บทที่ 541 เรื่องราวที่เชื่อมโยงกัน (3)
[โซล, เกาหลี – ดันเจี้ยนที่ ‘ลานกว้างฮีโร่’]
 
หลังจากนั้น 3 ชั่วโมง แชนายอนก็รู้แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่าดันเจี้ยนนี้ไม่มีทางออก แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง? การทดสอบนี้ออกแบบมาเพื่อเลือกผู้ท้าทาย 200 คนสำหรับประตูแห่งความรุ่งโรจน์ แชนายอน สำรวจดันเจี้ยนอีก 2 ชั่วโมงเพื่อยืนยันความสงสัยของเธอ
 
ในขณะเดียวกันจินซาฮยอค ก็ทำลังเบื่อหน่อยที่มองเห็น แชนายอน เพราะเธอวนไปกลับมา เธอคิดว่า แชนายอน น่าจะยอมแพ้ในไม่ช้า
แต่เห็นได้ชัดว่าเธอคิดผิด ความดื้อรั้นของ แชนายอน นั้นเกินกว่าจินตนาการของเธอมาก
 
“เฮ้อออออออ.”
 
จินซาฮยอค ถอนหายใจออกและลุกขึ้นยืนเพื่อเข้าไปแทรกแซงในการเดินวนของ แชนายอน แต่แล้ว
 
– ซาฮยอค
 
เธอได้ยินเสียง มันไหลเข้ามาในหูของเธอทำให้สมองเธอแข็งทือ
จินซาฮยอค ดวงเบิกตากว้างและหันไปมองที่มาของเสียงที่นั่นมีสิ่งมีชีวิตกึ่งโปร่งใสหมอกริบหรี่ในอากาศ ต้องเบลล์อย่างไม่ต้องสงสัยเลย
 
“เบลล์ ไอ้เจ้า-”
 
เป็นเพราะพวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันหรือเปล่า จินซาฮยอค กระโดดไปหาเบลล์ด้วยความยินดี เธอยืดแขนของเธอและกอดเบลล์ในสภาพก๊าซของเขาเบาๆ เบลล์ยิ้มขณะที่เขามองเธอ
 
“นายไปอยู่ที่ไหน -”
 
– ชู่วๆ
 
เบลล์เอานิ้วชี้ไปที่ริมฝีปาก
 
“ชู่วๆ? นายบ้าหรือเปล่า?”
 
– เฮ้ๆ, เบาๆหน่อย ฉันมาที่นี่เพราะคุณจะถูกกำจัดออกจากการแข่งขัน
 
“กำจัดตูดแกสิ….”
 
– เธอไม่ได้ทำอะไรเลยในช่วง 6 ชั่วโมงที่ผ่านมาแสดงว่าเธอไม่อยากเข้าประตูแห่งอาณาจักรปีศาจสินะ แต่เธอมีเหตุผลที่ต้องเข้าไป?
 
“…เหตุผลที่ฉันต้องเข้าไปเหรอ?” จินซาฮยอคพูดเบาๆ เธอมาที่นี่ไม่ใช่เพราะเธออยากเข้าประตูแห่งอาณาจักรปีศาจ เธอแค่รู้สึกว่าต้องทำอะไรสักอย่าง
 
เบลล์ยิ้มและคิดว่าตอนนี้จินซาฮยอค น่ารักมาก
 
– แน่นอนเธอต้องเข้าไป เธอต้องฆ่าฉันในประตูนั้น
 
“…อะไรนะ?”
 
ใบหน้าของ จินซาฮยอค แข็งทื่อ แต่เบลล์ดูสบายๆเหมือนที่เคยทำ
 
– ฉันรู้ว่าเธอได้ยินจากคิมฮาจินเป็นส่วนใหญ่แล้ว
 
“….”
 
จินซาฮยอค ยังคงเงียบ ในที่สุดเบลล์ก็เริ่มขยับ เบลล์ยื่นมือออกไปหาจินซาฮยอค และวางมือบนไหล่ของเธอ
 
“พยายามเข้าละ ฉันเชื่อมั่นในตัวเธอ”
 
เสียงของเบลล์ชัดเจนขึ้นกว่าแต่ก่อนมันดังในหูของเธอ
 
“ฉันน่ะพยายามซ้ำแล้วซ้ำเล่านับครั้งไม่ถ้วนที่ผ่านมาและในที่สุดก็ได้เจอเธอ….”
 
