บทที่ 522 ภารกิจสังหาร ออร์เดน (12)
 
“… .”
 
คิมซูโฮค่อยๆลืมตา เพดานสีขาวเต็มดวงตาของเขา เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่ในไม่ช้าใบหน้าที่คุ้นเคยทั้ง 2 ก็โผล่ขึ้นมาเป็น
แชนายอน และ คิมฮาจิน
 
“นายตื่นแล้วเหรอ?”
 
“ดูหน้าตาของนายตอนนี้สิ”
 
คิมฮาจิน และ แชนายอน พูด
 
“ฮะ…?”
 
คิมซูโฮ รีบลุกขึ้นมา
 
“พว-พวกนายมาทำอะไรที่นี่!?”
 
“พวกเราค่อยพูดคุยกันในภายหลัง ร่างกายของนายเป็นยังไงบ้าง”
 
“ระ-ร่างกาย? ฉันคิดว่ามันโอเค….”
 
คิมซูโฮตอบโต้ด้วยความตกใจและมองไปรอบๆที่ที่เป็นที่หลบภัยไปแล้วมีฮีโร่หลายคนนอนหมดสติ
 
“เกิดอะไรขึ้น?”
 
แชนายอน ตอบคำถามของ คิมซูโฮ ว่า “พวกเราได้ช่วยทุกคนก่อนที่
เวทมนต์ของ ออร์เดน จะทำงาน แต่ดูเหมือนว่ามันสร้างความเสียหายไม่น้อยเลยละ บ้างคนยังคงหมดสติอยู่เลย”
 
คิมฮาจินอธิบายต่อไปว่าพวกเขาอยู่ในบังเกอร์ที่สร้างโดยการ์ด 8 ดาว คนที่สำคัญส่วนใหญ่ถูกเรียกมาที่นี่ซึ่งอีกไม่นานพวกเขาคงจะฟื้นตัวส่วนที่เหลือถูกส่งไปยังเรือรบ Genkelope
 
“…เกิดอะไรขึ้นข้างนอก?”
 
คิมซูโฮถามด้วยใบหน้าที่ตะลึง
 
“ยังไม่ถึง 5 นาทีเลยไม่ต้องกังวล ยังมีการต่อสู้อยู่ข้างนอก”
 
เฮย์เนค, แชจูชึล, ไอลีน, ยูชีฮยอก, ยูจินวอง และ จินเซยอน 6 คนนี้สามารถรอดชีวิตจากการระเบิดและกำลังต่อสู้กับ ออร์เดน
 
“ถ้างั้น ฉันก็ควร-”
 
“ก่อนหน้านั้น.”
 
คิมฮาจินส่งยารักษาและเพิ่มความแข็งแรงให้กับคิมซูโฮ
 
“อ้า ขอบคุณ”
 
คิมซูโฮ ดื่มยาโดยไม่ลังเล ของเหลวร้อนไหลผ่านร่างของเขา คิมซูโฮหลับตาและรู้สึกว่ากำลังกลับมาสู่ร่างกายของเขา
 
“ฮา… .”
 
“นายรู้สึกยังไงบ้าง?”
 
“…ดีมาก” คิมโซโฮขมวดคิ้วขณะพูด “แล้วนายจะทำอะไรนะ?”
 
“ฉันเหรอ?”
 
“ใช่แล้ว คิมฮาจิน”
 
“เอ่อ…เอาเป็นว่า ฉันได้มันมาจากการฝึกฝนก็แล้วกัน”
 
คิมฮาจินยิ้มกว้างและวางมือบนไหล่ของคิมซูโฮ
 
“พวกเราค่อยคุยรายละเอียดกัน ฉันปลุกพรสวรรค์อีก 1 อย่างในขณะที่ฉันกำลังฝึก”
 
“…พรสวรรค์? อีก 1 งั้นเหรอ”
 
“ใช่แล้วอันนี้จะมีประโยชน์เมื่อนายต่อสู้กับ ออร์เดน”
 
“ฉันเหรอ? พรสวรรค์ของนายจะช่วยฉันได้ยังไง”
 
“นี่ไง.”
 
