บทที่ 378 การสลับปริศนา (4)
…ผู้ติดอันดับอีกคนที่ผมไม่ทราบว่าเป็นใคร รวมไปถึง 5 คนผ่านการตรวจแล้ว อย่างไรก็ตามมี 3 คนที่ปฏิเสธและยืนกรานไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
 
– อ๊บๆ ดูเหมือนว่าพวกเราจะได้คำตอบแล้วนะ อ๊บๆ
 
แม้แต่กบก็สามารถเข้าใจได้ว่าพวกเขาเป็นใคร ผมไม่รู้จัก 1 ใน 3 คนนี้เนื่องจากจำเป็นต้องมีข้อตกลงเป็นเอกฉันท์ในการเปิดประตูห้อง ด็อปเปิลแกงเกอร์จึงเหลือเพียงทางเลือกเดียวเท่านั้น พลังเวทมนต์ของพวกเขาเริ่มพุ่งสูงขึ้น
 
“แกกกกกกกกกกกก-!”
 
พวกเขาพุ่งเข้าหาพวกเราพร้อมกัน แม้ว่าพวกเขาจะเป็น ‘ผู้ติดอันดับ’ แต่ก็ไม่ใช่ผู้ติดอันดับใกล้ๆกัน แชนายอน และ จินเซยอน ติด 30 อันดับแรกและ คิมฮัคพโย ที่มีรูปร่างเป็นกบก็มีความแข็งแกร่งไม่แพ้กัน
 
“…อะไรกัน?”
 
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทั้ง 3 คนต่างก็พุ่งมาหาผมซึ่งยืนอยู่ด้านหลัง
คนอื่นๆ
 
ซึ่ง –
 
หนึ่งในนั้นเหวี่ยงกำปั้นของเขา ทันใดนั้นหมัดอื่นๆก็กระโดดออกมาจากอากาศโดยรอบ ผมไม่มีเวลาชื่นชมความสามารถแปลกประหลาดเช่นนี้เพราะพลังเวทมนต์ที่หลอมรวมเข้ากับกำปั้นนั้นไม่ได้กระจอกเลยแม้แต่น้อย
 
“ทำไมต้องเป็นฉัน!?”
 
“-!!!”
 
ผมป้องกันกำปั้นด้วยความช่วยเหลือของ เอเธอร์ จากนั้นก็เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการต่อสู้ระยะประชิด ผมปล่อยให้เอเธอร์ควบคุมร่างกายของผม แขนของผมเหยียดออกและเอวของผมงอเหมือนเครื่องจักร ด้วยความได้เปรียบทั้งในเรื่องจำนวนและพลังไม่นานพวกเราก็จัดการ ด็อปเปิลแกงเกอร์ลงได้
 
“เฮ้ออออออออออออออ!”
 
จินเซยอน จบงานด้วยลูกศรของเธอ
 
“คุณปลอดภัยดีไหม?”
 
“OK.”
 
ผมไม่ได้บาดเจ็บและไม่มีบาดแผลอะไรแต่เนื่องจาก แชนายอน กำลังจ้องมองผมอย่างแปลกประหลาด ผมจึงพูดห้วนๆออกมา
 
“ไม่เห็นหรือไงว่าฉันไม่เจ็บ เธอจะถามอะไรมากมาย!”
 
“….”
 
แก้มของ จินเซยอน ป่องเล็กน้อย
 
“อะไรกัน.”
 
“…ไม่มีอะไร. ขอโทษทีนะ.”
 
ในที่สุดจินเซยอนก็โค้งคำนับและผมก็ไอแห้งอย่างเชื่องช้า
 
“อะแฮ่ม”
 
“ว่าแต่ คุณจินเซยอน รู้ได้ยังไง? ว่าด็อปเปิลแกงเกอร์นั้นไม่สามารถใช้คําภีร์” แชนายอน ถาม
 
จินเซยอนยิ้มและส่ายหัว
 
“ฉันไม่รู้ ฉันไม่เคยทดสอบ และฉันก็ไม่แปลกใจถ้าพวกเขาทำได้”
 
“จริงเหรอ? แล้ว … .”
 
