บทที่ 447 ลางบอกเหตุของการพบเจอ (1)
 
[3 ปีที่แล้ว อคทรีน่า]
 
ชินจงฮัคตื่นขึ้นมาในป่า ใบไม้สั่นสะเทือนท่ามกลางความหนาวเย็นและลมพัด เสียงของธรรมชาติเท่านั้นที่เข้ามาในหูของเขา
 
“…………….”
 
ชินจงฮัคลุกขึ้นหลังจากจ้องมองใบไม้ที่เปล่า
 
ป่านั้นเต็มไปด้วยสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ต้นไม้ดูแตกต่างจากที่เขาเห็นบนโลก ก่อนที่เขาจะสงสัยว่าเขาอยู่ที่ไหน
 
‘หาของกินก่อนเถอะ’
 
ชินจงฮัค เริ่มค้นหาเพื่อความอยู่รอด เขาชิมใบไม้ที่แตกต่างกันมองหารากที่กินได้และไตร่ตรองว่าร่างกายของเขาสามารถต่อสู้กับเห็ดพิษได้หรือไม่
 
หลังจากเดินในป่าเป็นเวลาประมาณ 1 ชั่วโมง …
 
“หืม?”
 
เขาพบกระเป๋าหนังบนพื้น
 
‘เราได้ยินมาว่าหนังสามารถปรุงและกินได้…. เดี๋ยวก่อนนั่นมันใช่สิ่งที่เราคิดหรือเปล่า’
 
“… !”
 
ความคิดแวบขึ้นมาในหัวของชินจงฮัคเขารีบวิ่งไปที่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
 
“อา!”
 
หลังจากตรวจสอบกระเป๋าอย่างใกล้ชิดเขาก็มั่นใจว่านี่คือ ‘ถุงอาหาร’ ที่คิมฮาจินนำมา มันน่าตื้นตันใจมากกับ [การขยายพื้นที่ระดับสูง],
[การรักษาความสดใหม่ระดับสูง] และ [การลดน้ำหนัก]
 
อึก.
 
ชินจงฮัคกลืนน้ำลายอย่างหนักและตรวจสอบของในกระเป๋า จากนั้นเขาก็อุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว
 
“ว้าวววว … .”
 
ถุงนี้เป็นคลังอาหารเคลื่อนที่ มีอาหารในกระเป๋าเพียงพอที่จะอยู่กับเขาได้ตลอดทั้งปี
 
“หืม อย่างที่คิดมันมีประโยชน์จริงๆ”
 
ชินจงฮัค ดึงเนื้อตากแห้งออกมาจากถุง งับๆ เขากินจนอิ่มท้องเขาก็เริ่มมองหาเพื่อนๆของเขา
 
แต่เขาไม่เจอใครซักคนไม่ว่าเขาจะพยายามมองหาแค่ไหนและในไม่ช้าเขาก็เริ่มตั้งแคมป์ไฟเพื่อทานอาหารที่เหมาะสมด้วยตัวเอง และแล้ว
 
“…นั่นใครน่ะ?”
 
แขกที่ไม่ได้รับเชิญมาถึง กลุ่มคน 8 คนแบกตะกร้าและหอก พวกเขาดูอ่อนแอเมื่อมองดูอย่างรวดเร็วพวกเขาดูหิวโหยมาก
 
“ฉันจะฆ่าพวกแกถ้าพวกแกไม่ตอบ”
 
ชินจงฮัคยกหอกของเขาขึ้นมา
 
“อ๊ะ ขอโทษๆ พวกเราทำผิดไปแล้ว….”
 