คิมฮาจิน แสดงหน้าต่างโฮโลกราฟโดยใช้ smartwatch ของเขา
 
===
[ขีดจำกัดและการขยายขีดจำกัด] [คุณภาพ สูง]
– ขีดจำกัด
* สร้างการ ‘จำกัด’ ชั่วคราวให้กับร่างกายของผู้ใช้
– การขยายขีดจำกัด
* เพิ่มความแข็งแกร่งของเป้าหมายชั่วคราวตามสัดส่วนของขีดจำกัด
– การแลกเปลี่ยนที่มีประสิทธิภาพ
* เพิ่มประสิทธิภาพ ‘การขยายขีดจำกัด’ 77%
– การบรรเทาผลข้างเคียง
* ผลข้างเคียงของพรสวรรค์นี้รวมถึงช่วงเวลาคูลดาวน์ได้รับการปรับปรุงเล็กน้อย
===
 
“นี้คือพรสวรรค์ของฉัน”
 
คิมซูโฮจ้องที่หน้าต่างด้วยความงุนงง ผมใช้ ‘โชคชะตา’ กับขีดจำกัด และการขยายขีดจำกัดยิ่งความเสี่ยงสูงผลตอบแทนยิ่งสูงหลังจากให้เวลากับคิมซูโฮในการอ่านผลของพรสวรรค์คิมฮาจินก็เริ่มอธิบาย
 
“นายรู้ไหมว่ามันหมายความว่ายังไงนายคือ ‘เป้าหมาย’ ยังไงละ”
 
ดวงตาของคิมซูโฮเต็มไปด้วยความมึนงง
 
– การขยายขีดจำกัด
* เพิ่มความแข็งแกร่งของเป้าหมายชั่วคราวตามสัดส่วนของขีดจำกัด
 
“ขีดจำกัดนั้นอยู่ที่ ‘เป้าหมาย’ ซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นฉันเลย”
 
คิมซูโฮ เข้าใจอย่างรวดเร็วว่า คิมฮาจิน หมายถึงอะไร
 
“การขยายขีดจำกัด…สามารถใช้กับนายได้”
 
คิมฮาจินยิ้ม
 
“ฉันจะใช้มันกับนายตอนที่ต่อสู้กับออร์เดน”
*************************************************************************
 
ความสามารถพิเศษของ ดาบศักดิ์สิทธิ์ คือสิ่งที่ผมไม่สามารถทำซ้ำได้และผมก็ใช้ [ย้อนเวลา] ได้แน่นอนว่าคิมซูโฮทำไม่ได้
 
ผมทำให้ตนเองมีขีดจำกัดตลอด 1 สัปดาห์ ด้วยสิ่งนี้ผมจะไม่สามารถทำอะไรได้เป็นเวลา 1 สัปดาห์
 
เมื่อเกิดผลกับตัวผม ผมจึงโทรจิตกับ คิมซูโฮ การเพิ่มพลังของเขานั้นน่าตกใจมาก
 
พลังเวทมนต์ทองคำ ผู้มีพลังแห่ง ดาบศักดิ์สิทธิ์ และ มิสเทลทีน ซึ่งตอนนี้มีพลังแห่งความปรารถนา ผมมั่นใจว่า คิมซูโฮ จะไม่แพ้ ออร์เดน
 
– แล้วฉันจะมาหา ฉันจะชนะอย่างแน่นอน
 
คิมซูโฮทิ้งคำเหล่านั้นพร้อมจากไป แชนายอน เองก็ไปด้วยเช่นกัน
 
– รอให้ฉันกลับมา นายกับฉันมีเรื่องต้องพูดคุยกันเยอะเลย
 
หลังจากส่ง คิมซูโฮ และ แชนายอน ออกไปผมรู้สึกว่าอัตราการเต้นของหัวใจช้าลง ดวงตาของผมก็หลับลงและลมหายใจของผมก็เริ่มจางลง
เป็นเวลา 1 สัปดาห์ ผมจะนอนหลับสนิทไม่สามารถทำอะไรได้
 
“เฮ้ออ.”
 
ผมยิ้มเยาะหากทุกอย่างไปตามแผน มันก็จะจบลงตามเวลาที่ผมตื่นขึ้นมาจากนั้นคิมซูโฮจะชนะออร์เดนและแชนายอนจะได้เรียนรู้สิ่งต่างๆจาก เฮย์เนค แค่นอนหลับไปแล้วตัวละครหลักก็จะจัดการให้งั้นเหรอ? ในที่สุดผมก็มีความคืบหน้าในเรื่องราวของตัวละครพิเศษ ผมได้ทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้แล้วดังนั้นผมจึงไม่ได้รู้สึกแย่อะไร
 
“…ฮาจิน.”
 
ในขณะนั้นเสียงดังขึ้นในหูของฉัน จิตใจของฉันตื่นขึ้นจากเสียงที่คุ้นเคย
 
“… บอส?”
 
“ใช่ ฉันเอง.”
 
ผมได้ยินเสียงของเธอ แต่ผมสูญเสียการมองเห็นไปแล้ว
ผมยกมือของฉันไปทางเสียงของเธอ ความรู้สึกที่เย็นยะเยือกจากผิวสัมผัสฉัน มันอาจเป็นแก้มของบอส
 
“…ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ.”
 
“ใช่. นายไปอยู่ที่ไหนมา เกิดอะไรขึ้นกับเบลล์?”
 
“คุณรู้ไหมผมต่อสู้กับเบลล์แล้วก็ชนะจนเขาหนีไป”
 
“จริงๆเหรอ? ฮ่า ๆ .”
 
