บทที่ 413 จุดจบของหอคอย (1)
 
ทันทีที่ผมเปิดใช้งานการ์ด 8 ดาวโรงน้ำชาก็ปรากฏขึ้นที่ด้านขวาของพุ่มไม้ โรงน้ำชาขนาดเล็กสร้างขึ้นจากอิฐสีสันสดใส ทุกคนจ้องมองด้วยความประหลาดใจ
 
“นั่นมันอะไรน่ะ?”
 
ดวงตาของไอลีน หมุนติ้ว
 
“มันเรียกว่าโรงน้ำชาแห่งปาฏิหาริย์ เป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในการฟื้นฟูจากความเหนื่อยล้า”
 
ผมพูดแล้วมองไปที่ด้านข้างของผม คิมซูโฮ และ จินเซยอน ทั้งคู่ต่างก็ประหลาดใจเหมือนกัน อียองอา ยังคงถ่ายภาพโรงน้ำชาราวกับว่าเขาเป็นช่างภาพมืออาชีพ จินเซยอน เป็นคนแรกที่ถามผม
 
“คุณ เฟนรีล คุณใช้การ์ด 8 ดาวเลยเหรอ? พวกเรารู้สึกขอบคุณมากๆแต่…ฉันคิดว่าการ์ด 8 ดาวมันมีค่ามากเกินไป”
 
“ฮะ? …อ้อ~”
 
ความกังวลของเธอไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจเมื่อพิจารณาว่าไอเท็มที่ได้รับความนิยมสูงสุดของบ้านประมูลนั้นคือการ์ดจาก [อาณาจักรแห่งการ์ด] ยิ่งไปกว่านั้นผู้เล่นจะคุยโม้ในโซเชี่ยวเกี่ยวกับการ์ด 6 ดาวของพวกเขาและการ์ด 7 ดาวที่หาได้ยากยิ่งแม้ว่าจะไม่มีใครมีการ์ด 8 ดาวหรือสูงกว่าเลยก็ตาม
 
“ไม่เป็นไรจะใช้มันตอนไหนได้ถ้าไม่ใช้ตอนนี้”
 
แน่นอนว่าการ์ดไม่ใช่ของธรรมดาสำหรับผมเช่นกัน แต่ผมสามารถใช้มันได้ถึง 3 ครั้งและนี่เป็นวิธีเดียวที่พวกเราจะสามารถกู้คืนความแข็งแกร่งของพวกเราในดินแดนของราชาปีศาจ
 
“ทุกคนอย่ายืนอยู่ที่นั่นเลย ไปกันเถอะ เฮ้ไปกันเถอะ”
 
ผมจับไหล่ของ คิมซูโฮ
 
“ฮะ? อ้อ ใช่.”
 
คิมซูโฮพยักหน้าพวกเราเข้าไปในโรงน้ำชาด้วยกัน
 
“… 8 ดาว.”
 
“คุณ เซยอน คุณจำได้ไหมว่ามีการ์ด 7 ดาวขายเท่าไหร่?”
 
“ฉันจำไม่ได้ แต่ฉันรู้ว่าแพงมาก”
 
คิมซูโฮ ขัดจังหวะการสนทนาของ อียองอา และ จินเซยอน
 
“ผมไม่อยากจะโม้หรอกนะ แต่ฮาจินมอบการ์ด 8 ดาวให้ผมเป็นของขวัญด้วยละ”
 
“…นายแน่ใจนะว่านั้นไม่ได้โม้”
 
จากนั้นทั้ง 3 คนก็คุยกันอย่างมีความสุขขณะที่พวกเขาตามผมมา อย่างไรก็ตามไอลีนเดินช้าอย่างผิดปกติ มีบางอย่างผิดปกติ ผมศึกษาไอลีนอย่างระมัดระวังจากนั้น…ผมก็คว้าข้อมือของเธอขึ้นมา
 
“ว้ายยย! นะ-นายทำอะไร! เกิดอะไรขึ้น?!”
 
ไอลีน ดูตกใจมากเมื่อผมสัมผัสร่างกายของเธอ
 
“นายอยากตายหรือไง?”
 
ไอลีน พยายามจับมือผมอย่างรุนแรง แต่ผมจับแขนเสื้อของเธออย่างดื้อรั้น ความต้านทานของไอลีนเบาลงสาเหตุของการโกหกที่อยู่ใต้แขนเสื้อของเธอ รอยช้ำสีดำวิ่งผ่านแขนที่เบาะบางและขาวซีดของเธอ
มันเป็นผลมาจาก ‘พิษพลังปีศาจ’ ซึ่งพลังปีศาจจะเน่าเปื่อยในแผลเมื่อเวลาผ่านไป
 
“นี่มันอะไรกัน คุณไอลีน!”
 
