บทที่ 549 ความจริงเหมือนมีความจริง (5)
 
พวกเราซ่อนตนเองอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ รถซีดานล้อมรอบไปด้วยความมืดมิดของยามค่ำคืน ในไม่ช้าประตูด้านหลังก็เปิดออกมาชายและหญิงก็ลงจากรถ บอสค่อยๆเดินไปหาพวกเขาอย่างประหม่า
 
หลังจากนั้นผมก็ได้รับข้อความของยูจินฮยอก
 
== [ข้อความของยูจินฮยอก] ==
[ชายและหญิงคู่นี้เป็นพ่อแม่ของเด็กผู้หญิงผู้หญิงคนนี้]
===
 
ผู้ชายคนนี้เป็นคนแรกที่เห็นบอส เขาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวและขมวดคิ้ว
 
– …ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าออกมาข้างนอก
 
ผมรู้อยู่แล้วในเรื่องนี้เพราะมันอยู่ในเนื้อเรื่องของผม
 
– ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?
 
แม้จะเจอท่าทางเย็นชาจากพ่อของเธอ แต่บอสก็ยังยิ้มเล็กๆเธอดูเหมือนจะมีความสุขที่ได้เห็นเขา
 
– …คือ สิ่งนี้
 
บอสหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเธอ มันเป็นสร้อยข้อมือที่ทำจากดอกไม้และเงา เธออาจทำเอง อย่างไรก็ตามพ่อของเธอก็กำกำปั้นของเขาและ…
 
เพี๊ยบ!
 
…ตบ สร้อยข้อมือ
 
– …ฉันไม่ต้องการของที่เกิดขึ้นจากพลังคำสาปของแก
 
“ไอ้ สารเลวมัน-”
 
ผมจับข้อมือของ ชอคจุนกยอง และพยายามทำให้เขาใจเย็น
 
“ชู่ว มันเป็นแค่ของเสมือนจริงไม่ใช่ความจริง”
 
ในขณะนั้นแม่ของเธอก็ออกมาข้างหน้า เธอมองบอสด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจและเดาะลิ้นของเธอ
 
– แกมันเป็นเด็กต้องสาป ฉันยังไม่ได้บอกให้แกออกมาแถมนี้ทำอะไรไปจับดอกไม้แบบนี้เดียวมันก็พัง! แกรู้สึกไม่ดีต่อดอกไม้งั้นหรือ?
 
ความโหดร้ายของพวกเขาทำให้ผมสงสัยว่าพวกเขาเป็นพ่อแม่ของเธอจริงๆหรือเปล่า ทั้งคู่เหยียบย่ำบนสร้อยข้อมือของบอสและมุ่งหน้าไปยังโรงเรือน บอสจ้องมองที่ด้านหลังขณะที่พวกเขาจากไป แต่บอสไม่ได้ร้องไห้จริงๆแล้วใบหน้าของเธอไม่เปลี่ยนแปลงเธอหยิบสร้อยข้อมือของเธอขึ้นมาจากพื้นดินและบ่นกับท้องว่างๆของเธอแล้วเริ่มเดินไปที่
โรงเรือน
 
“…หืมมม”
 
“ไอ้พวกนั้น ฉันจะฉีกท้องพวกมันแล้วเอาไส้พวกมันมาใช้กระโดดเชือกต่อหน้าพวกมัน”
 
“ใจเย็นได้แล้ว”
 
ผมยกมือปิดปากของ ชอคจุนกยอง และลุกขึ้น แน่นอนผมรู้สึกไม่ดี แต่นี่เป็นเพียงความจริงเสมือน ผมรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นและแล้วตอนนั้นผมก็ได้รับข้อความอีกฉบับ
 
== [ข้อความของ ยูจินฮยอก] ==
[ค้นหาว่าพ่อแม่ของเธอว่ามาจากไหน คุณจะพบ ยียอนจุน ที่นั่น]
===
 
ข้อความเหล่านี้ที่ยูจินฮยอกทิ้งไว้มีประโยชน์มากจริงๆ
 
ซ่าาา
 
“…?”
 
