[8F Crevon]
 
จินซาฮยอค ไม่เพียง แต่ซ่อนตัวอยู่ในป่าทึบ แต่เธอยังขุดหลุมลงไปในพื้นเพื่อหลบหนีจากการโจมตีของคิมฮาจิน เธอไม่มีเวลาที่จะรู้สึกละอายใจ ในเวลาเพียงไม่กี่นาทีเธอขุดหลุมลึกกว่าอุโมงค์ใต้ดินส่วนใหญ่และเริ่มดูแลบาดแผลภายในรังที่แสนสบาย (?)
 
“…โอ้ยยยยยยยยยย!”
 
อาการบาดเจ็บที่ไหล่ของเธอรุนแรงมาก ลูกศรทะลุไหล่เธอในทันที
แต่ผิวหนังและกระดูกที่ถูกยิงทะลุนั้นร้ายแรงมาก แขนขวาของเธอคงจะหลุดไปแล้วถ้าการโจมตีลึกกว่านี้อีก 1 ซม.
 
ตู้มมมมมมมมมมมมมม…
 
ทันใดนั้นพลังเวทมนต์จำนวนมากก็ดังกึกก้องและปรากฏตัวต่อหน้า
จินซาฮยอค ผู้ซึ่งกำลังรีบปรุงยา
 
– โดนทำร้ายอีกแล้วเหรอ?
 
จินซาฮยอค เหลือบไปหาที่มาของเสียงแม้ว่าเสียงจะเป็นมนุษย์อย่างไม่ต้องสงสัยแต่สิ่งที่ยืนอยู่นั่นคือแมวตัวเล็กๆ
 
“…หุบปากไปเลยนะ เบลล์?”
 
น่าประหลาดใจที่ จินซาฮยอค เรียกแมวว่าเบลล์ แมวชื่อเบลล์สั่นหางไปเรื่อย ๆ
 
– เธอบอกว่าเธอไม่ชอบปาก ดังนั้นฉันเลยเปลี่ยนมันเป็นสิ่งที่น่ารักๆ
เธอไม่ชอบหรือ
 
แมวตัวนั้นเงี่ยหูและกำลังพยายามทำให้มันดูน่ารัก นี่เป็นส่วนหนึ่งจากพรสวรรค์ของเบลล์ เขาสามารถเปลี่ยนร่างของเขาได้ไม่เพียงเท่านั้น แค่ทั้งหมด แต่รวมถึงบางส่วนด้วย แมวเป็นผลมาจากการที่เขาเอาดวงตาและปากของเขามารวมกันและปรับรูปร่างของพวกมัน เขาเลือกที่จะเป็นแมวเพราะแมวเป็นสัตว์ชนิดเดียวที่จินซาฮยอคไม่ได้เกลียด
 
“…เธอไม่ได้บอกว่าไม่อยากมอง? ฉันแค่ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดอะไรตอนนี้”
 
ดวงตาของแมวเบิกกว้าง คำพูดของเธออ่อนโยนมากๆเมื่อพิจารณาจากไหล่ของเธอที่เพิ่งถูกยิง การกลายเป็นแมวได้ผลขนาดนี้จริงๆเหรอ?
 
– ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เธอต้องเริ่มด้วยการด่าออกมาก่อนเป็นอย่างแรก จินซาฮยอค เธอเปลี่ยน! หรือฉันมันน่ารักเกินไป? เมี้ยววววว~?
 
จินซาฮยอค ถึงกับยืนนิ่งกับคำพูดที่งี่เง่าของเบลล์ เธอถอนหายใจด้วยความโกรธแค้น
 
– เธออยากให้ฉันล้างแค้นให้เธอหรือเปล่า?
 
คำถามสั้นๆนี้เพียงพอที่จะได้รับความสนใจจากจินซาฮยอคเธอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วมองไปที่แมวอย่างรวดเร็ว แมวนั่งไขว่ห้างบนพื้นและทำท่าทางหยิ่งยโส
 
– ถ้าเป็นวัดกันที่การโจมตีฉันคิดว่าฉันฆ่าเขาได้อย่างน้อย 1 ครั้ง
 
เบลล์ รอฟังคำตอบของ จินซาฮยอค อย่างระมัดระวัง แต่คำตอบสั้นๆ ของเธอนั้นเป็นไปตามที่เขาคาดคิดและคาดไม่ถึงในเวลาเดียวกัน
 
“…นายไม่ทำต้องหรอก”
 
เบลล์ ยิ้มในตอนนี้เขาคิดว่าเธออยากให้เขาไปแก้แค้นคิมฮาจินแม้ว่ามันจะหมายถึงการที่เธอต้องยอมขอความช่วยเหลือจากคนอื่นก็ตาม
 
