บทที่ 535 พื้นที่ไร้กฎหมาย (5)
 
ผมซ่อนตัวอยู่หลังรถและสั่งไปยังสปาร์ตัน เขาปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็วบนท้องฟ้าและมองลงมาที่เรา
 
วิ้งงงงงง!
 
ในขณะนั้นมีลูกศรอีก 1 ดอกลอยมาหาพวกเราโดยเล็งไปที่ยางรถยนต์เอเธอร์ พยายามปกป้องมัน แต่เนื่องจากยางไม่แข็งแรงพอมันจึงไม่สามารถต้านทานการโจมตีได้แม้จะมีความช่วยเหลือจาก เอเธอร์
 
ปัง!
 
ยางแตกเหมือนบอลลูนขณะที่สปาร์ตันแบ่งปันทัศนวิสัยของเขามาให้ผม ผมเห็นศัตรูจากระยะประมาณ 5 กม. ทางทิศตะวันออก มันไม่ยากที่จะเห็นเขาผ่านสายตาของสปาร์ตันแต่ตำแหน่งของเขามันชัดเจนมากต่อมาเขาก็ยิงธนูไปที่สปาร์ตัน
 
– …!
 
สปาร์ตันกระพือปีกของเขาและหลบการโจมตี แต่ลูกศรหันหลังอย่างรวดเร็วและไล่ล่าหลังจากสปาร์ตัน
 
เพี้ยว…ลูกศรพุ่งมาอย่างรวดเร็วนั้นเร็วกว่าสปาร์ตันในอัตรานี้สปาร์ตันต้องตายลงอย่างแน่นอน ช่วงเวลาที่ลูกศรเฉี่ยวขนสปาร์ตันผมสั่งให้เขาหนีไปทันที สปาร์ตันเคลื่อนย้ายในพริบตาได้ทันเวลาและลูกศรทะลุผ่านอากาศไปแต่ในขณะนั้นระบบเตือนที่ไม่พึงประสงค์ก็โผล่ขึ้นมา
 
[ปีกของสปาร์ตันได้รับบาดเจ็บ – เขาไม่สามารถใช้พลังของเขาได้]
 
ผมกัดริมฝีปาก เมื่อกลับไปสู่ทัศนวิสัยปกติของผม ผมมองไปรอบๆ
พวกเราถูกโจมตีในเขตชานเมืองที่ไร้กฎหมาย แม้ว่าจะมีผับและโรงแรมเล็กๆอยู่ใกล้ๆแต่การต่อสู้ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่นี่แม้ว่าผมจะขอความช่วยเหลือจากใครก็ตามมันก็ไม่น่าเป็นไปได้ที่พวกเขาจะฟังผม
 
“….เอาละนะ”
 
สิ่งเดียวที่ปกป้องผมคือรถซีดานที่ห่อหุ้มด้วยเอเธอร์ ผมไม่มีเวลาแล้ว ผมสงสัยว่ารถซีดานจะสามารถต้านทานลูกศรที่น่ากลัวของศัตรูได้ขนาดไหนกันนะ
 
ผมเลือก [ธนูแห่งเตมูจิน] และ [ลูกศรแห่งแสงจันทร์] ของ อเธน่า ออกมาอย่างไม่มีทางเลือกผมไม่ลังเลเลย เพื่อช่วย ยูยอนฮา และช่วยตัวเองผมต้องทำสิ่งนี้
 
ทันทีที่ผมคว้าลูกศรความรู้สึกของนักธนูในตำนานก็เพิ่มขึ้น ผมมองไปทางทิศตะวันออก วิสัยทัศน์ของผมยืดออกอย่างรวดเร็วจนถึงเป้าหมาย 5 km
 
ในที่สุดผมก็ได้เห็นนักแม่นปืนที่ลอบทำร้ายพวกเรา
 
เป็นผู้หญิงที่ถือธนูสีดำ ดวงตาสีเข้มของเธอดูเหมือนจะจ้องมองมาที่ผมโดยตรง ไม่สิเธอมองมาที่ผมอย่างแน่นอน ดวงตาของพวกเราสบกันจากระยะ 5 กม.
 
วิ้งงงงง
 
ศัตรูดึงสายธนูของเธอด้วยเหตุผลบางอย่างผมรู้สึกเหมือนผมรู้จักเธอ ผมสีน้ำเงินไหลผ่านเกราะหนังสีดำของเธอ ผิวสีแทนเล็กน้อยและใบหน้าที่สวยคม…นักธนูคนนี้ดูเหมือนคนที่ผมจินตนาการในขณะที่เขียนนิยาย
 
“… เลราจ.”
 
