บทที่ 456 รวมพล (4)
 
[ทวีป อคทรีน่า]
 
การเตรียมการสำหรับการต่อสู้นั้นดำเนินไปอย่างราบรื่น ทหารและอัศวินของ พัลซาร์ ได้รับการฝึกฝนทั้งกลางวันและกลางคืนและเราวางแผนกลยุทธ์
 
เนื่องจาก พูฮาเรน ถูกครอบงำด้วยความโกรธและความกลัวเขาจึงขาดความสามารถในการมองเห็นว่าอะไรคือกับดัก พวกเราตัดสินใจที่จะใช้สิ่งนั้นเป็นประโยชน์
 
พวกเราใช้เวลา 2 สัปดาห์ขุดกับดักขนาดใหญ่ หลุมมีขนาดใหญ่พอที่จะบรรจุร่างมารขนาดใหญ่ของ พูฮาเรน พวกเราได้จารึกพลังเวทมนต์ที่ทรงพลังพอที่จะระเบิดสัตว์ประหลาดใดๆก็ตามที่ติดกับ
 
ขณะเดียวกัน เฟฮี กษัตริย์ของ พัลซาร์ ได้ดูแลการเพาะปลูกพืชผลและเลี้ยงปศุสัตว์เป็นการส่วนตัว ต้องขอบคุณความพยายามและการสนับสนุนของเธอ ทุกคนเองก็รู้สึกถึงความพยายามจากกษัตริย์ของพวกเขาและตอนนี้ พัลซาร์ ให้ความรู้สึกเหมือนเป็น ‘ประเทศ’ มากขึ้น
 
อย่างไรก็ตามมีเวลาไม่มากแล้ว
 
“…มารมาถึงแล้ว”
 
ตู้ม – ตู้ม –
 
ในคืนวันพระจันทร์เต็มดวงเสียงฝีเท้าของปีศาจทำลายที่ดินแดนของ
ชูเบิร์ท ดังก้อง
 
“ฉันเห็นเขาแล้ว”
 
พลเรือนถูกอพยพไปยังส่วนที่ไกลที่สุดของเมืองในขณะที่พวกเราออกไปนอกเมืองพร้อมกับทหารและอัศวินของ พัลซาร์ พวกเรายืนอยู่บนกำแพงปราสาทและจ้องมองเข้าไปในความมืด มารที่มีร่างกายขนาดใหญ่และมีหัวเหมือนวัวตัวผู้เดินมา พัลซาร์ ในขณะที่ปล่อยพลังมาร
ออกมา
“หากพวกเราสามารถผ่านเรื่องนี้ไปได้ พวกเราก็จะเข้มแข็งขึ้น พวกเราทำได้แน่.”
 
จินเซยอน ให้กำลังใจ
 
“พวกเราสามารถกลับบ้านได้เมื่อเรื่องนี้จบลงใช่มั้ย…?”
 
“แน่นอน ไม่ต้องห่วง”
 
ซอยองจี และ อียองฮา ปลอบใจซึ่งกันและกัน ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาจริงๆเหรอ?
 
“เงียบเถอะ พวกเธอ 2 คน หยุดร้องได้แล้ว”
 
“เขากำลังมาแล้ว. เตรียมพร้อม.”
 
นอกเหนือจากการบ่นของ ไอลีน ที่น่ารำคาญและการพึมพำอย่างตึงเครียดของ ชินจงฮัก ทุกคนเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ทันที
 
ผมจ้องมองไปยังยักษ์ที่น่ารังเกียจอย่างช้าๆ มารดูเหมือนจะยิ่งใหญ่กว่าที่คิด หัวใจของผมเต้นแรงและเกิดเป็นความกลัว ส่วนหนึ่งของผมอยากจะหนีไป
 
“เฮ้ออออออออ… .”
 
ผมหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองไปรอบๆ นักธนูผู้ศักดิ์สิทธิ์ จินเซยอน,
ปรมจารย์วาจาสิทธิ์ ไอลีน, นักฆ่า ซอยองจี, เพลิงนรก อียองฮา,
ลาสบอส จินซาฮยอค, และ เบจิต้า เอ้ย มังกรเพลิงทมิฬ ชินจงฮัก
แน่นอนผมก็มีฉายาเช่นกัน [นักล่ามาร] ผมเชื่อว่าพวกเราเอาชนะได้
 
ด้วยจิตใจที่สั่นเทาของผมทำให้ผมต้องหยิบกระสุนออกมา
 
“สังเคราะห์.”
 
ผมใช้ [การสังเคราะห์ Lv.10 ] กับกระสุนปืน 300 นัดที่ผมมี ผมหลอมกระสุนนับ 100 เป็นหนึ่งเดียวเพื่อเพิ่มพลังการทำลายล้าง จากนั้นผมเพิ่ม [ชิ้นส่วนแห่งแผ่นดิน] ลงไปในกระสุน
 
===
[ชิ้นส่วนแห่งแผ่นดิน]
– คริสตัลที่เก็บรักษาอดีตที่ถูกบันทึกเอาไว้
– เพิ่มพลังของอาวุธที่เชื่อมต่อ
===
 
การเตรียมการเสร็จสิ้น
 
“ฉันไปก่อนละนะ”
 
ผมปีนขึ้นไปที่หอสังเกตการณ์ ในขณะเดียวกันผมเปิดใช้งานทักษะ
ขั้นสูงสุด [ความเข้าใจที่สมบูรณ์แบบของพลังวิญญาณ]
 
วิ้งๆๆๆๆ …
 
ประกายสีแดงเข้มแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของผม ความรู้สึกแห่งพลังพุ่งออกมาจากร่างกายของผม
 
“เปลี่ยน.”
 
ผมเปลี่ยน Desert Eagle เป็นปืนไรเฟิล มันถึงเวลาที่จะใช้คุณสมบัติเสริมความแข็งแกร่งกับปืนแล้ว
 
ผมใช้ระบบเสริมความแข็งแกร่งแบบสุ่มบนกระสุนและปืนเพิ่ม
ค่าสถานะของร่างกายด้วยผลทุกอย่างของ [ร่างกายจดจำฤทธิ์ยา] พร้อมใช้ [เอเธอร์] และ [อัลกอริทึม] พร้อม [รอยสัก] บนแขนขวาของผมถึง 5 เส้นใส่ลงไปในกระสุนและใช้ [ทะลายขีดจำกัด] เพื่อเพิ่มพลังรอยสัก
 
“อักกกก… .”
 
การทะลายขีดจำกัดใช้พลังชีวิต ของผมเพื่อเพิ่ม รอยสัก กระบวนการนี้ทำให้ผมต้องเจ็บปวดราวกับถูกมีดตัดร่างกายเป็นชิ้นๆ ถึงกระนั้นผมก็ยังคงกัดฟันและอดทนจนกว่ารอยสักที่ 6 และ 7 จะกลายเป็นกระสุน
 
ย้ากกกกกกกกกกกกกกก-!
 
รอยสักเกินขีดจำกัดและรัศมีที่ผมมองเห็นก็ชัดเจนขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พลังปะทุออกมาจาก Desert Eagle พลังเวทมนต์และ
พลังวิญญาณหมุนวนรวมกันสร้างเป็นวังวนขนาดใหญ่
 
นี่คือการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดที่ผมสามารถรวบรวมได้ในตอนนี้
 
โฮกกกกกกกกกกกกกกกก-!
 
ในขณะนั้นเองในที่สุดมารก็เหยียบกับดัก รากต้นไม้และแมกม่าปะทุขึ้นเพื่อยับยั้งการเคลื่อนไหวของมาร ในเวลาเดียวกัน ไอลีน ก็ใช้ วาจาสิทธิ์
 
“สายฟ้าเอ๋ย จงฟาดลงมา -!”
 
แสงสว่างหยุดการเคลื่อนไหวของปีศาจลงชั่วครู่หนึ่ง
 
ผมเล็งปืนไปที่จุดสำคัญของปีศาจต้องปุ่มบนท้องของมัน แม้ว่ามันจะถูกป้องกันโดยบาเรียพลังมาร แต่คุณสมบัติต้านท้านเวทมนต์ที่ผมใส่ลงไปในกระสุนของผมสามารถเจาะทะลุมันได้อย่างง่ายดาย ถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่จำเป็นต้องลังเล
 
คลิก!
 
