บทที่ 438 อาณาเขตของออร์เดน (2)
 
[หอคอยแห่งวีรบุรุษ]
 
หอคอยแห่งวีรบุรุษเป็นหอคอยขนาด 77 ชั้นที่สร้างขึ้นโดยสมาคม
เมื่อเทียบกับความสูงที่ยิ่งใหญ่อย่างไรก็ตามความกว้างของมันค่อนข้างเล็กอย่างน้อยก็จากด้านนอก อันที่จริงแล้วข้างในนั้นใหญ่กว่าหอคอยที่ปรากฏอยู่ด้านนอกมาก หอคอยแห่งวีรบุรุษ เป็นอาคารที่
โดดเด่นสร้างขึ้นด้วยเทคนิควิศวกรรมเวทมนต์ที่เรียกว่า
‘สถาปัตยกรรมการขยายตัว’
 
นั่นเป็นสาเหตุที่ชั้นหนึ่งของหอคอยใหญ่พอที่จะเก็บบ้าน 4-5 หลังได้
มีช่องว่างที่อยู่อาศัยแยกต่างหากสำหรับพนักงาน
 
“ศาสตราจารย์พลังเวทย์มาจากไหน”
 
ในหมู่พวกมันบ้านชั้น 33 ถูกกำหนดให้เป็นที่อยู่อาศัยของเด็กบางคน มันเป็นบ้านของ ยียูริ เด็กน้อยที่มีอำนาจในการรักษาเรียกว่า
‘หญิงสาวผู้มีพลังวิเศษ’
 
“เป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวางว่าเกิดขึ้นหลังจาก Outcall….”
 
15 ปีภายใต้การคุ้มครองอย่างเข้มงวดของสมาคมขณะนี้ได้รับบทเรียนส่วนตัวจากศาสตราจารย์ Cube
 
“แต่ฉันคิดว่าคำตอบนั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอพึงพอใจ”
 
อาจารย์ส่งสำเนารายงานการวิจัยที่เขาเตรียมไว้ล่วงหน้าให้เธอ
 
“โปรดดูนี่”
 
“โอ้นี่คือเอกสารชิ้นหนึ่งของเขาอีกแล้วงั้นเหรอ”
 
ศาสตราจารย์พยักหน้าให้ ยียูริ
 
“ใช่ มันซับซ้อนอย่างน่าเหลือเชื่อชัดเจนและมีรายละเอียด ฉันยังไม่อยากเชื่อว่านักเรียนอายุ 17 ปีเขียนผลงานชิ้นเอกเช่นนี้ออกมาได้”
 
“อ่า…ฉันเห็น.”
 
ยียูริ ยินดีรับกระดาษ อันที่จริงมีชื่อที่คุ้นเคยเขียนอยู่ด้านบน
 
[กำเนิดพลังเวทมนต์และหาทางเอาชนะ] – [Cube Class 1,
อันดับ 934, คิมฮาจิน]
 
ชื่อของเขาคือ ‘คิมฮาจิน’ อัจฉริยะที่มีความสำเร็จในทฤษฎีเวทมนต์ถูกบันทึกไว้ในตำรา ยียูริอ่านเอกสาร 5 ฉบับที่เขาเขียน พวกมันทั้งหมดอยู่ในวิชาที่แตกต่างกัน แต่สมบูรณ์แบบเท่าเทียมกัน
 
“ ‘คิมฮาจิน’ ฉันมองข้ามชื่อนี้ไปขณะเรียนหนังสือ”
 
ศาสตราจารย์ยิ้มเบาๆ “เช่นเดียวกันสำหรับนักเรียนที่ Cube เขาส่งบทความสอบทั้งหมด 23 เรื่องและบทความ 8 เรื่อง แต่ทั้งหมดได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิชาการที่สำคัญ ปัจจุบันมีงานวิจัยทั้งหมด 8 ชิ้นที่อยู่บนพื้นฐานของเอกสารของที่เรียกว่า เอกสาร ฮาจิน”
 
“ว้าว…. ที่น่าตื่นตาตื่นใจ.”
 
“เขาเป็นนักเรียนที่ฉลาดที่สุดเท่าที่ฉันเคยสอนมา”
 
ศาสตราจารย์ยิ้มขณะที่เขานึกถึงอดีตที่ไกลโพ้นในฐานะนักวิชาการ
ผู้ติดตามความจริงที่ลึกซึ้งเขาถือว่าคิมฮาจินเป็นตัวกระตุ้น คิมฮาจินเก่ง ฉลาดและมีพรสวรรค์แถมยังมีความคิดสร้างสรรค์….
 
