บทที่ 415 จุดจบของหอคอย (3)
 
ไกเอน นักเชิดหุ่น
 
ในนิยายของผม ผมเขียนให้เขาคลุมเครือมาก ไกเอน เป็นตัวละครที่ไม่ชัดเจนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง คำอธิบายที่ผมใช้อธิบายเขาคือ [เชิดหุ่น],
[ปลิ้นปล้อน], [ไร้อารมณ์] และ [เหี้ยมโหด] เนื่องจากเขาไม่ได้เป็น
ตัวละครสำคัญผมจึงไม่ได้เขียนอะไรลงไปมาก แม้ว่า คิมซูโฮ จะตัดเขาในเนื้อเรื่องเดิมได้อย่างง่ายดาย แต่พวกเราก็ต้องระวังเพราะผู้เขียนร่วมเปลี่ยนอะไรไปหลายๆอย่าง
 
– …การพบเจอมีความสวยงามอยู่เสมอ การพบเจอกันของพวกเราเองก็เช่นกันโดยเฉพาะ…………
 
ไกเอน ยังคงพูดต่อไปในขณะที่ผมกำลังคิด ผมรู้สึกเหมือนผมถูกเลียด้วยเสียงที่ลื่นไหลของเขา
 
“ไอ้บ้านั่นกำลังพูดอะไร…”
 
ไอลีน ขมวดคิ้วขณะที่เธอเปิดใช้ทักษะของเธอ
วิ้งงงงงงงงงง…
 
รัศมีออร่าสีน้ำเงินลุกโชนขึ้นจากพื้นดินและซึมเข้าไปในร่างกายของเธอ เธอใช้ทักษะพิเศษที่เรียกว่า [ขยายพลังเวทมนต์]
 
“อาาา”
 
แต่ในขณะนั้นไอลีนก็จับหัวใจเธอและคุกเข่าลงบนพื้น
 
“ไอลีน!”
 
“ฉันไม่เป็นไร”
 
เธอลุกขึ้นก่อนผมจะพูดอะไรจบ
 
“นี่ ….”
 
เหงื่อเย็นๆก่อตัวขึ้นบนหน้าผากของเธอ แต่เธอไม่ได้แสดงอาการเหนื่อยล้าจากภายนอกและจ้องมองไปที่ ไกเอน ที่กำลังเต้นรำอยู่บนโคมระย้า
 
– เต้นเหมือนหุ่นยิ้มอย่างเงียบๆ
 
เสียงของ ไกเอน เข้ามาหาผมอย่างน่ากลัว ไอลีน ชี้นิ้วของเธอไปที่เขา
 
“แกลงมา”
 
พลังเวทมนต์ซึมเข้าไปในคำ 3 คำนี้
 
“วาจาสิทธิ์ งั้นเหรอมันไม่ได้ผลหรอก”
 
ผมหยุดเธอเพราะรู้ว่ามันจะไร้ประโยชน์ อย่างที่ผมได้พูดไปราชาปีศาจได้รับการคุ้มครองโดยหน่วยของเขา แน่นอนว่าเราสามารถเอาชนะได้ถ้ามีพลังเวทมนตร์ที่เพียงพอ แต่นั่นจะเป็นการสิ้นเปลืองพลังเวทย์ในตอนนี้
 
“….ยังหรอกน่า”
 
ที่สำคัญกว่านั้น วาจาสิทธิ์ ของ ไอลีน นั้นทรงพลังแม้ว่าเธอจะไม่ได้บังคับใครก็ตาม ไอลีน ปล่อยพลังเวทมนต์ของเธอขึ้นในอากาศและก่อตัวเป็นหอก
 
“หอกนี้จะทะลุหัวใจของแก”
 
คำพูดของเธอทำให้หอกพุ่งไปข้างหน้า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบหอกนี้เพราะ วาจาสิทธิ์ ได้กำหนดผลลัพธ์ที่แน่นอนเอาไว้ หอกแทงหัวใจของ ไกเอน แต่สิ่งพอโจมตีไปแล้ว กลับทำให้ไอลีนรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก
 
“อัก…กลายเป็นแสงสว่าง”
 
เธอพูดต่อแม้ว่าจะร้องครวญคราง หอกแทงหัวใจของ ไกเอน และเปลี่ยนเป็นแสงพร้อมระเบิดออกมา แสงไฟโคมระย้าล้มลงพร้อมกับไกเอน ร่างของเขากระจัดกระจายไปเป็นฝุ่นโดยไม่ต้องสัมผัสกับพื้น
 
“อะไรกันเขาแค่ลูกกระจ๊อกงั้นเหรอ?”
 