และแล้ว
 
ซ่าาา
 
ผมรู้สึกว่ามีอะไรอยู่หลังพุ่มไม้ข้ามทุ่ง ไม่มันไม่ใช่แค่การปรากฏตัว
 
[ผู้ใช้]
 
ผมเห็นเครื่องหมาย – ‘ผู้ใช้’
 
“…ผู้ใช้?”
 
‘นั่นคืออะไร?’
 
ดวงตาผมเบิกกว้างตาและเปิดใช้งานพรสวรรค์
 
[การสังเกตการณ์และการอ่าน]
 
[ผู้ใช้ – รหัส GreasyPaper] [เวลาเล่น 7236 ชั่วโมง]
 
“ทำไมถึงมีผู้ใช้ที่นี่…?”
 
ทันใดนั้นการรับรู้ทำให้ผมรู้สึกราวกับว่าถูกค้อนกระแทกอยู่ในหัว
ความคิดที่ปรากฏเข้ามาในความคิดของผมทำให้ผมขนลุก
 
“อืม ผมเห็น 2-3 คนตรงนั้น พวกเขาไม่ใช่ศัตรู”
 
แม้แต่เสียงของ ชอคจุนกยอง ก็ยังห่างไกล ผมเริ่มคิดเช่นเดียวกับ
ร้านแคปซูลที่ [แคปซูลเดอมาร์ส] ใช้เครือข่ายสาธารณะที่ใช้ร่วมกัน และในเวลานั้นมีลูกค้าที่ร้านกาแฟมากกว่า 1,000 คนบางทีเมื่อผมเชื่อมต่อแฟลชไดรฟ์กับแคปซูลทุกคนที่ร้านกาแฟ …
 
“เอ่อ รอเราคิดว่าพวกเรามีปัญหาใหญ่”
 
ผมเกาที่หลังคอ นอกเหนือจากเครื่องหมาย ‘ผู้ใช้’ ข้อมูลเกี่ยวกับ
‘เวลาเล่น 7236 ชั่วโมง’…ถ้าประโยคนั้นเป็นจริงนั่นหมายความว่ามีปัญหากับแกนเวลา
 
“เอ่อ…..ฉันว่า”
 
ผมเพิ่งรู้ตัวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมาใหญ่ขนาดไหน ผมตื่นขึ้นมาและขยี้ผม
 
“…ชอคจุนกยอง?”
 
“ว่า.”
 
“นายเห็นคนพวกนั้นไหม”
 
“นายอยากให้ฉันจับพวกเขาเหรอ?”
 
ชอคจุนกยอง ยิ้มแล้วก็ส่ายหัว
 
“ไม่ จับไม่ได้ไปหาพวกเขาอย่างสุภาพ”
 
ชอคจุนกยอง วิ่งไปทั่วทุ่งเหมือนสัตว์ร้ายก่อนที่ผมจะพูดจบ
 
*************************************************************************
 
[โรงแรมในเขตซูวอน A]
 
เช้าตรู่ท้องฟ้าที่ส่องแสงสีฟ้าสลัวไม่ช้าดวงอาทิตย์ก็จะขึ้น แต่บรรยากาศภายในโรงแรมยังคงเงียบงัน
 
“ฉันต้องไป…ฉันต้องไป….”
 
“เฮ้ออออออออออ….”
 
ยูยอนฮา กำลังเกาที่ผนังด้วยความเจ็บปวดขณะที่ คิมซูโฮ และ
ยุนซึงอา ถอนหายใจด้วยความคิดแบบเดิมรอบที่ 3 ซึ่งจะเป็นบ่อยๆในช่วง 3 วันที่ผ่านมาและชินจงฮักกำลังปลอบใจ แชนายอน
 
“…”
 
แชนายอน ไม่สามารถเผชิญหน้ากับเพื่อนๆของเธอได้ เธอยังไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับสถานการณ์นี้ แต่เธอเป็นคนพยายให้พวกเขาเล่นเกมนี้
แชนายอน ถอนหายใจอีกครั้ง ทันใดนั้นเธอก็จ้องมองไปที่ยีจินยูนซึ่งยังอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
 
“จินยูน เธอพบอะไรเหรอ?”
 
