบนหน้าผากของ บยอล มันไม่เย็นและยังอบอุ่น
 
[7 นาทีจะออกจากระบบ … ]
 
ผมปิดการแจ้งเตือนของระบบสักครู่ จากนั้นเวลาที่เหลือผมก็จ้องที่ บยอล
 
1 นาที 2 นาที 3 นาที…เวลาไหลผ่านโดยไม่หยุด
4 นาที 5 นาที 6 นาที…ผมตัดความขมขื่นจากก้นบึ้งของจิตใจออกไป
 
จากนั้นในนาทีสุดท้าย …
 
“…เจอกันพรุ่งนี้นะ.”
 
ผมก็บอกลาเธอ
 
[ความจริงเสมือนจะหยุดลง]
 
[การออกจากระบบจะเริ่มขึ้น]
*************************************************************************
วิ้งงงงงงงงงงงง 
 
แคปซูลเปิดออกและผมก็มองดูนาฬิกาทันที
 
[9:45 PM]
 
ประมาณ 3 ชั่วโมงผ่านไปในโลกแห่งความจริง
 
“อืม.”
 
มันเป็นประสบการณ์ที่ลึกลับอย่างแท้จริง บางคนใช้เวลา 3 หรือ 4 ปีในโลกเสมือน แต่ผ่านไปเพียง 3 ชั่วโมงในโลกแห่งความจริง
 
“…เฮ้ออออออ.”
 
ไม่ว่ายังไงผมก็โยนความรู้สึกสกปรกในจิตใจและออกมาที่ห้องโถงของห้องแคปซูล
 
วิ้งงงงงงงง— วิ้งงงงงงงง— วิ้งงงงงงงง—
 
ผมได้ยินเสียงแคปซูลเปิดออกพร้อมกัน ผมรีบเท้าของผมและไปยืนที่ทางออกของ แคปซูลเดอมาร์ส
 
“นายจะไปแล้วเหรอ”
 
ขณะที่ผมกำลังจะจับมือลูกบิดประตูแล้วเสียงของ ยูยอนฮา ก็ดังขึ้น ผมหันหน้าไปทางด้านข้างแล้วมองเธอ
 
“…เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
 
“ฉันสงสัยทันทีที่เมื่อเห็นสมาชิก Chameleon Troupe ในโลกเสมือน”
 
“ฉันเข้าใจแล้ว.”
 
“ฉันรู้สึกดีกับสิ่งที่เกิดขึ้น…มันเป็นทริปรักษาจิตใจที่ดีสำหรับพวกเรา”
 
ยูยอนฮา เหยียดตัวผมมองเธออย่างประหลาดใจ
 
“..รักษา?”
 
“อ๋อ สำหรับฉัน ฉันก็ไม่ต้องทำงานตั้ง 2 เดือน สำหรับนายอนก็….”
 
ยูยอนฮา หยุดและมองไปข้างหลังเธอยังไม่มีใครออกจากห้องแคปซูล
 
“เธอพบแม่และพี่ชายของเธอที่นั้น”
 
“… .”
 
“ทุกอย่างต้องขอบคุณนาย”
 
ยูยอนฮา พูดเบาๆและวางมือของเธอบนไหล่ของผม
 
“นายไปได้แล้ว ดูเหมือนว่าคนอื่นไจะออกมาแล้ว”
 
ยูยอนฮา เปิดประตูให้ผม ผมมองเธอซักพักแล้วจากมา
 
พลาซ่าในกรุงปารีสเต็มไปด้วยสายตาของผม เทศกาลในปารีสยังไม่จบ แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ผมอยากทำตอนนี้
 
ผมเปิด Smart Watch แล้วเรียกว่าบอส
 
– ว่าไง?
 
บอสรับสายขึ้นมาทันที ผมสงบจิตใจก่อนเปิดปาก
 
“…บอส คุณอยู่ที่ปารีสด้วยหรือเปล่า”
 
– อยู่สิ.
 
“ถ้างั้นรอผมก่อนนะ ผมจะไปหา.”
 
– ฮืมม? ตอนนี้เหรอ? ทำไม.
 
ผมวางสายแล้ววาร์ปไปหาเธอ เธอกินเค้กที่แผงลอยริมถนน
 
ผมวิ่งไปที่ร้านดอกไม้ก่อนและถามเจ้าของว่าเขามีดอกสีเหลืองอ่อนๆ หรือไม่ เจ้าของผงกหัวและชี้ไปที่ช่อดอกไม้ ผมรีบโยนเงินให้เจ้าของและเอาช่อดอกไม้สีเหลืองมาทันที
 
ในไม่ช้าผมก็มาถึงตรอกที่เต็มไปด้วยแผงลอยริมถนน ผมเห็นบอสเคี้ยวเค้กและเรียกเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใส
 
“บอสส!”
 