การต่อสู้จบลงอย่างง่ายดาย ไอลีนขมวดคิ้วของเธอ แต่ผมส่ายหัว
 
มันยังไม่จบ
 
“ไม่หรอก เขาอาจจะ-”
 
ราวกับว่าเขากำลังรอให้ผมพูดดนตรีออร์แกนก็เริ่มบรรเลงจากความมืดมันเป็นความต่อเนื่องของการต่อสู้
 
– เพลงและดอกไม้…เพลง….
 
เสียงของ ไกเอน ดังขึ้นพร้อมเสียงของอวัยวะที่น่ากลัว ไม่ใช่แค่เสียงเดียว เสียงหลายคนกำลังร้องเพลงราวกับว่าเป็นนักร้อง
 
– เจ้ามนุษย์สกปรก แต่พวกเจ้ามีสิ่งที่สวยงามอย่างหนึ่ง….
 
ปัง
 
ทันใดนั้นเสียงทั้งหมดก็ถูกตัดออก ไอลีน สะดุ้งในความเงียบอย่าง
ฉับพลัน
 
ทันในนั้นแสงสปอตไลต์ก็สว่างขึ้นกลางห้อง
 
– ฮ่าฮ่าฮ่า การแยกอวัยวะ … ดอกไม้ที่เกิดจากความตาย …
 
ไกเอน หลายร้อยคนปรากฏตัวต่อหน้าพวกเรา
ไม่มีความแตกต่างระหว่างร่างกายและร่างโคลน เมื่อไกเคนสร้างหุ่นโดยใช้หัวใจเป็นวัสดุ หุ่นแต่ละตัวมีค่าเทียบเท่ากับตัวตนที่แท้จริง
 
– พลังสีเลือด!
 
หุ่นยิงพลังเวทย์มนตร์สีเลือดออกมา คลื่นพลังเวทย์มนตร์พุ่งเข้าใส่
พวกเราพร้อมการเต้นรำราวกับว่ามันอยู่บนเวที ไอลีนตะโกนอย่างมั่นใจ
 
“แกไม่สามารถเจาะบาเรียของฉัน -!”
 
ไอลีน สร้างบาเรียรอบตัวพวกเราทั้ง 2 ป้องกันพลังเวทมนต์ที่ยิงออกมา อย่างไรก็ตามการโจมตีของหุ่นนั้นไม่มีที่สิ้นสุด มีหลายอย่างที่เหมือนอาวุธ แม้ว่ามันจะดูเหมือนเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะเจาะบาเรียของ ไอลีน แต่การอยู่ในบาเรียอย่างเดียวก็ไม่อาจทำให้เราชนะ
 
ผมมองที่ไอลีน
 
“โอ้ยยยย… .”
 
เธอ กำลังตกอยู่ในความเจ็บปวดเพียงแค่รักษา บาเรีย ของเธอ แม้ว่าคำสาปของเธอจะหายเป็นปกติแล้ว แต่รอยแผลเป็นยังเหลืออยู่เมื่อมันตอบสนองต่อพลังปีศาจของราชาปีศาจ ถ้าผมคิดไม่ผิดตอนนี้ ไอลีน มาถึงขีดสุดแล้ว
 
“รอแปบนะ”
 
ผมเอา Desert Eagle ออกมาก ไกเอน เป็นคู่ต่อสู้สำหรับผม แม้ว่ามันจะมีความสามารถพิเศษแต่ผมสามารถต่อสู้กับหลายๆคนได้พร้อมกัน แต่ผมก็มีรอยสักจำกัดซึ่งเป็นสิ่งที่ผมต้องใช้เพื่อฆ่า ไกเอน
 
ผมสามารถฆ่าปีศาจ 6 ตัวได้อย่างง่ายดายด้วย
[การลงโทษและระเบียบวินัย] แต่หุ่นของ ไกเอน ทุกคนถือว่าเป็นปีศาจแต่ละตัว เมื่อมีหลายร้อยตัว พลังนี้ก็มีประโยชน์น้อยมาก
 
“ไปกันเถอะ.”
 
