บทที่ 405 ดอกบัวดำ (5)
 
ความเงียบที่ยาวนานทำให้บรรยากาศตึงเครียด สถานการณ์ปัจจุบันของพวกเขาทำให้ไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งไอลีนและคิมฮาจิน
 
“………อะไร”
 
ทันใดนั้นไอลีนก็เปล่งเสียงตะลึงออกมา ครั้งนี้คำพูดของเธอใช้ไม่ได้ผลอีกครั้ง
 
“……………..”
 
คิมฮาจินมองไม่เห็นไอลีน วาจาสิทธิ์ของเธอไม่ทำงานกับเขา
เขาไม่แน่ใจว่าทำไมในตอนแรก แต่แล้วเขาก็มีคำอธิบายที่น่าเชื่อถือให้กับตัวเอง
 
พลังจากวาจาสิทธิ์ของเธอจำกัดเฉพาะกับผู้ที่อยู่ในโลกนี้ แต่เขาไม่ได้อยู่ในโลกนี้ รอยสักบนแขนของเขาทำหน้าที่เป็นหลักฐาน ดังนั้น
วาจาสิทธิ์ของไอลีนจึงไม่สามารถส่งผลกระทบต่อคิมฮาจินได้เนื่องจากเขาไม่ได้มีอยู่ในโลกนี้
 
“บ้าเอ้ย … !”
 
เมื่อเห็นความจริงข้อนี้แล้วไอลีนก็หงุดหงิด คิมฮาจินถอนหายใจอย่างเงียบๆ ตอนนี้เขาไม่สงสัยอะไรแล้วเธอไม่เห็นม้วนกระดาษจริงๆ
 
“ครื่นน… .”
 
พลังเวทมนต์ที่ไอลีนปล่อยออกมาลอยอยู่ในอากาศ ผมของไอลีนตั้งตรง เธอดูเหมือนซุปเปอร์ไซย่าจากมังงะเรื่องหนึ่งพร้อมที่จะเปล่งพลังจากวาจาสิทธิ์ออกมา
 
“ถอดฮูดออกมาเดี๋ยวนี้!”
 
เสียงดังกึกก้องไปทั่วเวทีจากปากเล็กๆของไอลีนออกมาเป็นพลังเวทย์ที่ไม่น่าเชื่อซึ่งต่อมากลายเป็นคลื่นเสียงขนาดใหญ่ที่กลืนร่างกายของ
คิมฮาจิน
 
อย่างไรก็ตาม … ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม
 
แม้ว่าปลายเสื้อคลุมของเขาจะแกว่งไปมาเล็กน้อย แต่ดอกบัวดำก็ไม่สะดุ้งเลยแม้แต่น้อย จริงๆแล้วผู้ชมที่ดูพวกเขาอยู่และไม่ใช่ดอกบัวดำต่างก็ตกเป็นเหยื่อจากวาจาสิทธิ์ของเธอและใครที่สวมหมวกหรือฮูดอยู่ก็ถอดออกทันที
 
“….”
 
จากนั้นใบหน้าของไอลีนก็ยังรุนแรงเช่นเคย เธอค่อนข้างขี้เล่นอยู่เสมอ แต่คราวนี้เธอจริงจังมาก ไอลีนรู้ว่าเธอไม่สามารถทำให้เขาถอดฮูดได้ด้วย วาจาสิทธิ์
 
“ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรอกนะ”
 
เธอรวบรวมพลังเวทมนต์ของเธอและเร่งพลังขึ้นไปในอากาศอีกครั้ง
 
“…แต่มันไม่สำคัญ”
 
เพราะเธอใช้คำพูดเป็นอาวุธ เธอเลยเลี่ยงไม่ได้ที่เธอจะพัฒนานิสัยการพูดคุยกับตัวเอง
 
“ลมรอบๆจะบังคับให้นายถอกฮูดออกมา”
 
ทันใดนั้นลมขนาดใหญ่ปรากฏตัวในเวทีซึ่งเงียบสงบอยู่เมื่อไม่นานมานี้ วิ้งงงงงงงงง-! ลมกรดลอยผ่านเหมือนใบเลื่อยไปยัง ดอกบัวดำ
 
“…อืมมมม?”
 