“…อืม? ไม่นะ. ฉันแค่ดูบล็อกและเนื้อหาต่างๆ”
 
“อ้า…งั้นเหรอ?”
 
‘บล็อก นั้นทำให้เธอฆ่าเวลาได้สินะ’
 
ในขณะที่เธอถอนหายใจอีกครั้ง แชนายอน ก็จำบางสิ่งได้ทันใดนั้น
ไฟฟ้าช็อตทะลุร่างของเธอแล้วเธอก็เบิกตา บล็อก นานมาแล้วเป็น
คำพูดที่คนล้ำค่าของเธอพูดกับเธอ พวกมันยังคงอ้อยอิ่งอยู่ในจิตใจของเธอ
 
– ฉันจะถ่ายรูปเธอและพี่ชายมากมายแล้วโพสต์ไว้ในบล็อกของฉัน
 
เธอได้ยินเสียงนั้นชัดเจน
 
“บ้าจริง!”
 
แชนายอน กระโดดขึ้นมาแล้ววิ่งไปที่ ยีจินยูน
 
“ให้ฉันดู ให้ฉันดูหน่อย!”
 
“เธอทำให้ฉันกลัวนะ. เกิดอะไรขึ้นเหรอ…?”
 
“เอามาให้ฉันดูก่อน”
 
แชนายอน เห็นเว็บไซต์บล็อกบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ เธอหลับตาแล้วลูบขมับ ‘ID ของแม่คืออะไรนะ’ เธอจำภาพที่แม่เล่นคอม ‘คิดสิ…คิดสิ!’
 
“อา! Bellflower!”
 
“ฮะ? อะไรคือ Bellflower-”
 
“มันเป็น ID! ด่วน ค้นหาเร็ว Bellflower!”
 
ยีจินยูน เงยหัวเธอสับสน แต่ก็ทำตามที่เธอบอก มีผู้ใช้เพียงคนเดียวที่มีชื่อเล่น ‘Bellflower’ ยีจินยูน คลิกที่ลิงค์ไปยังบล็อกของเธอโดยไม่ลังเล
 
“…”
 
“ …อา.”
 
จากนั้นหัวใจของแชนายอนก็หยุดเต้นไปชั่วขณะ เช่นเดียวกับยีจินยูน
 
“นี่มัน….”
 
น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาที่แก้มของ แชนายอน
 
“เกิดอะไรขึ้น แชนายอน, ยีจินยูน?”
 
ส่วนที่เหลือของปาร์ตี้เริ่มรวมตัวกันรอบๆคอมพิวเตอร์คนแรกที่จะมาถึงคือชินจงฮักจากนั้นคิมซูโฮ ยุนซึงอาและสุดท้ายคือ ยูยอนฮา
 
พวกเขาทั้งหมดเงียบลงเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์
 
ปฏิกิริยาของพวกเขาเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
 
“…”
 
[Bellflower] [●ออนไลน์ในขณะนี้]
[บล็อกแห่งความสุขนิรันดร์ ฉันเขียนเกี่ยวกับลูกๆของฉัน]
 
บล็อกของ Bellflower – มันเต็มไปด้วยภาพถ่ายของแชจินยุน
 
“อ่า…,” แชนายอนพูดพึมพำอย่างงุนงง น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอและรอยยิ้มอันแสนเศร้าแผ่กระจายไปทั่วริมฝีปากของเธอ
 
“…พวกเขายังมีชีวิตอยู่”
 
คิมซูโฮ และคนอื่นๆมอง แชนายอน ชินจงฮักเหยียดแขนออกไปหา
แชนายอน แต่ ยูยอนฮา หยุดเขา
 
“แม่ของฉันและพี่ชายของฉันด้วย”
 
“…ใช่.”
 
