‘ฉันไม่ได้ทำอะไรเลวร้ายซะหน่อย!’
 
จากนั้นเธอก็พูดประโยคอื่นต่อทันที
 
‘อย่ายิงเลยนะ!
 
คำพูดของเธอทำให้ผมหัวเราะ ผมปล่อยลูกศรออกไปทันที
 
เพี๊ยวววววววววววววววววววว
 
– ลูกศรแห่งความมืดพุ่งไปหาเธอ จินซาฮยอค สร้างกำแพงอย่างรวดเร็ว แต่มันไม่สามารถป้องกันพลังการลบล้างเวทมนต์ของรอยสักได้เลย
 
– …!
 
กำแพงของเธอแตกเป็นเสี่ยงๆ และลูกศรของผมทะลุไหล่ของเธอทันที ตอนนี้เธอควรจะถูกโจมตีด้วยความเจ็บปวดที่แทบไม่อยากเชื่อ
 
– บัดซบ…ไอ้หน้าตัวเมีย
 
ผมมองไปที่ จินซาฮยอค ผู้ซึ่งกรีดร้องออกมาด้วยคำพูดที่หยาบคายในความคิดของผม เป็นไปได้ไหมที่จะเปลี่ยนแปลงเธอด้วย เช่นเดียวกับที่ชินจงฮักและแชนายอนเปลี่ยนแปลง แน่นอนว่าผมไม่อยากเสี่ยงโดย
ไม่จำเป็นจากคำถามสมมุติดังกล่าว ผมยังต้องฆ่าเธออย่างไม่ลังเล
ถ้าผมมีโอกาส แต่บางทีผมอาจจะลืมความเป็นไปได้ข้อนี้ไปจริงๆ
 
– …
 
ไม่ว่ายังไงจินซาฮยอค ก็จ้องมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความสับสน ผมรู้สึกชัดเจนถึงความโกรธที่กำลังจะมาถึง สำหรับตอนนี้ผมไม่มีแผนที่จะปล่อยให้เธออยู่อย่างสงบสุข ผมยก
คันธนูขึ้นแล้วจับลูกศรอีกดอก แต่แล้ว จินซาฮยอค ก็หายตัวไปทันที
 
“เร็วมาก”
 
ผมไม่อยากให้เธอหนีไปได้ง่ายๆ ผมใช้พลังเวทของรอยสักมาในดวงตาและไล่ตามเธอไป จินซาฮยอค ได้ไปไกลแล้วจับไหล่ของเธอขณะที่เธอกัดฟันด้วยความเจ็บปวด โชคดีสำหรับเธอที่ความสนใจของผมถูกขโมยไปโดยผู้เล่นคนอื่นๆในบริเวณใกล้เคียง คิมซูโฮ,วาเนสซ่า​ แฟร์​มุน, เปาโล​ แฟร์มุน, ยียอนฮาน และ แชนายอน เป็นปาร์ตี้ของคิมซูโฮ
 
– ระวังนะทุกคน!
 
พวกเขาต่อสู้กับเมดูซ่าไม่ไกลจากสนามรบหลักเท่าไร ออร่าสีขาวเปล่งออกมาจากการโจมตีโดยดาบสีทองของคิมซูโฮ มันเป็นเทคนิคดาบของ เว่ย ที่ผมอบให้กับซูโฮ
 
– นายนั้นละที่ต้องระวังตัว!
 
แชนายอน หมุนดาบที่ขนาดเท่าร่างของเธอ มันเป็นการโจมตีที่ทรงพลังจนทุบลูกน้องของเมดูซ่าแยกออกจากกันและสร้างบาดแผลบนร่างของเมดูซ่า พวกเขาได้เปรียบ จริงๆแล้วพวกเขามีผู้นำที่ดีและแข็งแกร่งกันทุกคน พวกเขาคงไม่ต้องการความช่วยเหลือจากผม ดังนั้นผมจึงค่อยๆถอยออกมา
 
– !
 