“ฉันจะเป็นคนที่ฆ่าเขาเอง”
 
แต่จิตวิญญาณกนักสู้ของเธอยังไม่ตาย
 
– …ดี ฉันเข้าใจแล้ว. ดูแลแผลที่ไหล่ของคุณ
 
เมื่อถึงตอนนั้นเบลล์ร่างแมวก็หายไปในอากาศและจินซาฮยอคตอนนี้ได้แต่ถอนหายใจด้วยเสียงเล็กน้อย ท่ามกลางความเงียบสงบของป่าเธอนึกสะท้อนถึงเหตุการณ์ในวันนี้ แม้ว่าแขนของเธอเกือบจะขาดไปด้วยการยิงเพียงครั้งเดียว แต่เธอก็ยังไม่ตาย ในวันนี้เธอเห็นแล้วว่าเธอยังมีโอกาสชนะ ความแตกต่างแค่นี้ เธอคิดว่าด้วยความสามารถของเธอมันไม่ยากที่เธอจะตามทัน
 
จินซาฮยอค ถือยาไว้ในมือซ้ายของเธอแล้วเปิดออกด้วยปากของเธอ
 
ป๊อก
 
– ยานั้นเปิดออกพร้อมกับเสียงที่สดชื่นและเธอเทมันลงบนแผลบนไหล่ของเธอ
 
ซ่าาาาาาาาาา…ฟองเพิ่มขึ้นจากที่น้ำยาและผิวหนังสัมผัสกัน
ความเจ็บปวดนั้นรุนแรงเกินกว่าการยิงครั้งแรกและดวงตาแดงก่ำของ จินซาฮยอค พองตัวจนเกือบถึงจุดระเบิด ท่ามกลางความเจ็บปวดที่รุนแรงเธอจำใบหน้าของเขาได้
 
ฉันต้องการฆ่าเขา
 
ฉันจะฆ่าเขาเอง
 
ด้วย 2 มือของฉัน ฉันจะ…จินซาฮยอค ทนความเจ็บปวดจนน้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เธอกัดฟันและตัวสั่น แต่ก็ไม่ส่งเสียงกรี๊ดร้อง
 
‘ราชาจะต้องสงบและเก็บความรู้สึกจากภายใน’
 
เพราะนั่นคือสิ่งที่ มาเกียเวลลี พูดเอาไว้
 
*************************************************************************
 
[ปาร์ตี้ ‘คิมแชเปย์’ ได้เอาชนะภัยพิบัติ ‘เมดูซ่า’!]
 
ในขณะเดียวกันสมาชิกปาร์ตี้ของคิมซูโฮก็นอนเหยียดยาวอยู่บนพื้น
 
“แฮ่กกกก…แฮ่กกกกกก…. “
 
“ไอหยาาาา….”
 
หนั้นเสียงครวญครางหรือเสียงหายใจ? เสียงที่แยกไม่ออกดังก้องกังวานผ่านสนามรบ หลังจากการต่อสู้อย่างสิ้นหวังกว่า 3 ชั่วโมง
พวกเขาก็ได้รับชัยชนะ พวกเขาชนะเพราะพวกเขาใช้ข้อดีของพวกเขาสุดกับจุดอ่อน ของ เมดูซ่าขณะต้องรับมือกับ ‘ดวงตาเวทมนต์แห่งความหวาดกลัว’ ที่ต้องรับมือด้วยความระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง
ความหวาดกลัวเท่ากับความตายอันเป็นนิรันดร์ เมดูซ่าผู้ชั่วร้ายรู้ว่า
ผู้เล่นสามารถฟื้นคืนชีพได้ดังนั้นเธอจึงเก็บผู้เล่นที่กลายเป็นหินไว้ในท้องของเธอ
 
อย่างไรก็ตาม พรสวรรค์ดาบศักดิ์สิทธิ์ สามารถตัดสิ่งที่ไม่สามารถตัดได้ คิมซูโฮ ตัดพลังจากสายตาเวทมนตร์ทิ้ง ทำใหดวงตาไร้ความสามารถชั่วคราว เมดูซ่าจึงเป็นแค่มอนสเตอร์ที่ทรงพลังกว่าปกติเล็กน้อยเท่านั้น
 
“…ยังไงก็ตามนั่นคือดอกบัวดำใช่มั้ย”
 
