บทที่ 562 เส้นทางใหม่ (3)
 
[เทือกเขา ลอตโต้ ซึ่งมีความยาว 1,400 กม. และความกว้าง 240 กม. เป็นเทือกเขาขนาดมหึมาซึ่งตั้งอยู่ระหว่างราชอาณาจักร อรันเฮลล์ ยอดเขาแต่ละแห่งมีสภาพแวดล้อมที่เป็นเอกลักษณ์และเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ที่ทรงพลังที่ป้องกันไม่ให้มนุษย์อาศัยอยู่ใน ภูเขา ไคริน และภูเขาอีก 7 แห่งซึ่งมีความสูงมากกว่า 5,000 เมตรอยู่ในเทือกเขานี้….]
 
ถนนปลอดภัยถูกสร้างขึ้นจากขุนนางถึงสาธารณรัฐ แต่ฮารินเป็นบุคคลที่ผมต้องปกป้องและเลือกที่จะข้ามภูเขาทางนี้นั่นก็เพียงพอที่จะบอกผมว่าเธออยู่ในสถานการณ์ใด
 
“…นายศึกษามาแล้วเหรอ” ฮารินถาม
 
ผมวางหนังสือที่ผมอ่านและตอบด้วยการพยักหน้า “ค่อนข้างเยอะเหมือนกัน”
 
ขณะนี้พวกเราอยู่ในคอกม้าซึ่งเป็นที่พักของฮาริน ผมวิ่งไปที่ร้านหนังสือเป็นอย่างแรกในตอนเช้าเพื่อหยิบหนังสือเกี่ยวกับเทือกเขา ลอตโต้ และตอนนี้ผมก็อ่านหนังสือเกี่ยวกับมัน
 
“….” ฮาริน ทำให้ผมดูแปลกๆเธอสงสัยในความน่าเชื่อถือของผมและมีแนวโน้มที่จะคร่ำครวญถึงสถานการณ์ที่เธอต้องพึ่งทหารระดับ F เพียงอย่างเดียว
 
“…ไม่เป็นไรนะ ถ้านายยอมแพ้” หลังจากนั้นไม่นาน ฮาริน พูดอย่างขมขื่น “เทือกเขา ลอตโต้ นั้นน่าอันตรายมันไม่ใช่สถานที่ที่ทหารธรรมดาสามารถอยู่รอดได้ ฉันมั่นใจในความกล้าหาญของฉันเองด้วยการฝึกอัศวินที่ฉันผ่านมาแต่ฉันก็ไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยของนายในการเดินทางที่อันตรายเช่นนี้”
 
เธอพูดอย่างจริงใจ เธอไม่ได้ตำหนิหรือบ่นอะไรเลยแม้แต่น้อย
 
“ไม่เป็นไร.”
 
ผมยอมรับสถานการณ์ ทักษะของฉัน [ปาร์กัวร์] ทำให้ไม่มีปัญหายิ่งมีอุปสรรคมากเท่าไหร่ทักษะของผมก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น …
 
[ฮาริน – ลูกสาวคนโตของตระกูลลอเรน, นักล่ามาร]
 
สถานะของ ฮาริน ซึ่งสะท้อนจากพรสวรรค์ของผมแสดงให้เห็นถึงข้อมูลที่น่าประหลาดใจ ‘นักล่ามาร’ เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนที่ผมควรจับตา
มอง
 
“ฮา…ฉันสงสัยว่าความมั่นใจของนายมาจากไหน” ฮารินขมวดคิ้วของเธออย่างไม่มีความสุขก่อนที่จะกลืนน้ำ ขวดในคราวเดียว 
 
“ถ้างั้นพวกเรามาทำความเข้าใจกันก่อนที่พวกเราจะออกเดินทาง หากมีอะไรเกิดขึ้นฉันจะทิ้งนายไว้อย่างไม่ลังเลเลยนะ”
 
“…อาฉันเข้าใจ” ผมพยักหน้า “ ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะไปกันเลยไหม”
 
อย่างที่ผมพูดไป…ซ่าาา— ซ่าาา- กล่องสี่เหลี่ยมของฮารินที่วางอยู่ตรงมุมของคอกม้าที่มีเสียงแปลกๆดังออกมา กล่องสั่นราวกับมีอะไรข้างในและก็มีกระดาษชิ้นหนึ่งออกมาราวกับว่ามันเป็นเครื่องพิมพ์ ฮารินคว้ากระดาษในท่าทางที่ชินชาจากนั้นก็เริ่มอ่าน
 
“…นั่นอะไรน่ะ?”
 