พวกเขาแนะนำตัวเองว่าเป็นนักล่า ประชาชนหลายคนเสียชีวิตจากสงครามที่ยืดเยื้อระหว่าง เคานต์ ชูเบิร์ท และราชวงค์ ส่วนผู้ที่รอดชีวิตนั้นเป็นผู้ไร้ที่อยู่ซึ่งรวมกลุ่มของตนเอง
 
ชินจงฮัค ไม่มีเข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูด แต่เขาต้องยอมรับว่าเขาถูกส่งมายังต่างโลกแล้วละ
 
“ถ้างั้น พาฉันไปที่ฐานพวกนายหน่อย”
 
ความอยากรู้อยากเห็นของชินจงฮัคทำให้เขาไปเยี่ยมชมฐานของนักล่า ตามชื่อของพวกเขา พวกเขาอาศัยอยู่ได้ทุกวันนี้โดยการมองหาอาหารและมักจะอดอาหารในวันที่พวกเขาไม่สามารถหามาได้
 
ชินจงฮัคเสนออาหารให้พวกเขา
 
อย่างไรก็ตามมีนักเลงที่ดมกลิ่นอาหารตามมาหาเขา
 
“…แกไปเอาอาหารจำนวนมากมาจากที่ไหน”
 
อัศวิน 3 คนปรากฏขึ้นจากความมืด นักล่าตัวสั่นด้วยความกลัว
 
“มอบมันให้กับ เคานต์ ชูเบิร์ท หากแกยังไม่อยากตาย”
 
อัศวินเหล่านี้หยิ่งและมีแข็งแกร่ง แต่ ชินจงฮัคหัวเราะเยาะและแทงหัวใจของพวกเขาด้วยหอกของเขาทันที อัศวินทั้ง 3 ถูกฆ่าตายภายในพริบตา
 
เมื่อการต่อสู้สิ้นสุดลงผู้ล่าก็โค้งคำนับให้ชินจงฮัค ชินจงฮัคชอบความรู้สึกที่ได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นราชาเช่นนี้
 
“ได้-ได้โปรดยอมรับพวกเรา….”
 
หัวหน้านักล่าวิงวอน เนื่องจากชินจงฮัคต้องการให้พวกผู้ชายตามหา
เพื่อนๆของเขา เขาจึงตัดสินใจเข้าร่วมกับพวกเขาเหล่านี้
 
…ผ่านไป 1 เดือน
 
ชินจงฮัคค้นพบที่ดินทำนาและหาเมล็ดพันธุ์ให้กับนักล่า เขาเลือกชายและหญิงที่มีความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้ สอนวิธีแห่งหอก
 
เนื่องจากบรรยากาศมีมานาเพียงพอพวกเขาจึงเติบโตอย่างรวดเร็ว
 
…ผ่านไปอีกครึ่งปี
 
พวกเขาหมดอาหาร ฟาร์มขนาดเล็กของพวกเขาไม่เพียงพอที่จะเลี้ยง ปากท้องกว่า 500 คน ชินจงฮัคไม่มีทางเลือกนอกจากต้องจัดตั้ง
ศาลเตี้ยเพื่อขโมยสิ่งของจากดินแดนต่างๆ
 
…ผ่านไปอีก 1 ปี
 
ชินจงฮัคกลายเป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่ของศาลเตี้ย ผมของเขายาวถึงไหล่
เขาไว้เคราแพะเพื่อความดูดี
 
สมาชิกของศาลเตี้ยเข้มแข็งขึ้นในเวลาต่อมา สาวกที่ทำงานหนักได้เรียนรู้หลายสิ่งจากอาจารย์ที่ดีของพวกเขาและพวกเขามีพลังมากพอที่จะเรียกว่า ‘อัศวิน’
 
…ผ่านไปอีก 2 ปี
 
ในขณะที่ปกป้องนักล่าจากมอนสเตอร์ ขโมยเสบียงจากดินแดนต่างๆและต่อสู้กับอัศวินแห่งเคานต์ ชูเบิร์ท ชินจงฮัคได้ตระหนักรู้ครั้งใหญ่ หอกเพลิงทมิฬของเขาก็สามารถเผาผลาญพลังเวทมนต์ของศัตรูได้เช่นกัน
 
