บทที่ 571 จุดคุ้มทุน (4)
 
[อรันเฮลล์]
 
การประชุมสุดยอดขุนนางของอรันเฮลล์เกิดขึ้นก่อนเหตุการณ์ฉุกเฉินแห่งชาติ ในประเพณีอันยาวนานของราชอาณาจักรอรันเฮลล์ขุนนางที่มีชื่อเสียงทุกคนมารวมตัวกันที่พระราชวังเพื่อหารือ
 
“ตอนนี้ ฉันเกลียดสาธารณรัฐแห่งลีโอเรส”
 
ในวันสำคัญนี้ เจ้าชายคริสเบล อยู่กับ จินซาฮยอค
 
“….”
 
จินซาฮยอค ดูเหมือนจะไม่สนใจเบลล์พูดต่อในขณะที่เขาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง
 
“เพราะสาธารณรัฐฆ่าคนที่ฉันรัก”
 
จินซาฮยอค ตอบว่า “นาย…อย่าบอกนะว่านายย้อนเวลากลับไปเพื่อเจอคนๆนั้นอีกครั้งงั้นเหรอ”
 
“ใช่…..ฉันอยู่กับเธออีก 6 ปีเธอเสียชีวิตเมื่อเธออายุ 20 ในช่วงเวลาเดิม แต่รอบนี้เธออยู่จนถึงอายุ 26 มันเกือบจะเหมือนความตายที่ถูกกำหนดโดยโชคชะตา คนที่โชคชะตาตายเร็วจะตายเร็วและมีอายุไม่เกิน 30 ปีและบางคนที่โชคชะตาตายช้าก็จะมีอายุ 70 ​​ปีอย่างต่ำ น่าตลกที่สุด?
 
เบลล์ยิ้ม แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็วและถูกแทนที่ด้วยน้ำเสียงเย็นชา
 
“อย่างไรก็ตามในอีก 1 เดือนจะมีการประชุมสันติภาพข้ามชาติในสาธารณรัฐลีออส ตัวแทนจากทุกประเทศในโลกจะมารวมตัวกันเพื่อหารือเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของอาณาจักรปีศาจ นั่นคือที่ๆฉันเรียกบาอัลลงมา”
 
เบลล์หลับตาแล้วรำลึกถึงอดีต การประชุมสันติภาพได้แปรสภาพเป็นนรกโดยการสืบเชื้อสายจากบาอัล หลังจากการปรากฏตัวที่ใจกลางทวีป บาอัล ทำลายโลกในเวลาเพียง 4 วัน
 
“…ดังนั้นฉันต้องการให้เธอเปลี่ยนอนาคตนั่นคือปลดปล่อยฉันจากชะตากรรมนั้นด้วยความตาย”
 
จินซาฮยอค ไม่ตอบและก็จ้องไปที่ประตูห้อง ตอนนี้เธอรู้สึกถึงบ้างอย่าง
 
จินซาฮยอค หันมาที่เบลล์แล้วถามว่า “นายเรียกหาใครบางคนเหรอ”
 
“…หืม? โอ้เขาอยู่ที่นี่แล้วเหรอ?”
 
เบลล์ยิ้มและลุกร่างของเขาขึ้นมา เขาเดินไปที่ประตูแล้วเปิดมัน
 
เอี๊ยดดดดด—
 
มีคนยืนอยู่ตรงหน้าประตูเป็นชินจงฮักที่สวมใส่ชุดอย่างสวยงาม เมื่อ
จินซาฮยอค เห็นเขาเธอก็หน้าซีดทันที
 
“ชินจงฮัก?”
 
ชินจองฮัคยังสังเกตเห็นจินซาฮยอคและใบหน้าเปลี่ยนไปทันที
 
“อะไรกัน…ยัยบ้านี้ทำไมมาอยู่ที่นี่เหรอ เจ้าชายผู้หญิงคนนี้อาจดูสวย แต่เธอเป็นโรคจิต ฉันจะอุ้มเธอออกไป ได้โปรดหนีไปเดี๋ยวนี้”
 
ชินจงฮัก พูดในขณะที่เขามองไปมาระหว่างจินซาฮิคกับเบลล์ ในทางตรงกันข้ามจินซาฮยอค จ้องมองที่เบลล์ไม่ใช่ชินจงฮัก เธอต้องการคำอธิบาย
 
เบลล์ยักไหล่ “ตัวละครที่กล่าวถึงหลายๆครั้งจะต้องมาปรากฏที่นี่”
 
“เรื่องบ้าอะไรละนั้น”
 
“โกหกน่า? เธอกำลังพูดกับเจ้าชายอยู่นะ!ทำไมเธอไม่มีมารยาทแบบนี้”
 
ชินจงฮัก พึมพำขณะที่ชี้นิ้วที่ จินซาฮยอค
 
“นายพูดว่าอะไร นายไม่รู้หรอกว่านี่คือใคร?”
 