ทันใดนั้นยียอนฮานก็ถามออกมา แน่นอนว่าชัยชนะก็คือชัยชนะและความสุขก็คือความสุข แต่พวกเขาทุกคนต่างก็เก็บคำถามเดียวกันไว้ในใจ ข้อได้เปรียบที่พวกเขามีในการต่อสู้นั้นพึ่งเสียไประหว่างการต่อสู้
เพราะเมื่อฮาร์ปีหลายร้อยตัวมาถึงพวกเขาก็ควรจะล่าถอยหรือเรียกกำลังเสริม แต่ในขณะนั้นเองลูกศรจำนวนหนึ่งก็บินมาจากระยะไกล โผล่ออกมาจากไหนทำลายเหล่าฮาร์ปีจนหมด แม้ว่าลูกศรสีดำจะแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว แต่ฉากแห่งการทำลายล้างครั้งใหญ่นั้นได้ถูกตราตรึงไว้ในจิตใจของพวกเขาอย่างชัดเจน
 
“อา……..นั่นคือลูกศรของ ดอกบัวดำ แน่นอน”
 
คิมซูโฮ เก็บ มิสเทลทีน ไว้แล้วลุกขึ้นมา เขามองที่มาของลูกศรแต่ไม่มีใครอยู่ที่ปลายหน้าผาที่อยู่ไกลออกไป คิมซูโฮนึกถึงชายผู้ที่ช่วยพวกเขาจากที่นั่นเมื่อไม่นานมานี้ เขาช่วยพวกเราจากสวนสนุกงั้นเหรอ?
หรืออย่างที่คนอื่นพูดกัน จริงๆแล้วเขาเป็นคนดีที่กล้าหาญคนหนึ่งงั้นเหรอ?
 
คิมซูโฮ จ้องมองที่หน้าผาเป็นเวลานานด้วยความสับสน
 
“…ไม่ว่าฉันจะคิดยังไง ฉันก็ไม่ชอบชื่อกลุ่มบ้าๆนี้”
 
ทันใดนั้น แชนายอน ก็จ้องที่หน้าจอระบบพร้อมหรี่ตา ชื่อกลุ่มคือ
‘คิมแชเปย์’ [คิม] ซูโฮ [แช] นายอน [แฟร์] มุน พี่ชายและน้องสาว
[ยี] ยอนฮาน ชื่อนั้นประกอบด้วยพยางค์แรกของชื่อแต่ละคน มันควรจะเป็น ‘คิมแชแฟร์ยี’ แต่ ยียอนฮาน คิดว่ามันน่าตลกเกินไปและเขาบอกว่าไม่จำเป็นต้องมีชื่อเขาก็ได้เลยเปลี่ยนเป็น คิมแชเปย์
 
“แต่มันตลกดี มันก็เหมือนกับ บริษัท แดฮยอง ของเธอนั้นละ”
 
แชนายอน กัดฟันของเธอเพราะคำพูดของ ยียอนฮาน
 
“แต่นั่นมันก็ใช่ แต่เจ้าระบบบ้านี้มันต้องล้อฉันเล่นแน่ๆ”
 
นี่คือสิ่งที่ระบบของ แชนายอน แสดงขึ้นมา
 
[‘คิมแชเปย์’ ได้เอาชนะ ‘เมดูซ่า’ แล้ว]
 
[ผลงานของ ‘Nayunjajangman’ หรือ ชินายอน คือ 14%]
 
แชนายอน กลับไม่ใช่ แชนายอน แต่เป็น ชินายอน
 
“เธออยากตายหรือไง?”
 
ภัยคุกคามของเธอทำให้ระบบเยาะเย้ยเธอมากขึ้น
 
[ผลงานของ คิม ชินายอน คือ 14%]
 
“…ก็ได้ๆ”
 
‘อย่าต่อสู้กับสิ่งที่มองไม่เห็น’ แชนายอน ถอนหายใจและนอนลงบนพื้น
แต่คนอื่นเดาะลิ้นของเธอด้วยความประหลาดใจ ตามที่คาดไว้จากเพราะ พลังเวทมนต์ราวกับปีศาจของเธอทำให้เธอยังคงมีพลังเวทมนต์เหลืออยู่แม้หลังจากปลดปล่อยพลังเวทมนตร์จำนวนมหาศาลออกมา
 
“…อากาศดีมาก”
 
แชนายอน นอนเหยียดยาวบนพื้นแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ทันใดนั้นความคิดของเธอก็ทำให้ดวงตาเธอเบิกกว้าง
 
“เดี๋ยวก่อนคนที่ฆ่าฮาร์ปีคือดอกบัวดำไม่ใช่เหรอ!”
 
“หา เธอรู้ตัวสายไปแล้วมั่ง”
 
“…หา?”
 
“พวกเราก็พูดมาตลอดว่านะว่าเขาเป็นดอกบัวดำ”
 
“…จริงๆเหรอ?”
 