“จะเรียกมันว่า ‘สัญชาตญาญ’ ก็ได้หากเตอคนที่ฉลาดกว่าและโดดเด่นกว่าฉันก็ไม่แน่ใจว่ามันจะได้ผล”
 
เมื่อได้ยินแบบนี้ความชื่นชมของผมที่มีต่อจินเซยอนเพิ่มขึ้น แม้แต่ในฐานะผู้เขียนต้นฉบับผมไม่รู้ว่าด็อปเปิลแกงเกอร์สามารถใช้คําภีร์ได้มั้ยสถานการณ์นี้ไม่เคยเกิดขึ้นในนิยายต้นฉบับและผมไม่ใส่ใจที่จะเขียนมากกว่าเรื่องที่จำเป็น แน่นอนผมเองก็ไม่ทราบวิธีการที่จะแยก
ด็อปเปิลแกงเกอร์ออกจากกันและมันก็ง่ายมาก ด็อปเปิลแกงเกอร์ไม่สามารถ ‘กลับสู่โลก’ ได้
 
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะเปิดประตูได้ไหม?” คิมฮัคพโยถาม เขากลับมาเป็นมนุษย์ก่อนที่ผมจะสังเกตเห็น
 
“แน่นอน มารวมตัวกันก่อนเพราะพวกเราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใน
ช่องทางอื่นๆอาจยังมีคนจับตาดูอยู่ในหมู่พวกเราแม้ว่าความน่าจะเป็น
นั้นจะต่ำมาก ฉันเฝ้าดูใบหน้าของทุกคนและไม่มีใครลังเลแม้แต่
คนเดียวขณะฉีกม้วนกระดาษของพวกเขาออกจากกัน”
 
“ฉันเข้าใจแล้วเปิดประตูได้เลย”
 
คิมฮัคพโยเดินไปที่ประตูที่ปิดแน่น จินเซยอน พยักหน้า
 
“ทุกคนเห็นด้วยไหม”
 
“””อา”””
 
เมื่อมาถึงข้อตกลงประตูก็เปิดออกและพวกเราก็ออกมาจากห้อง
 
[ทางเดิน 8]
 
ทางเดินที่เชื่อมระหว่างห้องโดยสารของรถไฟมักจะแคบมาก แต่นั่นไม่ใช่กรณีของรถไฟขบวนนี้ เส้นทางนี้เป็นป่าเขียวชอุ่มที่ใหญ่กว่าปกติพื้นทำจากดินเกือบจะเหมือนกับว่าพวกเราอยู่ในอีกโลกหนึ่งและเราสามารถได้ยินเสียงน้ำไหลลงมาจากลำธาร
 
“พวกเราควรจะไปที่ไหนต่อไป คุณจินเซยอน?”
 
“ฉันไม่แน่ใจ. แต่พวกเราควรหาวิธีเปิดประตูสู่ทางเดิน….”
 
“อืมมม โอ้โห มีก้อนหินอยู่ที่นี่ด้วย”
 
ในขณะนั้นเองคิมฮัคพโยก็เตะหินใต้เท้าของเขา อ๊ะ…หินก้อนเล็กๆนั้นมีพลังเวทมนต์ของเขาขณะที่มันเข้าลอยเข้าไปที่หน้าต่างระบายอากาศของเขต 8 หลังจากนั้นไม่นาน คิมฮัคพโย ก็เปลี่ยนจุดยืนอยู่กับก้อนหิน
 
– ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ไปละนะ!
 
เสียงของเขาดังขึ้นจากเพดาน พวกเรา 4 คนถูกทิ้งให้ยืนงงๆโดยเฉพาะ ผม คิมฮัคพโยน่าจะเป็นจอมวายร้ายผู้มีเสน่ห์ซึ่งฉายแสงในช่วงครึ่งหลังของนิยายดังนั้นทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้กันนะ
 
“… .”
 
“…ทักษะอะไรละนั่น?”
 