ฮาริน ตอบกลับง่ายๆว่า “ฉันขอให้เพื่อนตรวจสอบภูมิหลังของนาย”
 
“….” คนทั่วไปมักโวยวายหลังจากถูกสอบสวนกับเบื้องหลังใช่ไหมปกติต้องไม่บอกเรื่องแบบนี้สิ ผมไม่แน่ใจว่าจะเธอเป็นคนซื่อๆหรือไร้ยางอายกันแน่
 
ฮารินมองมาที่ผมแล้วก็บ่น “โปรดเข้าใจด้วยเถอะนะ เพียงเพื่อยืนยันว่าตัวตนของนายเป็นความจริงเท่านั้นเอง”
 
“…อ๊ะ อ่า.” ผมเองก็อยากรู้ว่าผมมีภูมิหลังแบบใดดังนั้นผมก็เลยนั่งลง หลังจากนั้นครู่หนึ่งดวงตาของ ฮาริน ก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย
 
“นายเป็นหมอสมุนไพรเหรอ”
 
“ฮะ? อ่า ใช่แล้ว”
 
“…จริงเหรอ?” ดวงตาของ ฮาริน แหลมคม ผมพูดอย่างไม่รู้ตัว
 
“ไม่ละ….อ่า ขอโทษด้วยนะ”
 
“…ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่พวกเราจะต้องกล่าวคำอำลา แต่โปรดอย่าลืมเรื่องมารยาทเอาไว้ด้วยละ”
 
ฮาริน แสดงความไม่พอใจออกมาก่อนที่จะเริ่มอ่านกระดาษอีกครั้ง
 
“ครอบครัวของนาย….” แต่ในเวลาต่อมาฮารินก็หยุด เธอยังพูดไม่จบประโยค เธอก็ยกศีรษะของเธอช้าๆจากนั้นก็ทำกระดาษหล่นลงเมื่อเธอเห็นดวงตาของผม
 
“อะ-แฮ่ม.”
 
ปฏิกิริยาที่ซื่อสัตย์ของเธอเป็นของแถมที่เห็นได้ชัดว่าผมไม่มีพ่อแม่ในโลกนี้ ผู้เขียนร่วมยืนยันว่ารายละเอียดนั้นสอดคล้องกัน
 
“เสร็จหรือยัง?”
 
“ใช่ แต่ฉันต้องการถามอีกครั้ง นายจะไม่ยอมแพ้จริงๆเหรอ?”
 
ผมยิ้มและพยักหน้า
 
“…เข้าใจแล้ว ไลนีส!” ฮาริน ถอนหายใจและเรียกม้าของเธอมาในขณะเดียวกันผมเหลือบดูกระดาษที่วางอยู่บนพื้น
 
[อัศวินลำดับที่ 5 ของ ลอเรนซิโอ, คิมฮาจิน]
[หมายเหตุพิเศษ – มีประสบการณ์การทำงานเป็นนักสมุนไพรที่ชานเมืองขุนนาง]
 
[ประวัติการฝึกอบรม – 510 ครั้ง,ยามเฝ้าระวัง 610 ครั้ง,การต่อสู้ระยะประชิด 410 ครั้ง…มีโอกาสได้เลื่อนระดับเป็นนักแม่นปืน ระดับ B]
[ครอบครัว – เด็กกำพร้า มาที่วัด ลอเรนซิโอ เมื่อเขาอายุ 6 ขวบและอยู่ที่นั่นเป็นเวลา 10 ปีก่อนที่จะมาเป็นนักสมุนไพร]
 
ในเวลานั้น ฮาริน ถาม “นายรู้จักวิธีขี่ม้าจริงๆเหรอ?…อ๊ะ ฉันจะกำจัดรายงานทิ้ง”
 
ฮารินเห็นว่ารายงานอยู่ในมือของผมและเผามันโดยใช้พลังเวทมนตทันทีจากนั้นเธอก็ถามอีกครั้งว่า “นายรู้วิธีขี่ม้าจริงๆเหรอ”
 
“…แน่นอน.”
 