ติ้งๆๆๆ
 
ทันใดนั้น smartwatch ของเขาก็ส่งเสียงบี๊บๆ ศาสตราจารย์มองไปที่ข้อความ
 
“อาดูเหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ฉันจะออกไปซักพักแล้วดังนั้นโปรดอ่านกระดาษในระหว่างนี้ ฉันจะกลับมาไม่นานหรอก”
 
“ ได้คะ”
 
ศาสตราจารย์ออกไปและยียูริก็อ่านหนังสืออย่างตั้งใจ
 
“โอ้ …. “
 
ยิ่งเธออ่านกระดาษของ คิมฮาจิน มากเท่าไหร่เธอก็ชื่นชมมันมากขึ้นเท่านั้น เอกสารทางวิชาการไม่ได้มีไว้เพื่อความบันเทิง แต่เอกสารของเขาดึงดูดเธอได้อย่างง่ายดายราวกับว่าเธอหลงใหลไปกับเวทมนตร์
 
ปัง –
 
ประตูเปิดอีกครั้งหลังจากนั้นไม่นานและยียูริก็มองไปบนกระดาษ ศาสตราจารย์กลับมาแล้ว เขาสวมรอยยิ้มที่อบอุ่นบนใบหน้าของเขา
 
“คุณ ยูริ มีข่าวดี”
 
“…คะ?”
 
“พ่อแม่ของเธอมาเยี่ยม เธอจะสามารถใช้เวลาที่เหลือของวันกับ
พวกเขาได้”
 
รอยยิ้มแผ่ไปทั่วใบหน้าของยี่ยูริ โดยปกติแล้วเธอเจอพวกเขาในทุกๆ
2 เดือน
 
“จริง-จริงเหรอ?”
 
“ใช่ แต่เธอจะได้รับการปกป้องอย่างเข้มงวด เธออยากจะไปไหม”
 
“คะ! แน่นอน.”
 
ยูริรีบลุกขึ้นและเก็บข้าวของรวมทั้งเอกสาร จากนั้นเธอก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่เธอโปรดปราน
 
“ตามฉันมา”
 
ศาสตราจารย์นำทางยูริพร้อมรอยยิ้ม ยูริตามศาสตราจารย์ไปที่ลิฟต์ที่ล็อคแน่นหนาบนชั้น 55
 
“ไปกันเถอะ”
 
“คะ…?”
 
หลังจากมาถึงหน้าลิฟต์แล้วยูริก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ สัญชาติญาณของเธอเตือนเธอให้ระวัง
 
เธอหยุดและมองไปรอบ ๆ
 
โดยปกติชั้นนี้จะเต็มไปด้วยทหารยาม แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างไม่มี
พวกเขาอยู่ที่นี่ในวันนี้
 
“ขอโทษนะศาสตราจารย์ แต่ -!
 
ศาสตราจารย์จับมือยูริขณะที่เธอพยายามถอยกลับ เขาดึงเธอและพูดว่า “คุณควรตามฉันมาหากเธออยากมีชีวิตอยู่”
 
“อะไรนะ? ได้-โปรด”
 
ประตูลิฟต์ปิดและพวกเขาก็ลงมาที่ชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว ศาสตราจารย์ลากยูริออกจากลิฟต์แม้ว่า Tower of Heroes จะอยู่ที่ ประตูควังฮวา แต่สิ่งที่ต้อนรับพวกเธอข้างนอกนั้นเป็นอะไรที่ว่างเปล่า
 
“ศาสตราจารย์ พวกเราอยู่ไหน”
 
“อย่ากลัวไปเลยตามฉันมา พวกเราจะไปพบพ่อแม่ของเธอ”
 
ศาสตราจารย์หรือเจนจับมือเธอแน่น ยียูริซึ่งตอนนี้สะอื้นเบาๆ
เจนพยายามพายูริไปที่หลบซ่อน
อย่างไรก็ตาม
 
“เธอจะไปที่ไหน ~”
 
มีเสียงปรากฏอย่างเงียบๆและหยุดเธอเอาไว้ เจนขมวดคิ้วเพราะการมาอย่างกะทันหันของแขกที่ไม่ได้รับเชิญ
 
“สวัสดี ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ. คุณเจนใช่ไหม?”
 