ยุนซึงอาที่ยืนถัดจากแชนายอนดึงน้องของเธอไว้ในอ้อมแขน แชนายอน จ้องมองที่รูปแม่ของเธอและพี่ชายของเธอด้วยรอบยิ้มแชนายอนก้มหน้าลงไปที่ไหล่ของยุนซึงอา
 
“เฮ้ จินยน บล็อกมันมีคุณสมบัติการแชทสดไหม?”
 
“หืม? โอ้ ใช่รอสักครู่….”
 
แต่ความสงบสุขของพวกเขาก็มีได้ไม่นาน
 
เพล๊ง
 
นอกหน้าต่างโรงแรม สายไฟขาดและหน้าต่างแตกอย่างรวดเร็วและกระจายไปทั่วห้อง
 
“อะไรน่ะ”
 
ทุกคนจับอาวุธอย่างรวดเร็ว แต่มันก็สายเกินไป
 
“ชู่ว อย่าขยับ นี่คือเกมไม่ใช่ความจริง ถ้าเธอขยับฉันไม่มีทางเลือกนอกจากจบชีวิตของเธอซะ”
 
เสียงขู่กระทบหูของพวกเขาและลวดคมก็หยุดอยู่ตรงคอของพวกเขา
 
“…นี้มัน.”
 
แต่คิมซูโฮเคยเห็นสายเงินเหล่านี้มาก่อนเขากัดฟันของเขาและจ้องมองไปที่หน้าต่างที่แตก ผู้ชายที่คลุมด้วยผ้าคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้าพิงกรอบหน้าต่าง
 
“แก … .”
 
คิมซูโฮ รู้จักชายคนนี้ ดวงตาและรูปร่างของเขาเป็นอะไรที่คุ้นเคย
พวกเขาเคยเป็นศัตรูตั้งแต่พวกเขาพบกันครั้งแรกที่หอคอยแห่งความปรารถนา ‘เจ้าของที่นั่งสีเงิน เกอิต้า’ เป็นคนเดียวที่ใช้ลวดเหล็กเป็นอาวุธหลักของเขา
 
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คิมซูโฮ”
 
เกอิต้า ยิ้มเยาะ เครื่องหมาย [ผู้ใช้] ลอยเหนือศีรษะของ เกอิต้า
 
“…นายเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้งั้นเหรอ”
 
เกอิต้า ยักไหล่กับคำถามของ คิมซูโฮ
 
“ไม่ เห็นไหมฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นอย่าจ้องมองฉันอย่างนั้น
สุดท้าย ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยพวกนาย พวกนายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกมนี้เกี่ยวกับอะไรใช่มั้ย”
 
แตะ – แตะ –
 
“ชิ มีผู้ใช้อื่นอย่างน้อย 1,500 คนที่อยู่นอกเหนือจากฉันและนาย
มี 300 คนในซูวอนและประมาณ 50 คนเป็นแบบพวกนายจนถึงตอนนี้”
เกอิต้า อธิบาย จากนั้นเขาก็นั่งบนเตียงที่ใกล้ที่สุดและพูดต่อ
 
“แต่ทั้งหมด 50 คนหนีไปเพราะฉัน! ฉันช่วยพวกนายนายเข้าใจไหม? ตอนนี้หยุดทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว”
 
ชินจงฮัก, แชนายอน, คิมซูโฮ, ยูยอนฮา, ยุนซึงอา, ยีจินยูน เกอิต้าเป็นจุดศูนย์กลางของสายตาอย่างดุเดือดของฮีโร่ 6 คน เกอิต้า ยิ้มเยาะ
 
“พวกนายจะทำหน้าอย่างนั้นไม่ได้นะ พวกเรามาพูดคุยเรื่องของตอนนี้ก่อนดีกว่า?”