ผมรับสายบังเหียนและนำ ไลนิส ท้องฟ้าด้านบนเริ่มสว่างขึ้น
 
*************************************************************************
 
ฮาริน คิดว่า ‘นักแม่นปืนคนนี้ความสามารถในการขี่ม้าดีกว่าที่ฉันจินตนาการไว้มาก ฉันไม่เคยเห็นใครจัดการ ไลนิส ได้ดีขนาดนี้’
 
– ฮี่ๆๆๆๆๆ!
 
ทันใดนั้นไลนิสก็หยุด คิมฮาจินดึงบังเหียนกลับมาแล้วพูดว่า
 
“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาถึงแล้วนะ”
 
“…ถึงแล้ว?”
 
ฮารินซ่อนความประหลาดใจของเธอและมองไปรอบๆเทือกเขาที่มีท้องฟ้าสูงตระหง่านทำให้มองเห็นไกล จากขุนนางถึงเทือกเขา ลอตโต้ เพียง 40 นาทีผ่านไป ความเร็วในการเดินทางของพวกเขาเหลือเชื่อมาก
 
“นายพูดถูก.”
 
ฮาริน กระโดดลงมาจากหลัง ไลนิส และดึงบังเหียนจากอานออก 
มันรู้ว่ามันมีความหมายว่าอะไรไลนีสส่ายหัวและส่งเสียงออกมาน่าเสียดายที่การเดินทางของ ไลนิส สิ้นสุดที่นี่
 
“…นายไปได้แล้ว.”
 
ไลนิส เหยียบพื้นอย่างไม่เต็มใจ
 
ฮาริน ปลอบใจ ไลนิส “นายทำได้ดีมากที่พาฉันมาที่นี่ นายเป็นม้าที่ยอดเยี่ยมดังนั้นนายจะสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับเจ้าของที่นายเลือก … ”
 
ฮารินยืนอยู่ตรงทางเข้าของเทือกเขา “ไปกันเถอะ” เธอพูดด้วยความตั้งใจ
 
ผมมองเธอแล้วพยักหน้า “ฉันจะนำทางเอง”
 
ภูเขาลูกแรกที่พวกเราต้องเอาชนะก็คือ ‘โปลรีอุน’ มันเหมือนกับภูเขาอื่น ๆ แต่มีสูงกว่า 2,000 เมตรมันสูงมากๆ
 
“คุณเป็นไรไหม” ฮารินยังคงมีข้อสงสัย แต่เธอถามด้วยน้ำเสียงที่ดีกว่าครั้งแรกที่พวกเราเจอกันมาก
 
“ไม่ต้องกังวล ฉันสายตาดี” ผมตอบด้วยความมั่นใจ
 
*************************************************************************
24 ชั่วโมงหลังจากนั้นก็มาถึง 2,203 เมตรของ โปลรีอุน
 
“ฮา…ฮา….”
 
ขณะนี้ผมกำลังนอนอยู่บนหินเย็นๆเพราะนี้คือครึ่งทางขึ้นของภูเขา การปีนเขานั้นง่ายมากต้องขอบคุณ ปาร์กัวร์ แต่ปัญหาก็คือความแข็งแกร่งของผม ผมปีนขึ้นภูเขาโดยไม่หยุดเป็นเวลา 24 ชั่วโมง
 
[ความแข็งแกร่งของคุณเพิ่มขึ้น 0.3 คะแนน]
[พละกำลังของคุณเพิ่มขึ้น 0.2 คะแนน]
[ความแข็งแก่รงของคุณเพิ่มขึ้น 0.2 คะแนน]
[ความแข็งแกร่งของคุณเพิ่มขึ้น 0.1 คะแนน]
…
 
แน่นอนค่าสถานะของผมก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน ฮาริน กล่าวว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อย 3 เดือนในการเดินทางข้ามเทือกเขา
ดังนั้นพอถึงค่าสถานะของผมก็ควรจะได้รับการฟื้นฟูเป็นปกติ
 
“นายโอเคไหม” ฮารินมองดูผมแล้วถาม
 
ผมพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ
 
“ความแข็งแกร่งของนายดีกว่าที่ฉันคิด” ฮาริน พึมพำ จากนั้นเธอตรวจสอบหญ้าในพื้นที่และเก็บเกี่ยวบางส่วน นอกจากนี้เธอยังหยิบไม้ที่สามารถทำหน้าที่เป็นจุดไฟและเก็บไว้ในกระเป๋าของเธอ
——————————2——————————-