บทที่ 532 พื้นที่ไร้กฎหมาย (2)
 
ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีแสงจันทร์เต็มดวง ยูยอนฮา ออกจากคฤหาสน์ของเธอโดยการปลอมตัวภายใต้เสื้อคลุมและหน้ากาก มีเพียง 2 คนเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้ติดตามเธอไปในภารกิจลับสุดยอดนี้คือ เลขานุการของเธอ ‘จินเซชาน’ และฮีโร่ระดับสูง ‘จินเซยอน’ ทั้ง 2 มาถึง Pandemonium และเพิ่งส่งข้อความถึงเธอโดยบอกว่าพวกเขาจะไปพบกันที่พักอาศัย
 
ยูยอนฮา กลั่นกรองข้อมูลที่สำคัญที่สุดอีกครั้งก่อนออกเดินทาง
 
===
Dimensional Entropy ★★★ – ★★★ x300000000 !!
ไอเท็มที่สำคัญที่สุดในขณะนี้
– แหล่งพลังงานที่ไม่รู้จัก ฝังที่ใดที่หนึ่งในเขตไร้กฎหมายของ Pandemonium
– รูเมอร์ บอกว่า ปีศาจและเหล่ามารกำลังต่อสู้เพื่อแย่งชิงมัน
===
 
นี่เป็นเป้าหมายแรกและสำคัญที่สุดของเธอชื่อ ‘Dimensional Entropy’ เป็นเพียงชั่วคราวเพราะไม่มีใครรู้แน่นอนว่ามันเป็นแร่หรืออะไรแต่เธอรู้ว่ามันเป็นแหล่งพลังงานที่แผ่ขยายไปทั่วโลกดังนั้นเธอจึงไม่เสี่ยงที่จะให้มันตกอยู่ในมือของปีศาจหรือผู้ประกอบการรายอื่น ยูยอนฮา เชื่อว่ามีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถรับมือกับสิ่งที่มีความสำคัญเช่นนี้ได้
 
“ด้วยสิ่งนี้ฉันจะได้โลกทั้งใบมาอยู่ในมือของฉัน”
 
ยูยอนฮากำกำปั้นของเธอแน่น ตอนนั้นเองมีชายคนหนึ่งปรากฎตัวจากเงามืดของสวน แน่นอนว่าเป็นคิมฮาจิน ยูยอนฮา ไขว้แขนแล้วพูดว่า
 
“คุณมาแล้วเหรอ”
 
“ใช่. รถลากอยู่ไหน?”
 
“รอแปบ.”
 
ยูยอนฮา ไปที่สระน้ำที่มุมสวน น้ำใสๆและปลาคาร์พว่ายน้ำอย่างมีความสุขอยู่ข้างใน อย่างไรก็ตามเมื่อยูยอนฮากดปุ่มบน Smart Watch รถขนาดใหญ่ก็ลอยขึ้นจากด้านล่างของสระน้ำ
 
“ว้าว … เธอทำได้ดีในการซ่อนมัน”
 
รถลากเงางามกำลังจอดอยู่บนแท่น
 
“มันเป็นงานอดิเรกของฉันที่จะออกไปนั่งเล่นทุกครั้งที่ฉันเครียดเกินไป ฉันไม่อยากให้มันถูกขโมย”
 
ยูยอนฮายิ้ม
 
“ ไปกันเถอะ”
 
“อา.”
 
คิมฮาจินนั่งอยู่ข้างหน้าและยูยอนฮานั่งข้างหลัง คิมฮาจิน เปิดใช้งาน
[ระบบการเสริมความแข็งแกร่งแบบสุ่ม] ทันใดนั้นมีบางสิ่งที่น่าอัศจรรย์เกิดขึ้นไม่เพียงแต่ยานพาหนะจะแข็งแกร่งและมีประสิทธิภาพมากขึ้น แต่ที่นั่งของมันก็กว้างขึ้นและอบอุ่นขึ้น
 
“…นายเป็นคนที่ลึกลับจริงๆ” นั่นคือทั้งหมดที่ ยูยอนฮา พูดได้
 
“ฉันจะขับเร็วเธอจะได้ไม่ง่วง 1 ชมน่าจะถึง”
 
“ฉันไม่ได้ง่วงนอน ที่สำคัญนายอ่านไฟล์ ยียอนจุน แล้วหรือยัง?
 
คิมฮาจินพยักหน้า
 
“ฉันอ่านแล้ว. เขาอันตรายกว่าที่ฉันคิด”
 
ปัจจุบันยูจินฮยอกกำลังอยู่ระหว่างการค้นคว้าอดีตของยียอนจุนจากรายงานของคิมโฮซูพ แม้ว่าการวิจัยจำนวนมากยังไม่ได้ดำเนินการ
แต่สิ่งที่เขาค้นพบก็ยังเพียงพอที่จะพิสูจน์ว่า ยียอนจุน เป็นคนชั่วร้าย
 
“เขา…..”
 