จากนั้นทันใดนั้นเมดูซ่าก็กรีดร้องและใช้ตาวิเศษของเธอทำให้กลายเป็นหินนั่นเป็นสิ่งที่พรรคพวกของคิมซูโฮคาดไว้คิมซูโฮขว้างดาบออกไปพรสวรรค์ของเขา ทำลายพลังของเมดูซ่าได้อย่างง่ายดายและทำให้พรรคพวกของเขาก็ไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย
อย่างไรก็ตามปัญหาที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่พื้น แต่อยู่ข้างบน ในท้องฟ้า
มีฝูงฮาร์ปีจำนวนหลายร้อยปรากฏขึ้นมา
 
[Lv.10 ฮาร์ปี]
 
– Pieeeek!
 
มอนสเตอร์ที่มีหัวมนุษย์และร่างกายเป็นนก มอนสเตอร์เหล่านี้กรีดร้องและพ่นของเหลวพิษๆออกมาดึงความสนใจจากพรรคพวก คิมซูโฮ
 
– นู้นอะไรน่ะ?
 
แชนายอน โจมตีด้วยดาบสู่ท้องฟ้า แต่ฮาร์ปีคล่องแคล่วและสามารถหลบการโจมตีของ แชนายอน ได้ก่อนที่มันจะไปถึง
 
เมื่อคิดถึงตรงนี้วาเนสซ่า​ แฟร์​มุน เป็นเพียงคนเดียวในปาร์ตี้ของ
คิมซูโฮ ที่เชี่ยวชาญในการโจมตีระยะไกล คิมซูโฮ และ แชนายอน กำลังโจมตีไปรอบๆ แต่นั่นก็หมายความว่าความสนใจของพวกเขาละจาก
เมดูซ่า กระแสการต่อสู้เปลี่ยนไป คิมซูโฮและพรรคพวกของเขาอยากเอาชนะเมดูซ่าลงในวันนี้
 
“อืม … .”
 
ไม่มีทางเลือกอื่น ผมยกคันธนูอีกครั้ง ผมเล็งลูกศร 5 ลูกไปที่พวกมัน
ผมใส่รอยสักที่เหลือ 3 เส้นให้เป็นลูกศร ประกายไฟขนาดใหญ่ที่ก่อให้เกิดสายฟ้ารอบลูกศรแห่งความมืดทั้ง 5 ผมเล็งไปที่ท้องฟ้าซึ่งมีฮาร์ปีร้องเสียงดัง สายธนูเริ่มตึงขึ้นเมื่อลูกศรมาบรรจุนรวมกัน แต่เมื่อผมปล่อยธนูออกไปลูกศร 5 ดอกก็ลอยไปอย่างเงียบๆ
 
เพี๊ยว
 
ลายเส้นสีดำทั้ง 5 มีเป้าหมายเดียวเท่านั้นคือกำจัดฮาร์ปี เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ลูกศร 5 ดอกจึงแทงทะลุผ่านมอนสเตอร์ทั้งหมดในเส้นทางของพวกมัน
 
…ไม่นานฮาร์ปีก็ตกลงมาจากท้องฟ้าและกลายเป็นซากศพ
 
*************************************************************************
 
เมื่อเห็นว่าภัยพิบัติถูกตามล่าอย่างไม่มีปัญหาผมเลยกลับมาที่โซล
มันไม่ได้มีอะไรพิเศษ แม้ว่าผมจะไม่ได้เอ่ยถึงแต่ผมก็กลับไปกลับมา
ระหว่างหอคอยกับโลกผ่านพลังของสปาร์ตันมาตลอด
 
“ฮาจินนนนนนนนนน~”
 
เมี้ยวววววววววว~
 
ทันทีที่ผมกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของผมใน คังนัม อีเวนเดล และ ฮายัง ก็เข้ามาทักทายผม
 
“คุณ สบายดีไหม”
 
“อุ๊บบบบ~!”
 
