หลังจากการต่อสู้กับสัตว์อสูร 12 ชั่วโมงทีมลาดตระเวนกลับไปที่หมู่บ้านใต้ดิน ทุกวันสมาชิกของกลุ่มต่อต้านต้องเข้าร่วมในการต่อสู้ที่ยากลำบากเช่นนี้ ถึงแม้ว่าจะต้องใช้พลังเวทมนต์ไปมาก แต่ฮีโร่รุ่นน้องไม่ว่าจะเป็น คิมซูโฮ และ แชนายอน ก็สามารถยืนหยัดต่อสู้กับสัตว์อสูรได้แม้ว่าจะไม่มีพลังเวทย์มนตร์ก็ตาม
 
การต่อสู้ยืดเยื้อนานกว่าครึ่งวันเพียงเพราะมีสัตว์อสูรจำนวนมากเกินไป
 
แม้ว่าการต่อสู้สิ้นสุดลงแล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาสามารถพักผ่อนได้ ทีมที่ 2 กลับไปที่ห้องโถงหมู่บ้าน จินเซยอนติดต่อ เอลลิโอ้  กับ ไอลีน ทางวิทยุ ในอีก 3 ชั่วโมงต่อมาเอลลิโอ้ก็อธิบายให้ไอลีนเห็นแผนที่พวกเขาตั้งชื่อว่า ‘ภารกิจลอบสังหารไทกริส’
 
นี่คือบทสรุปของภารกิจ
 
ไทกริสมีกำหนดจะไปเยี่ยมลูปิตันในวันศุกร์นี้ ไทกริสเป็นหนึ่งใน
มอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ที่น่าทึ่งที่สุด เขามีอิทธิพลต่อระบบการเมืองและยังเป็นหัวหน้ากลุ่มมอนสเตอร์หลายกลุ่มด้วยกัน โดยลอบสังหารไทกริสผู้รับผิดชอบพื้นที่ทางตะวันออกทั้งหมดของอาณาจักรออร์เดนซึ่งรวมทั้งลูพิตันและเครานพวกมันสามารถสร้างความสับสนให้กับ
มอนสเตอร์ได้อย่างมหาศาล ฝ่ายต่อต้านวางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากความสับสนดังกล่าวและทำให้เกิดการหลบหนีออกจากแอฟริกาหรือกบฏต่อต้านออร์เดน
 
แต่เนื่องจากแผนของเอลลิโอ้ยังอยู่ในช่วงเริ่มต้นและยังต้องคิดเรื่องรายละเอียดกันอีกเยอะทำให้มีหลายคนเข้าร่วมในการสนทนาและพวกเขาก็เริ่มวางแผนภารกิจอย่างละเอียด ตั้งแแต่ตอนตี 1 จนถึงเช้าและในที่สุดก็มีเพียงทีมลาดตระเวนเท่านั้นที่สามารถพักได้
 
วิ้งงงงงงงงงง
 
“เฮ้อออออออออออ….”
 
ตอนนี้เป็นเวลาสั้นๆก่อนที่พวกเขาจะเข้านอน แชนายอน ถอนหายใจอย่างแรงในบ่อน้ำพุร้อนที่อบอุ่น ตอนที่เธออยู่ในป้อมปราการใต้ดินเธอไม่เคยแม้แต่จะฝันเลยว่าการอาบน้ำแบบนี้จะเป็นไปได้ น้ำอุ่นดูจะละลายความกังวลและความเหนื่อยล้าของเธอออกไปจนหมดสิ้น
 
“ฮุฮุฮุฮุฮุ…นี่มันเยี่ยมไปเลย”
 
แชนายอน อุทานเหมือนชายชรา ถ้าเป็นไปได้เธออยากอยู่ที่นี่ตลอดไป น่าเสียดายที่เธอต้องไปทำภารกิจในวันพรุ่งนี้ต่อ
 
“อื้มมมมมมมมม~”
 
แชนายอน ยืดเหยียดและลุกขึ้น ทันใดนั้นเธอก็เต็มไปด้วยความอ่อนล้าอบอุ่น
 
“อ้า~ น้ำที่นี่ทำให้รู้สึกดีขึ้นจังเลย~”
 
เธอเดินโซเซกลับไปที่ห้องแต่งตัว
 
“ฮืม?”
 