ชินจงฮัค ตั้งชื่อใหม่ให้กับพรสวรรค์สุดวิเศษของเขา ‘กลืนกินเวทมนต์’ แต่นั่นกลับเพิ่มความปรารถนาของเขาที่จะกลับไปยังโลกและความเกลียดชังของเขาสำหรับคนที่พาเขามายังโลกใบนี้ก็เพิ่มขึ้น
 
…ผ่านไป 3 ปีต่อมาหรือปัจจุบัน
 
ในที่สุด ชินจงฮัค ก็พบคนที่เขากำลังตามหา
 
คิมฮาจิน
 
เขาถูกต้อนจนมุมโดยอัศวินของ เคานต์ ชูเบิร์ท ชื่อ เรแลน แต่ เรแลน ไม่อยู่ในสายตาของ ชินจงฮัค
 
“ฉันรอมาถึง 3 ปี!!!”
 
เขาชี้หอกไปที่คิมฮาจิน ย้าาาาาาา…เปลวเพลิงสีดำพุ่งออกมาจากหอกของเขาอย่างรุนแรง
 
“เกิดอะไรขึ้นและที่นี่คือไหน … ”
 
ช่วง 3 ปีที่ผ่านมาชินจงฮัคฆ่ามอนสเตอร์นับพันและโด่นอัศวินนับร้อย เขาต่อสู้บ่อยมากกว่าที่เขากินข้าวและความอยู่รอดเป็นสิ่งเดียวในจิตใจของเขา ในโลกที่ไม่รู้จักนี้เขาต้องดูแลกว่า 500 ชีวิต ถ้าประมาทเพียงนิดเดียวอาจหมายถึงความตาย เขาจึงต้องระวังทุกวินาที
 
“แกไปทำอะไรมาถึง 3 ปี…”
 
ภายใต้ความหนักหน่วงของความรับผิดชอบและสถานการณ์ที่อยู่ในชีวิตและความตาย ชินจงฮัค ได้ไปถึงขอบเขตที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
 
“แกต้องอธิบายมาให้ดี ถ้าแกไม่อยากตาย”
 
ในฐานะที่เป็นมือหอกระดับปรมจาร์ยตอนนี้เขาได้ก้าวข้ามเกินขีดจำกัด ของตัวเองไปแล้ว ชินจงฮัคปลดปล่อยพลังเวทมนต์ที่ไร้ขอบเขตออกมา
*************************************************************************
 
“เอ่อ….”
 
ผมพูดไม่ออก ผมรู้สึกตกใจกับการเติบโตอย่างฉับพลันของชินจงฮัค
แต่จิตสังหารของเขาคือสิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจมากกว่า ดูเหมือนว่ามันจะแทงหัวใจของผมอยู่ตลอดเวลา
 
“เขารับมือได้ยาก ถอย.”
 
แม้แต่ เรแลน ผู้ที่แนะนำตัวเองว่าอยู่ในฐานะปรมจารย์แห่งดาบก็ยังไม่กล้าสู้กับเขาตรงๆ เขาถอยกลับทันทีที่ชินจงฮัคเคลื่อนไหว อัศวินของเขาไม่ได้พูดอะไรออกมา
 
จินซาฮยอค สะบัดผม
 
“เฮ้ หมอนั้นเป็นอะไรไปเหรอ?”
 
“…ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ที่นี่มา 3 ปีแล้ว”
 
“3 ปีเหรอ”
 
“ใช่มันเกิดขึ้นเป็นครั้งคราว เขาถูกขังอยู่ในเวลาที่แตกต่างจากคนอื่น”
 
เมื่อเรแลนและอัศวินของเขาหายตัวไปชินจงฮัคและสมาชิกศาลเตี้ยก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พวกเขาล้อมรอบพวกเราในพริบตา
 
ชินจงฮัคมองมาที่ผมและผมก็จ้องมองเขา ดูเหมือนว่าเขาจะอายุเยอะขึ้นอย่างน้อย 6 ~ 7 ปี
 
“อธิบายมา คิมฮาจิน ฉันอาจจะฆ่าแก เพราะงั้นทุกอย่างขึ้นอยู่กับ
คำตอบของแก”
 
