บทที่ 622 ชิ้น (1)
แม้หลังจากที่อีเรนปฏิญาณว่าจะจงรักภักดีต่อเฟฮี นั้นก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงอะไรมากมายนัก ตามปกติแล้วอีเรนมีความกระตือรือร้นในการฝึกอบรม และพูฮาเรนยังคงอยู่ในห้องของเขา มีการเปลี่ยนแปลงเพียงครั้งเดียวที่สังเกตได้ : ยาเม็ดเล็กๆ มักจะไปหาอีเรนทุกคืน
เฟฮีติดอยู่กับคำสัญญาของเธอที่จะช่วยอาจารย์ของอีเรน และสั่งให้คนรับใช้ของเธอส่งยาให้อีเรนทุกคืน ซึ่งอีเรนได้ให้ยาแก่อาจารย์ของเขาอย่างสุดซึ้ง
เมื่อผ่านไปแต่ละวัน อาจารย์ของอีเรนฟื้นสุขภาพของเขา และอีเรนก็เติบโตอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เด็กผู้ชายมีทักษะเพียงพอที่จะแข่งขันกับผู้ใหญ่ได้ แม้แน่นอนว่าคู่ต่อสู้ของเขาจะใช้ดาบไม้ ในขณะที่อีเรนใช้ดาบจริง
นั่นคือวันแห่งความสุข
จากนั้นหนึ่งคืน
อีเรนที่กลับบ้านหลังจากฝึกซ้อมตามปกติ ส่งยาให้อาจารย์ของเขาตามปกติและแบ่งปันการสนทนาที่ค่อนข้างพอใจกับผู้ป่วยที่ฟื้นตัว จากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องของเขา
“ฮาาาา…”
อีเรนนั่งบนเก้าอี้และมองออกไปนอกหน้าต่าง ทันใดนั้นความรู้สึกของความสมหวังเริ่มตามทันเขา บางคนจะอธิบายความรู้สึกนี้ว่าเป็นความสุขหรือความปิติยินดี
อีเรนวางมือบนหน้าอกแล้วยิ้ม
“อ่า ใช่”
ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม อีเรนนึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่เขาลืมขึ้นมา…คือแม่ชีที่ดูแลเขา
อีเรนหยิบกระดาษและปากกาออกมาและเริ่มเขียน เขาต้องการให้แม่ชีรู้ว่าเขาทำได้ดีแค่ไหนเพื่อที่พวกเธอจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องเขา
===
[ไปยังวิหารแห่งเคเทอริน]
สวัสดี นี่คือ อีเรน คุณเป็นยังไงบ้างครับ? อาจารย์และผมสบายดี ราชวังมีขนาดใหญ่และน่าทึ่งมากครับ ผมกินตรงเวลาและทักษะดาบของผมก็พัฒนาขึ้นเช่นกัน ทุกวันเป็นวันที่มีความสุข
แต่บางครั้งมันก็เจ็บเมื่อผมคิดถึงคุณ ผมคิดถึงคุณมาก….
วันนี้ผมได้รับค่าตอบแทน พวกเขามักจะไม่จ่าย แต่ผมคิดว่าผมได้รับเพราะผมทำงานหนัก ผมส่งให้คุณนะครับ เพราะมันไร้ประโยชน์กับผมอยู่ดี โปรดใช้มันให้ดีนะครับ ผมจะเก็บรักษาจดหมายไว้ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งครับ
ขอให้พระเจ้าอยู่กับคุณเสมอ
===
อีเรนผนึกจดหมายด้วยเหรียญทองสองใบ ซึ่งเป็นค่าตอบแทนที่เขาได้รับจากเฟฮีไว้ในซองจดหมาย ด้านล่างของซองมีความหนามากโดยเหรียญ
“ฮุฮุ…”
อีเรนมองไปที่จดหมายด้วยความพึงพอใจ เขายังคงอยู่แบบนั้นสักพักจนแสงสีแดงเริ่มทะลุผ่านหน้าต่างของเขา
ตอนแรกแสงนั้นมีขนาดเท่าหิ่งห้อย แต่มันใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อมันลอดผ่านหน้าต่างและส่องไปที่ใบหน้าของอีเรน
“…?”
อีเรนมองออกไปนอกหน้าต่างพร้อมกับเอียงศีรษะ
“มันคืออะไร….”
ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนในสวนของพระราชวัง กองทัพทหารยืนถือคบเพลิงอยู่ในมือ พวกเขามีอาวุธครบถ้วนและเป็นศัตรูอย่างชัดเจนเหยียบย่ำหญ้าและดอกไม้ในสวน
อีเรนรีบคว้าดาบของเขาและลุกขึ้นยืนทันที
“…อ๊ะ?”
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นร่างเล็กๆ ที่ใจกลางกองทัพ เขาก็หยุด
อีเรนและอาจารย์ของเขา เฟฮี อยู่ที่นั่น
**
… ออร์เดนตื่นขึ้นมาในถ้ำ
เขาเห็นแสงจากหลอดไฟที่แผ่วเบาเหนือพื้นผิวเพดานหิน
ออร์เดนไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้ เขาจำได้ว่าเขารู้สึกแบบเดียวกันเมื่อเขาได้สติครั้งแรก ความจริงที่ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ทำให้เขาสับสน
—คุรุรุ คุรุรุ
ในขณะนั้นเอง เขาได้ยินเสียงของคุรุคุรุ ออร์เดนค่อยๆหันไปทางเสียง ซึ่งคุรุคุรุคุกเข่าอยู่ข้างเขา
-คุรุรุ….
คุรุคุรุขอโทษ เขารู้สึกผิดที่เขาไม่เชื่อฟังคำสั่งของกษัตริย์และช่วยชีวิตเขาไว้ แต่สัตว์ประหลาดมนุษย์ไม่ได้เสียใจกับการตัดสินใจของเขา อันที่จริงคุรุคุรุก็พร้อมที่จะตาย เขาพร้อมที่จะใช้ชีวิตของเขาเองถ้ากษัตริย์ปรารถนาให้เขาทำเช่นนั้น
“…”
ออร์เดนจ้องที่คุรุคุรุในความเงียบ เขาอ่านความทรงจำของคนรับใช้ของเขา ทุกสิ่งที่คุรุคุรุทำในช่วงหลายปีที่ผ่านมานั้นค่อยๆซึมซาบเข้าสู่ออร์เดน
คุรุคุรุเดินทางไปทั่วโลกเพื่อช่วยออร์เดน เขาทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อให้ได้ส่วนผสมของยารักษาโรควิญญาณ เช่น โสม สมุนไพร แร่และหญ้าทะเล บางครั้งเขาก็ขโมยจากคนอื่น
ในครั้งนี้ คุรุคุรุได้ตัดขาของคราเคน บุกเข้าไปในหอคอยแห่งวีรบุรุษ ดึงฟันของหมาป่าร้ายและซื้อผิวของบาซิลิสก์
เขาข้ามภูเขา สำรวจทะเล ผ่านป่าทึบ เดินผ่านทะเลทรายและดำดิ่งลงสู่หินหนืดเดือด
ในขณะเดียวกัน เขาก็สูญเสียแขนของเขา กลายเป็นคนตาบอดและหนวดของเขาถูกไฟไหม้ แต่ไม่มีสิ่งใดที่เกี่ยวข้องกับคุรุคุรุ
ถ้าเพียงแต่เขาสามารถช่วยกษัตริย์ได้
ถ้าเพียงแต่เขาจะได้อยู่กับเขาอีกครั้ง
ผู้รับใช้ก็เต็มใจยอมสละชีวิตของเขาเอง
“…”
หลังจากรับความทรงจำของคุรุคุรุไปแล้ว ออร์เดนก็รู้ว่าเขาตัวเล็กลง เขายังคงมีขนาดใหญ่กว่ามนุษย์ทั่วไป แต่มีขนาดเล็กกว่ามนุษย์สามคนรวมกันเล็กน้อย เขาของเขา ซึ่งเขาจัดการด้วยความระมัดระวังก็หายไปเช่นกัน
ด้วยเหตุนี้ร่างกายของเขาจึงไม่หนักเกินไป
ออร์เดนยืนขึ้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาขยับขาแข็งๆแล้วก้าวไปข้างหน้า ดินใต้เท้าของเขามันรู้สึกนุ่มเพราะคุรุคุรุได้ดูแลถ้ำด้วยความระมัดระวัง
ออร์เดนก้าวเท้าเข้าสู่โลกภายนอกถ้ำ
ท้องฟ้าสีฟ้าพราวทักทายเขา ดวงอาทิตย์เทลงมาที่เขา ความกลมกลืนของเมฆ ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์บนท้องฟ้านั้นสวยงามมาก
