บทที่ 471 สาบาน (3)
 
แม้จะมีการปะทะกับอย่างไม่คาดคิดแต่ ยูยอนฮา ก็ได้เจอกับ แชจูชึล ตามที่วางแผนเอาไว้ เธอบรรลุเป้าหมายเริ่มต้นด้วยการโน้มน้าวจิตใจอย่างต่อเนื่อง แชจูชึล สัญญาว่าจะแนะนำ ยูยอนฮา กับ ‘โอ แจจิน’ ซึ่งเป็นสมาชิกของกลุ่ม 9 ดารา
 
ตอนนี้การพูดคุยของพวกเขาจบลงแล้ว ยูยอนฮา เดินกลับไปที่รถลีมูซีนของเธอ
 
“คุณรู้สึกโอเคไหม”
 
จินเซชาน เลขานุการของ ยูยอนฮา ถามเมื่อเธอเข้าไปมาในรถ
ยูยอนฮา ส่ายหัวของเธอ เธอรู้สึกเวียนหัวและรู้สึกคลื่นไส้เมื่อสัมผัสกับพลังเวทมนต์ของ แชจูชึล
 
“กลับบ้าน. ฉันอยากนอนแล้ว.”
 
“ได้เลย”
 
จินเซชาน เป็นเลขานุการที่มีความสามารถ เขาปรับอุณหภูมิภายในของรถลีมูซีนเป็นอุณหภูมิที่เหมาะสมและติดตั้งหินพลังเวทให้มันทำความสะอาดอากาศและจากนั้นปรับระดับเสียงของลำโพงเพื่อให้หัวหน้าของเขาได้ยินรายงานจากสมาชิกของกิลด์ บุบพาร่วงโรย
 
– จีน กิลด์ทั้ง 4 แห่งที่อยู่ในเซี่ยงไฮ้ถูกกำจัดอย่างสมบูรณ์
– ฝรั่งเศส ปารีสถูกปิดผนึก
– อังกฤษปราบปรามได้สำเร็จ
– แคนาดาเสียชีวิตอย่างกะทันหันบ่อยครั้ง มีพยานหลายคนรายงานการพบเห็นผี
 
ยูยอนฮา ฟังรายงานโดยที่เธอหลับตา ประเทศต่างๆถูกทำลายและพลเรือนถูกสังหาร แต่ยูยอนฮาไม่รู้สึกไม่เห็นใจเลนแม้แต่น้อย กลับกันเธอเริ่มคำนวณผลกำไรที่กิลด์ของเธอจะได้รับจากเหตุการณ์ในครั้งนี้
 
“…พวกเราถูกขอความช่วยเหลือมาหรือไม่”
 
“แน่นอน. ประเทศต่างๆได้ถามหาฮีโร่และยาของพวกเรา พวกเขาต้องการที่จะหารือเกี่ยวกับราคาในภายหลังและ…”
 
“ปฏิเสธคำขอฮีโร่ แต่บอกพวกเขาว่าพวกเราจะจัดหายาให้ ไปแจ้งให้กับ [Essence of Recovery] และ [Essence of Bravery] ได้เลย”
 
เมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์มันจะเป็นเรื่องโง่เขลาที่เธอจะส่งฮีโร่ของเธอไปสู้กับความตาย แต่ยานั้นไม่มีความเสี่ยง ‘Essence Pharmacy’ เพิ่งพัฒนายาใหม่สองรายการ เนื่องจากผู้บริโภคไม่เต็มใจที่จะซื้ออะไรใหม่ๆการจัดหายาฟรีให้ประเทศอื่นๆเป็นกลยุทธ์การตลาดที่ดี
 
“ส่งยาไปยัง 3 ประเทศโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย”
 
“รับทราบ”
 
ผู้ที่มีความต้องการยานั้นไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่จะเลือกมาก คนขอทานไม่สามารถเป็นผู้เลือกได้ นี่เป็นโอกาสของเธอในการปรับปรุงภาพลักษณ์ของ บริษัท และเพื่อส่งเสริมผลิตภัณฑ์ของเธอในเวลาเดียวกัน
 
“ตอนนี้ทิ้งฉันให้อยู่ตัวคนเดียวก่อนเถอะ”
 
ยูยอนฮา เอนหลังพิงเก้าอี้แล้วหลับตาลง
 
“รับทราบ”
 
จินเซชาน ขับรถอย่างระมัดระวังเพื่อให้หัวหน้าของเขาได้รับความสะดวกสบาย เขามองที่ ยูยอนฮา ผ่านกระจกมองหลัง
 
ยูยอนฮา ดูงดงามโดยเฉพาะตอนที่เธอหลับอยู่
 
เขาไม่สามารถระงับอารมณ์ที่ไม่อาจต้านทานได้ในหัวใจของเขา แม้ว่าเขาจะบอกตัวเองหลายพันครั้งว่าความรักของเขาไม่อาจเป็นจริงได้
แต่มันก็ไม่เคยจางหาย จินเซชาน พยายามรักษาความสงบ เขาพยายามโน้มน้าวจิตใจตัวเองว่าเขายังสามารถรักเธอได้โดยไม่ต้องให้เธอมารักเขาตอบ
 
– เราจะมอบเธอให้กับเจ้า
 
แต่ทำไมข้อเสนอจาก ออร์เดน ถึงรู้ถึงเรื่องนี้นะ?
 
