บทที่ 396 ความตายครั้งแรก (2)
 
[ชั้น 8-3 Crevon, ปราสาทราชวงค์ อราธอส]
 
“ฮัดชิ้ว!”
 
จินซาฮยอค จามเสียงดังขณะดื่มชา ‘มีใครพูดถึงฉันเหรอ?’ เธอเช็ดจมูกด้วยมือของเธอแล้วหยิบถ้วยน้ำชาของเธอมาดืมต่อ
 
“ว่าแต่จริงเหรอที่ คิมฮาจิน โจมตี Pandemonium?”
 
“ใช่แล้ว ข่าวใหม่ล่าสุดคือ ทุกอย่างจบภายในเวลาแค่ 3 ชั่วโมง”
 
เบลล์ตอบอย่างแดกดัน แต่จินซาฮยอคสีหน้าเธอเย็นชา การเยาะเย้ยถากถางและการหยอกล้อแทบจะทำอะไรเธอไม่ได้เลยในตอนนี้
อาจเป็นเพราะเธอประสบความอับอายมากเกินไป ทำให้เธอไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องแบบนี้อีกแล้ว
 
“ว่าแต่ ซาฮยอค สถานการณ์ TP ของเธอเป็นยังไงบ้าง”
 
“ฉันเกือบจะได้ครบแล้ว”
 
ปัจจุบันเธอมี TP ทั้งหมด 100,000 อีกเพียงเล็กน้อยในที่สุดเธอก็สามารถปรับปรุงคุณสมบัติที่เป็นเฉพาะของเธอได้แล้ว
 
“เธอจะไม่เรียนรู้ทักษะอะไรเลยเหรอ?”
 
“ฉันไม่สามารถรักษาความสามารถขั้นสูงสุดและทักษะที่เป็นเฉพาะของฉันเอาไว้ได้เพราะฉันเคยตายไปแล้ว”
 
หากผู้เล่นเสียชีวิตแม้แต่ครั้งเดียวภายในหอคอยทักษะขั้นสูงสุดและทักษะเฉพาะก็ไม่สามารถเอาออกไปได้ และในความเห็นของ
จินซาฮยอค ทักษะอื่นๆนอกเหนือจากทักษะขั้นสูงสุดและทักษะเฉพาะล้วนน่าเบื่อมากดังนั้นเธอจึงไม่รู้สึกว่าเธอต้องการมัน
 
“อืม นั่นเป็นเรื่องจริง เธอกับรุมิ ตายแล้ว”
 
เบลล์พยักหน้าและดื่มชาของเขา
 
“ว้าว~ นี่รสชาติดีเลยนี่น่า”
 
ชาดำของราชวงศ์มีรสหวานไม่น่าแปลกใจเลยเพราะมันเป็นชา Lv.5
 
“ฉันจะเอาของเหล่านี้ติดตัวไปด้วย…เอ๊ะ?”
 
ทันใดนั้นความรู้สึกแปลกๆก็ส่งพลังกระแสไฟฟ้าไปทั่วร่างกายของเขา
นี่ไม่ใช่สัญชาตญาณ แต่เป็น [ทักษะพื้นฐาน  – ติดตาม] ของเขา ทันใดนั้นใบหน้าของเบลล์ก็เปลี่ยนไป
 
“อะไร?”
 
จินซาฮยอค ถามพร้อมกับถ้วยน้ำชาในมือของเธอ
 
“…ซาฮยอค.”
 
เมื่อเธอได้ยินเสียงอันเคร่งขรึมของเขาจินซาฮยอค ก็คิดทันทีว่า
‘ไอ้พวกนี้กำลังหลอกฉันอีกแล้ว’
 
“นายกล้า….”
 