เขาโกรธแค้นมากจริงๆ เพราะการปรากฏตัวของเขานั้นแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงกับ ชินจงฮัคที่ผมรู้จัก
 
“…ฉัน……อะแฮ่ม. พวกเราก็ตามหานายด้วยเช่นกัน”
 
ผมล้างคอและชี้ไปที่จินซาฮยอค
 
“ก่อนอื่นมันเป็นเพราะเธอ”
 
… 1 ชั่วโมงต่อมา
 
ผมอธิบายทุกอย่างให้ชินจงฮัคฟัง เขาโกรธมากเมื่อได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้นและเขาก็เข้าโจมตีจินซาฮยอค
 
น่าตกใจ พวกเขาต่อสู้กันอย่างเท่าเทียม ไม่สิจริงๆแล้วชินจงฮัคครอบความได้เปรียบตั้งแต่แรก มันเป็นเรื่องของความเหมาะสมอีกครั้ง
 
เปลวเพลิงสีดำของ ชินจงฮัค ทำให้พลังเวทมนต์ของ จินซาฮยอค ดับลงและ จินซาฮยอค เสียเปรียบหากไม่มี [การปล่อยอาวุธวิเศษ] ของเธอ
 
เมื่อดูการต่อสู้ของพวกเขา ขนลุกขึ้นมาบนร่างของผม ฉันไม่เคยคาดคิดว่าชินจงฮักจะต่อสู้กับจินซาฮยอคได้อย่างทัดเทียม เขาเข้าใกล้ชัยชนะมากในตอนนี้ ความตกใจของผมไม่สามารถอธิบายได้ด้วยคำพูด
 
แน่นอนถ้าการต่อสู้ยืดเยื้อจินซาฮยอคก็จะใช่พรสวรรค์แสนวิเศษ
[การจัดการความเป็นจริง] ของเธอ
 
แต่ไม่ว่ายังไงหลังจากการสนทนาด้วยหมัดจบลง พวกเราก็กลับไปที่เมืองของชินจงฮัค
 
“คริสตัลที่นายพูดถึงอยู่ในเมือง”
 
ชินจงฮัคมีเศษคริสตัลอยู่ในเมือง แต่ผมรู้สึกประหลาดใจกับเมืองนี้มากกว่าเศษคริสตัล มันมีรั้ว,ยาม,หอสังเกตการณ์และสิ่งต่างๆที่เมืองต้องการ
 
“…นายสร้างทั้งหมดนี้ด้วยตัวเองเหรอ?”
 
จินซาฮยอค ถาม ชินจงฮัค ด้วยการต่อสู้เมื่อกี้ เธอเองก็ต้องยอมรับในความแข็งแกร่งของชินจงฮัค
 
“ทุกคนช่วยกัน แน่นอนว่าเพราะฉัน 70% ได้และมีคนที่นี่อยู่ 673 คน”
 
ชินจงฮัคอธิบายอย่างภาคภูมิใจ แต่ไม่นานเขาก็มองมาที่ผมด้วยท่าทางที่ซับซ้อน
 
“ว่าแต่สถานที่นี้เป็นเพียงโลกปลอมๆที่เกิดขึ้นจริงเหรอ”
 
“…ใช่.”
 
ผมพยักหน้า.
 
“… .”
 
ชินจงฮัคไม่พูดอะไรมากนัก แต่เขาไม่สามารถซ่อนความขมขื่นเอาไว้ได้
 
“เอาล่ะ เอาไปนายสามารถย้อนกลับไปได้ ถ้านายมีมันครบ 6 ใช่ไหม?”
 
ชินจงฮัคส่งมอบเศษคริสตัลให้ผม
 
===
[ชิ้นส่วนของแผ่นดิน]
– คริสตัลที่เก็บรักษาอดีตที่บันทึกเอาไว้
– ต้องการพลังเวทมนต์เพื่อการเติบโต
===