เขาต้องชดใช้สิ่งที่เขาทำลงไป เขาและยูยอนฮามีความคล้ายคลึงกันในแต่ความแตกต่างก็คือว่ายียอนจุนจัดการทุกอย่างด้วยเหตุผลและลงมือจริงอย่างไร้ความปราณี เขาใช้ความรุนแรงเพียงเพื่อสนองความต้องการของเขา
 
“อา….”
 
ยูยอนฮา ถามเรื่องที่เธออยากถามมาหลายวันออกมา
 
“นายโกหกเรื่อง ‘บัลมุง’ ใช่ไหม?”
 
เขาต้องรู้สิ เขาต้องรู้จัก ‘บัลมุง’ มันไม่มีทางที่ผู้ประเมินราคามืออาชีพก็จำมันไม่ได้
 
“ไม่ ฉันไม่ได้โกหก”
 
แต่คิมฮาจินก็ไม่เปลี่ยนแปลง ยูยอนฮา รู้สึกถึงความมั่นใจในน้ำเสียงของเขา มันทำให้เธอหนักใจ
 
“…ถ้างั้นก็คืน…”
 
ยูยอนฮา จับแขนเสื้อของ คิมฮาจิน และดึงอย่างแรง
 
“เอามันคืนมา…คืนฉันมาเลยนะ”
 
“ฉันจะมอบมันให้กับนายอน….”
 
“ชิ.”
 
แม้ว่า ยูยอนฮา จะเริ่มงอแงแต่ คิมฮาจิน ก็ได้แต่ยิ้มออกมา
 
“โอเคๆ ฉันเช่ามันก็ได้ ขอเป็นหุ้นเพิ่มดีไหม”
 
“นายมีมันมากมายอยู่แล้วนิ”
 
“ไม่” คิมฮาจินส่ายหัวอย่างขมขื่นและพูดว่า “ฉันต้องการมากกว่านี้เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับอนาคต”
 
*************************************************************************
[Pandemonium – เขตไร้กฎหมายคาซัคสถาน]
 
เมื่อเผชิญหน้ากับการรุกรานของมอนสเตอร์เมื่อเร็วๆนี้ประเทศในเอเชียกลางส่วนใหญ่ได้ประกาศการล่มสลายของรัฐ คาซัคสถานเป็นหนึ่งในประเทศดังกล่าว แต่ถึงกระนั้นมรดกของมันก็ยังคงมีอยู่ในขณะที่มนุษยชาติเริ่มอ้างถึงเขตไร้กฎหมายว่าเป็น ‘คาซัคสถาน’
 
“ที่นี่.”
 
ท้องฟ้าเริ่มสว่างเมื่อพวกเราไปถึง ‘เขตการค้าที่ไร้กฎของคาซัคสถาน’ ซึ่งขึ้นชื่อในเรื่องความไร้กฏ
 
“…ฮะ?”
 
การบินนั้นใช้เวลา 1 ชั่วโมงก่อนที่จะลงจอดผมปลุก ยูยอนฮา ที่หลับไปในเบาะหลังขณะทำงานจากนั้นผมก็เก็บรถเข้าไปใน ‘กระเป๋ามิติ’ ที่
ยูยอนฮา ได้เตรียมไว้ล่วงหน้า
 
“…นายแน่ใจหรือว่าพวกเราอยู่ในเขตไร้กฎหมาย”
 
ยูยอนฮา พึมพำอย่างสงสัย สำหรับดินแดนที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์กว่า 3000 ล้านตัวทุกสิ่งดูสงบสุขอย่างน่าประหลาดใจ
 
“เพียงแค่ที่นี่คือเขตไร้กฎหมายไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะต่อสู้กันตลอดเวลา 24 ชม.นะ”
 
“อ้า~ ฉันเข้าใจแล้ว”
 
“เพราะงั้น-“
 
“ฉันค้นคว้าล่วงหน้ามาแล้ว ฉันไม่ต้องการคำอธิบายของนาย”
 
“…อา.”
 
ที่นี่มีกลุ่ม Circle ที่อ้างถึงมารคล้ายกับพวก ‘ข้ารับใช้ของซาตาน’
ทุกคนที่อาศัยอยู่ในเขตไร้กฎหมายล้วนเป็นสมาชิกของ Circle ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ ตอนนี้ทุกอย่างสงบสุขเพราะมีความสมดุลของพลังระหว่าง Circle ต่างกัน การเคลื่อนไหวอย่างเร่งด่วนเพียงครั้งเดียวอาจนำไปสู่สงครามที่เต็มไปด้วยความน่ารังเกียจเนื่องจากการดูหมิ่นสมาชิกหนึ่งก็เท่ากับเป็นการดูถูก Circle ตัวเอง
 
“…อะ?”
 