จินซาฮยอค เริ่มพูดแต่เธอก็ยังคงมองไปด้านหลัง แน่นอนว่าคิมฮาจินไม่ได้อยู่ที่นั่น เธอตรวจสอบหน้าต่างเพื่อให้แน่ใจ แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นเช่นนั้นใบหน้าของ จินซาฮยอค ก็บิดเบี้ยวอย่างชั่วร้าย
 
“ฉันไม่ได้บอกนายเหรอว่าอย่างมาใช้กลอุบายแบบนี้กับฉัน”
 
“เธอยังมีระฆังที่ฉันให้เธอครั้งสุดท้ายใช่มั้ย”
 
อย่างไรก็ตามเบลล์ยังคงจริงจังอยู่ จากนั้น จินซาฮยอค ก็รู้ว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น เธอไขว้แขนแล้วถามกลับ
 
“…ระฆังอะไร?”
 
“สิ่งที่ฉันเคยให้เธอก่อนหน้านี้”
 
“อะไร อย่าบอกนะว่ากระดิ่งแมว”
 
“ ใช่แล้ว”
 
[Lv. 6 กระดิ่งแมว]
 
ไอเท็มนี้อนุญาตให้เจ้าของตรวจสอบสถานะทางกายภาพของ
เป้าหมายไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน หากเป้าหมายของเธอ
 
– คิมฮาจิน –
 
เมื่ออยู่ใกล้ระฆังนั้นก็จะเรืองแสงสีฟ้าและหากเป้าหมายกำลังใกล้เข้ามาระฆังก็จะเรืองแสงสีแดง เสียงระฆังดังขึ้น 6 ครั้งเบลเอามาให้เธอเพื่อที่เธอจะได้หลับอย่างสงบ
 
“ใช่แล้ว มันเป็นยังไงเหรอ”
 
“…เอามันออกมา.”
 
จินซาฮยอค ขมวดคิ้ว แต่ทำตามที่เธอบอก ระฆังตอนนี้เป็นสีดำสนิท ทันทีที่เบลล์เห็นมันเขาก็ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น ในเวลาเดียวกันเขาก็สับสน นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาเคยคาดคิดเอาไว้
 
‘ทำไม ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้?’
 
“บ้าจริง…….ตอนนี้มันเป็นสีดำไปหมด มันหมายความว่ายังไง?”
 
มันไม่ใช่สีแดงหรือสีน้ำเงิน
 
เบลล์ตอบคำถามของ จินซาฮยอค อย่างงุนงง
 
“ฉันคิดว่า…คิมฮาจินตายแล้ว”
 
“…เอ๊ะ………อะไรนะ?”
 
จินซาฮยอค เป็นคนที่ประหลาดใจที่สุด นิ้วของเธอพันแน่นอยู่รอบถ้วยน้ำชาคลายตัวและถ้วยหมุนเป็นวงกลมขณะที่มันตกลงสู่พื้น
 
เพล๊ง
 
– ชิ้นส่วนของถ้วยที่แตกและน้ำชาที่อยู่ภายในหกอยู่พรมทั่วพรม
แต่ทั้งคู่ก็ไม่แคร์อะไรเลยแม้แต่น้อย
 
“อะไรกัน นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”
 
จินซาฮยอค จ้องมองที่เบลล์แล้วพูดต่อ
 
“ทำไม…..ทำไม…..ไอ้ลูกหมานั้นถึงตาย?”
 
นั่นมันเป็นไปไม่ได้
 
ตอนนี้เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งพอที่จะจัดการเธอภายในหมัดเดียวใช่ไหม มันไม่สมเหตุสมผลเลย ถ้าเขาจะต้องตาย จินซาฮยอค เชื่อว่าเธอจะคิดผิดอย่างแน่นอน แต่ทำไม?
 
“นายกำลังหลอกฉันอีกแล้วใช่ไหม”
 
“ไม่ ฉันกำลังพูดความจริงในตอนนี้ ดูซิระฆังนั้นเป็นสีดำ”
 
“นั่น….มันก็จริง ทะ….ทำไม ไอ้เจ้าบ้านี้ถึงตายอย่างกะทันหัน!”
 
จินซาฮยอค ตะโกน แต่เบลล์ไม่ตอบนี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวังเช่นกัน
คิมฮาจิน ไม่ใช่คนประเภทที่จะตายได้ง่ายๆแบบนี้
 
“…บัดซบ!”
 