นั่นคงเป็นชื่อของเธอ เธอเป็น 1 ใน 10 มารที่ผมคิดว่าจะใช้ในบทสุดท้ายของเนื้อเรื่อง – มารเขียว เลราจ
 
ตามฉายาสีเขียวเป็นสีสัญลักษณ์ของเธอ เนื้อเรื่องจริงๆของเธอคือเธอเกลียดสีเขียวมากจนเธอย้อมผมสีเขียวของเธอเป็นสีน้ำเงิน เลราจ
มีมุมมองที่เป็นกลางมากขึ้นในบรรดาปีศาจและมารจากท่าทางของเธอ ก็ยังดูเหมือนจะอยู่ในร่างกายของเธอ ถึงกระนั้นเธอยังเป็นนักธนู
คนเดียวในบรรดาปีศาจ เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่ผมสามารถรับมือได้อย่างง่ายดาย
 
“เฮ้ออออ.”
 
ทำไมมารอันดับที่ 14 ถึงมาอยู่ที่นี่? ผมรู้สึกรำคาญกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ผมรู้ว่าการบ่นไม่ทำให้อะไรมันดีขึ้นเลย
 
ผมหายใจลึกๆและจับ [ธนูแห่งแสงจันทร์] ขึ้นบนสายจากนั้นผมก็ถ่ายเททุกอย่างที่ผมมีลงไปทั้ง พลังเวทย์ของรอย สักระบบเสริมความแข็งแกร่งแบบสุ่ม
 
พลังเวทมนต์ที่น่าสะพรึงกลัวลงไปอยู่ที่ลูกศรแสงจันทร์และแสงไฟที่เจิดจ้าก็เริ่มแผ่ออกไปในทุกทิศทางพลังศักดิ์สิทธิ์ของแสงจันทร์โอบรอบโลกและท้องฟ้า ผมมุ่งเป้าไปที่เลราจและดึงธนูอย่างแรง
 
…แต่เนื่องจากปฏิกิริยาแปลกประหลาดของ เลราจ ผมจึงไม่ได้ยิงธนูออกไป
 
– …
 
เธอก้มตัวลงและจ้องมองมาที่ผม สายตาของเธอไม่มีความเป็นปรปักษ์หรือจิตสังหาร ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเธอแสดงให้เห็นถึงความงดงามที่แสนเย็นชาของเธอเท่านั้น หลังจากจ้องมองกันอยู่นาน เลราจ ก็พึมพำ
 
– ชื่อของฉันคือ……..
 
เสียงหายวับไปจากริมฝีปากที่ขี้อายของเธอ ต่อจากนั้น เลราจ ก็ยื่นคันธนูและลูกศรกลับไปผมไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่อยากโจมตีอีกต่อไป ดังนั้นผมจึงโค้งคำนับลงเช่นกัน ในทันใดนั้นร่างของ เลราจ ก็หายไปเหมือนภาพลวงตา
 
“…อะไรกัน?”
 
ผมผงะ
 
“ลูกศรของฉันทำให้หล่อนกลัวงั้นเหรอ? ไม่สิแบบนี้มัน… ”
 
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดสถานการณ์ปัจจุบันก็ดีสำหรับผมไม่เพียงแต่ผมจะรักษาความแข็งแกร่งของผม และผมก็ไม่เสี่ยงชีวิตต่อสู้กับเธอจนตายกันไปข้าง
 
[โชคชะตาทำงาน!]
[คำเดียว คำพูดมีค่ากว่าทอง 1000 ชั่ง – การพูดพึมพำไร้ความคิดช่วยชีวิตคุณ!]
[ผู้ยิ่งใหญ่ ‘มารอันดับ 14 เลราจ’ ให้ความสนใจต่อมนุษย์เธอจดจำ]
[ข้อมูลเกี่ยวกับ เลราจ ถูกเพิ่มเข้าไปในพรสวรรค์ของคุณ]
[การสังเกตและการอ่าน ]
[คุณได้ 333SP!]
[โชคชะตาพิชิตความตาย (7/9) – ค่าสถานะพิเศษ,สะสมโชคเป็นส่วนหนึ่ง!]
 
ผมหลบหนีจากความตายได้อีกครั้ง
 
“นั่นเองก็เป็นโชคงั้นเหรอ?”
 
ผมอุทานด้วยความประหลาดใจจากนั้นผมก็นึกขึ้นได้
 
“อา!”
 
ผมรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของรถเก๋งและเปิดประตู ยูยอนฮา นั่งอยู่ตรงมุมใบหน้าของเธอซีดเซียวและร่างกายสั่นเทา
 
ด้านในของรถดูแตกต่างจากตอนนี้ ซากศพของ ลิโครส ไม่ปรากฏให้เห็นและกระแสไฟฟ้าที่ร้อนระอุก็ปรากฏอยู่ในนั้น
 
ยูยอนฮา เผาร่างและกระดูกของ ลิโครส จนกลายเป็นความว่างเปล่า
*************************************************************************
 
[ทางเหนือ Pandemonium – พื้นที่ที่ยังไม่พัฒนา]
 
ในดินแดนรัสเซียทางตอนเหนือของ Pandemonium มีวิหารที่ไม่มีมนุษย์ผู้ใดรู้ตั้งอยู่ มอนสเตอร์ปกครองพื้นที่และวิหารถูกปกคลุมไปด้วยป่าสนสูง ภายในวิหารที่มืดมิดนี้มารและปีศาจนับไม่ถ้วนรวมตัวกันเพื่อบูชามารอันดับที่ 14
 
“…เธอน่าจะดีขึ้นแล้วใช่มั้ย” ปีศาจที่ดูแลวัดแห่งนี้กล่าวอย่างกังวล
ต่อหน้าเขามีปีศาจมากมายและมีปีศาจ 2-3 ตัวที่กำลังรอเจ้านายของพวกเขาจะกลับมา
 
“โลกภายนอกเป็นสิ่งที่อันตราย…พวกเรารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพโลคัส”
 
มีผู้ที่สนใจในการสืบเชื้อสายของมารที่เขารับใช้อยู่พูดขึ้น เมื่อสัญญาณของการเปลี่ยนแปลงในอสูรปรากฏขึ้นเขาก็ได้ช่วยปีศาจอันดับที่ 14 เอาไว้ซึ่งเขารู้ดีกว่าเธอมีดีกว่าปีศาจคนอื่น ๆ
 
เดสทรอย ไม่ให้มีใครรู้เกี่ยวกับการสืบเชื้อสายของท่านลอร์ด เขารู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับปีศาจตนอื่นๆถ้ามีคนรู้เรื่องนี้
 
“ไม่ต้องกังวลท่าน เลราจเป็นขุนนางที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรอสูร”
 
แต่ผู้ติดตามของปีศาจดูเหมือนจะไร้ความกังวล คอร์เต้ ผู้รับใช้ที่ดูเป็นมนุษย์มากที่สุดในบรรดาปีศาจพูดพร้อมรอยยิ้ม
 
“ลอร์ด เลราจ ไม่ใช่คนที่สามารถทำร้ายมนุษย์ได้”
 
และในเวลานั้น เลราจ ก็กลับมาที่วิหาร ความสามารถของเธอทำให้เธอเปลี่ยนองค์ประกอบของร่างกายได้อย่างอิสระ เธอเหมือนสายลมและมาถึงบัลลังก์ของเธออย่างรวดเร็ว ข้าใช้ของเธอทุกคนคำนับเธอด้วยความเคารพ
 
“… ?”
 
แต่ คอร์เต้ สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่าง เลราจ ไม่มี
[Dimensional Entropy] ในมือของเธอ นั่นคือสิ่งที่เธอออกไปเอามาเป็นการส่วนตัว
 
ในขณะนั้นสายตาของ คอร์เต้ ก็สบกับ เลราจ คอร์เต้ สะดุ้งในขณะที่
เลราจ ออกคำสั่ง
 
– ลุกขึ้น.
 
คำสั่งของเธอไม่ได้อยู่ในรูปแบบคำพูด เธอฉายตัวอักษรโดยใช้เทคโนโลยีของโลกที่รู้จักกันในชื่อ smartwatch นี่เป็นข้อจำกัดเล็กๆของ เลราจ เธอต้องใช้ชีวิตแบบนี้ทุกครั้งที่เธอพูด เธอต้องใช้ smartwatch นี้
 
– ฉันไม่ได้เอานำสิ่งที่นายพูดถึงมา
 
คอร์เต้ and เดสทรอย จ้องไปที่คำที่ปรากฏในอากาศ
 
– มีมนุษย์ลึกลับที่รู้จักชื่อของฉัน
 
เลราจ พิงบัลลังก์ของเธอ รูปลักษณ์ที่อ่อนเยาว์และรูปร่างอันนุ่มนวลของเธอส่องแสงเย้ายวน คอร์เต้ ไม่พอใจ [Dimensional Entropy] เป็นไอเท็มสำคัญในการสืบเชื้อสายของมาร แต่ เลราจ ก็ยอมแพ้เพียงเพราะเธอสนใจมนุษย์เพียงคนเดียว
 
“ท่านเป็นขุนนางที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วอาณาจักรอสูร มันไม่แปลกเลยที่เรื่องราวความแข็งแกร่งของท่านจะแพร่กระจายไปทั่วโลก มันจะแปลกไปได้อย่างไร -”
 
เลราจ ขมวดคิ้วของเธอและตัดบทเขาทัน
——————–2———————–