แต่ดอกบัวดำไม่เป็นไรเพราะบาเรียล้อมรอบร่างกายของเขาดูดลมเข้าไป
 
“นั่นมันอะไรน่ะ?”
 
ปรากฏการณ์ที่เข้าใจยากเกิดขึ้นอีกครั้ง
 
‘เขามีเทคนิคแปลกๆมากมายเหลือเกิน’
 
– เธอไม่เห็นม้วนกระดาษเหรอ?
 
ทันใดนั้นการโทรจิตก็ดังก้องในจิตใจของไอลีนและขัดจังหวะความคิดของเธอ เห็นได้ชัดว่าใครเป็นเจ้าของเสียง ไอลีน ขมวดคิ้วและถามกลับ
 
“ม้วนกระดาษ? นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”
 
ในขณะเดียวกันเสียงอื่นๆก็เข้ามาแทรก
 
– ฉันเอง…. ไอลีน … จินเซ…ยอน….
 
เสียงคุ้นเคยและพลังเวทมนต์ที่คุ้นเคยทำให้ดวงตาของ ไอลีนเบิกกว้างเสียงนี้มาจาก จินเซยอน
 
“อะ-อะไรกัน? เธอคือจินเซยอนใช่ไหม?”
 
– ใช่….
 
ใบหน้าของไอลีนเปล่งประกายด้วยความดีใจ
 
‘ฉันรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ผู้คุมบอกว่าเธอตายแล้ว แต่ฉันไม่เชื่อพวกนั้น!’
 
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนแล้ว?!”
 
– ดอกบัวดำ…สอนฉัน…เรื่อง…โทรจิต……การส่ง…
 
ความสามารถของฮีโร่ระดับปรมจารย์นั้นยอดเยี่ยมมากเพราะใช้เวลาเพียง 2 วันเท่านั้นก็สามารถใช้โทรจิตได้แม้ว่าจะไม่สมบูรณ์ก็ตาม แน่นอนมันเป็นไปไม่ได้ด้วยความช่วยเหลือจากดอกบัวดำ
 
“ไม่ ฉันพูดไปเธอละอยู่ที่ไหน”
 
จินเซยอน เลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำถามของ ไอลีน และบอกสิ่งที่เธออยากรู้แทน
 
– ยอมรับ…ลูกศรสีดำของ โลตัส …ลูกศร….
 
“อะไร?”
 
ไอลีนมองดอกบัวดำด้วยความสับสน ในขณะที่สายตาของพวกเขาสบกันเสียงของดอกบัวดำไหลผ่านเข้าไปในหูของเธออีกครั้ง
 
– ฉันช่วย จินเซยอน เอาไว้เอง
 
“… 2 คนนี้ พูดอะไรกันน่ะ”
 
คิมฮาจิน ส่งข้อความอีกฉบับถึงไอลีนเธอเอียงศีรษะของเธออย่างสงสัย
 
– ผมทำตามคำขอของ จินเซยอน ผมหวังว่าจะช่วยเธอได้เช่นกัน
 
************************************************************************
 
…ผมทำซ้ำแบบเดียวกันในอีก 3 สัปดาห์ถัดไปและช่วยเหลือสมาชิกของทีม ไอลีน จาก โคลอสเซียม ทุกคนได้สำเร็จ
 
“คำพูดที่ว่า ‘สัญญาณจะไม่เปร่งประกายบนฐานของมันเอง’ ดูเหมือนจะเป็นจริง”
 
ทีม ‘ไอลีนและเด็กๆ’ รวมตัวกันในที่ซ่อนที่ผมได้เตรียมไว้ใต้ศพ
 
“เป็นที่หลบภัยที่สะดวกสบายมาก”
 