บอสหันหลังกลับและเอียงศีรษะของเธออย่างอยากรู้อยากเห็น
 
“อะ-เร็วเกินไปแล้ว”
 
“… .”
 
ผมวิ่งไปหาเธอและมอบช่อดอกไม้ให้เธอ ดวงตาของบอสเบิกกว้างและมีเครื่องหมายคำถามโผล่ขึ้นมาเหนือศีรษะของเธอ
 
“นี่มันอะไรน่ะ?”
 
“ปัจจุบัน.”
 
ผมผลักช่อดอกไม้ให้เธอ บอสขมวดคิ้วก่อนที่จะพยักหน้าและมองดอกไม้
 
“… อ่า.”
 
ในทันใดนั้นไหล่ของเธอก็สั่นไหวเบาๆผมจ้องที่เธออย่างมั่นคงและพึมพำ
 
“พวกมันถูกเรียกว่า รุงอรุณ มันเป็นชื่อที่สวยงามใช่มั้ย”
 
“… .”
 
บอสมองมาที่ผม เธอมองอย่างเป็นประกายเมื่อมองดูเธอร่างกายของผมก็เคลื่อนไหวไปเอง
 
ผม…ดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของผม
 
เสื้อคลุมของพวกเราติดกันและหน้าผากของบอสอยู่ที่หน้าอกของผม การไหลของเวลาช้าลงเช่น ผมใช้งาน Bullet Time ทันที
 
บอสยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น ผมฝังใบหน้าลงบนไหล่ของเธอและกระซิบอย่างเงียบๆ
 
“…ฉันอยากเจอเธอเหลือเกิน”
 
*************************************************************************
 
[ฝรั่งเศส – ปารีส]
 
รอบที่ 3 ของการคัดเลือก ประตูแห่งเกียรติยศ ดำเนินต่อไปโดยไม่มีปัญหาใดๆในการคัดเลือกคนเป็นพันคน เมื่อรอบที่ 4 และรอบสุดท้ายสิ้นสุดลงผู้คน 200 คนจะได้รับการคัดเลือกในหมู่คนนับพันเพื่อเข้าสู่ประตูแห่งเกียรติยศ
 
“ลาก่อน” เบลล์พูดบนหอไอเฟล
 
“อา” จินซาฮยอค ตอบขณะที่ลอยอยู่ในอากาศข้างๆเขา
 
“อย่าปล่อยให้ความรู้สึกส่วนตัวส่งผลต่อการตัดสินใจของคุณ อย่าลังเล อย่าพลาดโอกาส”
 
ครั้งนี้ จินซาฮยอค ไม่ได้ตอบกลับเบลล์ โดยปกติแล้วเธอจะพูดบางอย่างเช่น ‘ฉันจะฆ่านายก่อนที่นายจะมีโอกาสฟื้นขึ้นมา!’ …แต่ตอนนี้การ ‘ลาจาก’ อยู่ตรงหน้าเธออย่างแท้จริงเธอค่อนข้างขมขื่นและโศกเศร้า
 
“โน้มน้าวให้รุมิคิดแบบเหมือนกันด้วยละ”
 
แต่เบลล์เขายังคงใจเย็นเช่นเคย เขาไม่ลังเลและไม่เสียใจ
 
“… .”
 
จินซาฮยอค พยักหน้าอย่างเงียบๆ
 
“ดี. จากนั้นฉันจะไปเจอเธอในสัปดาห์หน้า”
 
แปะ แปะ เบลล์แตะที่ไหล่ของจินซาฮยอต 2-3 ครั้งก่อนจะกลายเป็นอากาศและหายไป
 
ด้านบนสุดของ หอไอเฟล เงียบลง มีแต่จินซาฮยอคที่ถอนหายใจอย่างหนัก
 
“เฮ้ออออออออ… .”
 
ไม่นานบาอัลก็จะลงมาจากประตูแห่งปีศาจ เธอจะสามารถกลับไปที่ อคทรีน่า ได้ไม่รู้ว่ามันจะเป็นฉากจบที่เธอต้องการหรือไม่?
 
“…ชิ.”
 
ความขมขื่นนี้มาจากไหน?
 
เธอไม่สามารถหาคำตอบได้ จินซาฮยอค ได้แต่สร้างพอร์ทัลและออกมาจากปารีส