บอสหัวเราะอย่างมีความสุขกับคำตอบของผม ผมยิ้มเบาๆ
 
“ … แต่บอส”
 
“หืม?”
 
ความรู้สึกที่นุ่มนวลแตะที่ด้านหลังศีรษะของผม ผมอาจอยู่ในอ้อมแขนของบอส ผมต้องการที่จะเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกนี้อีกเล็กน้อย
 
แต่มันอาจจะไม่นานจนกว่าผมจะหมดสติลงไป
 
“คือ…ผมง่วงมากจริงๆ”
 
“ฉันรู้แล้ว นายดูง่วงมาก”
 
“ชอคจุนกยอง และ เจน ไปไหน”
 
บังเกอร์เงียบมาก เนื่องจากทุกคนน่าจะนอนหลับอยู่
 
“พวกเขาปลอดภัยทั้งในบังเกอร์ อ้า ชอคจุนกยอง ออกไปเมื่อกี้เขาบอกว่าเขาอยากต่อสู้กับ ออร์เดน”
 
“งั้น…ผมจะนอนแล้วนะ”
 
ในไม่ช้าความรู้สึกที่เหลือของผมก็เริ่มหายไป ผมไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไปและการได้ยินของผมก็ค่อยๆจางหายไป
 
“ครั้งนี้ผมจะนอนหลับนานกว่าปกติ ประมาณ 1 สัปดาห์. ผมคิดว่ามันเป็นการจำศีลในฤดูหนาวนะ”
 
“…อา.”
 
มือที่อบอุ่นของบอสลูบผมของผม
 
“แล้วเจอกันนะ บอส”
 
“…ใช่ แล้วเจอกันใหม่นะ”
 
ผมผ่อนคลายและปล่อยตัวเองลงไป จิตสำนึกของผมกระจัดกระจายไปในอ้อมกอดของความหนาวเย็น แต่ก็อบอุ่น แต่ก่อนที่จิตสำนึกของผมจะหายไปอย่างสมบูรณ์ …
 
“…ฉันอยากอยู่กับนาย”
 
คำพูดสุดท้ายของเธอไหลเข้าไปในหูของผม
*************************************************************************
[ท้องฟ้าเหนือแอฟริกา]
 
ในทางกลับกันเบลล์มาถึงที่แอฟริกาพร้อมกับสหายของเขา จริงๆแล้วเขาต้องการที่จะอยู่ในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของเขาจนกว่า ออร์เดน จะตายแต่สหายของเขา ‘ยียอนจุน’ ชักชวนให้เขามาที่นี่
 
“นายต้องการดูด้วยตนเองจริงๆงั้นเหรอ”
 
ยียอนจุนไม่ตอบอะไร เบลล์ได้แต่บ่นๆ
 
“เชื่อฉัน. ศพของ ราชามอนสเตอร์จะมีค่ากับพวกเราอย่างมาก”
 
ยียอนจุน สนใจเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นศพของ ออร์เดน เบลล์ไม่รู้ว่าเขากำลังวางแผนจะทำอะไรกับมัน…แต่มันเป็นสิ่งที่คิว่าแม้แต่มารอย่าง บาอัลเองก็คงต้องประหลาดใจไปด้วยอย่างแน่นอน
 
“นายจะทำยังไงถ้านายเจอ บยอล?”
 
ยียอนจุน ปัดความกังวลของเบลล์ทันที
 
“งั้น เราก็จะพบกัน ทำไมฉันต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นด้วยละ”
 
“…อ๊ะ, ไม่มีอะไร”
 
เบลล์ยอมแพ้ เขารู้ว่าชายชื่อ ยียอนจุนเป็นใคร ไม่ว่าจะเป็นวัตถุหรือบุคคลเขาก็เป็นคนที่ไม่พอใจจนกว่าเขาจะได้รับมันมา ความโลภเป็นตัวตนของเขา ความจริงมันเป็นโรตเจ็บป่วยทางจิต
 
“ไปกันเถอะ เบลล์”
 
“…อา.”
 
ชาย 2 คนลงจอดบนแผ่นดินแอฟริกัน ‘การระเบิดพลังเวทย์’ ของ
ออร์เดน เพิ่งพัดผ่านพื้นดินทำให้มันสะอาดโดยไม่มีสิ่งสกปรกใดๆ
 
“งั้น บอส แผนของพวกเราคืออะไร”
 
เบลล์เรียกชื่อ ‘บอส’ เป็นครั้งแรกยียอนจุน ดูเหมือนจะชอบเช่นกันเขาตอบพร้อมรอยยิ้ม
 
“ง่ายๆพวกเราจะรอจนกว่า ออร์เดน จะตายและก็ไปแย่งศพของมันมา”