คนที่ทักทาย เจน คือ คิมจินวู นักล่าจาก Vast Expanse เจนจ้องมอง ไปที่เขาดวงตาของคิมจุนวูเหมือนหมาจิ้งจอกที่น่ากลัวเหมือนในอนิเมะ
แต่ตอนนี้มีพลังเวทมนต์ทำลายล้างที่อยู่ข้างกายของเจน
 
“ไง แกคือสุนัขรับใช้แห่ง Vast Expanse สินะ”
 
ชอคจุนกยอง พึมพำในขณะที่เขาก้าวมาข้างหน้าจากด้านหลังเจน
คิมจินวู ยิ้มให้เขา ใบหน้าของเขาโค้งทันที
 
“แกพูดถูกไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
 
“…โอ้? ฉันจะจัดการไอ้บ้านี้เอง ดังนั้นเธอพาเด็กออกไป”
 
เจนพยายามทำตามที่เขาบอก
 
… แต่มีคนที่ซ่อนตัวอยู่ในที่ดินเปล่านี้
 
“เธอไม่สามารถไปจากที่นี่ได้”
 
ทันใดนั้นเสียงต่ำๆที่เปล่งออกมาและจากที่นั่นมีชายชราคนหนึ่งสวมเครื่องแบบออกมา ทั้ง ชอคจุนกยอง และ เจน แข็งตัวเมื่อเห็นชายชรา
 
“เด็กคนนั้นคือความหวังของฉัน”
 
Vast Expanse ผู้ซึ่งได้รับการยอมรับว่าแข็งแกร่งที่สุดในสาขาอาชีพปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา ชอคจุนกยอง จ้องมองไปที่ Vast Expanse แค่มอง ชอคจุนกยอง ก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นของจริง ผ่านไปไม่กี่นาทีในความเงียบงัน เจนถามอย่างระมัดระวัง
 
“…คุณมาแค่ 2 คนใช่ไหม”
 
คิมจุนวูพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร เขาคิดว่าตัวเลขไม่สำคัญกับ
Vast Expanse ที่มีอยู่
 
“ว้ายยยย…. ดีเลย.”
 
เจนหายใจถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอมั่นใจมากขึ้นไม่นานเช่นเดียวกับ Vast Expanse กลุ่ม Chameleon Troupe เองก็ปรากฏตัวขึ้นจากความมืดทีละเงาที่มีอยู่มากมาย และไม่ใช่แค่คนเดียว
 
เจ้าของที่นั่งสีเงิน เกอิต้า
เจ้าของที่นั่งสีน้ำเงิน, ยูคยองฮวาน
เจ้าของที่นั่งสีน้ำตาล ฮิราโนะ อาราชิ
เจ้าของที่นั่งสีเขียว จินโยฮาน
เจ้าของที่นั่งของสีเขียวขุ่น เซนต์​ริน
เจ้าของที่นั่งฟ้า คาลิฟา
และสุดท้ายคือ เจ้าของที่นั่งสีขาว บอส
สมาชิกทั้งหมดของ Chameleon Troupe ยกเว้นแค่ 2 คนมารวมตัวและล้อมรอบชายทั้ง 2
 
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า …. “
 
นี่เป็นความมั่นใจของผู้ชายที่ว่ากันว่าแข็งแกร่งที่สุดงั้นหรอ?
 
“พวกแกคงเป็น Chameleon Troupe มันนานมากแล้วที่ฉันไม่ได้สนุกแบบนี้”
 
แม้ว่าเขาจะถูกรายล้อมไปด้วยศัตรูที่แข็งแกร่งจำนวนมากแค่
Vast Expanse ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน
 
*************************************************************************
 
[อาณาเขตของ ออร์เดน]
 
ในขณะเดียวกันผมก็มาถึงใจกลางของแอฟริกากับสปาร์ตัน ผมเห็นอาณาเขตของออร์เดนในระยะไกล ผมศึกษาอาณาเขตจากระยะไกล
 
“…อะไรกัน?”
 
ตอนแรกผมสงสัยว่าผมมาถูกที่แล้วหรือยัง สิ่งต่างๆมากมากต่างจากสภาพดั้งเดิมของผม ผมจินตนาการถึงปราสาทเดี่ยวที่ยืนอยู่ตรงกลาง แต่ในสายตาของผมที่นี่เป็นดินแดนกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยกับดักและสิ่งกีดขวางรอบๆปราสาทที่ตกแต่งอย่างสวยงาม
 
“มันเปลี่ยนมากเกินไปหรือเปล่า”
 
ผมพึมพำในความสิ้นหวัง ‘เนื้อเรื่องเดิม’ ไม่มีอีกแล้ว ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามีเพียงหูและตาของผมเท่านั้นพึ่งพาได้
 
“นี่มัน….”
 