เธอสวมเสื้อผ้าของเธอแล้วและพร้อมที่จะมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องของเธอ แต่เมื่อเธอกำลังจะออกจากน้ำพุร้อนเธอสังเกตเห็นกระจกที่แขวนอยู่บนผนัง แชนายอน ยืนอยู่หน้ากระจก
 
ผมของเธอซึ่งเคยสั้นตอนที่อยู่ใน Cube ตอนนี้ยาวสลวยและเปียกนิดๆ
 
“…น่ารำคาญมาก”
 
แชนายอน เดาะลิ้นของเธอ ผมยาวไม่มีอะไรมากไปกว่าภาระในการต่อสู้ ในระหว่างการต่อสู้ครั้งล่าสุดผมของเธอแหย่ตานับครั้งไม่ถ้วน
 
“ชิ.”
 
ด้วยความมุ่งมั่นแชนายอนจึงรวบรวมพลังเวทมนต์ไว้รอบมือเธอแล้วตัดผม
 
ฉับ!!!
 
ก้อนผมของเธอตกลงไปด้านข้างแขนและตกลงลงสู่พื้น แชนายอน ทำความสะอาดสิ่งสกปรกและออกจากน้ำพุร้อน
 
แต่แล้ว
 
“…เบลล์ นายอยู่ไหน”
 
เธอได้ยินเสียงเบาๆ หลังจากอาบน้ำจนพอใจความรู้สึกทั้งหมดของเธอก็เพิ่มสูงขึ้นแม้เสียงเบาๆก็ไม่สามารถหนีหูของเธอไปได้
 
เธอหน้านิ่วคิ้วขมวดและค่อยๆเดินไปหาที่มาของเสียง นี่เป็นเทคนิค
‘การพลางตัวพิเศษ’ ที่ทั้ง ยูชีฮยอก และ เฮย์เนค ยกย่องเธอ
 
“…นายไปไหนมา ไอ้บ้า?”
 
ที่มุมอันห่างไกลของหมู่บ้าน จินซาฮยอค กำลังกระซิบกับใครสักคนในเครื่องส่งรับวิทยุ เพียงแค่เห็นเธอทำแบบนี้ แชนายอน ก็อารมณ์ไม่ดี
 
‘ยัยผู้หญิงบ้านั่น’
 
แชนายอน หันหลังกลับ อย่างไรก็ตามความคิดบ้างอย่างก็ปรากฏขึ้นมาทันทีเธอหยุดและซ่อนตัวอยู่ในที่ที่เธอได้ยินจินซาฮยอคพูด
 
“แกบล็อก โทรจิต อีกแล้ว!…แกไปไหนมา?”
 
จินซาฮยอค กำลังพูดกับวิทยุสือสารที่เขาให้เธอมาก ใบหน้าของเธอแดงด้วยความโกรธ แต่วิธีที่เธอพยายามทำเสียงเบาๆนั้นค่อนข้างตลก
 
– ฉันอยู่กลางหมู่บ้านมนุษย์พันธุ์ใหม่ ถ้าใช้เทคนิคแปลกๆแบบ โทรจิต ฉันจะถูกค้นพบได้ทันที ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากปิดกั้นมันไว้
 
เสียงของเบลล์ไหลออกมาจากอีกด้านหนึ่งของวิทยุ แชนายอน รู้จักเสียงนี้เป็นของ ‘รีเบล’
 
“เบลล์. อย่าทำให้ฉันโมโห อธิบายมา”
 
‘เบลล์? ใครคือเบลล์?’
 
“ทำไมนายถึงเข้าไปในหมู่บ้าน”
 
– นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องกังวล
 
“แก….”
 