จินซาฮยอค ชี้ไปที่เบลล์ เมื่อได้ยินอย่างนี้ชินจงฮักก็สังเกตกระดิ่งอย่างใกล้ชิด เขาควรจะได้เห็นใบหน้าของเบลล์ในระหว่างภารกิจลอบสังหารออร์เดน…แต่เขาไม่รู้จักรูปลักษณ์ของเบลล์ที่เปลี่ยนไป
 
“หุบปาก-“
 
“เอาล่ะตอนนี้หลานชายของ ชินมยองชุล ทำไมเราไม่มาเริ่มพูดความจริงกันละ”
 
“…อะไรนะ?”
 
ในตอนนั้นชินจงฮักหยุดนิ่ง ชื่อ ชินมยองชุล ทำให้เขาใจเย็นลงในทันที
 
“…รอ….เดี๋ยว”
 
ในที่สุดชินจงฮักก็ยอมรับเบลล์ซึ่งแสดงท่าทางอย่างเป็นมิตร
 
“นั่งลง. นายเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวที่ฉันกำลังจะเล่า”
 
“….”
 
ชินจงฮักขมวดคิ้ว เขาจ้องมองไปที่เบลล์และไม่ได้นั่ลงง เขาทำราวกับนั้นว่าเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำ เมื่อเห็นอย่างนี้ เบลล์ ก็เพิ่มไปอีกหนึ่งประโยค
 
“ตั้งใจฟัง. นี่คือเรื่องราวเกี่ยวกับฉันและปู่ของนาย…เรื่องราวเกี่ยวกับ ผู้หวนคืน”
 
เมื่อถึงตอนนั้นเบลล์ก็เอาลูกบอลคริสตัลออกมาแล้วขว้างมัน 
ลูกบอลกลิ้งไปที่เท้าของชินจองฮัค ชินจงฮักมองลงมาและจ้องที่ลูกบอลคริสตัล ข้างในเป็นใบหน้าของชินมยองชุล ในวัยหนุ่ม
*************************************************************************
[ภูเขา มิริเน่]
 
“…นายทำอะไรลงไป?”
 
ฮารินกระซิบใส่ผมขณะที่เธอมอง ชิมูริน ชิมูรินกำลังพาพวกเราไปที่ไหนซักแห่ง ฮารินดูเหมือนจะสงสัยในสิ่งที่ผมทำ
 
“คิดว่าพวกเรามาทำความเข้าใจร่วมกันแล้วน่ะนะ”
 
ผมตอบกลับพร้อมยักไหล่
 
“ทำความเข้าใจร่วมกัน?”
 
“มันอธิบายยากนิดหน่อย”
 
เมื่อผมพูดถึงการเดินทางข้ามมิติ 30 นาทีที่ผ่านมาชิมูรินไล่บอสและ
ฮารินออกไปโดยต้องการคุยกับผมผคนเดียว
 
ก่อนอื่นเธอถามว่าผมรู้เรื่องการวิจัยของเธอได้ยังไง ผมตอบตามความจริงว่าผมมาที่โลกนี้จากอีกมิติหนึ่ง ชิมูริน ขอหลักฐาน ไม่มีมนุษย์คนไหนที่สามารถพิสูจน์เรื่องนี้ได้ แต่ผมทำได้เนื่องจากผมมีพลังเวทมนต์ของรอยสัก
ในฐานะจอมเวทผู้ยิ่งใหญ่ ชิมูริน สามารถรู้สึกถึงพลังลึกลับที่อยู่ในพลังเวทมนต์ของสติกมา จากนั้นผมก็ใช้พลังเวทมนต์ของรอยสักเพื่อแสดงภาพของโลกที่ผมมา
 
หลังจากนั้นก็เป็นการเจรจาการแบ่งเค้ก
 
“บอกฉัน……ทำความเข้าใจร่วมกันทำอะไร”
 
“เป็นบ้าไปงั้นเหรอ?” ในขณะนั้นชิมูรินหันมาสบถ ฮาริน ที่กำลังจะถามอะไรผม
 
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ชิมูรินพูดต่อไปทำให้ความกลัวในตัวเธอหายไป 
 
“พวกเราต้องเดินทางต่อไปไหม?”
 