แชนายอน เกาแก้มของเธออย่างเชื่องช้า ทั้งหมดนี้เป็นเพราะระบบสำหรับการต่อสู้กับเธอ
 
“แต่ทำไมดอกบัวดำ…ถึงได้”
 
…ช่วยพวกเราด้วย?
 
แชนายอน พึมพำในขณะที่เธอเปิดช่องข้อความ
คนเดียวที่เธอแลกเปลี่ยนข้อความด้วยเมื่อเร็วๆนี้คือ ‘Extra7’ เขาเคยเป็นอาจารย์ของเธอ แต่ตอนนี้เขาเป็นคนที่เต็มไปด้วยความลึกลับ
เธอส่งข้อความถึงเขาเรื่อยๆ เพราะเธอเชื่อว่าเขามีเรื่องเกี่ยวข้องกับ
คิมฮาจิน….เธอดึงบทสนทนาขึ้นมาและตรวจดูข้อความสุดท้าย
 
「 พี่คะ เราจะเจอกันได้ไหม? ฉันมีภารกิจที่อันตรายสัปดาห์หน้า」
 
「ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ ฉันอาจตายได้เลย ㅋㅋㅋ มันเป็นภารกิจที่อันตรายสุดๆ 」
 
「ฉันเลยอยากบอกพี่ฮยองก่อนออกเดินทาง」
 
ไม่มีคำตอบจาก Extra7 เธอเลียริมฝีปากด้วยความผิดหวังแต่จู่ๆก็มีระบบแจ้งเตือนอื่นโผล่ขึ้นมา
 
[รางวัลสำหรับการเอาชนะเมดูซ่า]
[ได้รับ 2 ตัวเลือกที่มีประสิทธิภาพดี]
[ตัวเลือกที่มีประสิทธิภาพดี – เปลี่ยนไอเท็ม Lv. 6 หรือต่ำกว่าที่
คุณต้องการเพิ่ทประสิทธิภาพของมันหรือไม่]
 
“ว้าววว?! นี่มันอะไรกัน!?”
 
ยียอนฮาน ตะโกนอย่างดีใจ
 
“ตัวเลือกที่มีประสิทธิภาพ? เฮ้ ซูโฮ! นี่มันไม่ผิดอะไรใช่ไหม?”
 
“…นายพูดถูก Lv.6…พวกเราควรเอาอะไรออกไปข้างนอกเหมือนกัน”
 
คิมซูโฮ ยิ้มด้วยความพึงพอใจและ แชนายอน ก็ยิ้มแย้มแจ่มใสเมื่อเธอมองดูไอเท็มของเธอ ตัวเลือกมีประสิทธิภาพ มันคือตั๋วที่สามารถทำให้ไอเท็ม ‘มีประสิทธิภาพที่ดีขึ้น’ ซึ่งหมายความว่ามันสามารถนำออกไปนอกหอคอยได้ เธอยังคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ เธอจะเอานำออกไปข้างนอกไม่ออก แน่นอนว่ามันจะเป็น [Lv.6 Jack Churchill’s Claymore] ที่เธอถืออยู่ในตอนนี้ …เธอคิดว่านาจะดีที่สุดแล้วแต่มีอยู่สิ่งหนึ่งเธอคิดขึ้นมาได
 
「 Lv.5 จดหมายเชิญไปที่ห้องรัก」
 
จดหมายเชิญไปที่ห้องรัก ถ้าฉันใช้ตั๋วกับไอเท็ม Lv.5 นี้….
ขณะที่เธอกำลังคิดการแจ้งเตือนของระบบอื่นก็โผล่ขึ้นมา
 
[กลับไปที่พระราชวังแล้วรับรางวัลของ Crevon]
 
[100,000 TP จะถูกแบ่งตามค่าผลงาน]
 
[อาวุธที่ คิมชินายอน เช่า ‘Lv.6 Jack Churchill’s Claymore’
จะถูกมอบให้กับ คิมชินายอน อย่างถาวร]
 
“เธออย่างมาล้อฉันเล่นนะ ถ้าเธอพูดว่า คิมชินายิน อีกครั้งละก็….”
 
“เห้ย! ทำไรน่ะ?!”
 
ยียอนฮาน ตะโกนเรียก แชนายอน ซึ่งกำลังโวยวายอยู่กลับระบบ
แชนายอน หันกลับมาด้วยความประหลาดใจและเห็นว่าทุกคนพร้อมที่จะกลับ
 
“ไปรับรางวัลกันเถอะ!”
 
“… โอเค.”
 
แชนายอน จ้องมองไปในอากาศและเดินไปหาคนอื่น ๆ
 
*************************************2***********************************