อีเวนเดล โตขึ้นทุกวันแม้ว่าความสูงของเธอจะอยู่เพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ
แต่เธอมีร่างกายอายุ 5 ปีเมื่อเธอเกิดในทางเทคนิครูปร่างหน้าตาในปัจจุบันของเธอไม่แตกต่างจากอายุที่แท้จริงของเธอ
 
“หนูอยากเจอคุณ~”
 
“ฉันเองก็เช่นกัน.”
 
เนื่องจากต้นกำเนิดของ อีเวนเดล ผมจึงไม่สามารถส่งเธอไปโรงเรียนได้ ถ้าผมรู้จักครูสอนพิเศษที่ไว้ใจได้ ผมจะมอบ อีเวนเดล ให้กับบุคคลนั้นอย่างมีความสุข แต่มีไม่กี่คนที่มีความสามารถและความรู้พอจะมาเป็นอาจารย์ของ อีเวนเดล ได้
 
… ตอนแรกผมมี 1 คน ในใจ จอมเวทที่มีประสบการณ์กว้างขวางซึ่งใช้
วิชา ‘อัญเชิญ’ เช่นเดียวกับ อีเวนเดล อาแฮอิน แต่ผมไม่ชอบเธอและจากที่ผมได้ยินเธอเรียกเก็บเงินถึง 5 พันล้านวอนสำหรับการเรียน
1 บท
 
“ฉันกลับมาแล้ว พรุ่งนี้เราจะทำอะไรกันดี~?”
 
เมื่อได้ยินคำพูดของผมดวงตาของ อีเวนเดล ก็เปล่งประกาย
 
“คุณจะอยู่ที่นี่พรุ่งนี้ด้วยเหรอ…?”
 
ในขณะนั้นประตูก็เปิดออกและหยุนซึงอาก็เดินเข้ามาพร้อมกับถุงของชำในมือ ดวงตาของเธอเปล่งประกายเมื่อเธอเห็นผม
 
“อ้าวๆ~ นึกว่าใคร? ผู้ฆ่าดอกบัวดำที่โด่งดังนั้นเอง~”
 
ผมกำลังจะทักทายเธอแต่เมื่อผมได้ยินสิ่งที่เธอพูดจิตใจของผมก็สั่นไหว
 
“…ฮะ?”
 
“นายคิดว่าฉันจะไม่รู้หรอ”
 
หยุนซึงอา ยิ้มอย่างซุกซน
 
“ทุกคนรู้ว่านายเป็นคนฆ่าดอกบัวดำ”
 
“อ้อออออ… .”
 
สมเหตุสมผล แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ผมตกใจ ผมมอง อีเวนเดล จากนั้นมองกลับไปที่ หยุนซึงอา
 
‘ผู้ฆ่า’
 
‘ฆ่า’
 
ผมไม่ต้องการให้ อีเวนเดล ได้ยินคำพูดเหล่านี้
 
“…อ้อ มันหมายความว่าเขาถอนดอกไม้~ทุกวันน่ะ อีเวนเดล หนูไม่ได้รับอนุญาตให้ถอนดอกไม้ที่ไม่ใช่ของหนูนะ”
 
“โอเคค่า~!”
 
อีเวนเดล หัวเราะคิกคักขณะที่เธอมองหยุนซึงอาที่จะช่วยสถานการณ์ จากนั้นเธอก็คว้าถุงพลาสติกในมือของหยุนซึงอาและเข้าไปที่ห้องครัว หลังจากนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเธอก็หยิบของชำออกมาพร้อมรอยยิ้ม
 
“นี่คือไก่ นี่คือหัวหอม นี่คือกระเทียม นี่คือไข่….”
 
เธอ ทำงานอย่างคล่องแคล่ว หลังจากนั้นผมก็เอาส่วนผสมที่ อีเวนเดล วางออกมาและแสดงให้เห็นถึง [ความคล่องแคล่วของคนแคระ]
เป็นครั้งแรก
 
*************************************************************************
 
1 ชั่วโมงต่อมา.
 