อียองอา พูดด้วยความตื่นเต้นขณะเฝ้าสังเกตที่ซ่อนตัวที่ตกแต่งอย่างดี
ผมนั่งบนเก้าอี้หินและมองดู คิมซูโฮ ซึ่งเป็นคู่ต่อสู้คนสุดท้ายของผม เมื่อดวงตาของพวกเราสบกันคิมซูโฮก็พยักหน้าเบาๆ เขาขอบคุณผมมาพักหนึ่งแล้ว แต่ผมก็ไม่สามารถพูดอะไรกับเขาได้เลย
 
“….อะแฮ่ม”
 
และไม่ใช่แค่ฉัน คิมซูโฮก็เกาแก้มของเขาอย่างงุ่มง่ามอาจเป็นเพราะ
เกอิต้นที่เขาฆ่าตายไป เกอิต้นซึ่งเป็นสมาชิกของ Chameleon Troupe 3 ครั้งแล้ว
 
– ขอบคุณ.
 
ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงในหูของผม แน่นอนว่ามาจาก จินเซยอน
 
ผมมองเธอ ผมสงสัยว่าทำไมเธอถึงพยายามอย่างหนักที่จะใช้ โทรจิต ในเมื่อเธอสามารถพูดกับผมได้ด้วยตนเอง พวกเรานั่งถัดจากกันใกล้ๆ
 
– พวกเรา…ฆ่านายไปครั้งหนึ่ง…ก่อนหน้า….นี้
 
ผมสอนเธอเกี่ยวกับวิธีใช้ โทรจิต รอยสักสามารถใช้งานได้หลายวิธี
ผมสอน จินเซยอน ใช้ ‘โทรจิต’ และเธอก็เรียนรู้ได้อย่างเชี่ยวชาญ
 
– อย่างไรก็ตาม…ฉันมีบางอย่าง…ที่ฉันต้องการ…ให้นาย… ..
 
“แฮ่ก แฮ่ก”
 
จินเซยอนยังคงพยายามต่อไปแม้ขณะที่เธอกำลังหอบ
 
– นายเป็นสมาชิกของ Chameleon Troupe…เรื่องนี้เกิดขึ้นนานมาแล้ว แต่…เกี่ยวกับอุบัติการณ์ควังโอ…
 
ผมสะดุ้งทันที,ผมจ้องมองไปที่ จินเซยอน ด้วยความประหลาดใจ
อุบัติการณ์ควังโอ ผมไม่ได้คาดคิดว่าจะได้ยินคำพูดเหล่านั้นจาก
จินเซยอน
 
– นายรู้เกี่ยวกับ….
 
“ไง ดอกบัวดำ”
 
ทันใดนั้นไอลีนก็เข้ามาแทรกแซง เธอเดินเข้ามาหาผมด้วยก้าวสั้น ๆ และรวดเร็วโดยที่ไขว้กัน ‘เธอจะพูดอะไรในเวลาแบบนี้?’ ผมคิดอย่างรวดเร็ว
 
“…ขอบคุณ.”
 
แต่สิ่งที่ไอลีนพูดนั้นไม่คาดคิดอย่างสิ้นเชิง
 
“พวกนายอยู่ในบัญชีดำของสมาคม แต่ถ้าฉันบังเอิญเจอนายบนโลก…ฉันจะปล่อยนายไปสักครั้ง”
 
เธอพึมพำอย่างเขินอายและหันหน้าหนีไปอย่างรวดเร็วด้วยความเขิน
ผมลุกขึ้นจากที่นั่งโดยไม่ตอบอะไร
 
“ …ถึงเวลาหนีแล้ว”
 
ทุกคนเปลี่ยนความสนใจของพวกเขามาที่ผมทันที
 
– นายพูดว่า…
 
“ไม่ต้องพูดคุยกันโทรจิตหรอก”
 
ผมพยายามหยุด จินเซยอน จากการใช้ โทรจิต ทุกครั้งที่มีโอกาส
จินเซยอน พยักหน้าและส่ง โทรจิต ให้ผมอีกครั้ง
 
– ฉันเข้าใจ….
 