ผมเหนี่ยวไก ทันทีนั้นผมรู้สึกเหมือนจิตวิญญาณของผมถูกยิงออกไป
 
เสียงดังก้องกังวาน
 
ร่างกายของผมถอยหลังจากแรกทถีบจาก Desert Eagle ที่ระเบิดออกมา
 
เพี้ยวววววววววววววววววววว… !
 
กระสุนพุ่งออกมาอย่างรุนแรงด้วยพลังงานจำนวนมหาศาล แม้แต่ดวงตาของผมก็ไม่สามารถประมาณความเร็วของมันได้
 
!!!!!
 
กระสุนสัมผัสกับบาเรียของมาร พลังเวทมนต์ของรอยสักทำลายบาเรียในทันทีและเจาะทะลุลงไปในผิวของเขา ไม่ช้ามันก็เจาะทะลุร่างมารและทำลายอวัยวะของมันจนหมด
 
โฮกกกกกกกกกกกกก…
 
มารกรีดร้อง มันพ่นเลือดออกมาเต็มปากก่อนที่จะล้มลงไปบนพื้น…?
 
รอเดี๋ยวก่อนนะ.
 
ทำไมมันถึงล้มลงไปในทันทีแบบนั้นละ?
 
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
 
เสียงของ ไอลีน ดังขึ้น เธอเองก็ดูจะตกใจเหมือนผม
 
โฮรกกกกกกกกกกกกกกกกกก…
 
มารทรุดตัวลงอย่างสมบูรณ์และเกิดแผ่นดินไหวขนาดใหญ่สั่นคลอน
มารไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียวหลังจากล้มลง ราวกับว่ามันตายลงไปแล้ว
 
“…บ้าน่า? มันตายแล้วจริงๆเหรอ?”
 
ไอลีนบ่นอย่างเงียบๆ เธอไม่ใช่คนเดียวที่ประหลาดใจ ชินจงฮัก เป็น
คนแรกที่กระโดดลงมาจากกำแพงปราสาท จินเซยอน เตรียมพร้อมที่จะยิงธนูเวทมนตร์ของเธอ อียองฮา เองก็พร้อมแล้วสำหรับการยิงพลังของเขาและ จินซาฮยอค ผู้เฝ้าดูทุกสิ่ง … ทุกคนมองมาที่ผมด้วยความงุนงง
 
จากนั้นจินซาฮยอคก็กระโดดขึ้นไปที่หอสังเกตการณ์
 
“คิมฮาจิน นาย….”
 
จินซาฮยอค กำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่จู่ๆเธอแสดงความตกใจออกมา
 
เธอตะโกนขึ้น!!
 
“ตะ…..ตาของนายเลือดไหล!”
 
“… .”
 
ผมกำลังจะถามว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไรแต่จู่ๆผมก็กระอักเลือดออกมา
 
พวดดด-!
 
เลือดไหลออกมา ในขณะเดียวกันวิสัยทัศน์ของผมก็พร่ามัว ผมเดินโซเซ ผมรู้สึกคลื่นไส้
 
“เฮ้! นาย….นายเป็นอะไรไป!”
 
จินซาฮยอค อุ้มผมขึ้นมา ผมจับท้องของผมในขณะที่เธอช่วยผมอย่างเต็มที่ ผมกระอักเลือดออกมาไม่หยุดเหมือนน้ำตก ผมหลับตาลง สิ่งสุดท้ายที่ผมเห็นคือเลือดสีแดงที่ออกมา
 
“คิมฮาจินนนนนนนนนนนน-”
 
เสียงของจินซาฮยอค ถูกตัดออกไป
 
การแจ้งเตือนหลายรายการเกิดขึ้นในความมืด [มาร…], [นักล่ามาร…] ฯลฯ แต่มีเพียงหนึ่งการแจ้งเตือนที่ดึงดูดความสนใจของผม
 
[คุณใช้อายุไขไป 3 ปีผ่านการทะลายขีดจำกัด]