บทที่ 482 เริ่มต้น (4)
 
แชนายอน ผลักการ์ดออกไป จินเซยอน ทำหน้ามุ่ยแล้วใส่การ์ดกลับเข้าไปในกระเป๋าของเธอ
 
“เธอจะเรียกใคร เธอบอกชื่อผู้เล่นของเขากับพวกเราได้ไหม”
 
จินเซยอนหรี่ดวงตาของเธอและมองไปที่แชนายอน ยีจินยูนจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง
แน่นอน ยีจิยูน รู้อยู่แล้วว่าใครที่ แชนายอน ต้องการที่จะเรียกมา ต้องเป็น คิมฮาจิน อย่างแน่นอน
 
“ในทางเทคนิคฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร…อ้า พวกคุณอาจจะรู้เขาเป็น
อาจารย์ของฉัน”
 
แชนายอน ล้างลำคอของเธอแล้วบอกชื่อออกมา
 
“ Extra7 …คุณเคยได้ยินชื่อเขาไหม”
 
“ อืม…ชื่อเขาฟังดูคุ้น ๆ ….”
 
จินเซยอน ขมวดคิ้วของเธอและคิด แชนายอน มุ่งความสนใจของเธอไปที่ จินเซยอน โดยหวังว่าจะได้คำตอบ เพราะยังไง จินเซยอน ก็เป็นถึง
ผู้ติดอันดับที่มีชื่อเสียงใน Tower of Wish จินเซยอน และ แชนายอน ไม่สนใจ ยีจิยูน เลยแม้แต่น้อย
 
แต่…….อย่างไรก็ตาม …
 
“… ?!”
 
ยีจิยูน พบคำตอบอย่างง่ายดาย เธอเจอคำใบ้ขนาดใหญ่ ชื่อเล่น ‘Extra7’ และสิ่งที่ คิมฮาจิน พูดกับเธออย่างลับๆเมื่อเขามาเพื่อรักษา
คำสาปแช่งของ แชนายอน
 
– บอกเธอว่า Extra7 มาช่วยเธอ
 
“ … อึก”
 
คำถามที่ค้างอยู่ในใจของเธอนับตั้งแต่วันนั้นก็มีตอบในที่สุด
‘นั่นคือสิ่งที่เขาหมายถึงสินะ Extra7 …’ ยีจินยุนกลืนน้ำลายอย่างหนัก
 
“ฮ่าฮ่าฮ่า ขอโทษที ฉันไม่แน่ใจ ฉันจะลองค้นหาดูนะ”
 
จินเซยอนเกาหัวเธอและหัวเราะ
 
“อ่า ไม่เป็นไรๆ เขาชอบรักษาความเป็นตัวตนของเขาไว้เป็นความลับ
ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจนัก”
 
แชนายอน โบกมือของเธอ
 
“… .”
 
ยีจินยูนจ้องมองพวกเธอด้วยรอยยิ้มก่อนออกจากค่ายทหาร
 
– เอ๊ะ ทำไมเธอไม่เรียกเขามาตอนนี้เลยล่ะ?
 
– เอ้? อ่าาาา ไม่เป็นไรๆ…ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันก็อยากอยู่ละนะ แต่พวกเรากำลังอยู่ในภารกิจลับสุดยอด
 
– ฉันล้อเล่นๆ แต่เธอจะพูดอะไรกับเขาถ้าเธอเจอเขา
 
– ไม่มีอะไรมาก. ฉันมีคำถาม 2-3 ข้อที่จะถามเขา แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือฉันอยากจะขอบคุณเขา เขาช่วยชีวิตฉันเอาไว้
 
ยีจิยูน มองเห็น ชินจงฮัก ที่เหมือนอยู่แอบฟัง แชนายอน และ จินเซยอน
*************************************************************************
[อังกฤษ, พระราชวังบักกิ้งแฮม]
 
เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นจากทางตะวันออกผู้ชมหลายคนรวมตัวกันรอบ ๆ
‘คุกลวงตา’ ที่ขังโทจิเอาไว้ นายกรัฐมนตรี รองรัฐมนตรี เลขานุการเจ้าหญิงเรเชล,ยูยอนฮา และ………ทุกคนยกเว้น แชจูชึล ในที่สุด
เฮย์เนค ก็ปรากฏตัวเพราะ เฮย์เนค ประกาศว่าเขาจะฆ่า โทจิ
 
“เฮ้ เด็กคนนั้นเป็นใคร? ทำไมเธอไม่ตอบฉัน”
 
ยูยอนฮา ผลักเรเชลที่ยืนอยู่ข้างเธอ แต่เรเชลยังคงหน้าหนาและตอบอย่างไร้ยางอาย
 
“เธอหมายถึงอะไร”
 
“…หมายถึงอะไร นั่นคือทั้งหมดที่เธออยากพูดเหรอ? เธอล้อเล่นใช่มั้ย”
 
“ฮะ?”
 
ใบหน้าที่ไร้เดียงสาของเรเชลทำให้ ยูยอนฮา ตกตะลึงมากยิ่งขึ้น
 
“ว้าว ดูสิเธอ…เธอจำไม่ได้เหรอ?”
 
อันที่จริงแล้วเรเชลไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะจัดการกับ ยูยอนฮา ได้เธอกำลังปวดหัวจาก ‘ซินยอฮวา’ ที่ทำรังในห้องนอนของเธอ
 
“คือออ…ฉันไม่แน่ใจว่าเธอหมายถึง….”
 
“ขอโทษนะ! เธอไม่อยากสร้างพันธมิตรเหรอ!”
 
“อาาา! ท่าน เฮย์เนค กำลังจะมาแล้ว!”
 
เรเชลรีบชี้ไปอีกทางอย่างรวดเร็ว
 
ต๊อก,ต๊อก
 
อย่างที่เธอพูด เฮย์เนค กำลังเข้าใกล้ฝูงชน ยูยอนฮา ตัดสินใจหยุดความสงสัยและวิ่งไปที่ เฮย์เนค
 
“คุณ เฮ…เฮย์เนคฉันชื่อยูยอนฮา เมื่อวานนี้ฉันแนะนำตัวเองกับคุณแล้ว วันนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง?”
 
ยูยอนฮา พูดภาษาเยอรมัน เฮย์เนค รู้สึกมีความสุขคิ้วของเขาขยับอย่างรวดเร็ว
 
“เธอคือลูกสาวของ ยูจินวอง สินะ ฉันสบายดี.ภาษาเยอรมันของเธอยอดเยี่ยมไปเลยนะ”
 
“ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่ ฉันสนุกกับวัฒนธรรมเยอรมันมากเลยคะ”
 
“โอ้ เธอรู้เรื่องที่นั้นด้วยเหรอ?”
 
“ใช่คะ เบียร์เยอรมันดีที่สุดในโลกเลยละ”
 
“อืมมมมมมมมม~”
 
ยูยอนฮา แสดงออกถึงความสามารถด้านภาษาเยอรมันที่เธอพยายามเรียนรู้เมื่อคืนที่ผ่านมา เฮย์เนค พูดคุยกับเธอด้วยความพึงพอใจขณะที่เขาเดินไปที่คุกลวงตา
 
“ถึงเวลาทำธุระแล้ว แล้วค่อยคุยกันทีหลัง”
 
เฮย์เนค หยุดการสนทนาของพวกเขาเอาไว้
 
“คะ ขอบคุณมาก.”
 