ผมเปลี่ยนปืนเป็นปืนไรเฟิลจู่โจม ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร ผมแค่ต้องซื้อเวลาจนกว่า ชอคจุนกยอง จะมาถึงที่นี่
 
ผมมีกระสุนประมาณ 1000 นัด นั่นมันมากเกินพอแล้ว
 
ผมเริ่มยิงจากใน บาเรียของไอลีน การโจมตีของกระสุนทั้งหมดพุ่งไปยังจุดสำคัญของหุ่นแต่ละตัว ตามข้อต่อของพวกมัน ผมใช้เวลาไม่ถึง 10 วินาทีและหุ่นที่ไม่มีแขนขาก็ล้มลงกับพื้น
 
หุ่นพยายามหลบกระสุนของผม แต่มันก็ไร้ประโยชน์ ไม่มีทางที่กระสุนของผมจะพลาดเป้า ผมยิงไปตามที่สัญชาตญาณบอกให้ผมยิง ตามที่คาดไว้จากความแม่นยำของผมนั้นมาถึงขีดสุดแล้ว
 
หวด-!
 
จากนั้นทันใดนั้นหุ่นตัวหนึ่งก็พุ่งเข้าใส่ บาเรีย ของ ไอลีน ร่างกายของหุ่นเชิดนั้นเริ่มใหญ่ขึ้น มันใช้การโจมตีที่ได้ผลที่สุดเพื่อทำลายบาเรีย
นั้นคือ การทำลายตนเอง
 
“พายุจะผลักแกออกไป!”
 
ไอลีพึมพำอย่างรวดเร็ว หุ่นกระบอกที่จุดชนวนระเบิดตัวเองนั้นถูกส่งลอยไประเบิดอย่างรวดเร็ว แม้ว่าความเสียหายจะลดลง แต่ บาเรีย ของ ไอลีน ก็อ่อนแรงลงเช่นกัน
 
“จักการให้ดีกว่านี้ จะได้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก”
 
“…โอเค.”
 
ผมเปิดใช้งาน Bullet Time และเริ่มโฟกัสไปที่การยิงหุ่นกระบอกที่อยู่ใกล้ที่สุด ผมใช้ Reinforced Bullet ซึ่งเป็นพรสวรรค์ใหม่ที่ผมได้รับเมื่อ ปรมจารย์นักแม่นปืน เลื่อนระดับเป็นระดับ 2 พลังที่มอบให้กับกระสุนแต่ละนัดโดยพรสวรรค์นี้เพียงพอที่จะกำจัดหุ่นทุกตัว
 
– งดงาม โศกนาฏกรรมมาพร้อมการต่อสู้ที่สิ้นหวัง …
 
ผมโจมตีในขณะที่ ไอลีน ป้องกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไปไอลีนก็เริ่ม
อ่อนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ
 
“… ฮ่าฮ่าฮ่า”
 
ลมหายใจของเธอเริ่มเบาลงในขณะที่ บาเรีย กำลังเล็กลงเรื่อยๆ แต่นี่ก็เพียงพอแล้ว ผมกระซิบกับ ไอลีน
 
“เธอสามารถพักผ่อนได้แล้วละ”
 
“อย่าพูดเรื่องแปลกๆ ฉันยังสบายดี “
 
ทันทีที่เธอพูดแบบนั้นหุ่นก็บินไปที่ บาเรีย แล้วระเบิดตัวเองอีกครั้ง
 
ตู้มมมมมมมมมมม!
 
แผ่นดินโลกสั่นสะเทือน แต่ บาเรีย ของ ไอลีน นั้นปกติดี ถึงกระนั้น
ไอลีนถูกกระแทกด้วยแรงระเบิดจนทำให้เธอคุกเข่าลงด้วยความเจ็บปวด
 
“แต่…เธอดูไม่ดีเลยนะ”
 
“…ฉันยังไหว ไปซะในขณะที่ฉันยังคงสามารถรักษาบาเรียนี้เอาไว้ได้ แล้วเจอกัน”
 
“โอ …”
 
ผมสัมผัสได้ถึงความกล้าหาญ แต่ผมจะไม่มีแผนหลบหนี ขณะนั้นเอง ไกเอนก็พึมพำอย่างเย่อหยิ่ง
 
– สิ่งที่ฉันต้องการคืองานเลี้ยงแห่งความตาย มันไม่เลวสำหรับคนแคระและมนุษย์ที่จะต้องตายด้วยกัน …
 
…ดูเหมือนว่ายังไงไอลีนก็เป็นคนแคระสินะ
 
“กะ- แกไอ้สารเลว”
 
ไอลีนตอบสนองไวต่อคำว่า ‘คนแคระ’ มาก ผมถอดเสื้ออย่างเงียบๆ จากนั้นผมก็วางมันลงบนไหล่ที่สั่นเทาของ ไอลีน
 
“…นี่อะไรน่ะ?”
 
“พักผ่อนได้แล้ว”
 
ผมวางมือบนหัวของไอลีน
 
“เอ๊ะ?”
 