“คุณเจ็บเมื่อไหร่ คุณ ไอลีน?”
 
ทั้ง 3 คนมีปฏิกิริยาแตกต่างกัน จินเซยอนร้องออกมาและตรวจดูรอยช้ำอียองอากังวลมากและรีบถ่ายภาพรอยแผลเอาไว้ส่วนคิมซูโฮหยิบสมุนไพรออกมา
 
“เอ่อ นี่มันน่าอายมาก….”
 
เมื่อรอยช้ำของเธอเปิดออก ไอลีน จับมือผมแน่น น้ำตาน้อยๆของเธอเริ่มไหลมารวมกันในดวงตาของเธอ
 
“มันเพิ่งเป็นน่ะ นายรู้ไหมว่าใครเป็นคนที่ใช้พิษ? แม้แต่วาจาสิทธิ์ก็ไม่ทำงาน ฉันคิดว่ามันเป็นคำสาปหรืออะไรบางอย่าง”
 
คำสาปนี้อาจมาจากอสูรที่ได้รับพรโดย ‘พลัง’ ของราชาปีศาจ เนื่องจาก ‘พลัง’ แข็งแกร่งกว่า ‘พรสวรรค์’ จึงไม่มีสิ่งใดที่เธอจะทำได้ วาจาสิทธิ์แม้จะแข็งแกร่งแต่ก็เป็นเพียงพลังพรสวรรค์
 
“ไม่มีอะไรน่าอาย มันแสดงให้เห็นว่าคุณพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปกป้องทุกคน เอาละ พวกเราไม่ต้องการสมุนไพรพวกนั้นหรอก”
 
ผมหยุด คิมซูโฮ จากการบดสมุนไพรและเตรียมให้ไอลีน
 
“พวกเราสามารถล้างพิษภายในโรงน้ำชาได้”
 
ผมพูดในขณะที่ดึงลูกบิดประตูของโรงน้ำชา  – ประตูเปิดออกมาพร้อมกับเสียงระฆัง สิ่งแรกที่ฉันรู้สึกคือสายลมเย็น
 
“ทุกคนด้วยวิธีนี้”
 
พวกเราเข้าโรงน้ำชาด้วยกัน ข้างในนั้นใหญ่กว่าที่ปรากฏภายนอกและการตกแต่งภายในก็น่าทึ่ง หญ้าแกว่งไปมาบนพื้นดินเบื้องล่างและต้นไม้ใหญ่ยืนอยู่กลางร้าน
ผมยังสามารถได้ยินเสียงของลมจากระยะไกล ผมรู้สึกราวกับว่าผมได้ก้าวเข้าสู่ใจกลางของธรรมชาติ
 
“…ว้าว สถานที่นี้มันคืออะไรกัน?”
 
ไอลีนเป็นคนสุดท้ายที่เข้าโรงน้ำชาดูเหมือนเธอจะลืมความเจ็บปวดและความเขินอายของเธอไปจนหมด
 
“อย่างที่คิดเลยการ์ด 8 ดาว….สุดยอดจริงๆ”
 
“นายได้การ์ดใบนี้มาจากที่ไหนเหรอ ฮาจิน”
 
ผมตอบคำถามของคิมซูโฮด้วยรอยยิ้ม
 
“ฉันโชคดีมากจริงๆ”
 
ผมตัดบทสนทนาและเข้าไปที่เคาน์เตอร์ เจ้าของร้านกำลังงีบหลับอยู่บนเก้าอี้
ผมยาวและผิวนุ่มเนียน ตาโตและขนตายาว คมจมูกและริมฝีปากเหมือนเชอร์รี่
เจ้าของดูเหมือนจะเป็นผู้หญิง แต่อาจจะเป็นผู้ชายก็ได้ ไม่สิเผ่าพันธุ์ของพวกเขาสามารถเป็นได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ทั้งสองมีความงามที่สมบูรณ์แบบราวกับว่าพวกเขาเป็นภาพตัดแปะของความงามในอุดมคติ
 
“…เอลฟ์? เฮ้อ เอลฟ์จริงๆเหรอ?”
 
ไอลีน กล่าวอย่างประหลาดใจ เจ้าของร้านเป็นเอลฟ์อย่างแน่นอนเช่นเดียวกับที่เธอพูด หลักฐานที่ใหญ่ที่สุดก็คือหูแหลมของเอลฟ์ พวกเราทุกคนจ้องมองไปที่เอลฟ์ด้วยความหวาดกลัวในที่สุดเอลฟ์ก็ลืมตาขึ้น
 
“…อ้า~ ลูกค้ามาแล้ว~?”
 