จินซาฮยอค ตะโกนเสียงดังขณะที่เธอเปิด ร้านค้าผู้เล่น เธอซื้อ
[ตั่วกลับสู่โลก] โดยเร็วอย่างไม่มีความลังเล เขาตายจริงเหรอ?
ถ้าอย่างนั้น ใครเป็นคนฆ่าเขา? ใครเป็นคนศัตรูคู่แค้นของเธอ?
เพื่อค้นหาคำตอบจินซาฮยอครีบฉีกตั๋วทันที
 
*************************************************************************
 
[Essence of the Strait สำนักงานหัวหน้าเจ้าหน้าที่ยุทธศาสตร์]
 
มันเป็นช่วงบ่ายที่สงบสุข
 
ยูยอนฮา ทำงานตามปกติเมื่อเธอได้และ คุยสายวิดีโอ
 
– …นั่นไม่ใช่ พี่ชาย
 
นั่นคือสิ่งแรกที่ แชนายอน พูดเมื่อเธอรับสาย
จิตใจของ ยูยอนฮา ทรุดตัวลงเมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านั้น
 
“อะไรนะ…?”
 
แต่เธอกลับมาใจเย็นอย่างรวดเร็ว แชจินยุน เป็นพี่ชายของ แชนายอน ดูเหมือนเธอจะก้าวหน้าอย่างรวดเร็วกว่าที่ยูยอนฮาคิดเอาไว้ แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่แชนายอนจะจำพี่ชายของเธอได้อย่างละเอียด
 
“เธอกำลังพูดอะไร….”
 
– ฉันเห็นไฟล์แล้วศพในรูปไม่ใช่พี่ชายมีคนเข้าสับเปลี่ยนร่างกายของเขาเป็นคนอื่น
 
“ไม่มีทาง.”
 
– มันเป็นความจริง เชื่อฉันสิ ฉันมั่นใจ.
 
ยูยอนฮา พยายามทำท่าทางตกใจ แต่เธอก็รู้ทั้งหมดนี้อยู่แล้ว ผู้ชายที่เข้ามาแทนที่ร่างกายของแชจินยุน คือ ‘คิมจุงโฮ’ นักเวชนิติวิทยาศาสตร์ที่รับผิดชอบคดีนี้ แชฉินฮยอค สั่งให้เขาเผาศพของ แชจินยุน แต่เขาเลือกที่จะซ่อนมันไว้แทน
 
– นักเวชนิติวิทยาศาสตร์ผู้รับผิดชอบคดีนี้เป็นคนที่ชื่อ คิมจุงโฮ
แต่ฉันไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน
 
ยูยอนฮา เองก็เคยพยายามหา คิมจุงโฮ มาก่อน แต่เขาก็ไม่ได้ติดเรดาร์เอาไว้ที่ตัวและผู้ให้ข้อมูลที่เธอสั่งให้ติดตามคิมจุงโฮ ก็ถูกฆ่าโดย
แชจูชึล
 
“…จริงๆเหรอ?”
 
– ใช่ เขาหายตัวไปทันทีหลังจากคดีพี่ชายของฉัน แม้แต่ คิมโฮซุบ ก็หาเขาไม่เจอดังนั้นฉันก็เลยวางแผนที่จะตามหาเขา
 
แต่ แชนายอน นั้นแตกต่างกัน แม้แต่แชจูชึลก็คงไม่กล้าฆ่าหลานสาวเพียงคนเดียวของเขา ดังนั้น แชนายอน อาจเป็นเพียงคนเดียวในโลกที่สามารถเจอเขาได้
 
“เธอทำได้มั้ย?”
 
– ได้สิ ตำแหน่งสุดท้ายที่เขารู้จักอยู่ใกล้กับเทือกเขาหิมาลัย ดังนั้นฉันคิดว่าเขาซ่อนตัวอยู่ในภูเขา ผมซื้อตั๋ว Portal แล้ว
 
“………………..”
 