อีเวนเดลผล็อยหลับไปกับฮายังไม่นานหลังจากกินข้าวเสร็จ หยุนซึงอาปิดทีวีแล้วฝังตัวเองลงบนโซฟาพร้อมหาวเบาๆ
 
“กลับไปทำธุระเถอะ”
 
เหตุการณ์สำคัญต่อไปคือไอเท็มของเจงกีสข่านในเอเชียกลาง ขณะที่ผมกำลังปรุงอาหารหยุนซึงอาและผมก็คุยกันนิดหน่อย
 
“อย่างที่นายรู้ไอเท็มเหล่านั้นอยู่ในเอเชียกลางซึ่งมันน่าปวดหัวมาก เนื่องจากดินแดนนั้นไม่ได้อยู่ในเขตอำนาจศาลของประเทศใดๆ
สมาคมจึงยอมแพ้ แม้ว่าพื้นที่ขุดจะถูกสร้างขึ้นที่นั่น แต่บริเวณโดยรอบเป็นของปีศาจและ เพนเดอร์​โมเนียม ก็อยู่ใกล้ๆที่นั้นด้วย”
 
หยุนซึงอา พูดอย่างจริงจังต่อไป
 
“คำถามก็คือข้อมูลพวกนี้รั่วไหลไปได้ยังไงเพราะ เพนเดอร์​โมเนียม และ ปีศาจ สามารถค้นหาและเริ่มสร้างไซต์ขุดเจาะที่อยู่รอบๆแล้ว”
 
แน่นอนผมรู้ทุกอย่างที่เธอบอกผม ถึงกระนั้นผมแสร้งทำเป็นไม่ทราบและแสดงใบหน้าสงสัย
 
“เนื่องจากพวกเราไม่สามารถทนดูพวกมันเอาใช้ไอเท็มทั้งหมดไปได้สมาคมจึงเลือกที่จะต่อสู้กับพวกมันอย่างไม่เต็มใจ เรากำลังพูดถึง
ไอเท็มของเจงกีสข่าน ทั้งหมดอยู่นะ”
 
เจงกีสข่านหรือที่ชื่อว่า เตมูจิน จักรพรรดิผู้ก่อตั้งอาณาจักรที่มีดินแดนใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์โลก แม้ว่าอาณาจักรของเขาจะอยู่ได้ไม่นานหลังจากที่เขาเสียชีวิต แต่ชื่อของเขาก็มีสถานะเป็นตำนานที่เผยแพร่กันไปทั่วโลก นอกจากนี้กองทัพของเจงกีสข่านมีจำนวนน้อยมากแต่ด้วยความแข็งแกร่งกว่าของแต่ละคนทำให้พวกเขาชนะ ดังนั้นอาวุธเก่าๆที่ใช้โดยทหารนิรนามในกองทัพของเขาอาจจะสูงค่ากว่าไอเท็มระดับต่ำด้วยซ้ำ
 
“แน่นอนพวกเรายังมีเวลา จากการประเมินเทคโนโลยีที่พวกเรามีต่อให้เป็นพวกเขา พวกเขาก็ยังคงต้องใช้เวลา 2 สัปดาห์ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มขุดเจอไอเท็มได้”
 
หยุนซึงอาหยุดและมองมาที่ผมอย่างเงียบๆ
 
“ดังนั้นฉันสงสัยว่า….”
 
ผมรู้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไร
 
“นายเป็นทหารรับจ้าง”
 
“ค่าจ้างของฉันเริ่มต้นที่ 50,000 ล้าน”
 
ผมตอบราวกับคำนวณไว้ก่อนแล้ว
 
“… หืม?”
 
หยุนซึงอา ผงะและกระโดดถอยออกไปเล็กน้อย
 
“เธอไม่ได้บอกว่าฉันคือ ผู้ฆ่าดอกบัวดำหรอกเหรอนั่นหมายความว่า
ค่าตัวของฉันจะพุ่งสูงขึ้นอย่างน้อยๆก็ 3 เท่า”
 
ผมพูดพร้อมรอยยิ้ม
 
หยุนซึงอาเกาหัวเธออย่างมึนงง