“ฉันจะจัดการให้เสร็จเอง”
 
“แกบ้าหรือเปล่า? แกคิดว่ากำลังจับหัวของใคร…ฮา…?”
 
ฉันปล่อยพลังเวทย์มนตร์ของสติกมาส่งเข้าไปในร่างกายของไอลีน
 
“อ๊ะ…เฮ้ แกทำอะไร…ฉันรู้สึก…ง่วง……”
 
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของเธอ กำแพงป้องกันเราหายไป แต่ฉันไม่ต้องการอีกต่อไป เหตุผลนั้นง่ายมาก
 
เป็นเพราะพันธมิตรที่เชื่อถือได้มากที่สุดในโลกมาถึงแล้ว
 
“เฮ้ย.”
 
เสียงที่ดังกึกก้องอยู่ข้างหลังฉัน ฉันเลือกไอลีนแล้วก็ถอยกลับ
ชอคจุนกยอง ขมวดคิ้ว
 
“ทำไมเด็กเหลือขอคนนั้นถึงเป็นแบบนี้”
 
“มันเป็นแบบนี้เพราะ ศัตรูอยู่ตรงหน้าพวกเรา นายเห็นเขาใช่ไหม”
 
“แน่นอน พวกมันมากมายไม่น้อย”
 
ความไม่พอใจของเขาที่เห็นไอลีนล้มลมไปมีเพียงชั่วครู่หนึ่งขณะที่
รอยยิ้มกว้างๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขามีความสุขมากที่ได้ต่อสู้ความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ทำให้เขาตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น
 
– นักแสดงหน้าใหม่เข้าร่วมการต่อสู้งั้นเหรอ
 
“เกิดอะไรขึ้นกับพวกนั้นเหรอ? พวกมันทั้งหมดดูเหมือนกันเลยนะ”
 
ชอคจุนกยอง ถามในขณะที่เขาแตกนิ้ว
 
“ผู้ชายคนนั้นเป็นนักเชิดหุ่น โอ้ใช่และเป็นโรคจิตด้วย”
 
“โอ้.”
 
ผมไม่จำเป็นต้องอธิบาย ชอคจุนกยอง เขาพยักหน้าแล้วเริ่มยืดเส้นยืดสาย
 
“งั้นฉันต้องฆ่าพวกมันทั้งหมดงั้นสินะ?”
 
“…ใช่.”
 
กร็อบๆๆๆ
 
ทันทีที่ ชอคจุนกยอง ยืดตัวเสร็จ เสียงของ ไกเอน ก็ดังขึ้น
 
– ฉันคือผู้รักในศิลปะ …
 
“จริงเหรอ?”
 
ชอคจุนกยอง เปิดใช้งาน [พลังลับกล้ามเนื้อ] ร่างกายที่เหมือนเหล็กของเขากลับแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม
 
“เยี่ยมมาก”
 
ชอคจุนกยอง เปิดใช้งานทักษะอื่นๆ
 
ทักษะที่ไม่เหมือนใคร – [พลังเวทมนต์ไร้ขีดจำกัด]
 
สกิลที่มอบพลังเวทมนต์ให้แก่ผู้ใช้ เมื่อทักษะนี้ถูกเปิดใช้งาน
ชอคจุนกยอง จะไร้เทียมทาน
 
“ฉันก็เหมือนกัน”
 
โอ้ววววววววววววววววววววว…
 
ออร่าสีน้ำเงินพุ่งออกมาจากร่างของ ชอคจุนกยอง
 
– ฉันเองก็มีความเป็นนักแสดงอยู่เหมือนกัน…
 
ชอคจุนกยอง พุ่งไปข้างหน้าเหมือนสัตว์ร้ายก่อนที่ ไกเอน จะพูดจบ
ลูกบอลพลังงานที่น่าสะพรึงกลัวเต็มมืออันใหญ่โตของเขา
 
“—!”
 
เขาส่งเสียงคำรามเหมือนสัตว์ร้ายและกระโดดไปในทะเลหุ่นกระบอก แม้ว่าหุ่นจะเริ่มโต้กลับทันทีแต่การโจมตีของพวกมันทั้งหมดทำให้เกิดรอยขีดข่วนในอากาศ
 
– …ยิง.
 
เสียงของ ไกเอน ดังขึ้น
 
“คุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
 
เสียงหัวเราะของ ชอคจุนกยอง ดังราวฟ้าผ่า
 
เขาระเบิดพลังของเขาลงไปบนพื้น
———————2——————-