“ถ้าความจำของฉันไม่ผิดมันเรียกว่า ‘การเปลี่ยนตำแหน่ง’…ฉันคิดว่าฉันรู้ว่าเขาเป็นใคร อย่างไรก็ตามเนื่องจากพวกเราไม่มีทักษะแบบนั้นพวกเรามาทำสิ่งที่เราทำได้กันเถอะ”
 
เราเดินไปกับ จินเซยอน ที่เป็นผู้นำทาง โดยไม่รู้ตัวผมพบว่าตัวเอง
ตัวติดกับ แชนายอน อีกครั้งที่พวกเราอยู่ใกล้กันมากผมอดไม่ได้ที่จะเหลียวมองเธอเป็นครั้งคราวและแชนายอนเองก็มองผมด้วยเช่นกัน
ผมรีบหลบตาเธออย่างรวดเร็ว แต่ แชนายอน ไม่ได้ทำแบบเดียวกัน ดวงตาของเธอยังคงจ้องมองอยู่บนใบหน้าของผม
 
…เวลาผ่านไปในความเงียบงัน
 
“โอ้ ดูดอกไม้นั้นสิ”
 
ทันใดนั้น แชนายอน ก็ก้มลงบนพื้นผมไม่แปลกใจกับการกระทำอย่างกะทันหันของเธอ ผมเหลียวมองเธอแล้วก็กลับไปตามทางของผม
พูดตามตรงผมอยากวิ่งหนีไปเหมือน คิมฮัคพโย ด้วยซ้ำ
 
– หมับ
 
แต่ แชนายอน จับข้อมือของผมในทันใดนั้นผมก็รู้สึกเหมือนเวลาหยุด
เดิน
 
“…อะไรเหรอ?”
 
“อืมม….”
 
ริมฝีปากของเธอขยับอย่างช้าๆ ช่วงเวลาสั้นๆนี้รู้สึกเหมือนนานเป็นปี
 
“นายรู้ไหมว่าดอกไม้นี้คืออะไร?”
 
โชคดีที่เธอถามคำถามง่ายๆแค่นี้ ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก
 
“…ตรวจสอบคำอธิบายไอเท็มสิ”
 
“แต่ฉันมองไม่เห็น”
 
ผมขมวดคิ้วและมองดอกไม้
 
[Lv.1 ???]
 
เธอพูดถูก ม่านแห่งตัวตน ปิดกั้นข้อมูลแบบนี้ด้วยเหรอ ผมตรวจสอบ Smartwatch แทนมันกลายเป็น Forget Me Not [1] (ดอกไม้สีสวย ความหมายดี ที่เปรียบเสมือนเป็นสัญลักษณ์แห่งรักโรแมนติก)
 
“มันคือ Forget Me Not”
 
“อ้อ~ อย่าลืมฉันเลย งั้นเหรอ นายค่อนข้างมีความรู้เหมือนกันนะ….”
 
“ฉันจะไปละนะ”
 
ผมพยายามหนี จินเซยอน และผู้ติดอันดับคนอื่นๆก็เดินออกไปไกลแล้วทำให้นี่เป็นโอกาสที่สมบูรณ์แบบ ด้วยกุญแจลึกลับผมสามารถหลบหนีไปได้อย่างราบรื่น
 
“…ไปกันเถอะ.”
 
แต่ไม่ว่าผมจะใส่แรงลงไปมากแค่ไหน แชนายอน ก็ไม่ยอมปล่อยมือของผมเลยแม้แต่น้อย
 
“เธอจะทำอะไรน่ะ?”
 
เธอจ้องมองที่ข้อมือของผมและพยายามใช้กำลัง…แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองผม ผมเห็น แชนายอน จ้องมองที่ผมด้วยสายตาที่มั่นใจ
 
จิตใจของผมสั่นไหว ดวงตาของผมเบลอราวกับเลนส์กล้องไม่ได้โฟกัส
 
“…อะ-อะไรเหรอ?”
 
“ไม่มีอะไร.”
 