“… .”
 
จินเซชาน จับมือรอบพวงมาลัยแน่นและต่อว่าความปรารถนาที่โง่เขลาของเขา
*************************************************************************
หลังจากที่ผมผปฏิญาณต่อ เฮย์เนค ผมก็มุ่งหน้าไปที่ [World of Wish]
 
แต่เดิมมันเรียกว่า Tower of Wish มันถูกเปลี่ยนชื่อหลังจาก คิมซูโฮ ทำลายเปลือกนอกของ หอคอย สโลแกนของมันก็เปลี่ยนจาก
‘หอคอยที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของมนุษยชาติ’ เป็น
‘โลกแห่งความปรารถนาของมนุษยชาติที่เป็นจริง’
 
ไม่ว่ายังไงผมก็กลับมาที่ชั้น 15 ในเรือของ Genkelope ผมมาที่นี่เพื่อปล่อยตัวผู้บริหารของ วิคเก็ช ตามที่ผมสัญญาไว้
 
“…คุณแน่ใจไหม?”
 
ที่ด้านหน้าของ [Genekelope Prison] สิ่งอำนวยความสะดวกที่โด่งดังที่สุดบนชั้นที่ 15 โฮเนอร์ ถามผมด้วยความกังวล ความกังวลของเขาเป็นพื้นฐานที่ดี ผมเห็นใจเขาเพราะเขาบอกผมว่าคนเหล่านั้นทำอะไรก่อนที่ตัวเองจะถูกขัง
 
“ไม่ต้องกังวล เข้าไปข้างในกันเถอะ.”
 
“… โอเค.”
 
ผมเข้าไปในคุกและแต่งตัวเหมือนดอกบัวดำ
 
“… หืม?”
 
สภาพเรือนจำนั้นดีอย่างน่าประหลาดใจ ห้องพักส่วนใหญ่มีเตียงและทีวีห้องน้ำแยกต่างหากและที่สำคัญที่สุดอาหารก็ดี
 
“สถานที่นี้ดีมาก”
 
“แต่ทุกคนก็ยังต้องการออกไป ผู้ต้องขังส่วนใหญ่เป็นผู้เล่น จาก
310 ใน 317 มันเป็นจำนวนที่ชัดเจน ชีวิตในคุกไม่ง่ายเลย….”
 
ผมฟังโฮเนอร์อธิบายขณะที่พวกเราไปที่คุก
 
อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเราเดินไปเรื่อยๆผมสังเกตเห็นว่าโถงทางเดินมืดลงและสิ่งอำนวยความสะดวกก็เริ่มแย่ลงอย่างรวดเร็ว
 
“นี่มัน.”
 
ในที่สุดพวกเราก็มาถึงจุดสิ้นสุดของชั้นใต้ดิน
 
“… .”
 
ผมสูญเสียคำพูดเมื่อผมเห็นสภาพที่ไร้มนุษยธรรมของเซลล์ซึ่งเป็น
ผู้บริหารของ วิคเก็ช ที่ถูกจับเอาไว้
 
แม้แต่เตียงก็ไม่มี ทีวีก็ไม่มี ห้องน้ำรวม พื้นและผนังถูกปกคลุมด้วยความสกปรก เซลล์ จิตใจว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์ เมื่อจากไม่มีอะไรให้พวกเขาทำเพื่อพัฒนาจิตใจ
 
ผมมองเข้าไปข้างในอย่างระมัดระวัง ในห้องขังที่คับแคบผู้บริหาร 6 คนนอนเงียบๆ
 
“ปลุกพวกเขา”
 
ตามคำสั่งของโฮเนอร์เจ้าหน้าที่คุมขังก็เขย่ากรง
 
ปัง, ปัง, ปัง!
 
“ฮาาาาษ!”
 
ผู้บริหารตกใจและลุกขึ้นมามองที่โฮเนอร์กับผม ดวงตาที่เปื้อนเลือดของพวกเขาสั่นไหวด้วยความหวาดกลัว ผมมองพวกเขาซักครู่แล้วถามว่า “พวกคุณคนไหนเป็น คิริคิน?”
 
“ทะ-ทำไมคุณถาม….”
 