– เมื่อฉันไปแล้วฉันอาจจะไม่สามารถติดต่อกับเธอได้ซักพัก ฉันจะโทรไปบอกเธอว่า ฮุฮุ ตอนเจอแล้วก็แล้วกัน
 
แชนายอน ยิ้มอย่างกล้าหาญจากอีกด้านหนึ่งของหน้าจอ แต่การได้เห็นเพื่อนของเธอแบบนั้นทำให้ยูยอนฮาหนักใจ
 
– เอ๊ะ ฉันต้องไป บาย.
 
แชนายอน พูดก่อนที่ ยูยอนฮา จะได้พูดอะไร สิ่งสุดท้ายที่เธอเห็นคือประตูสู่อินเดีย
 
“เฮ้ออออออออออออออ….”
 
ยูยอนฮา ถอนหายใจลึกๆขณะที่จ้องมองหน้าจอที่ว่างเปล่า เธอถอนหายใจอย่างหนัก
 
*************************************************************************
 
[Pandemonium, ภาคตะวันออก]
 
การวิวาทสั้นๆเกิดขึ้นก่อนพระอาทิตย์ตกดิน ผ่านไปเพียงประมาณ 1 วินาทีเท่านั้น การต่อสู้ด้วยความเร็วสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็วและบอสยืนนิ่งงันพร้อมถือแขนแมลงในมือของเธอ แม้ว่าเธอจะได้รับชัยชนะ
แต่แขนนี้ไม่ได้เป็นรางวัล เธอพยายามที่จะตัดแขนข้างหนึ่ง แต่ก็ไม่สามารถป้องกันมันได้อย่างสมบูรณ์
 
“… .”
 
เธอพยายามมองสิ่งที่หลงเหลืออยู่ในอาคารที่ถล่ม แสงตะวันของพระอาทิตย์ตกลงอย่างช้าๆมีชายคนหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนถนนที่มืดมิด แต่มนุษย์คนนี้ไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นมนุษย์อีกต่อไป ทุกอย่างตั้งแต่หัวไหล่ถึงกระดูกเชิงกรานของเขาถูกผ่าครึ่งรวมถึงหัวใจของเขา เขากลายเป็นศพอย่างไม่ต้องสงสัย
 
“….”
 
อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถละทิ้งความหวังได้ เธอไม่สามารถยอมรับได้ว่าเขาตายแบบนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นในทันทีและทุกอย่างมันรู้สึกเหมือน ความฝัน
 
เธอเดินไปหาเขาแบบไร้เรี่ยวแรง ขาของเธอไม่สามารถขยับได้ตามที่ใจต้องการ เธอเกือบจะล้มลงไปหลายครั้ง แต่ในที่สุดก็มาถึงหน้าเขา
 
แต่ความจริงนั้นโหดร้าย ร่างกายของเขาถูกผ่าครึ่งและเลือดไหลออกมาทั่วร่างกายของเขา เธอมองเขาด้วยความงุนงงและคร่ำครวญต่อหน้าเขา
 
เธอไม่คิดอะไรอีกแล้ว มีเพียงมือของเธอเท่านั้นที่ยังเคลื่อนไหวอยู่
มือซ้ายของเธอซึ่งสวมแหวนที่เขามอบให้เธอนั้นถูกวางไว้บนหน้าผากของเขา
 
ผิวของเขาเย็นชาจนเธอกลัว เธอกลัวความเย็นชาที่ไม่สามารถเพิกถอนได้นี้ ความกลัวของเธอเปลี่ยนไปเป็นความเจ็บปวดความเจ็บปวดที่ทำให้จิตใจของเธอแตกสลาย
 
“อ่า….อาาาาาาาาาาาาา”
 
เธอตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด นี่มันเหมือนในอดีตงั้นเหรอ การสูญเสียใครสักคนก่อนที่จะตระหนักได้ในภายหลังว่าเขา…มีค่าสำหรับฉัน
 
ทันใดนั้นวิสัยทัศน์ของเธอก็เบลอจากนั้นเธอก็รู้ว่าน้ำตากำลังไหลรินบนใบหน้าของเธอ