จินซาฮยอค มองที่เบลล์ เธอไม่สามารถเข้าใจความไว้วางใจที่มั่นคงและความหวังที่ซ่อนเร้นอยู่ในดวงตาของเขาได้เลย
 
“…ความตายของฉัน”
 
เบลล์วางมือบนหัวของจินซาฮยอค เขาจำได้ว่าช่วงเวลาที่เขาพบเจอ
จินซาฮยอค เป็นครั้งแรก ย้อนกลับไปตอนนั้นเธอตัวเล็กมากจน
พวกเขามองไม่สามารถสบตากันได้ถ้าเบลล์ไม่ก้มตัวลง แต่ตอนนี้เธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว
 
“เธอสามารถทำได้ใช่ไหม”
 
รอยยิ้มแผ่ไปทั่วใบหน้าของเบลล์ จินซาฮยอค จ้องมองรอยยิ้มที่แจ่มใสของเขา
 
“…ถ้านั่นคือสิ่งที่นายต้องการก็ได้ฉันจะฆ่านายเอง”
 
จินซาฮยอค เต็มไปด้วยความมั่นใจ ความตายดูเหมือนจะเป็นของขวัญที่เหมาะสมสำหรับเขาที่เธอรู้จักมานานกว่า 20 ปี
 
“ฉากจบสุดท้ายใกล้เข้ามาแล้วสินะ~”
 
“แต่” ทันใดนั้นจินซาฮยอคก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันมีเพียงเงื่อนไขข้อเดียว”
 
เธอมีคำถามสุดท้ายสิ่งสุดท้ายที่เธอต้องรู้ก่อนที่จะฆ่าเบลล์
 
“นายรู้ไหมว่า ‘การซิงโครไนซ์’ คืออะไร?”
*************************************************************************
[เอเชียตะวันออก]
 
ไอลีนไม่ได้ขออะไรมาก เธอดูสับสนว่าทำไมพวกเราจึงไม่สามารถใช้พอร์ทัลหรือทักษะได้ แต่ก็ยังให้การป้องกันพวกเราเป็นอย่างดี
 
“เธอแน่ใจหรือว่าเธอจะไป?”
 
“ฉันอยากใช้เวลานี้เป็นวันหยุด เมื่อไม่นานมานี้ฉันยุ่งมากจนเริ่มรู้สึกรำคาญแล้วละ”
 
ไอลีน ยักไหล่คำถามของ จินเซยอน
 
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเคยอยู่ในรถม้า อ้อ ใช่แล้วเธอจะทำอะไรกับรถม้า? หากเธอจะทิ้งมันไป ฉันขอเก็บมันไว้ได้ไหม”
 
“ฮะ? อ่า แน่นอน เธอเก็บมันไว้ได้เลย ไอลีน”
 
“จริงๆเหรอ?! ว้าว ขอบคุณมาก!”
 
ไอลีน ดวงตาแวววาว
 
“…อะแฮ่ม.”
 
แต่รอยยิ้มก็จางหายไปอย่างรวดเร็วและไอลีนก็มองผมและยูยอนฮาในท่าทางปกติของเธอ
 
“อย่างไรก็ตามฉันจะไม่ถามสิ่งที่พวกเธอทำ แต่ฉันแน่ใจว่าพวกเธอควรระมัดระวังตัวเอาไว้และอย่างให้มันผิดกฎหมายละ”
 
“…แน่นอน.”
 
ยูยอนฮา พยักหน้าและทันใดนั้นก็ชี้ไปที่ด้านนอกของหน้าต่าง
 
“อ๊ะ ถึงเกาะแล้ว!”
 
พวกเราทุกคนนั่งตัวตรงเหมือนแมวถูกขู่ อย่างที่เธอพูดผมเห็นชายแดนเกาหลีจากในระยะไกล ยูยอนฮา ไม่สนใจที่จะซ่อนความสุขของเธอและ ผมส่งข้อความถึงบอสผ่าน Smart Watch ของฉันตอนนี้ที่แผนกต้อนรับกลับมาแล้ว
 
– ผมทำภารกิจสำเร็จแล้วนะ
 
คำตอบมาอย่างรวดเร็ว
 
– ทำงานได้ดี กลับมาพักผ่อนให้เต็มที่ด้วยละ
 
ในขณะนั้นเองเสียงก็ดังขึ้นจน ซันนูริ เริ่มโกรธเคือง เธอสะดุ้งตื่นโดยเจ้าหน้าที่รักษาชายแดนที่มาหาพวกเราพร้อมปืนและดาบในมือพวกเขา
 
“ฉันจะจัดการกับพวกเขา”
 
ยูยอนฮา เป็นคนแรกที่ก้าวออกจากรถม้า
 
“พวกคุณเป็นใคร” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งถามแต่เมื่อพวกเขาเห็น ยูยอนฮา พวกเขาทั้งหมดก็ก้มลง 90 องศาทันทีและพาพวกเรากลับไปที่
แผ่นดินใหญ่
 
ต่อมา ยูยอนฮา ลากผมไปที่ ‘หน่วยการกระจายกำลังสำคัญ’  ซึ่งตั้งอยู่ในจังหวัดพยองอันใต้ ฐานมีขนาดใหญ่กว่ามหาวิทยาลัยส่วนใหญ่
ยูยอนฮา เตรียมฐานนี้มาตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอได้ยิน
 