ผู้บริหารสั่น นี่คือผู้บริหารของ วิคเก็ช ซึ่งหมายความว่าอย่างน้อย
พวกเขาก็แข็งแกร่งเท่ากับฮีโร่ระดับสูง มันแปลกที่ผมเห็นพวกเขากลัว
ผมเดาว่าการเสื่อมสภาพทางร่างกายของพวกเขายังนำไปสู่การเสื่อมสภาพในด้านจิตใจ
 
“อย่าให้ฉันต้องถาม 2 ครั้ง” ฉันพูดอย่างเฉยเมยจนในที่สุกปีศาจก็ยกมือที่สั่นด้วยความกลัว
 
“ฉัน – ฉันเอง”
 
คิริคิน เป็นมือขวาของ วิคเก็ช แต่ตอนนี้ความรุ่งโรจน์ในอดีตของเขาถูกทำให้สกปรกโดยรอยฟกช้ำบนร่างกายของเขา
 
“เข้ามาใกล้ๆ.”
 
คิริคินทำตามที่ผมบอกทุกอย่างและตัวสั่นด้วยความกลัว การเชื่อฟังของเขาดูเหมือนจะเป็นผลมาจากการปฏิบัติที่โหดร้ายมาเป็นเวลานาน
 
“เปิดประตู.”
 
“ครับท่าน.”
 
ผู้คุมเรือนไขประตูและ คิริคิน ก็ก้าวออกจากห้องขังโดยก้มหน้าลง
 
“คิริคิน นายจำฉันได้ไหม” ผมถามออกมา
 
“… ?”
 
คิริคิน ค่อยๆยกศีรษะของเขาขึ้น ร่างกายและใบหน้าของผมถูกซ่อนอยู่ใต้หน้ากากและเสื้อคลุม แต่สัญลักษณ์ดอกบัวสีดำบนเสื้อคลุมของผมเป็นที่จดจำได้แม้จะอยู่ไกลหลายไมล์ คิริคิน ดวงตากว้างและพยักหน้า
 
“ดะ-ดอกบัวดำ….”
 
“ใช่. ฉันมาที่นี่ในนามของเจ้านายของพวกนาย เธอขอให้ฉันปล่อยพวกนายไป”
 
“…อะไรนะ”
 
ดวงตาของ คิริคิน ส่องประกายระยิบระยับด้วยความหวัง เขาถามพร้อมกลืนน้ำลาย
 
“ดะ-นั้น นั่นหมายความว่า…?”
 
ผมแลกเปลี่ยนสายตากับเจ้าหน้าที่ที่อยู่ถัดจากผม ผู้คุมในคุกตอบเขาแทนผม
 
“ผู้ต้องขัง คิริคิน คุณจะได้รับ ‘การนิรโทษกรรม’ ต้องขอบคุณท่านดอกบัวดำ ด้วยละ”
*************************************************************************
[วิหารวิคเก็ช]
 
…4 เดือนผ่านไปหลังตั้งแต่ ‘เหตุการณ์’ นั้น วิคเก็ชแม้เธอจะประสบความสำเร็จเมื่อ 2-3 เดือนก่อน แต่ก็ไม่สามารถก้าวเท้าออกนอกสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของเธอได้ ทุกคนรู้ว่าผู้บริหารของเธอหายไปซึ่งทำให้เธอเป็นเป้าหมายที่ง่ายสำหรับการลอบสังหาร
 
“…เฮ้ออออออออออออออ!”
 
วิคเก็ชตื่นจากฝันร้ายผิวนุ่มๆของเธอเพิ่มแห้งและดวงตาของเธอที่แวววับด้วยความมั่นใจตอนนี้เหมือนปลาตาย เธอถูกทำลายอย่างสมบูรณ์
 
“เฮ้อออออออ….”
 
เธอหายใจเข้าออกพยายามทำให้ตัวเองสงบลง ขณะที่เธอนั่งลงอย่างช้าๆน้ำตาก็เริ่มไหลมารวมกันในดวงตาของเธอ
 
“…ฉันลงเอยแบบนี้ได้ยังไง”
 
ความล่มสลายของเธอมันกระทันหัน ไม่นานมานี้เธอได้ควบคุมเวทีแห่งการต่อสู้และประกาศตัวอย่างโอ่อ่าว่าจะโค่นออร์เดนลง เธอคิดย้อนกลับไปว่าเธอมีโลกทั้งโลกอยู่ใต้เท้าของเธอ เธอจำใบหน้าของผู้บริหารของเธอได้ เธอได้สร้างความทรงจำอันมีค่ามากมายกับพวกเขา
 
‘ทำไมพวกแกต้องทำให้ตัวเองถูกขัง? พวกแกควรช่วยฉันให้เป็นเจ้าแห่งปีศาจทั้งหมด…. ‘
 
ดิ้งงงงงงงงงง~
 
ในขณะที่เสียใจเธอก็ได้รับข้อความ
 
[คิริคิน ถูกปล่อยตัวแล้ว – ดอกบัวดำ]
 
มันมาจากดอกบัวดำ เธอจ้องมองไปที่ข้อความสักครู่ก่อนที่จะกระโดดขึ้นมา
 
ทันทีที่ประตูของวิหารเปิดขึ้นอย่างช้าๆวิชเก็ชก็เงยหน้าขึ้นมา
 
ผู้ใต้บังคับบัญชาที่รักซึ่งเธอไม่เห็นมานานร้องให้สะอื้นอยู่ที่นั่น
————–2————