ออร์เดนยืนนิ่ง และรู้สึกถึงธรรมชาติรอบตัวเขา
ลมที่มีรสเค็ม คลื่น ใบไม้ที่ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบและหาดทรายสีทองของชายหาด
ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่พวกมันทั้งหมด
“มันแปลกๆแหะ”
ออร์เดนหัวเราะเบาๆ เขาไม่เคยมองธรรมชาติอย่างใกล้ชิดมาก่อนเลย เขาไม่เคยสนใจมันจริงๆ ก่อนหน้านี้ทั้งหมดที่เขาทำคือการต่อสู้และฆ่า เพื่อค้นหาการมีอยู่ของเขา
ฉึบ ฉึบ
ในขณะนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเงียบๆ เข้ามาใกล้
ฉึบ ฉึบ
มีคุรุคุรุ ผู้รับใช้ของเขาเพียงคนเดียวยืนอยู่ข้างเขา
ออร์เดนไม่หันไปเผชิญหน้า คุรุคุรุเองก็เงียบเหมือนกัน ทั้งสองยืนนิ่งและมองไปที่ขอบฟ้า พวกเขาอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานมากจนกระทั่งพวกเขาได้ใช้เวลาทั้งหมดไป
…เมื่อนานมาแล้วที่ออร์เดนกลับมามีชีวิตอีกครั้ง
ในความทรงจำเก่า ออร์เดนมองดูท้องฟ้าสีฟ้าของวลาดิวอสต็อก
—Kuaaaa…kuaaaa
แต่เสียงแปลกๆ ทำให้เขาจำไม่ได้ ออร์เดนลดหัวลงแล้วมองที่ต้นกำเนิดของเสียงครวญครางที่เจ็บปวด
บาอัล ปีศาจที่โจมตีเขาด้วยความอวดดีกำลังนอนอยู่บนพื้น มันไม่มีแขน แต่ยังเหลืออีกขาข้างหนึ่ง แต่มันถูกพับในมุมที่แปลก ท้องถูกฉีกขาด เลือดและอวัยวะต่างๆก็ไหลออกมา
บาอัลพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์ กองทัพของเขาซึ่งครั้งหนึ่งดูเหมือนจะครอบคลุมพื้นผิวโลกทั้งหมดได้ถูกทำลายเช่นกัน
ออร์เดนทำลายกองทัพของปีศาจด้วยตัวเอง
– แก แกมันโง่…กล้าดียังไง….
แม้จะมีสถานการณ์เช่นนี้ บาอัลก็ยังไม่ยอมแพ้ ออร์เดนจ้องมองที่บาอัล ในดวงตาบาอัลนั่นเปื้อนเลือดและโกรธ ซึ่งออร์เดนสามารถมองเห็นตัวตนเก่าของเขาจากมันได้
ออร์เดนรู้สึกละอายใจกับตัวเองมากจนเขาอยากจะสอนสิ่งเหนือธรรมชาติ นี่คือสิ่งที่เขาเรียนรู้มา ในขณะนั้นออร์เดนตระหนักว่าเขาและปีศาจอาจคล้ายคลึงกันในบางประการ แม้ว่าจะมีความแตกต่างกันในหลายปีที่ผ่านมาก็ตาม
ออร์เดนมองดูบาอัลแล้วพูด
“ฉันรู้สึกเสียใจสำหรับนายนะ อย่าสงสัยเกี่ยวกับตัวเองอีกเลย นั่นจะทำให้นายสบายใจ”
-หุบปาก!
บาอัลถ่มน้ำลายที่ออร์เดน ส่วนผสมของน้ำลายและเลือดตกลงไปที่พื้นโดยไปไม่ถึงออร์เดน
– แก ฉันจะจำแกไว้! ฉันจะฆ่าแกไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น! แม้ว่าฉันจะตายที่นี่ แน่นอนว่าฉันจะ –
“ผู้คนมีชีวิตเพราะพวกเขายังมีชีวิตอยู่ อย่าค้นหาความหมายที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นเลย”
-หุบปาก! หุบปาก! แก-
ออร์เด้นเหวี่ยงกำปั้นของเขาทันทีอย่างเหลืออด
ตู้มม-! ด้วยเสียงระเบิดนั้น หัวของปีศาจก็หายไป
—————2—————