“ไม่ต้องทำอะไรนี้น่า นายจะได้รับ 10 ชัยชนะแล้วนะ”
 
ผมส่ายหัวในคำพูดของไอลีน
 
“ความตายรออยู่หลังจากชัยชนะครั้งที่ 10 ปีศาจไม่ใจดีอย่างที่เธอคิด”
 
จากนั้นผมขุดหลุมบนพื้น พลังเวทมนต์ของรอยสักก็แทรกซึมลงบนดินและทั้ง 4 ก็ตามผมมาจากด้านหลัง
 
ผมลงหลุมต่อไปจนกระทั่งลึก 5 เมตรจากนั้นเลี้ยวซ้าย 30 กม. ตรงจากที่นี่และพวกเราน่าจะหนีออกจากโคลีเซียมได้
 
“เฮ้ ถอยไปซะ ตอนนี้ถึงตาฉันแล้ว”
 
เนื่องจากระยะทาง 30 กม. ค่อนข้างไกลพวกเราจึงต้องแบ่งขุดอุโมงค์ ผมเป็นคนแรก อันดับ 2 ไอลีน อียองอาและจินเซยอนส่วนคิมซูโฮเป็นคนสุดท้าย หลังจากนั้น 30 นาทีพวกเราก็มาถึงจุดที่ถูกต้อง
 
“น่าจะพอแล้ว”
 
ผมจับไหล่คิมซูโฮผู้ซึ่งกำลังขุดอยู่ ผมรับช่วงต่อและเริ่มขุดตามแนวทแยงมุม ผมปล่อยรอยสักและแสดงความแข็งแกร่งต่อหน้าพวกเขาท้ายที่สุดพวกเราก็จะเห็นแสงสว่าง
 
“เอ่อ นั่นไง!”
 
ไอลีนตะโกน เราออกไปทางอุโมงค์
 
[ชั้น 28 – เมืองปีศาจ]
 
พวกเรามาถึงเมืองปีศาจหลังจากหนีออกจากโคลอสเซียม มันน่าแปลกมากที่ชั้น 28 อยู่นอกชั้น 27 แต่นั่นเป็นเพราะผมเขียนไว้แบบนั้นมีเพียงชั้นเดียวที่เหลืออยู่ในหอคอยอย่างไรก็ตามผู้อ่านได้สนใจอะไรมาก
 
“หืมนั่น….”
 
“บ้าน่า….”
 
ปาร์ตี้จ้องมองวิวเมืองของด้วยความงุนงง เมืองปีศาจนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากของมนุษย์ มีตาอยู่ในอาคารของพวกมันและพวกมันหายใจราวกับว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่
 
“มันพิลึกมาก”
 
ถ้านรกมีอยู่จริงที่นี่คงเป็นคำนิยามที่ดี ทุกคนต่างก็ตัวแข็งชั่วขณะเมื่อเผชิญกับทิวทัศน์ที่โหดเหี้ยม ผมใช้ประโยชน์จากความว้าวุ่นใจของ
พวกเขาและกระซิบอย่างเงียบ ๆ
 
“สปาร์ตันพาฉันไปที่โลก”
 
สปาร์ตันตอบคำขอของผมอย่างรวดเร็ว
 
เมืองปีศาจหายไปจากในตาของผมในทันทีและผมถูกส่งไปยังที่ฐานของ Chameleon Troupe ใน Pandemonium
 
การหายตัวไปอย่างกะทันหันของผมทำให้พวกเขาประหลาดใจอย่างแน่นอน แต่พวกเราจะได้พบกันอีกครั้งมีเพียงหนึ่งเดียวที่แตกต่างกัน
ผมจะเป็นคิมฮาจินและไม่ใช่ดอกบัวดำ
 
*************************************************************************