ผมหายใจเข้าลึกๆและรวบรวมพลังเวทมนต์ของรอยสักมารอบดวงตาของผม ด้วยปรมจารย์นักแม่นปืน ขั้น 2 ดวงตาพันไมล์ของมันทำให้ผมเห็นภาพเต็มๆของ อาณาเขตของออร์เดน
 
‘ที่ที่น่าจะเจอปาร์ตี้ของไอลีนมากที่สุดก็คือ … ‘ อย่างที่ผมคิดตอนนี้มีสิ่งกีดขวางอยู่ในสายตาของผม
 
[บาเรียเวลา]
– สัปดาห์ภายในกำแพงนี้เท่ากับ 1 ชั่วโมงข้างนอก อย่างไรก็ตามมันเป็นไปไม่ได้ที่จะฝึกภายในนั้นเพราะการไหลของพลังเวทมนต์และอากาศนิ่งสนิท
– ช่องสัญญาณฟรี แต่ส่งออกไม่ได้
– หากต้องการทำลายบาเรียนี้จำเป็นต้องใช้พลังที่เทียบเท่ากับหรือไม่ก็ปลดปล่อยเวทมนต์ที่ยิ่งใหญ่กว่าออกมา
 
นี่เป็นกับดักที่น่าสงสัยที่สุดจากกับดักทั้งหมดที่รุมล้อมอาณาเขตของ ออร์เดน แน่นอนว่าผมไม่ได้สนใจว่ากับดักนั้นเป็นยังไง ผมนำ
[กุญแจลึกลับ] ติดตัวมากับผมจากหอคอยเพื่อเตรียมตัวสำหรับสิ่งต่าง ๆ
 
“มาดูกัน….”
 
สายตาของผมทะลุผ่าน บาเรียเวลาอย่างง่ายดายและผมมองเข้าไปข้างใน ‘มีอะไรในนั้นไหม’ ผมพิจารณาอย่างใกล้ชิด
 
“…โอ้?”
 
ผมเจอ 3 คน ใบหน้าของพวกเขาสกปรกเสื้อผ้าของพวกเขาถูกฉีกขาดและจากกระดูกที่ยื่นออกมาของพวกเขาผมคาดว่าพวกเขาไม่ได้กินอะไรมาเป็นเวลานานแล้ว
 
ไอลีน, ชินจงฮัก และ จินเซยอน พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่นั่น
 
– ฉันหิว….
 
ไอลีน พึมพำอย่างน่าสงสาร จินเซยอน มักจะปลอบโยน ไอลีน ตลอดเวลาแต่ตอนนี้แม้แต่เธอเองก็ดูเหมือนจะทนไม่ไหว
 
– …ฉันเองก็หิวเหมือนกัน
 
– …
 
ฮีโร่ทั้ง 3 คนนี้เป็นโครงกระดูกที่เกือบจะอดตายผมสงสัยว่าทำไมเป็นแบบนี้ ผมมองดูรอบๆบริเวณกว้างภายในบาเรีย ผมใช้เวลาไม่นานก็เข้าใจ
 
“…ไม่มีอะไร.”
 
ไม่มีอะไรอยู่ข้างใน ไม่มีหญ้าไม่มีสัตว์ไม่มีน้ำไม่มีอะไรเลย
 
– น้ำ น้ำ อาาาา…. น้ำ….
 
ออร์เดน รู้วิธีจัดการกับไอลีน ไอลีนนั้นแข็งแกร่งแต่วิธีจัดการกับคนที่แข็งแกร่งแบบเธอนั้นเรียบง่ายอย่างน่าประหลาดใจ แค่ไม่ต้องต่อสู้กับเธอ การต่อสู้โดยไม่ต้องต่อสู้ มันง่ายมาก และต้องขอบคุณผู้ที่ทรยศจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะจัดการพวกเธอ
อย่างไรก็ตามถ้าสิ่งนี้ถูกต้องพวกเขาอาจตายที่นี่ได้เลย
 
“สปาร์ตัน ไปเอาถุงอาหารจากที่บ้านมา”
 
– เจี๊ยบบบบบบบบบ
 
ผมส่ง สปาร์ตัน ไปและรอมันกลับมาหลังจากนั้น 3 นาทีพร้อมถุงที่เต็มไปด้วยอาหารและน้ำ ผมคว้าพวกมันและวิ่งไปที่บาเรีย