“อะ…ขอโทษนะ” ฮารินเงยหน้าขึ้น
 
ชิมูริน ปลดปล่อยพลังเวทมนต์ของเธอราวกับว่าเธอถูกรบกวนอย่างมากจากการเดินทาง
 
“ฉันกำลังพูดถึงเทเลพอร์ต ทำไมพวกเราไม่สามารถใช้อะไรแบบนั้น?”
 
“…มะ-ไม่ พวกเราทำได้ แน่นอนว่าพวกเราทำได้ ทำไมพวกเราถึงจะทำไม่ได้ล่ะ?” ฮารินพยักหน้าอย่างรุนแรงและให้กำลังใจชิมูริน เทเลพอร์ตเป็นวิธีที่รวดเร็วในการออกจากภูเขานี้ ถ้าเป็นไปได้ฮารินจะไม่ลังเลที่จะคุกเข่าเพื่อใช้มัน
 
“ฉันทำได้? ดีงั้นฉันจะใช้มัน ตกลงไหม?” ชิมูริน หันมาหาผมแล้วถาม
 
ผมพยักหน้าและวงเวทมนตร์ของ ชิมูริน ก็ล้อมพวกเราไว้ทันที
 
“—”
 
ชิมูริน พูดพึมพำแปลกๆเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถเข้าใจได้ วงกลมเวทมนต์เปิดใช้งานและเวทย์มนตร์เทเลพอร์ตของชิมูรินก็ห่อหุ้มร่างกาย ของพวกเราเอาไว้
 
วิ้งงงงงงงงง
 
โลกดูเหมือนจะบิดเบี้ยวและความรู้สึกลอยตัวแผ่กระจายไปทั่วร่างกายของผม
ผมหลับตาและในไม่ช้าเท้าของผมก็แตะพื้น ผมไม่รู้สึกคลื่นไส้และไม่เจ็บปวด มันเป็นคาถาเทเลพอร์ทที่สมบูรณ์แบบ
 
“ทุกคนลืมตาได้แล้ว”
 
“….”
 
ทุกคนลืมตา
 
“…ว้าว.”
 
เสียงอุทานออกมาจากปากของผม หมอกบนภูเขาหายไปและอาคารของ ลีโอเรส กระจายออกไปต่อหน้าต่อตาพวกเรา เมืองที่มีความคล้ายคลึงกับอังกฤษยุคใหม่ ในเวลาเพียง 3 วินาทีพวกเราข้ามมาได้ถึงหลายร้อยกิโลเมตร
 
“มาดูกัน…HJ สินะ?”
 
ชิมูริน พูดแล้วชี้มาที่ฉัน
 
“ฮะ? ฉันเหรอ?”
 
“ใช่นาย.ตามฉันมา. พวกเราจะไปพูดคุยเรื่องการประชุมและทดลองนายไม่ลืมคำสัญญาของพวกเรางั้นเหรอ?”
 
“…อ๊ะ ใช่แน่นอน อย่างไรก็ตามฉันชือ ฮาจิน ไม่ใช่ HJ”
 
“ชื่อของนายไม่สำคัญ ฉันต้องการพลังเวทมนต์ของนาย”
 
ชิมูริน เริ่มเดินไปข้างหน้า
 
“อืมจอมเวทผู้ยิ่งใหญ่ คุณหมายถึงอะไรจากการประชุมและทดลอง? คุณจะทำอะไรงั้นเหรอ” ฮารินถามขณะที่เธอไล่ตามชิมูรินไป
 
ชิมูรินพยักหน้า “ง่ายมากที่จะตัวตนปลอมในสาธารณรัฐ ประเทศนี้ไม่มีระบบวรรณะที่เลวร้าย…..” ชิมูริน หน้าบึ้งขณะที่เธอพูดบรรทัดสุดท้ายออกมา