ทันใดนั้น ยูยอนฮา ชี้ไปที่ระยะทาง
 
“ดูนั่นสิ ดูเหมือนพวกเขาจะขายอาหารที่นี่ด้วย”
 
ผมหันไปมองจุดที่ ยูยอนฮา ชี้
 
[หมูเสียบไม้]
 
แผงลอยอยู่ที่นั่นมีชิ้นเนื้อขนาดใหญ่วางอยู่บนไม้เสียบอย่างไรก็ตามตามที่เห็นได้ชัดจากสายตาของ ยูยอนฮา เธอน้ำลายไหลออกมาและมันก็ไม่ใช่เนื้อธรรมดา จริงๆแล้วมันเป็นเนื้อของมอนสเตอร์ระดับ 5 มันเป็นหมูป่าอาศัยอยู่เฉพาะในเอเชียกลางดังนั้นจึงไม่มีทางหาได้ในเกาหลี
 
“พวกเราไปกินกันเถอะ”
 
“…ถ้าเธอพูดแบบนั้น”
 
พวกเราเดินไปที่แผงลอยด้วยกัน ปีศาจกำลังย่างเนื้อ
 
ผมถามว่า “เท่าไหร่”
 
ปีศาจมองมาที่ผมแล้วตอบว่า “300,000 วอนหรือ 300 DP”
 
ดูเหมือนว่าใน Pandemonium ทั้งวอนและ DP ถูกนำมาใช้อย่างกว้างขวางอย่างไรก็ตาม
 
“งั้นเหรอ”
 
“…หา? อะ-อะไรงั้นเหรอ?”
 
ยูยอนฮา ดูประหลาดใจกับคำพูดของผมแน่นอนว่าผมสามารถจ่ายเงิน 300,000 วอนได้อย่างง่ายดาย แต่อย่างที่ผมพูดปีศาจทุกคนเป็นสมาชิกของ Circle ดังนั้นถ้าผมปล่อยไปแบบนี้สมาชิกของ Circle ที่เขาเป็นอยู่ก็จะทำเช่นเดียวกันในสังคมของปีศาจความอ่อนแอถือเป็นบาป
 
“ ‘นั่นเหรอ’?”
 
ผู้ขายจ้องมองมาที่ผม แม้ว่าจะดูเหมือนข่มขู่แต่เขาก็ไม่ทำให้ผมกลัว
 
“ใช่ ก็แล้วไง”
 
“แล้วไง”
 
“ฉันอยากได้ แต่นายไม่ยอมขายอาหารให้ฉัน”
 
“…”
 
ยูยอนฮา ดูสับสน
 
“นายเป็นอะไรไป ฉันบอกนายแล้วว่าพวกเราต้องที่มาเป็นความลับ” เธอกระซิบ แต่ผมไม่สนใจเธอ
 
“…นายจะจ่ายเป็น DP หรือวอน”
 
ในที่สุดจินน์ก็ยอมแพ้
 
“วอน”.
 
“70,000 วอนต่อคน”
 
นั่นฟังดูสมเหตุสมผลมากขึ้น หลังจากลดราคาผมจ่ายไป 250000 วอนสำหรับเสียบไม้ 4 อัน
 
… 5 นาทีต่อมา
 
“มันมีรสชาติดีมากจริงๆยิ่งได้ส่วนลดยิ่งอร่อย ไปที่โรงแรมกันเถอะ”
 
งับ งับ งับ พวกเราเคี้ยวเนื้อสัตว์ขณะที่พวกเราเดินไปที่โรงแรม
 
“ที่นี่อันตรายยิ่งกว่าที่เธอคิด อย่าลืมสวมเสื้อคลุมของเธอตลอดเวลา”
 
“ใช่ ฉันรู้. …เอ่อนั่นไง”
 
ในที่สุดโรงแรมก็อยู่ในสายตาของพวกเรามันเป็นอาคารไม้ที่ดูเหมือนผับมากกว่าโรงแรม ชื่อของโรงแรมคือ [วันแห่งปีศาจ] เห็นได้ชัดว่าประหลาดมาก
 
“ไปกันเถอะ.”
 
“อา.”
 
พวกเราเข้าไปข้างใน
 
“ฮืม?”
 
“ว้าว นี่มันน่าประหลาดใจมาก”
 
ดวงตาของพวกเราเบิกกว้างขึ้นเมื่อพวกเราเปิดประตู
แม้ว่าโรงแรมจะดูโทรมแต่ล็อบบี้ก็ใหญ่และมีบาร์พร้อมลูกค้ามากมาย
 
“ไปกันเถอะ”
 
“โอเค พวกเขาบอกว่าห้อง 303 ….”
 
ยูยอนฮาเดินผ่านล็อบบี้อย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามในขณะที่เธอกำลังจะเดินไปบนบันได ผมเห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะมุม ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาโดดเด่นสำหรับผม
 
เขามีผมยาวและเคราดก จากนั้นแสงแดดยามเช้าซึมผ่านหน้าต่างและส่องไปที่ใบหน้าของชายผู้นั้น
 
“… !”
 
ทันใดนั้นผมก็ตกใจ
 
ชายผู้ที่ยืนพิงหน้าต่าง ผมไม่แน่ใจว่าเขาเมาหรือง่วงนอน ผมเคยเห็นเขามาก่อนผ่านสายตาของสปาร์ตันและในภาพร่าง เป็น ยียอนจุน!!!