[Dimensional Entropy]
 
“…นี่คือที่ที่พวกเราจะเปิด Dimensions Entropy”
 
ตอนนี้มีพวกเรา 4 คนเท่านั้น – จินเซยอน, จินเซคาน, ยูยอนยอน, และผม
 
ภายในฐานขนาดใหญ่
 
“และนี่คือ ‘Celestial Extractor’ – สุดยอดวิศวกรรมเวทย์มนตร์ที่จะใช้เพื่อเปิดใช้งาน Dimensional Entropy”
 
ยูยอนฮา เดินไปที่เครื่องจักรขนาดใหญ่พร้อมเคสในมือของเธอไปที่ศูนย์กลางของเครื่องจักรคือ ‘หัวใจแห่งพลังงาน’ สถานที่สำหรับวางคริสตัลหรือแร่เวทย์มนตร์ เครื่องจักรกลทรงกลมหมุนไปรอบๆใจกลาง ภาพรวมทำให้ผมนึกถึงระบบสุริยะ
 
พวกเราจ้องมองทิวทัศน์อันน่าเกรงขามพร้อมความหวาดกลัว แม้แต่
ยูยอนฮา ก็รู้สึกทึ่งกับเครื่องจักรเครื่องนี้
 
“…พลังงานที่ถูกดึงออกมาจากเครื่องนี้สามารถใช้กับกระสุนปืนใหญ่เครื่องยนต์ เครื่องสร้างบาเรีย…ทุกอย่างมันจะทำให้มนุษยชาติแกร่งขึ้นไปอีกระดับ พวกเราจะสามารถยืนหยัดต่อสู้กับภัยคุกคามทุกรูปแบบและทั้งหมดนับจากนี้เป็นต้นไป”
 
พลังงานเรืองแสงสีเขียวออกมา ผมจ้องมองไปที่ระบบสุริยะขนาดเล็กก่อนที่จะหันไปมองเธอด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ยูยอนฮา มองมาที่ผมเช่นกัน
 
“นายจะกลับไปงั้นเหรอ?”
 
“ใช่ ฉันยุ่งมากน่ะ”
 
ผมต้องส่งมอบชุดสุดท้ายให้กับ เมเดีย ที่กำลังรอผมอยู่ใน
Tower of Wish และผมยังต้องไปเยี่ยม อีเวนเดล ตามที่สัญญาไว้
 
“…ก็ได้ ขอบคุณนะทำให้นายต้องลำบากจนได้ นายบอกได้เสมอเลยนะหากมีอะไรเกิดขึ้น”
 
“แค่จำไว้ว่าส่งหุ้นเพิ่มให้ฉันก็พอ” ผมพูดแล้วหันไปมองจินเซยอนและ
จินเชชาน “เธอคิดที่จะเข้าร่วม Essence of the Strait ใช่มั้ยจินเซยอน”
 
จินเซยอน ยิ้มกว้าง
 
“ใช่ มันถึงเวลาแล้วที่ฉันจะเริ่มพิจารณาถึงเรื่องนี้”
 
“…”
 
ผมยิ้มเบาๆถัดไปคือ จินเชชาน แต่ผมไม่มีอะไรจะพูดกับเขามากนักแต่เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าผมมองเขา เขาก็โค้งคำนับผมทันที
 
“ขอบคุณทุกคนที่ทำให้ฉันรอดชีวิตมาได้ ขอบคุณมากนะ.”
 
“…อะ-ไม่ คือ….ขอบคุณที่ทำงานหนักขนาดนี้นะครับ”
 
เมื่อจบภารกิจแล้วทุกอย่างก็จบลงด้วยดี
 
“ฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกัน.”
 
“อ่า แล้วเจอกันนะ”
 
ผมกล่าวคำอำลากับ ยูยอนฮา และออกจากฐานมาจากนั้นผมก็มุ่งหน้าหา ‘อีเวนเดล’ กับ สปาตัน ที่รักษาหายสนิทแล้ว
 
[♥ อีเวนเดล และห้องของ ฮายัง ^-^ ★]
 
มีการเพิ่มคำลงไปในกระดาษติดประตูที่น่ารักๆของเธอ ผมเปิดประตูห้องโดยไม่ได้ต้องเคาะ
 
“อีเวนเดล ~”
 
อีเวนเดล ที่เล่นกับ ฮายัง ในห้องนั่งเล่นดวงตาเบิกกว้างเธอมองมาที่ผมด้วยความงุนงงและก็วางตุ๊กตาที่เธอถือไว้บนพื้น และ….
 
“ฮาจินนนนน-!”
 
… เธอกระโดดใส่ในอ้อมแขนของผมพร้อมรอยยิ้มที่สดใส
 
*************************************************************************