ไม่นานมือของเธอก็อ่อนแอลงและผมก็สะบัดมือของเธอออกไป ในขณะเดียวกันบรรยากาศก็เงียบลงอีกครั้ง
 
“ฉันแค่คิดว่านายเป็นคนที่ฉันรู้จัก”
 
เสียงที่ได้ยินอย่างแผ่วเบาเข้ามาในหูและสั่นคลอนจิตใจของผมในทันที
ผมยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าผมพูดไม่ออก แชนายอน ก็ถามออกมา
 
“นายเป็นยังไงบ้าง”
 
“…ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร แต่มันไม่มีอะไรทั้งนั้น พวกเราไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของกันหรือแม้แต่แยกแยะเสียงเพราะม่านแห่งตัวตนดังนั้นจึงเป็นคำถามที่ไร้ความหมาย”
 
ผมตอบคำถามของเธอแล้วหันหลังกลับ
 
แต่ก่อนที่ผมจะเดินไปไม่กี่ก้าว…คำพูดของเธอก็ทำให้เท้าและร่างกายของผมแข็งค้าง
 
“ คิมฮาจิน”
 
หัวใจของผมหยุดนิ่ง เมื่อผมได้ยินชื่อของผม ผมไม่สงสัยด้วยซ้ำว่า
ม่านของผมถูกถอดออกหรือว่าเธอมีพลังพิเศษบางอย่าง
 
ผมพยายามเอาชนะความรู้สึกที่ทำให้หายใจไม่ออก ภายในความเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของผมเต้นแรง…มันร่ำร้อยอย่างเห็นได้ชัด
 
“นายคิดว่าฉันจะไม่สังเกตเลยเหรอ?”
 
“… .”
 
ผมกลืนน้ำลาย ผมพยายามทำให้ร่างกายที่สั่นเทาของผมสงบลง
จากนั้นผมหันหลังมาอย่างเงียบๆ เธอกำลังยืนอยู่ต่อหน้าผม เธอไม่ควรเห็นผมแต่ถึงกระนั้นเธอก็จำผมได้
 
ไม่นาน แชนายอน ก็ถอดผ้าคลุมออก ม่านแห่งตัวตนนั้นไม่สำคัญสำหรับผมเพราะผมสามารถแยกแยะใบหน้าของผู้เล่นแต่ละคนออก อย่างไรก็ตาม แชนายอน นั้นมีเหตุผลที่ต้องทำเช่นนี้
 
ดวงตาของเธอจ้องมองมาที่ผมอย่างเย็นชาด้วยความมั่นใจในความสงสัยของเธอ สายตาของเธอดูเหมือนจะทะลุผ่านร่างกายของผม
 
“…มันเป็นนาย”
 
พวกเราทั้งคู่ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว แต่ผมไม่ได้เตรียมคำพูดใดๆ สำหรับการเจอกันครั้งสุดท้ายของพวกเรา ไม่ผมอาจจะเตรียมเอาไว้แต่ในสถานการณ์ตอนนี้ถ้าจะพูดออกมามันก็น่าสมเพชเหลือเกิน
 
“เธอ…จำฉันได้ยังไง”
 
“เฮอะๆ นายคิดว่าฉันจำไม่ได้งั้นเหรอ”
 
แชนายอน หัวเราะเบาๆ
 
“ฉันใช้เวลานานหลายปีคิดแต่เรื่องของนาย”
 
น้ำตาเริ่มอาบดวงตาของเธอ แต่พวกมันไม่ได้ไหลลงมาราวกับว่า
พวกเขาถูกแช่แข็ง
 
“นายมักจะมองนาฬิกาของนายเสมอเมื่อมีอะไรเกิดขึ้น”
 
‘นั่นคือวิธีที่เธอจำเราได้งั้นเหรอ’ ผมก้มหัวและยิ้มอย่างขมขื่น
 
“การกระทำที่แปลกประหลาดและลักษณะการพูดนิสัยน้อยๆและที่สำคัญวิธีการหายใจของนาย…”
 
เสียงโลหะของดาบขึ้นขณะที่ แชนายอน หยิบดาบของเธอออกมา
 
“ฉันจำได้ทั้งหมด จำได้อย่างชัดเจน”
 
ดวงตาที่ซับซ้อนของ แชนายอน จ้องมองมาที่ผมพวกมันเป็นสีดำสนิทอย่างสมบูรณ์ อย่างน้อยผมก็ควรแสดงตัวออกมา ผมยิ้มอย่างขมขื่นและวางมือบนใบหน้าของผม ผมรู้สึกได้ถึงหน้ากาก ผมจับมันและดึงมันอย่างแรง ผ้าคลุมของผมลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า
 
“… เฮ้.”
 
ผมพูด
 
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
 
ตรงหน้าของผมคือแชนายอน