เอลฟ์ยิ้ม เสียงที่มีเสน่ห์ของเธอสะท้อนอยู่ในหูของผม ครู่หนึ่งผมมีอาการประสาทหลอนโลกสว่างขึ้นมาในทันใด ทุกคนที่นี่เองก็เป็นแบบเดียวกัน
 
ในเนื้อเรื่องของผม เมื่อตกหลุมรักใครเอลฟ์จะให้ความสำคัญกับภายในมากกว่า
รูปลักษณ์ภายนอกและพวกเขาก็ตัดสินใจเลือกเพศตามความชอบของคู่ครอง
 
“คุณเป็นลูกค้าใช่มั้ย”
 
“อะ? อ้อ ใช่พวกเราเป็นลูกค้า”
 
ผมไม่เคยจินตนาการว่าเจ้าของร้านจะเป็นเอลฟ์ ผมพยายามสงบสติอารมณ์และไม่ถาม อะไร
 
“ที่นี่ อะแฮ่ม ชาแบบไหนที่คุณมี?”
 
“เรามีให้เลือกมากมาย นี้เมนู”
 
เอลฟ์ชี้ไปที่เมนูที่แขวนอยู่บนผนัง
 
[ลมสีฟ้าคราม]
[ความหวานสีเขียว]
[พลังแห่งธรรมชาติ]
[การสู้รบอันโศรเศร้า…]
 
“ชาสำหรับชำระล้างพิษของพลังปีศาจเท่าไหร่”
 
“ฉันไม่รับเงิน แต่….”
 
ทันใดนั้นเอลฟ์ก็หยุดและมองดูไอลีนตัวเล็กๆข้างๆผม ดูเหมือนเอลฟ์จะตรวจพบออร่าของพลังปีศาจบนไอลีน
 
“อืม ฉันเห็นเธอตกอยู่ภายใต้คำสาป”
 
“อ้อ ใช่แล้ว”
 
“แล้วเธอเป็นคนแคระงั้นเหรอ?”
 
…ทันใดนั้น. ไอลีนมองไปรอบๆ ร้านและฮัมเพลงแกล้งไม่สนใจอะไร ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนมะเขือเทศ เธอก้มหัวลงและเริ่มสั่นด้วยความโกรธ
 
“….เธอ”
 
ทันใดนั้นไอลีนก็สูงขึ้นมา เธอกำลังเขย่ง
 
“นายพูดอะไรนะ?”
 
“อ้อ ใช่ฉันขอโทษที มีพลังเวทมนต์มากมายในร่างเล็กๆ นั่นคือลักษณะของคนแคระ”
 
“อะไรนะ? ลักษณะของคนแคระ? แกจงใจพูดแบบนี้ใช่ไหม เฮ้ ไปกันเถอะ ปล่อยฉันนะ.”
 
จินเซยอน เข้ามาหยุด ไอลีน ก่อนที่จะเริ่มก่อเหตุ ไอลีน แขนทั้ง 2 ข้างของเธอและขาสั้นๆของเธอเต็มไปด้วยพลังที่แข็งแกร่ง แต่ก็ไม่ได้มีประสิทธิภาพมากนักเมื่อเทียบกับ
จินเซยอน
 
“คนแคระอย่างโกรธไปเลย ฉันเรียกเธอว่าคนแคระทำให้เธอคงมีความสุขมากๆเพราะเธอสูงและสวย สำหรับพวกของเธอเอง-!”
 
“ไอลีน ใจเย็นลงก่อน”
 
“ฉันจะใจเย็นได้ยังไง เธอเพิ่งเรียกฉันว่าคนแคระ -!”
 
การโวยวายเล็กๆเริ่มขึ้น ทันใดนั้นสายตาของเอลฟ์ก็ตกอยู่ที่ คิมซูโฮ คิมซูโฮมองไปที่เอลฟ์อย่างสงสัย พวกเอลฟ์พูดออกมา
 
“งดงามมาก.”
 
“…อะไรนะครับ?”
 
เอลฟ์คงจะพูดถึงคุณสมบัติภายในของคิมซูโฮ คิมซูโฮขอบคุณเอลฟ์ด้วยความงุนงงและพยักหน้า
 
“เนื่องจากหนึ่งในพวกคุณต้องการถอนพิษ ฉันจะให้ดื่มชาครั้งแรกฟรี”
 
“…ขอบคุณ.”
 