จินซาฮยอค ทุบหน้าอกของเธอเองด้วยหมัดของเธอ ดูเหมือนเธอจะหมดหวังที่จะระงับความโกรธของเธอ แชนายอน ฟังการสนทนาของพวกเขาอย่างเงียบๆ
 
“บอกสิ่งที่นายเห็นผ่านทักษะขั้นสูงของนายมาเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น”
 
– อืมมม …เอาไว้ก่อน. แต่ตอนนี้ฉันสามารถบอกเธอได้อย่างหนึ่ง
 
เบลล์เลือกทักษะขั้นสุดยอดที่เรียกว่า [ทะเลแห่งความทรงจำ]
ที่ Tower of Wish สำหรับจินซาฮยอค ที่ไม่สามารถเรียนรู้ทักษะขั้นสูงได้ตัวเลือกของเบลล์ดูค่อนข้างแปลก แต่นั่นไม่สำคัญ ตอนนี้เธอแค่อยากรู้ว่าเบลค้นพบอะไร
 
“คิมฮาจินอาจหลอกเธอ”
 
“เกี่ยวกับอะไร?”
 
“… !”
 
คิมฮาจิน
 
ชื่อโผล่ขึ้นมาจากความตลกของอีกฝ่ายทำให้ แชนายอน ตัวแข็งค้าง
 
“คิมฮาจินอาจไม่ใช่คนรับใช้ของเธอ ฉันจะบอกเธอเกี่ยวกับรายละเอียดในภายหลัง ตอนนี้ฉันกำลังสรุปเรื่อง คิมฮาจิน ให้พร้อมเพื่อยืนยัน
ฉันต้องไปแล้ว.”
 
“…อา.”
 
การโทรสิ้นสุดลงและจินซาฮยอคก็เอนตัวพิงกำแพงด้วยหัวของเธอ
ในขณะที่เธอยังคงอยู่ค่อยๆหายใจเข้าออกเพื่อบรรเทาความโกรธของเธอ แชนายอน ยังคงมองดู จินซาฮยอค ต่อไป
 
“…พวกเขาเป็นอะไรกัน?”
 
จินซาฮยอค พึมพำ อย่างไรก็ตามไม่นานคิมซูโฮก็เข้าหาเธอ เขาได้มอบพวงกุญแจให้กับเธอและไม่ได้พูดอะไร
 
“นี่มันอะไรน่ะ?”
 
“กุญแจห้องพัก ห้องของเธอคือ 205”
 
“………”
 
จินซาฮยอค ไม่ได้คว้ากุญแจและจ้องมองไปที่ คิมซูโฮ อย่างถี่ถ้วน
 
“ฉันพึ่งเห็นว่านายคุ้นเคยกับการพูดกับฉัน แบบไม่สุภาพแล้วนะ”
 
“…”
 
คิมซูโฮไม่ตอบ เขามองดู จินซาฮยอค อย่างขมขื่นและถอนหายใจพร้อมทิ้งกุญแจไว้ในมือของ จินซาฮยอค
 
“…ฉันต้องไปแล้ว”
 
คิมซูโฮ หันกลับมาและ จินซาฮยอค ก็เดินไปในทิศทางตรงกันข้ามด้วยกุญแจในมือของเธอ
 
แชนายอน ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวเพื่อไตร่ตรอง
 
‘จินซาฮยอค รู้จัก คิมฮาจิน อย่างแน่นอน เธอเรียกเขาว่าคนใช้ของเธอ’
 
“มันหมายถึงอะไร…”
 
‘อาจจะไม่ใช่’ ผู้รับใช้’ แต่เป็น ‘คนที่ร้ายกาจ’? หรืออาจจะ ‘เซอร์แวน’?
 
คำถามมากมายถูกทิ้งไว้โดยไม่ได้ตอบ แต่เธอมั่นใจในสิ่งหนึ่ง
จินซาฮยอค เกี่ยวข้องกับ คิมฮาจิน
 
“ดีละถ้าอย่างนั้น….”
 
‘ฉันไม่ต้องการให้เธอทำอะไร แต่ฉันคิดว่าฉันจะต้องเข้าใกล้เธอมากกว่านี้’
 
แชนายอน กำกำปั้นและตรวจสอบหมายเลขห้องของเธอ ห้อง 207
 
‘ห่างจากกัน 2 ห้องและจินซาฮยอคอยู่ในห้อง 205 …’
 
“ฉันจะต้องเปลี่ยนห้องของฉัน”
 
แชนายอน รีบไปที่ศาลากลางหมู่บ้าน
 
*************************************************************************