เมื่อพอใจกับผลที่ได้รับ ยูยอนฮา ก็ถอยออกมา
 
กร๊อบๆ
 
เฮย์เนค คลายกล้ามเนื้อคอและหัวไหล่
 
“ตอนนี้…มาทำสิ่งนี้กันเถอะ”
 
“ท่าน เฮย์เนค พวกเราจอมเวทย์พร้อมแล้ว”
 
“นั่นไม่จำเป็นเลย”
 
นายกรัฐมนตรีแนะนำอย่างรวดเร็วเรื่องการใช้จอมเวทย์แต่ เฮย์เนค ปฏิเสธและหยิบดาบเหล็กของเขาออกมา เขาเตรียมการเรียบร้อยแล้ว แม้ว่าร่างกายของเขาจะไม่เหมือนตอนหนุ่มๆ แต่เขาก็ฟื้นความฟิตของตัวเองเมื่อคืนนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับเขาแล้ว
 
วิ้งงงงงงงงง
 
เฮย์เนค เหวี่ยงดาบของเขาและปลดปล่อยพลังเวทมนต์ของเขาในเวลาเดียวกัน คุกลวงตาแตกสลาย พลังเวทมนต์แผ่กระจายไปทั่วทุกทิศทุกทางและก่อตัวเป็นคุกแห่งใหม่
 
“…อะไรกัน?”
 
โทจิผู้ที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง เขาสังเกตเห็นว่าสภาพแวดล้อมของเขาเปลี่ยนไป
 
“อะ …”
 
โทจิตื่นขึ้นมาและรู้สึกสงสัย เฮย์เนค เหวี่ยงดาบของเขาแล้วแทงหน้าอกของโทจิ
 
“อักกก”
 
โทจิกรีดร้องและก้าวถอยหลัง เขาขมวดคิ้วและจ้องมองไปที่ เฮย์เนค
โทจีโกรธมาก
 
“แกตายยยยย”
 
ก้อนหินร่วงลงมาจากร่างของโทจิจากนั้นก็พุ่งไปหา เฮย์เนค แต่หินไม่สามารถสัมผัสตัวเฮย์เนคได้ ในแง่ของความเข้ากันได้เฮย์เนคเป็นเหล็ก และแสดงถึงความเหนือชั้นอย่างแน่นอนเมื่อเทียบกับ ‘ดิน’ ของ โทจิ
 
“แก! ตายยยยยยยย!”
 
เมื่อเห็นว่าการโจมตีระยะไกลนั้นไม่ได้ผลโทจิก็เริ่มเหวี่ยงหมัด
 
เปรี้ยงงงง! เปรี้ยงงงง! เปรี้ยงงงง!
 
แต่ เฮย์เนค หลีกเลี่ยงการโจมตีที่ไม่มีประสบการณ์ของ โทจิ ได้อย่างง่ายดายและตอบโต้ในเวลาที่เหมาะสม บาดแผลเริ่มปรากฏบนร่างของโทจิ
 
“ฉันไม่มีความเจ็บปวดหรอกนะ”
 
ถึงอย่างนั้นโทจิก็ยืนนิ่งเงียบ เขาลืมความเจ็บปวดมานานแล้ว เขาเชื่อว่าร่างกายของเขาสามารถงอกขึ้นมาใหม่ได้อยากอย่างไม่มีที่สิ้นสุดและไม่มีความกลัว
 
อย่างไรก็ตาม …
 
“… ?”
 
ไม่ช้าโทจิก็ตระหนักว่าร่างกายของเขาไม่เคลื่อนไหวตามที่เขาต้องการ
แขนของเขารู้สึกหนักและหน้าอกของเขาอุดตัน ราวกับว่าดินที่ทำขึ้นเป็นร่างกายของเขานั้นแข็งตัว โทจิไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหยุดการโจมตี
 
“อะไรกัน?”
 
“เด็กน้อย เจ้าเพิ่งจะรู้ตัวเหรอ?”
 
เฮย์เนค ยิ้ม
 
“ไม่จริง…เป็นไปไม่ได้?”
 