พวกเอลฟ์เริ่มชงชา ผมดูการเคลื่อนไหวในของมือของเขา มันใกล้พอทีผมจะเรียนรู้สูตรชาได้โดยง่าย
 
“ โฮ่…”
 
มีส่วนผสมมากเกินไปสำหรับหนึ่งชาแก้วเดียว ผมสามารถนับได้อย่างน้อย 179 ส่วนผสมและนั่นก็ไม่นับพลังเวทมนต์ของเอลฟ์ ผมอาจเลียนแบบพลังเวทมนต์ของพวกเขาได้โดยรอยสัก…แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะรวบรวมส่วนผสมทั้งหมด
 
“เสร็จเรียบร้อย.”
 
พวกเอลฟ์มอบถ้วยชาให้ ไอลีน ไอลีนยังคงบูดบึ้งและจ้องมองเอลฟ์และคว้าถ้วยออกจากมือของพวกเขา
 
“นี่คงจะดีนะ….”
 
สูดดดดด
 
คนแคระได้ดมกลิ่นชาและในทันใดนั้นความโกรธของเธอก็หายไปในอากาศ คนแคระจิบชาราวกับว่าเธอถูกคาถา
 
“ว้าว….”
 
นี่คือคนแคระที่หลงเสน่ห์โดยชาของเอลฟ์ ผมไอแห้งและมองไปที่เอลฟ์
 
“ขอบคุณ.”
 
“ยินดีต้อนรับ”
 
ผมพูดขึ้น
 
“พวกคุณมีไม้ไหม”
 
“ไม้?”
 
“ใช่.”
 
ผมรู้แล้วว่าเอลฟ์ชอบอะไร เอลฟ์ที่รักต้นไม้และมีความสามารถในการหายใจเข้าสู่ต้นไม้รัก ตุ๊กตาไม้ที่น่ารัก
 
“ผมเก่งในเรื่องการทำตุ๊กตาไม้”
 
***********************************************************************
 
…หลังจากนั้นพวกเราก็ใช้เวลาทั้งวันที่โรงน้ำชา ไอลีนชอบที่นี่มากกว่าคนอื่นๆ แม้ว่าเธอจะคลั่งกับคำว่า ‘คนแคระ’ เป็นครั้งคราว แต่เธอก็หลงรักเค้กที่เอลฟ์ทำเพื่อเธอ
 
“…วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการทำธุรกิจ”
 
อย่างไรก็ตามถึงเวลาแล้วที่ต้องกล่าวคำอำลา พวกเอลฟ์มองดูพวกเราด้วยสีหน้าเศร้าๆ
 
ผมผิดหวังที่มากที่ผมไม่ใช้ ‘Medicinal Memory Physique’ ของผมอย่างเต็มที่ถึงอย่างนั้นผมก็เรียนรู้ที่จะชงชาเกือบทุกชนิด ด้วยส่วนผสมที่ถูกต้องผมสามารถสร้างมันขึ้นมาใหม่บนโลกได้อย่างง่ายดาย
 
“ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่พวกคุณทำให้กับเรา”
 
จินเซยอนโค้งคำนับ อียองอา และ ไอลีน คิมซูโฮยื่นจดหมายให้เอลฟ์ซึ่งเขาพยายามอย่างหนักเพื่อเขียนมันขึ้นมา
 
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง.”
 
“โอ้ ซูโฮ”
 
เอลฟ์ได้รับจดหมายของเขา เมื่อเห็นแบบนี้ผมก็รู้อีกครั้งว่าคิมซูโฮเป็นพระเอกตัวจริง
 
“และนี่คือจากฉัน”
 
น้ำตากำลังรวมตัวกันในสายตาของเอลฟ์ซึ่งดูเหมือนจะใกล้จะเลือกเพศของพวกเขาในฐานะผู้หญิงเมื่อผมมอบตุ๊กตาไม้ตัวสุดท้าย มันเป็นลูกสุนัขที่น่ารัก เอลฟ์มีความสุขกับตุ๊กตาไม้ที่มีพลังเวทมนต์ ตุ๊กตามีชีวิตชีวาและเริ่มเดินเตาะแตะด้วยขาทั้งสี่ของมัน
 
“ขอบคุณ.”
 
“ได้โปรดดูแลมันด้วยนะ”
 
“ฉันจะถ่ายรูป 1 ภาพเพื่อระลึกถึงความทรงจำนี้”
 
“บาย. ขอบคุณสำหรับเค้กและช็อคโกแลต ฉันชอบมากเลยละ”
 
จินเซยอน, คิมซูโฮ, อียองอา และ ไอลีน ต่างก็กล่าวคำอำลาตามลำดับ
 
——————–2—————-