“การแปรรูปเป็นเหล็ก นั่นคือสิ่งที่เจ้ากำลังเจอ ฉันฉีดพลังเวทมนต์ใส่ในหัวใจของเจ้าแล้ว”
 
ร่างกายของโทจินั้นทำจากดินและเหล็กชนะดิน มันไม่ยากเลยสำหรับ เฮย์เนค ที่จะฉีดพลังเวทมนต์ของเขาเข้าไปในร่างของโทจิ
 
“แกจะฆ่าฉันงั้นเหรอ”
 
พลังเวทมนต์ของเหล็กไหลกลืนกินร่างกายของโทจิและการเปลี่ยนรูปเป็นเหล็กก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
 
“นี้มัน….”
 
โทจิไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป เขาจ้องไปที่ร่างของเขาซึ่งแข็งตัวและกลายเป็นเหล็ก
 
“…การสิ้นสุดของร่างอมตะงั้นเหรอ”
 
เฮย์เนค รู้สึกว่าช่วงเวลาสุดท้ายของโทจินั้นไม่ต่างไปจากของตัวเขาเอง เขารู้ว่าเขาจะพบกับจุดจบแบบเดียวกันในสักวันหนึ่ง
 
“มันยากที่จะเห็นอะไรแบบนี้”
 
เฮย์เนค ยกดาบขึ้น เหมือนตุ๊กตาลมที่หยุดทำงานโทจิยืนนิ่ง
 
“…เฮ้ออออออ”
 
หลังจากถอนหายใจดาบเหล็กไหลของ เฮย์เนค ก็เหวี่ยงลง
*************************************************************************
[แอฟริกา – ดินแดนของ ออร์เดน]
 
บ่ายแก่ๆของต้นฤดูหนาวในทวีปแอฟริกาที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์ผมมาถึงดินแดนของ ออร์เดน พร้อมกับ สปาร์ตัน
 
“ดอกบัวดำ. มาถึงแล้ว.”
 
มันคือภารกิจลับที่กำหนดโดยสมาคมฮีโร่ให้กับ Chameleon Troupe ‘Spy Retrieval’
 
– รับทราบ ยืนยันแล้ว
 
ผู้บัญชาการของภารกิจ อีกงมยอง ตอบจากวิทยุ
เขาเป็นตัวละครที่ผมสร้างขึ้นอัจฉริยะในเรื่องสงครามด้านยุทธวิธีและกลยุทธ์ดังนั้นผมจึงมั่นใจในความสามารถของเขา
 
– ฉันจะส่งสัญญาณให้พวกสายลับเอง
 
ผมไม่รู้เรื่องเท่าไร แต่เขาส่งสายลับมาในดินแดนของ ออร์เดน และ Chameleon Troupe ได้รับมอบหมายให้นำตัวพวกเขากลับมาอย่างปลอดภัย รางวัลเป็นไปตามที่คาดไว้จำนวนเงินมันสูงทะลุฟ้าไม่มีเหตุผลที่จะไม่ยอมรับ
 
“จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้?”
 
– คุณไปที่ป้อมปราการที่พวกเราเตรียมไว้ใต้ดินได้เลย
 
“…ป้อม?”
 
ป้อมปราการใต้ดิน คำๆนี้ที่ไม่คาดคิดทำให้ผมประหลาดใจ
 
– ใช่ พวกเราได้เตรียมป้อมปราการไว้ใช้เป็นฐานทัพของพวกเรา มันถูกจัดทำขึ้นเป็นความลับดังนั้นฉันจึงกลัวว่าฉันจะไม่สามารถบอกคุณได้มากเท่าไร
 
“… .”
 
ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้จริงๆ ผมจะไม่แปลกใจถ้า แอตแลนติส มีอยู่จริง
 
“เข้าใจแล้ว ติดต่อฉันมาหลังจากส่งสัญญาณให้สายลับของคุณแล้ว”
 
– เข้าใจแล้ว
 
ทันทีที่การสื่อสารถูกตัดสัญญาณ เสียง บี๊บ ก็ดังขึ้น มันเป็นรหัสมอร์สส่งที่อยู่พิกัดเป้าหมาย